ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΠΡΟΩΡΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΟΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ

6 Νοεμβρίου 10

Την Κυριακή τελικά όπως έχετε καταλάβει, δεν ψηφίζουμε ούτε περιφερειάρχη, ούτε δήμαρχο. Έτσι όπως εξελίσσεται η γεμάτη μισόλογα και υπονοούμενα προεκλογική περίοδος, ψηφίσουμε ναι ή όχι στο μνημόνιο, ναι ή όχι στην κυβέρνηση, ναι ή όχι στις πρόωρες εκλογές. Ή τουλάχιστον έτσι είναι αν σταθούμε στις διακηρύξεις των κομμάτων και όχι στην κοινή λογική. Ως γνωστόν, αυτά τα δύο δεν συμβαδίζουν υποχρεωτικά.

Και γιατί δεν συμβαδίζουν; Γιατί όλη αυτή η κουβέντα μοιάζει πρώτον χωρίς νόημα και δεύτερον έχει ήδη κάνει αρκετή ζημιά. Και αυτό γιατί πρόωρες εκλογές αφ΄ ενός δεν πρόκειται να γίνουν καθώς δεν συμφέρουν κανέναν, αφ’ ετέρου όμως εμείς τις έχουμε πληρώσει ήδη ακριβά.

Δεν συμφέρουν την κυβέρνηση, που ακόμη και αν τις κερδίσει, λαβωμένη ούσα, δεν είναι σίγουρο πως θα εξασφαλίσει την αυτοδυναμία που έχει σήμερα στη βουλή. Θα χρειαστεί ακόμη να διαγράψει όσα κέρδισε στους 14 μήνες που προηγήθηκαν και να αρχίσει από την αρχή. Όλα είναι τόσο εύθραυστα που ένα θρόισμα του αέρα θα τα γκρέμιζε σε μια νύχτα. Η δήλωση για ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών, κατακρήμνισε με μιας το χρηματιστήριο και εκτόξεύσε 200 μονάδες επάνω τα spreads, πηγαίνοντας μας μήνες πίσω.

Εννοείται πως ο προϋπολογισμός θα καθυστερήσει πολύ να ψηφιστεί και καθώς συνδέεται άμεσα με το μνημόνιο, θα αναβάλει την επόμενη δόση του δάνειου της τρόικας. Με τι λεφτά θα πληρωθούν μισθοί και συντάξεις; Και όπως συμβαίνει πάντα προεκλογικά, θα εκτοξευτούν οι δαπάνες και θα υποχωρήσουν τα έσοδα.

Άρα είναι απολύτως βέβαιο, πως οι πρόωρες εκλογές θα δημιουργήσουν στο ΠΑΣΟΚ πολύ μεγαλύτερα προβλήματα, από αυτά που υποτίθεται θα έλυναν.

Για τη Νέα Δημοκρατία τα πράγματα είναι πιο απλά. Αν πάμε σε πρόωρες εκλογές δεν θα είναι πρώτο κόμμα. Αυτό λένε οι μετρήσεις της κοινής γνώμης και η ασθενική αποδοχή κεντρικών επιλογών, στις επικείμενες εκλογές. Αυτός είναι ο λόγος που ναι μεν η ΝΔ ζητάει να καταψηφιστεί η πολιτική της κυβέρνησης, αλλά μέχρι εκεί.

Άλλωστε ο κ. Σαμαράς, που σε ενδεχόμενη ήττα θα έχει σοβαρό πρόβλημα, έχει πει πως θεωρεί τις πρόωρες εκλογές στις παρούσες συνθήκες «σκέτη παράνοια» και πως ο ίδιος το βράδυ των εκλογών δεν θα ζητήσει προσφυγή στην κάλπη. Αφήστε που καιροφυλακτεί η κ. Μπακογιάννη.

Οπότε αν την Κυριακή ηττηθεί ο Μαχαιρίδης από τον Κόκκινο και ο Παπαϊορδάνης από τον Δάκη, πρόωρες εκλογές δεν φαίνονται στον ορίζοντα, ακόμη και αν τις ζητήσει η κ. Παπαρήγα ή ο κ. Τσίπρας. Όμως επειδή στην πολιτική, ποτέ δεν πρέπει να λες ποτέ, ας περιμένουμε να δούμε τι μπορεί να μας επιφυλάσσει ο Νοέμβριος και ο Δεκέμβριος, πριν αποκλείσουμε κάθε ενδεχόμενο

ΓΙΑ ΟΛΑ ΦΤΑΙΝΕ ΤΑ ΚΑΠΗ!

30 Οκτωβρίου 10

Ως γνωστόν δεν γίναμε ακόμη Σουηδία, ώστε να εξοικονομούμε 20 δις το χρόνο από την πάταξη της διαφθοράς, ούτε καν Ισπανία ώστε να εξοικονομούμε 10 δις! Τόσο έχει αποτιμήσει κατ’ επανάληψη σε δημόσιες τοποθετήσεις του ο ίδιος ο πρωθυπουργός, το όφελος για την οικονομία μας, αν καταφέρναμε να μιμηθούμε το μοντέλο μιας εκ των δύο χωρών. Ατυχώς για την ώρα, ως χώρα βρισκόμαστε κάπου μεταξύ του Λεσότο, της Κολομβίας και του Περού.

Το πιο δυσάρεστο είναι πως στον πόλεμο κατά της διαφθοράς, η παρούσα κυβέρνηση (όπως και όλες οι προηγούμενες άλλωστε) ηττάται κατά κράτος. Υποχωρήσαμε το 2010 στην 78η θέση της παγκόσμιας κατάταξης, από την 71η που βρισκόμασταν το 2009. Και για να αντιληφθείτε πόσο πάμε από το κακό στο χειρότερο, αναλογιστείτε πως δέκα χρόνια πριν η Ελλάδα βρισκόταν στην 35η θέση!

Οπότε ο στόχος να εξοικονομηθούν ετησίως 10 δις (το 4% του ΑΕΠ), αν γίνουμε «Ισπανοί» στα θέματα της διαφθοράς, δεν μοιάζει καθόλου ρεαλιστικός. Άλλωστε 10 δις υποσχόταν πως θα εξοικονομούσε από την πάταξη της διαφθοράς και ο Καραμανλής, πολεμώντας έξη χρόνια πριν τους «νταβατζήδες», με τα γνωστά αποτελέσματα.

Μέχρι να λυθεί το πρόβλημα της διαφθοράς, καθώς λείπουν πολλά χρήματα από τα κρατικά ταμεία, πέφτουν στο τραπέζι διάφορες ενδιαφέρουσες ιδέες. Για παράδειγμα προκειμένου να σωθεί η χώρα, ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας προτείνει στην «Ενδιάμεση Έκθεση Νομισματικής Πολιτικής», να κλείσουν τα ΚΑΠΗ, να σταματήσουν οι συνταξιούχοι να πηγαίνουν εκδρομές με τον «κοινωνικό τουρισμό» και να πάψει επιτέλους το κράτος να επιδοτεί την μεταφορά μαθητών από απομακρυσμένα χωριά στα σχολεία τους. Να είναι άραγε αυτή η καρδιά του προβλήματος; Η αλήθεια είναι ότι στοιχίζουν πολλά εκατομμύρια!

Βέβαια όλα μαζί δεν φτάνουν ούτε το 1% από τα χρήματα που δόθηκαν σε μίζες στο σκάνδαλο Siemens και είναι απείρως λιγότερα απ’ όσα χάθηκαν με το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, ή των δομημένων ομολόγων. Αλλά αυτό δεν μοιάζει να έχει ιδιαίτερη σημασία. Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που κανείς δεν βιάζεται να αλλάξει τον νόμο «περί ευθύνης Υπουργών» που εξασφαλίζει ατιμωρησία στα υψηλά αξιώματα.

Είναι επίσης απείρως λιγότερα απ’ όσα δεν εισπράττονται, καθώς παρότι μπήκαμε στον Νοέμβρη, 600.000 φορολογικές δηλώσεις για τα εισοδήματα του 2009 δεν έχουν εκκαθαριστεί, αφού πολλές εφορίες εξακολουθούν να υπολειτουργούν. Είναι επίσης ελάχιστα μπροστά σε όσα χάθηκαν από τα νοσοκομεία που παρέμειναν για μήνες ακέφαλα, τα ασφαλιστικά ταμεία που μέχρι χθες δεν είχαν διοίκηση, αλλά και πόσα άλλα...

Μήπως, για να εισφέρουμε σε ιδέες, θα ήταν ωφέλιμο να κλείσουν τα σχολεία και τα νοσοκομεία της χώρας. Στοιχίζουν στ’ αλήθεια πάρα πολλά!

ΕΝΑ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΟΥ!

Σάββατο 23 Οκτωβρίου

Υπάρχει κανείς από τα μέλη του κοινοβουλίου και τους υπουργούς της κυβέρνησης, που ειλικρινά πιστεύει ότι ο ελληνικός λαός, ειδικά αυτή την εποχή, διψάει να πληροφορηθεί την αλήθεια για το Βατοπέδι; Που ενδιαφέρεται διακαώς να μάθει τι λένε τα πορίσματα των κομμάτων που συμμετείχαν στην προανακριτική επιτροπή της βουλής και ποιον παραπέμπει το κάθε κόμμα και γιατί; Που θα στηθεί μπροστά στην τηλεόραση να παρακολουθήσει τις θορυβώδεις αντιπαραθέσεις μεταξύ των εκπροσώπων των κομμάτων;

Αν υπάρχει κάποιος που τα πιστεύει όλα αυτά, μάλλον ζει σε άλλη χώρα, ή βρέθηκε ξαφνικά εδώ, από άλλον πλανήτη. Δεν υπάρχει πιο βαρετή ιστορία, έτσι που κατάντησε να σέρνεται η αναζήτηση της αλήθειας και η τιμωρία των ενόχων. Αναλογιστείτε μόνο πόσες φορές και με πόσες διαφορετικές αφορμές έχουμε δει το ίδιο έργο να επαναλαμβάνεται. Με τους ίδιους πρωταγωνιστές, τα ίδια επιχειρήματα. Ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα στη σύγχρονη ιστορία, εκφυλίστηκε σιγά –σιγά στα μάτια της κοινής γνώμης στο επίπεδο της κομματικής αντιπαράθεσης.

Παρόλα αυτά η κοινή γνώμη γνωρίζει πολύ καλά πως το Βατοπέδι είναι ένα καραμπινάτο σκάνδαλο. Ότι και αν λέει το κάθε Σ.Ο.Ε., ξέρει πως η ζημιά του ελληνικού δημοσίου είναι πολύ μεγάλη, ανέρχεται σε πολλές δεκάδες εκατομμύρια. Γνωρίζει μάλιστα πολύ καλά και τους αυτουργούς του σκανδάλου, που παραμένουν απομονωμένοι και από το ίδιο τους το κόμμα παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις, χωρίς να τολμούν οι περισσότεροι να εμφανιστούν δημόσια, καθώς ξέρουν πως θα αντιμετωπίσουν την μήνη του κόσμου.

Δυστυχώς προς δόξα του πολιτικού συστήματος και του ποινικού κώδικα, η ΝΔ επιχειρεί ανερυθρίαστα να μετατρέψει την υπόθεση του σκανδάλου, από υπόθεση του ποινικού κώδικα, σε πολιτική αντιπαράθεση. Είναι προφανές πως με τις μεθοδεύσεις που επέλεξε από την ημέρα της αποκάλυψης του σκανδάλου, στόχο είχε κατ’ αρχήν την παραγραφή των αδικημάτων, κάτι που πιθανότατα έχει ήδη επιτύχει. Με τις αλλεπάλληλες καθυστερήσεις, τα προσκόμματα που έμπαιναν κατά καιρούς, τα δήθεν πορίσματα, το αιφνιδιαστικό κλείσιμο της βουλής, τις αποχωρήσεις των βουλευτών της από την εξεταστική και την προανακριτική επιτροπή, κατάφερε να κάνει την υπόθεση να σέρνεται και να καταλήγει σε βαρετή επανάληψη.

Ελάχιστοι πιστεύουν πως υπάρχουν πλέον περιθώρια να αποδοθεί δικαιοσύνη. Άλλωστε μέχρι να φτάσει, αν ποτέ φτάσει η υπόθεση στο ειδικό δικαστήριο, έχει ακόμη πολύ δρόμο. Θα πρέπει να ψηφίσει η βουλή ποιους θα παραπέμψει στο δικαστικό συμβούλιο, που στη συνέχεια θα κρίνει αν θα παραπεμφθούν κάποιοι στο ειδικό δικαστήριο ή θα απαλλαγούν.

Για ένα έγκλημα που συντελέστηκε με τόσο κραυγαλέο τρόπο σε κοινή θέα, δεν θα υπάρξει ένοχος και ουδείς θα τιμωρηθεί. Τα κόμματα θα αρκεστούν να προσμετρήσουν το πολιτικό ισοζύγιο, κέρδη και ζημίες. Και ο κόσμος θα συνεχίζει να αγανακτεί και να «σιχτιρίζει» με την κωμωδία που παίζεται εμπρός στα μάτια του.

Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΦΑΥΛΟΣ ΚΥΚΛΟΣ

16 Οκτωβρίου 10

«Φαύλος κύκλος είναι η κατάσταση όπου επιλύοντας ένα πρόβλημα, δημιουργείται ένα άλλο, το οποίο όμως οδηγεί ξανά στο αρχικό πρόβλημα και κατά συνέπεια σε αδιέξοδο». Αυτός είναι ένας απλοϊκός ορισμός του φαύλου κύκλου, όπως περιγράφεται στα περισσότερα λεξικά. Αν τώρα αναζητάτε έναν ορισμό ακριβέστερο, σαφέστερο και καλύτερα τεκμηριωμένο αναφορικά με τον «φαύλο κύκλο», ρίξτε μια ματιά στην πολιτική ζωή του τόπου. Τα παραδείγματα είναι άπειρα. Πιο πρόσφατο, λόγω και του θορύβου που δημιουργήθηκε, η ιστορία των συμβασιούχων του υπουργείου πολιτισμού.

Κάποιοι πολιτικοί, λειτουργώντας με την συνήθη φαυλότητα, βόλευαν κόσμο σε διάφορες υπηρεσίες του υπουργείου, ως συμβασιούχους ορισμένου χρόνου. Οι συμβάσεις που υπέγραφαν είχαν διάρκεια συνήθως τεσσάρων, έξη, ή οκτώ μηνών. Όταν εξέλιπε ο χρόνος οι συμβασιούχοι απολύονταν, καθώς θεωρητικά είχε ολοκληρωθεί το αντικείμενο της σύμβασης. Όμως αφού μεσολαβούσε ένα μικρό χρονικό διάστημα εκτός εργασίας, κάτι που προέβλεπε ο νόμος ώστε να αποκλείεται η μονιμοποίηση τους, στη συνέχεια επαναπροσλαμβάνονταν, σχεδόν πάντα με την πρόνοια των πολιτικών που είχαν μεσολαβήσει για την αρχική πρόσληψή τους. Προφανώς με τα γνωστά ανταλλάγματα σε ψήφους και δημοφιλία.

Όλα αυτά, σε ένα παράλογο σκηνικό κραυγαλέων αντιθέσεων. Ενώ τυπικά ήταν έκτακτοι υπάλληλοι, κάλυπταν πάγιες ανάγκες. Χωρίς τα δικαιώματα όμως και το μισθολόγιο των τακτικών υπαλλήλων. Ήταν μεν όμηροι του άρρωστου πολιτικού συστήματος, απολάμβαναν όμως για πολλά χρόνια τα προνόμια της απασχόλησης στο δημόσιο, έχοντας παρακάμψει την απαιτητική διαδικασία του ΑΣΕΠ. Νομότυποι μεν, κατά παράβαση του νόμου δε.

Προνομιούχοι θεωρητικά, εύκολη λεία όμως για τα τσακάλια του κομματικού κράτους! Εξασφαλισμένη ψηφοθηρία και πολυάριθμη εκλογική πελατεία, για όσους πολιτευτές είχαν πρόσβαση στο συγκεκριμένο υπουργείο. Αν ανατρέξετε στο πρόσφατο παρελθόν, θα βρείτε πολλές δηλώσεις συμπαράστασης και κυρίως υποσχέσεις από προβεβλημένα στελέχη των δύο μεγαλύτερων κομμάτων, για οριστική λύση του προβλήματος (δηλαδή μονιμοποίηση). Ναι, ακόμη και από αυτούς που σήμερα τους κλείνουν την πόρτα, παραπέμποντάς τους στο ΑΣΕΠ.

Ένας τέλειος φαύλος κύκλος! Μια αδιέξοδη διαδικασία, που ανακύκλωνε - όχι χωρίς λόγο- για χρόνια το πρόβλημα χωρίς να το λύνει, με συνέπεια σήμερα να υπάρχουν «έκτακτοι υπάλληλοι» με είκοσι χρόνια προϋπηρεσίας και ο ένας στους δύο εργαζόμενους του υπουργείου πολιτισμού να είναι συμβασιούχος!

Τη συνέχεια μπορούσε εύκολα ο καθένας να φανταστεί, αν δεν είχε στο μεταξύ μεσολαβήσει η τρόικα και τα περιοριστικά μέτρα που μας επιβλήθηκαν. Παρ’ όλα αυτά μην έχετε καμιά αμφιβολία, πως επί της ουσίας δεν θα αλλάξει τίποτε, όσες εξαγγελίες και αν ακουστούν. Θα είναι η πολλοστή φορά που η πολιτεία «θα δώσει λύση». Απλώς όπως συμβαίνει πάντα, η λύση θα είναι στα μέτρα της! Θυμηθείτε το...

Ο μεγάλος εφιάλτης λέγεται ανεργία!

9 Οκτωβρίου 10

Η πραγματική διάσταση του προβλήματος, το αληθινό μέγεθός της κρίσης, αποτυπώνεται στον αριθμό των νέων ανέργων που θα προκύψουν στα επόμενα δύο χρόνια. Όσο και αν επιχειρηθεί να ωραιοποιηθεί η κατάσταση και να καλλιεργηθούν προσδοκίες καθώς «οι κόποι μας και οι θυσίες μας έπιασαν τόπο», αρκεί η υπόμνηση των εφιαλτικών προβλέψεων για την ανεργία για προσγείωση στην πραγματικότητα.

Η πρόβλεψη στο προσχέδιο του προϋπολογισμού για το 2011, κάνει λόγο για 146.000 νέους ανέργους του χρόνου και άλλους 25.000 το 2012. Σύνολο 171.000 νέοι άνεργοι στα επόμενα δύο χρόνια, σύμφωνα με τις συνήθως αισιόδοξες επίσημες εκτιμήσεις. Ήτοι μαζί με τους σημερινούς ανέργους, το 2012 θα ξεπεράσουμε τους 753.000! Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος, υπολογίστε πως ο αριθμός αυτός αντιστοιχεί με δεκαέξι πόλεις του μεγέθους της Καλαμάτας ή της Λαμίας ή είκοσι επτά πόλεις σαν την Κόρινθο ή την Κοζάνη!

Όμως ακόμη και αυτός ο εφιαλτικός αριθμός λέει περίπου τη μισή αλήθεια. Καθώς τα στοιχεία για την ανεργία δεν περιλαμβάνουν ούτε τους νέους που δεν έχουν μπει στην αγορά εργασίας, ούτε τους μακροχρόνια ανέργους που απογοητευμένοι δηλώνουν πως πλέον «δεν αναζητούν εργασία», αλλά ούτε και όσους κατά δήλωσή τους, «δούλεψαν έστω και μια ώρα» το προηγούμενο χρονικό διάστημα.

Όταν τον Ιανουάριο η ανεργία επισήμως ήταν 11,3%, ο τότε υπουργός απασχόλησης Ανδρέας Λοβέρδος δήλωνε πως η πραγματική ανεργία είναι 17,2%, καθώς πρέπει να προστεθεί ο αριθμός των μερικώς απασχολουμένων, που σύμφωνα με τον ίδιο ήταν 6,2%. Αν δεχτούμε πως ο Ανδρέας Λοβέρδος έχει δίκαιο και ασφαλώς έχει, τότε με τα δεδομένα του προϋπολογισμού η ανεργία του χρόνου θα ξεπεράσει το 20%. Θα φτάσουμε στον αριθμό ρεκόρ του ενός εκατομμυρίου ανέργων. Ποσοστιαία είναι η μεγαλύτερη ανεργία των πενήντα τελευταίων χρόνων. Φανταστείτε δύο περιοχές της Ελλάδας, όπως για παράδειγμα είναι η Θεσσαλία και η Ήπειρος μαζί, να κατοικούνται αποκλειστικά από ανέργους! Και όμως έτσι θα διαμορφωθεί η κατάσταση.

Υπάρχει κάτι ακόμη που κάνει την εικόνα περισσότερο απαισιόδοξη. Οι νέοι άνεργοι, δεν είναι και νέοι στην ηλικία. Το προφίλ του σημερινού ανέργου είναι ηλικίας 43 ετών και άνω, έχει οικογένεια, προϋπηρεσία 18- 20 χρόνων και εισόδημα αρκετά υψηλότερο από το μέσο όρο, ενώ πίσω από κάθε νέο άνεργο στοιχίζονται συνήθως ένα ή περισσότερα προστατευόμενα μέλη. Η ηλικία από μόνη της, κάνει την επανένταξή στην αγορά εργασίας ακόμη δυσκολότερη.

Ένα εκατομμύριο συνάνθρωποι μας, χωρίς δουλειά, χωρίς προοπτική, χωρίς όνειρα, με αντίβαρο ένα πενιχρό επίδομα 450 ευρώ για μόλις 12 μήνες. Το μνημόνιο που μας επέβαλε η τρόικα δεν κάνει καμιά πρόβλεψη γι’ αυτούς. Όμως δυστυχώς, το ίδιο παγερά αδιάφορος είναι και ο προϋπολογισμός, που εμείς επιβάλλαμε στους εαυτούς μας!

ΖΩΝΤΑΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥ «ΕΙΠΑ ΞΕΙΠΑ»!

2 Οκτωβρίου 10

Ένας από τους λόγους που κάνουν την πολιτική μια υπόθεση πληκτική και αδιάφορη για τους περισσότερους, είναι η επανάληψη του ίδιου έργου ξανά και ξανά. Παρακολουθώντας τις εξελίξεις, νομίζεις πως το ίδιο έργο το έχεις δει πάμπολλες φορές στο παρελθόν, με μικρές και ασήμαντες διαφοροποιήσεις. Σε σημείο που αυτό να καταντά βαρετό και άνευ σημασίας.

Για παράδειγμα δείτε το θέμα της περαίωσης. Κάθε τρεις και λίγο, όταν τα έσοδα του κράτους «πιάνουν πάτο» κάποιος υπουργός οικονομικών, θα εξαγγείλει με βαριά καρδιά την περαίωση, που όμως ειδικά τώρα, θα γίνει για τελευταία φορά! Εννοείται πως η αντιπολίτευση πάντα ξορκίζει το κακό. Όπως έγινε το 2008 στην περαίωση της ΝΔ, επί υπουργίας Αλογοσκούφη. «Είναι ένα χαράτσι, που επιβάλλεται με εκβιαστικό τρόπο. Είναι μία πρακτική που πρέπει να την αφήσουμε πίσω μας». (Γ. Παπακωνσταντίνου 2008). «Η περαίωση επιβραβεύει και εξισώνει ελεγκτικά τις μεγάλες επιχειρήσεις με τις μικρές. Μεταφέρει πόρους από τα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα στους έχοντες και κατέχοντες». (Λ.Κατσέλη 2008).

Αντίστοιχα- όπως σωστά μαντέψατε, σήμερα στην περαίωση ΠΑΣΟΚ, ενίσταται η ΝΔ. «Με την τακτική της περαίωσης διαιωνίζεται το καθεστώς των ρυθμίσεων και εκπαιδεύεται ο επιχειρηματικός κόσμος να μην πληρώνει τους φόρους του και να περιμένει την επόμενη περαίωση». (Θ. Καράογλου 2010). Δυστυχώς όμως λίγη αξία έχει πλέον ποιος από τους δύο έχει δίκαιο και ποιος άδικο. Σημασία έχει ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται στερεότυπα και μοιάζει ολοένα και περισσότερο με φάρσα.

Αντίστοιχα παραδείγματα υπάρχουν άπειρα. Θυμηθείτε πόσο είχε επαινέσει ο φιλοκυβερνητικός τύπος της εποχής, την «γενναία» αυτοκριτική του πρώην πρωθυπουργού, όταν το 2008 μίλησε για όσα "σκανδαλώδη" και "θλιβερά" συνέβησαν στην υπόθεση του Βατοπεδίου. Όταν κατηγόρησε τους μοναχούς πως λειτούργησαν σε βάρος του δημοσίου, όταν παραδέχτηκε ότι ο ίδιος «υποτίμησε τις διαστάσεις του θέματος», όταν είπε ότι «δεν δέχθηκε ποτέ την ελάχιστη βλάβη του δημόσιου συμφέροντος". Όλα αυτά “last year”. Σήμερα στην επιστολή του προς την προανακριτική επιτροπή της βουλής για το πολύκροτο σκάνδαλο, ο κ. Καραμανλής λέει πολύ απλά πως «ουδέν το επιλήψιμο προέκυψε».

Δυστυχώς ζούμε στη χώρα του «είπα ξείπα». Εδώ που η πολιτική ρητορεία εξυπηρετεί αποκλειστικά τις πρόσκαιρες κομματικές ανάγκες, χωρίς καμία εξαίρεση. Μια υπεραπλουστευμένη και ξεπερασμένη λογική που δεν πείθει ούτε τον πλέον αφελή πολίτη αυτής της χώρας. Αντιθέτως προκαλεί όλα εκείνα τα συναισθήματα που γεννά η αφόρητη πλήξη, αλλά και η αίσθηση της συνεχούς κοροϊδίας. Και ως γνωστόν μπορείς να κοροϊδέψεις για πολύ τους λίγους, αλλά για λίγο τους πολλούς.