Το λιγότερο χειρότερο είναι προτιμότερο για τον Αλέξη Τσίπρα

Ο Αλέξης Τσίπρας είχε δύο επιλογές. Να συνεχίσει να είναι πρόεδρος στον ΣΥΡΙΖΑ ή να παραιτηθεί. Αν επέλεγε το πρώτο, ήξερε πως μπορούσε να το διασφαλίσει μέσα από τις εσωκομματικές διαδικασίες. Όμως τι θα κέρδιζε από την παράταση της ηγεσίας, σε ένα κόμμα που είχε πάρει τον κατήφορο; Οι δύο εκλογικές αναμετρήσεις φέτος και του χρόνου, απλώς θα πρόσθεταν στο παθητικό του μερικές ακόμη (συντριπτικές πιθανότατα) ήττες, οι οποίες θα τον απαξίωναν στα μάτια ακόμη και των πιο πιστών υποστηρικτών του.

Ο Αλέξης Τσίπρας έκανε την μοναδική κίνηση που του είχε απομείνει, προκειμένου να μην ξοδέψει το εναπομείναν πολιτικό κεφάλαιο. Το οποίο μπορεί να μην είναι αυτό που ήταν παλαιότερα, όμως για τον πολιτικό χώρο στον οποίο ανήκει θα συνεχίζει να είναι υπολογίσιμο. Αυτό που ο Αλέξης Τσίπρας ζύγισε και βάρυνε στην απόφασή του, είναι το πολιτικό του μέλλον. Δεν μπήκε στον πειρασμό να παίξει τα ρέστα του, σε μια παρτίδα χαμένη από χέρι! Είναι πολύ νέος για να βγει από τώρα στη σύνταξη, με το στίγμα του αποτυχημένου.

Μια προσβλητική αναφορά του Αλέξη Τσίπρα

Όσα επισήμως δηλώνονται από τον ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως για το Λιμενικό και τα στελέχη του για τη διαχείριση των ροών των μεταναστών στα θαλάσσια σύνορα μας, είναι μια μελανή κηλίδα στην εικόνα της χώρας, που κάποιοι στο εξωτερικό την κάνουν σημαία. Εμφανίζουν μια χώρα που επιλέγει συνειδητά να εκθέτει συστηματικά σε κίνδυνο ή και να αφαιρεί ζωές κατατρεγμένων ανθρώπων.

Η περίπτωση του ναυαγίου ανοιχτά της Πύλου είναι χαρακτηριστική. Πριν καν γίνει αντιληπτό τι και πως συνέβη, πριν προκύψουν αξιόπιστα στοιχεία, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και ο ίδιος ο Πρόεδρος του κόμματος, ενοχοποίησαν άκριτα τη χώρα μας. Όχι μόνο τις Ελληνικές αρχές αλλά και την ίδια την Ελληνική κοινωνία.

Πρέπει να είναι η πρώτη φορά που ένας πρώην Πρωθυπουργός αποδίδει τόσο προσβλητικά και μειωτικά χαρακτηριστικά στο σύνολο της Ελληνικής κοινωνίας. «Την ελληνική κοινωνία δεν τη νοιάζει και πολύ αν κάποιοι άνθρωποι κινδυνεύουν να πνιγούν στη θάλασσα» είπε προχθές ο Αλέξης Τσίπρας σε συνάντηση που είχε με εκπροσώπους μεταναστών.

Μια Ελληνική επινόηση που ονομάστηκε ντιμπέιτ

Είναι μια εικόνα που θα μπορούσε να γίνει viral εκτός Ελλάδος. Επτά δημοσιογράφοι απέναντί σε πέντε πολιτικούς! Πρόκειται για μια Ελληνική πατέντα που επειδή έπρεπε κάπως να την ονομάσουμε, δανειστήκαμε αυθαίρετα έναν διεθνή όρο. Ντιμπέιτ!

Τυχεροί είμαστε που εκπέμπουν πανελλαδικά μόνο έξι συν την ΕΡΤ, επτά κανάλια. Αν είχαμε 10 κανάλια θα είχαμε 10 δημοσιογράφους, αν είχαμε 12 κανάλια θα είχαμε 12 δημοσιογράφους κοκ. Είναι μια Ελληνική μοναδικότητα, όπου για να ικανοποιηθούν όλοι, ανακαλύπτουμε τρόπους και διαδικασίες να χωρέσουν όλοι.

Στην Ελλάδα οι δημοσιογράφοι που συμμετέχουν με τις ερωτήσεις τους δεν εκπροσωπούν την κοινή γνώμη, αλλά είναι εκπρόσωποι των τηλεοπτικών καναλιών στα οποία εργάζονται. Είναι ένας μικρός «άτυπος» εκβιασμός των καναλιών προς τους πολιτικούς. Ή συμμετέχει και δικός μου δημοσιογράφος ή δεν μεταδίδω το ντιμπέιτ! Οπότε τι κάνουμε; Προκειμένου να μας δείχνουν ταυτόχρονα όλα τα κανάλια, προσθέτουμε καρέκλες για να χωρέσουν όλοι!

Ο κανονικός ΣΥΡΙΖΑ είναι ο πρώην ή ο νυν;

Εάν ένα προϊόν για το οποίο έχει γίνει μια μεγάλη επένδυση σε χρόνο και χρήμα δεν «πουλήσει», είναι μεγάλο πρόβλημα. Ειδικά αν έχουν επενδυθεί εκτός από χρόνο και χρήμα και πολλές ελπίδες. Και το ερώτημα είναι τι γίνεται μετά. Μπορεί με κάποιο τρόπο να παραμείνει στην αγορά και να γίνει ξανά  ανταγωνιστικό; Η πιο κλασσική συνταγή είναι το επαναλανσάρισμα.

Ωστόσο για να έχει πιθανότητες επιτυχίας το εγχείρημα, υπάρχουν προϋποθέσεις. Να έχουν εξαντλητικά αναλυθεί οι λόγοι που οδήγησαν στην απόρριψή του από την αγορά. Τι έφταιξε και οι υποψήφιοι αγοραστές, ακόμη και οι παλιοί πελάτες, επέλεξαν από το ράφι ένα διαφορετικό προϊόν. Τι πήγε λάθος και μια πολυδάπανη διαφημιστική εκστρατεία δεν απέφερε το προσδοκώμενα αποτελέσματα;

Πρώτα τα μερίσματα και μετά οι άνθρωποι

Αν ρωτήσουμε εκατό ανθρώπους στο δρόμο, τι τους έχει εντυπωθεί μέχρι τώρα από την προεκλογική περίοδο θα έβαζα στοίχημα πως 9 στους 10 θα ανέφεραν τη φορολογία στα μερίσματα, τις γονικές παροχές και τις μεγάλες επιχειρήσεις. Είναι εντυπωσιακό πως ο δημόσιος διάλογος μόλις δυόμιση εβδομάδες πριν τις εκλογές, είναι εγκλωβισμένος σε θεματολογία που ελάχιστα ενδιαφέρει την μεγάλη πλειονότητα των πολιτών. Ή τέλος πάντων δεν αγγίζει πτυχές της προβληματικής καθημερινότητας μας και απέχει πολύ από τις ανάγκες των πολλών.

Αν προκύψει κάποιο σοβαρό γεγονός που θα το «σηκώσουν ψηλά» τα ΜΜΕ, τότε ίσως για ένα- δυο 24ωρα να αλλάξει η θεματολογία, για να επιστρέψουμε αμέσως μετά στη φορολογία των μερισμάτων, στις γονικές παροχές και στις μεγάλες επιχειρήσεις. Θαρρείς και είμαστε έθνος επενδυτών και η κύρια απασχόληση των πολλών είναι «εισοδηματίας».  Ούτε Ελβετία να είμασταν!

Ένα ασυνήθιστο κοινοβουλευτικό μείγμα

Όλα δείχνουν πως το ενδεχόμενο να προκύψει από τις εκλογές της 25^ης Ιουνίου βουλή επτά κομμάτων, είναι ισχυρή πιθανότητα. Ωστόσο δεν θα είναι η πρώτη φορά. Και στο παρελθόν είχαμε κοινοβουλευτικές περιόδους με πολυκομματική σύνθεση. Με μια διαφορά. Αυτό συνέβη στην περίοδο της οικονομικής κρίσης και έχει σχέση με την εμφάνιση των διαττόντων αστέρων που ανέδειξε το κύμα διαμαρτυρίας στην κοινωνία και η έντονη παρουσία του λαϊκισμού.

Ενδεικτικά αυτό συνέβη στις δίδυμες εκλογικές αναμετρήσεις του 2012 και του 2015, με την είσοδο στη βουλή των ΑΝΕΛ, της Χρυσής Αυγής, της ΔΗΜΑΡ, του Ποταμιού και της Ένωσης Κεντρώων. Σε αυτά προσθέστε και το ΛΑΟΣ, που το 2011 συμμετείχε στην βραχύβια κυβέρνηση Παπαδήμου.