Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ

20 Σεπτεμβρίου 2012

Υπάρχουν πράγματα που είναι εντελώς ασύμβατα μεταξύ τους. Υπάρχουν ιδιότητες που δεν μπορούν να συνυπάρχουν σε ένα πρόσωπο. Δεν γίνεται για παράδειγμα εν ενεργεία ποδοσφαιριστής, να κάνει και τον διαιτητή, ειδικά όταν μια από τις δύο ομάδες που αγωνίζονται είναι η δική του ομάδα.

Όσο και αν προσπαθήσει να είναι αντικειμενικός και να κρατήσει ίσες αποστάσεις, δεν θα πείσει κανέναν ότι ήταν δίκαιος, όποιο και να είναι στο τέλος το αποτέλεσμα. Όλοι ξέρουν πως την άλλη μέρα θα είναι στα αποδυτήρια της ομάδας, με τους συμπαίκτες του και τον προπονητή και θα κάνουν κριτική του αγώνα. Αυτός είναι ο λόγος που η ιδιότητα παίκτη και διαιτητή είναι αδιανόητη και αντιδεοντολογική.

Άλλωστε στην τήρηση της δεοντολογίας, αυτό που λαμβάνεται ως μέτρο είναι οι πράξεις, οι οποίες οφείλουν να είναι σύμφωνες με την ηθική και το καθήκον , ανεξάρτητα από το ποιες μπορεί να είναι οι συνέπειες τους. Δεν έχει δηλαδή σημασία αν θα είναι καλός ή κακός διαιτητής, σημασία έχει πως η ιδιότητά του και μόνο, αντιβαίνει την ηθική, άρα παραβιάζει τη δεοντολογία. Πόσο μάλλον όταν τα πράγματα είναι περισσότερο σύνθετα! Όταν δηλαδή η τήρηση της δεοντολογίας, εκτός από αντικειμενικότητα, προϋποθέτει ανεξαρτησία, αξιοπιστία, ευσυνειδησία, ηθική και κύρος. Ότι ακριβώς (οφείλει να) ισχύει για το επάγγελμα του δημοσιογράφου!

Ειδικώς αυτή την εποχή, λόγω των σκληρών συνθηκών που επικρατούν στην κοινωνία, του ραγδαίου ρυθμού και της κρισιμότητας των γεγονότων. Τα κόμματα στις εκλογές έχουν κάθε λόγο να συμπεριλάβουν στις λίστες τους δημοσιογράφους. Ειδικώς αν πρόκειται για “λαμπερά” πρόσωπα της τηλεόρασης, καθώς υποτίθεται λειτουργούν ως κράχτες για τους ψηφοφόρους. Αυτό δεν είναι κακό και μάλιστα υπάρχουν εξαιρετικά παραδείγματα συναδέλφων, που σήμερα βρίσκονται στο κοινοβούλιο.

Κακό είναι όταν δεν καταφέρουν να εκλεγούν, να επιστρέφουν στη δημοσιογραφία, σαν να μην τρέχει τίποτα. Και το ακόμη χειρότερο είναι, τα κόμματα με τα οποία συμμετείχαν στις εκλογές, να φροντίζουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να τους αποκαταστήσουν και μάλιστα σε προβεβλημένες και υψηλά αμειβόμενες θέσεις, ακόμη και αν είναι αποδεδειγμένα ανεπαρκείς! Είναι κοροϊδία, οι ίδιοι που μέχρι χθες ξιφουλκούσαν με πάθος για τις θέσεις του κόμματός τους, σήμερα εμφανίζονται ως κήνσορες και θεματοφύλακες της αντικειμενικότητας.

Το επιχείρημα πως πρέπει να ζήσουν τις οικογένειές τους, δεν αφορά κανέναν. Όφειλαν να το λάβουν υπόψη τους, πριν εκτεθούν στα μάτια της κοινής γνώμης και αυτοαναιρεθούν. Η πολιτική οφείλει να είναι δρόμος χωρίς επιστροφή, για όλους τους δημοσιογράφους, διαχρονικά. Άπαξ και “ακουμπήσεις”, πρέπει υποχρεωτικά την επόμενη στιγμή να καταθέσεις τη δημοσιογραφική σου ταυτότητα. Αυτό συμβαίνει σε όλες τις πολιτισμένες χώρες του κόσμου.

Δεν μπορείς να είσαι "τα μάτια και τα αυτιά" της κοινής γνώμης, τη στιγμή που φοράς επισήμως την οπαδική φανέλα. Αυτό είναι απαράβατος κανόνας, εκεί όμως που υπάρχουν κανόνες. Εδώ κανείς δεν ασχολείται, κανείς δεν ενοχλείται... Είναι ένα ακόμη δείγμα της συντελούμενης αποθεσμοποίησης της χώρας.