22 Ιουνίου 2012
Για μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης, ο βασικός σκοπός της νέας κυβέρνησης είναι η επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου. Εκεί θα κριθεί αν θα πρόκειται για μια ικανή κυβέρνηση ή όχι. Όσα περισσότερα καταφέρει τόσο καλύτερη κυβέρνηση θα είναι. Η αλήθεια είναι πως για την δημιουργία αυτής της εντύπωσης φρόντισαν επιμελώς όλα τα κόμματα που συμμετέχουν στην κυβέρνηση, με την προεκλογική τους ρητορεία.
Κάλλιστα θα μπορούσε να υποθέσει κανείς, πως την περασμένη Κυριακή δεν ψηφίζαμε για κυβέρνηση που θα σταματήσει την κατηφόρα της χώρας και θα προσπαθήσει να βάλει τις βάσεις για να βγούμε από την κρίση, αλλά ψηφίζαμε για να αναδείξουμε διαπραγματευτή. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως το μνημόνιο είναι πρώτης προτεραιότητας ζήτημα, καθώς εμπεριέχει ένα μεγάλο πλέγμα προβλέψεων, που θα καθορίσουν βασικής σημασίας σημεία της πολιτικής της κυβέρνησης.
Όμως είναι κάτι που δεν εξαρτάται από την κυβέρνηση, αλλά έχει να κάνει και με τις διαθέσεις των δανειστών μας, αλλά και με την κατάσταση που διαμορφώνεται γενικότερα στην ευρωζώνη. Μην ξεχνάτε πως αν όχι σε ίδια, αλλά σε παρόμοια με τη χώρα μας θέση, είναι η Πορτογαλία και η Ιρλανδία και ενδεχομένως πολύ σύντομα, η Ισπανία και η Κύπρος. Αυτό που λογικά μπορεί να κερδίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων η χώρα μας, πέρα από την επιμήκυνση του χρόνου για την επίτευξη των στόχων, κάτι που θεωρείται σχεδόν βέβαιο, δεν μπορεί να είναι περισσότερο, από αυτό που θα δικαιολογημένα θα ζητήσουν για λογαριασμό τους, την ίδια στιγμή και οι άλλες χώρες που βρίσκονται στο μνημόνιο.
Αν γίνει επαναδιαπραγμάτευση σημείο προς σημείο στο ελληνικό μνημόνιο, το ίδιο θα απαιτήσουν και οι άλλες χώρες. Και αυτό στην παρούσα στιγμή, με την Ισπανία και την Κύπρο προ των πυλών, μοιάζει πολύ δύσκολο να συμβεί. Η μοναδική περίπτωση να γίνουν ουσιαστικές αλλαγές, είναι η χώρα να παρουσιάσει άλλα (ισόποσα) μέτρα, που θα αποδώσουν της ίδιας κλίμακας περικοπές. Άλλωστε η επαναδιαπραγμάτευση ακόμη και αν επιτύχει, δεν θα λύσει τα προβλήματα και τις αγκυλώσεις που έχουν τελματώσει τη χώρα. Χρειάζεται πάνω απ' όλα να συμφωνήσουν τα κόμματα σε ένα εθνικό σχέδιο δράσης, που θα οδηγήσει το συντομότερο δυνατόν στην έξοδο από την κρίση.
Στην ομαλοποίηση της κατάστασης, στην εμπέδωση αισθήματος ασφάλειας στους πολίτες, στην ανάκαμψη της οικονομίας, την αύξηση των εισοδημάτων των εργαζομένων, τη μείωση της ανεργίας. Καλή η ιδέα της “εθνικής ομάδας διαπραγμάτευσης” και σπουδαίος ο συμβολισμός της, όμως όλα θα κριθούν από την απόδοση της ομάδας “Εθνικής Ευθύνης”, όπως χαρακτηρίστηκε η κυβέρνηση από τα κόμματα που την απαρτίζουν, στη διακήρυξη συνεργασίας που έδωσαν χθες στη δημοσιότητα. Οπότε ας κρατάμε μικρό καλάθι για την επαναδιαπραγμάτευση και ας απαιτήσουμε, το μέγιστο από την κυβέρνηση. Ελαφρυντικά και δικαιολογίες εδώ δεν χωρούν!
Κάλλιστα θα μπορούσε να υποθέσει κανείς, πως την περασμένη Κυριακή δεν ψηφίζαμε για κυβέρνηση που θα σταματήσει την κατηφόρα της χώρας και θα προσπαθήσει να βάλει τις βάσεις για να βγούμε από την κρίση, αλλά ψηφίζαμε για να αναδείξουμε διαπραγματευτή. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως το μνημόνιο είναι πρώτης προτεραιότητας ζήτημα, καθώς εμπεριέχει ένα μεγάλο πλέγμα προβλέψεων, που θα καθορίσουν βασικής σημασίας σημεία της πολιτικής της κυβέρνησης.
Όμως είναι κάτι που δεν εξαρτάται από την κυβέρνηση, αλλά έχει να κάνει και με τις διαθέσεις των δανειστών μας, αλλά και με την κατάσταση που διαμορφώνεται γενικότερα στην ευρωζώνη. Μην ξεχνάτε πως αν όχι σε ίδια, αλλά σε παρόμοια με τη χώρα μας θέση, είναι η Πορτογαλία και η Ιρλανδία και ενδεχομένως πολύ σύντομα, η Ισπανία και η Κύπρος. Αυτό που λογικά μπορεί να κερδίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων η χώρα μας, πέρα από την επιμήκυνση του χρόνου για την επίτευξη των στόχων, κάτι που θεωρείται σχεδόν βέβαιο, δεν μπορεί να είναι περισσότερο, από αυτό που θα δικαιολογημένα θα ζητήσουν για λογαριασμό τους, την ίδια στιγμή και οι άλλες χώρες που βρίσκονται στο μνημόνιο.
Αν γίνει επαναδιαπραγμάτευση σημείο προς σημείο στο ελληνικό μνημόνιο, το ίδιο θα απαιτήσουν και οι άλλες χώρες. Και αυτό στην παρούσα στιγμή, με την Ισπανία και την Κύπρο προ των πυλών, μοιάζει πολύ δύσκολο να συμβεί. Η μοναδική περίπτωση να γίνουν ουσιαστικές αλλαγές, είναι η χώρα να παρουσιάσει άλλα (ισόποσα) μέτρα, που θα αποδώσουν της ίδιας κλίμακας περικοπές. Άλλωστε η επαναδιαπραγμάτευση ακόμη και αν επιτύχει, δεν θα λύσει τα προβλήματα και τις αγκυλώσεις που έχουν τελματώσει τη χώρα. Χρειάζεται πάνω απ' όλα να συμφωνήσουν τα κόμματα σε ένα εθνικό σχέδιο δράσης, που θα οδηγήσει το συντομότερο δυνατόν στην έξοδο από την κρίση.
Στην ομαλοποίηση της κατάστασης, στην εμπέδωση αισθήματος ασφάλειας στους πολίτες, στην ανάκαμψη της οικονομίας, την αύξηση των εισοδημάτων των εργαζομένων, τη μείωση της ανεργίας. Καλή η ιδέα της “εθνικής ομάδας διαπραγμάτευσης” και σπουδαίος ο συμβολισμός της, όμως όλα θα κριθούν από την απόδοση της ομάδας “Εθνικής Ευθύνης”, όπως χαρακτηρίστηκε η κυβέρνηση από τα κόμματα που την απαρτίζουν, στη διακήρυξη συνεργασίας που έδωσαν χθες στη δημοσιότητα. Οπότε ας κρατάμε μικρό καλάθι για την επαναδιαπραγμάτευση και ας απαιτήσουμε, το μέγιστο από την κυβέρνηση. Ελαφρυντικά και δικαιολογίες εδώ δεν χωρούν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου