ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΚΑΤΙ ΤΡΕΧΕΙ!

20 Νοεμβρίου 10

Κατ’ αρχήν είναι εντυπωσιακό και δεν έχει προηγούμενο. Ήταν η πρώτη φορά που εκλογική αναμέτρηση, κυριολεκτικά την επομένη το πρωί είχε ξεχαστεί. Κάποιοι ψέλλισαν κάτι περί της αποχής, αλλά επί της ουσίας ουδείς είχε διάθεση να συνεχίσει την κουβέντα. Ήταν προφανές πως όλοι είχαν το νου τους στα επερχόμενα, στον προϋπολογισμό, στα νέα μέτρα, στην επόμενη ημέρα...

Θα ήταν μεγάλο λάθος όμως να υποτιμήσει κανείς το αποτέλεσμα, ειδικά του δεύτερου γύρου των εκλογών. Όπως θα ήταν λάθος να σταθεί μόνο στην αποχή. Και όπως συμβαίνει πάντα τα κόμματα προσπάθησαν να βγάλουν συμπεράσματα με λάθος τρόπο. Ακούστηκαν ως συνήθως τερατολογίες και αστειότητες.

Για παράδειγμα πολλοί από τη ΝΔ «πανηγύριζαν», γιατί το 48% του Κικίλια είναι πολύ επάνω από το ποσοστό του κόμματος στις εθνικές εκλογές. Ή αντίστοιχα στο ΠΑΣΟΚ, χαρακτήρισαν τους νικητές σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ως ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση! Ομοίως και με τα μικρά κόμματα με την συγκαλυμμένη προσπάθεια τους να καρπωθούν για λογαριασμό τους την αποχή.

Όμως αυτές οι εκλογές είχαν πρωταγωνιστές. Η εμφάνιση σε στρατηγικής σημασίας θέσεις για τα πολιτικά πράγματα, των κυρίων Καμίνη και Μπουτάρη, πρέπει να αξιολογηθεί. Πως ξαφνικά σπάει μια παράδοση εικοσιτεσσέρων χρόνων; Πως είναι δυνατόν να αλλάζουν χέρια οι δύο μεγαλύτεροι δήμοι της χώρας και να περνούν σε υποψηφίους που υποστηρίζονταν από το ΠΑΣΟΚ, εν μέσω τόσο αρνητικής πολιτικής συγκυρίας; Όταν σε εποχές χωρίς μνημόνια, λαμπεροί κομματικοί υποψήφιοι, δύσκολα συγκέντρωναν αξιοπρεπή ποσοστά;

Αν και κανείς δεν στοιχημάτιζε για την εκλογή τους, ανέτρεψαν τις προβλέψεις. Μια πρώτη εξήγηση είναι πως και οι δύο δεν ήταν μέρος του πολιτικού συστήματος. Δεν είχαν κομματικό ομφάλιο λώρο, δεν μιλούσαν ξύλινα, δεν έκαναν «περατζάδα» από τον Δήμο, για να επενδύσουν σε κάτι άλλο αύριο! Έλεγαν αυτό που είχαν στο μυαλό τους, αντιδρούσαν και συμπεριφέρονταν όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος. Ήταν έξω και μακριά από τα συνήθη πολιτικά πρότυπα. Ο λόγος τους εξέπεμπε ασυνήθιστη οικειότητα και αμεσότητα. Μα πάνω απ’ όλα ήταν σοβαροί άνθρωποι, με σημαντικό παρελθόν και ειδικό βάρος! Με άλλα λόγια ήταν μια διέξοδος για όσους ψηφοφόρους είχαν απηυδήσει από τις κομματικές υποψηφιότητες!

Και οι δυο τους δείχνουν τον δρόμο. Δείχνουν την διάθεση του κόσμου για ανανέωση! Για κάτι νέο, φρέσκο και ανόθευτο. Την ανάγκη να «απεξαρτηθούν» από τα κόμματα. Λαμπρό παράδειγμα ο ατυχήσας Κικίλιας, που απέδειξε πως η ανανέωση δεν είναι θέμα ηλικίας. Καταδικάστηκε ως προϊόν του κομματικού σωλήνα και ας είναι μετά βίας σαράντα. Αντίθετα θριάμβευσε η «νεότητα» του 68χρονου Μπουτάρη.