11/10/16

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ

11 Οκτωβρίου 2016

Η εμπειρία της πρώτης εβδομάδας για έναν πρωτοετή φοιτητή της Παντείου, ήταν τραυματική. Προερχόμενος ο ίδιος από το αυστηρό σχολικό περιβάλλον ενός ιδιωτικού εκπαιδευτηρίου, βρέθηκε αντιμέτωπος με καταστάσεις που δεν μπορούσε ποτέ να διανοηθεί.

Περιγράφει σοκαρισμένος ένα πανεπιστήμιο καφενείο, που με το καλημέρα απεμπολεί το όποιο κύρος τόσο του ίδιου του εκπαιδευτικού ιδρύματος, όσο και του διδακτικού προσωπικού του. Για να γίνει αντιληπτό όλο αυτό, αρκεί η αναφορά για παράδειγμα, πως στην ώρα της παράδοσης, μέσα στο αμφιθέατρο, το κάπνισμα είναι κάτι που επιτρέπεται ελεύθερα και μάλιστα είναι πάρα πολλοί οι φοιτητές που καπνίζουν(ναι, την ώρα του μαθήματος, μέσα στην κλειστή αίθουσα!).

Τα κινητά τηλέφωνα στο αμφιθέατρο χτυπούν συνεχώς και οι καινούργιοι φοιτητές δεν έχουν κανένα πρόβλημα να συνομιλούν (την ώρα της παράδοσης) μεγαλόφωνα, σαν να μην τρέχει τίποτα. Απόλυτη έλλειψη σεβασμού απέναντι στους καθηγητές, τους συμφοιτητές, το Πανεπιστήμιο!

Αδιανόητα πράγματα ακόμη και για τριτοκοσμικές χώρες! Ενδεικτικά ωστόσο της παρακμής της Ελληνικής κοινωνίας, της ποιότητας της παρεχόμενης παιδείας από τα πρώτα σχολικά χρόνια ακόμη, αλλά κυρίως της ανατροφής των παιδιών στην σύγχρονη Ελληνική οικογένεια.

Από την άλλη βέβαια η εμπειρία του πρωτοετή φοιτητή, κάνει λόγο για καθηγητές οι οποίοι δεν σέβονται τους φοιτητές τους. Όπως περιγράφει δεν είναι συνεπείς στο πρόγραμμα των παραδόσεων. Έρχονται συχνά με καθυστέρηση και φεύγουν πριν την ώρα τους. Η παράδοση γίνεται χωρίς μικροφωνική εγκατάσταση, με συνέπεια από τους 250 φοιτητές που είναι το αμφιθέατρο, να είναι σε θέση να παρακολουθήσουν μόλις οι δυο- τρεις πρώτες σειρές.

Και όλα αυτά σε ένα βρώμικο και ακαλαίσθητο περιβάλλον γεμάτο γκράφιτι, σκισμένες αφίσες και σκουπίδια. Αυτά τα λίγα για όσους αναρωτιούνται γιατί ο λαϊκισμός παραμένει η κυρίαρχη ιδεολογία και γιατί δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα προς το καλύτερο.

Κατά τα άλλα ο δημόσιος διάλογος για την Παιδεία, μονοπωλείται από τον τρόπο που θα πρέπει να διδάσκονται τα θρησκευτικά. Είμαστε άξιοι της μοίρας μας και έχουμε το πολιτικό προσωπικό, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, που μας αξίζουν.

*Το σκίτσο είναι του Δημήτρη Χαντζόπουλου και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Καθημερινή