13/12/12

ΟΙ ΑΝΔΡΕΣ ΚΛΑΙΝΕ, ΟΙ ΗΓΕΤΕΣ ΟΧΙ!

13 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2012
Το ερώτημα, με αφορμή το δάκρυ του Κύπριου Προέδρου Δημήτρη Χριστόφια, είναι αν τελικά και οι άνδρες κλαίνε. Η απάντηση είναι δεδομένη. Ναι, κλαίνε! Οι ηγέτες όμως κλαίνε; Και πάλι η απάντηση είναι περίπου αυτονόητη. Ασφαλώς και κλαίνε, όπως  όλος ο υπόλοιπος κόσμος!

Οπότε το σωστό ερώτημα πρέπει να είναι, αν οι ηγέτες επιτρέπεται να κλαίνε δημόσια. Εδώ η απάντηση είναι πάλι δεδομένη. Όχι οι ηγέτες δεν κλαίνε δημόσια. Και ένας λόγος είναι γιατί με το κλάμα τους, παρασύρουν στο προσωπικό τους πένθος, στη δική τους θλίψη, έναν ολόκληρο λαό! Αν, άνθρωποι είναι, νιώσουν αβάσταχτη θλίψη και συγκίνηση, μπορούν να ξεσπάσουν στα κλάματα, να πλαντάξουν, πίσω από την κλειστή πόρτα. Και αφού βγάλουν τα απωθημένα τους, μετά να ανεβούν στο βήμα και να μιλήσουν ψύχραιμα και με επιχειρήματα, όπως άλλωστε ταιριάζει σε έναν ηγέτη, που διαφεντεύει τις τύχες ενός λαού.

Τα συναισθήματα και μάλιστα στην ακραία μορφή τους, δεν έχουν θέση στη δημόσια εικόνα ενός ανδρός, αν θέλει να τον παίρνουν σοβαρά και να τον εμπιστεύονται. Άλλωστε, σύμφωνα με το γνωμικό, “ήρωας δεν είναι αυτός που κλαίει. Είναι αυτός που κρύβει τον πόνο πίσω από ένα χαμόγελο”. Αν ένας ηγέτης επιτρέψει στον εαυτό του να κλάψει δημοσίως, για κάτι μάλιστα που έχει συμβεί καιρό, που δεν τον αιφνιδιάζει, που ο χρόνος του έχει επιτρέψει να το επεξεργαστεί και να το αξιολογήσει, πρέπει την επομένη να παραιτηθεί και να πάει σπίτι του!

Και αυτό γιατί είτε είναι εκ φύσεως υπερευαίσθητος, συναισθηματικός και ευσυγκίνητος, δηλαδή δεν είναι ρεαλιστής, ψύχραιμος και με καθαρό μυαλό στη δύσκολη ώρα, όπως οφείλει να είναι ένας ηγέτης, είτε παίζει θέατρο, προκειμένου να “διασκεδάσει” μια χοντρή αποτυχία και τη δυσάρεστη θέση στην οποία έχει περιέλθει! Σιγά μην δεν ήξερε ο Κύπριος Πρόεδρος, τι φάμπρικα άνοιξε με την τρόικα. Δυο βήματα είναι η Ελλάδα, το δε Καστελόριζο ακόμη εγγύτερα! Πάντως όποιο από τα δύο να ισχύει, είναι το ίδιο κακό! Επ’ αυτού, η συνήθως αλάνθαστη λαϊκή σοφία, έχει ένα σχόλιο: ”Οι μικρές λύπες είναι φλύαρες, η μεγάλη οδύνη είναι πάντα σιωπηλή”.

 Ήδη τα προεόρτια στην Κύπρο ξεκίνησαν προχθές, με την εισβολή μέσα στη Βουλή διαδηλωτών- ομολογιούχων. Η δεύτερη πράξη παίχτηκε χθες με πετροπόλεμο και με νέα απόπειρα εισβολής στο κοινοβούλιο από πολύτεκνους,καθώς ξεκίνησε η συζήτηση νομοσχεδίων που σχετίζονται με το μνημόνιο και, μεταξύ άλλων καταργούν επιδόματα μητρότητας,παιδιών κλπ. Και ακολούθησαν όλη τη μέρα, επεισοδιακές διαδηλώσεις διαφόρων κοινωνικών ομάδων.

Το θέμα επομένως αν και προσφέρεται για πόνο, δεν προσφέρεται για συγκίνηση και για δάκρυα. Αν δικαιούνται εν τέλει κάποιος να δακρύσει, αυτοί είναι οι πολίτες για τα δεινά που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν σύντομα. Εμείς ξέρουμε!

11/12/12

ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΣΑΜΑΡΙΤΕΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ!

11 Δεκεμβρίου 2012
Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας, ζει για πολλά χρόνια σε μια Δυτικοευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Θεωρούσε πάντα μεγάλη τύχη το γεγονός, πως η χώρα που τον φιλοξενεί, του παρέχει εξαιρετικές υπηρεσίες υγείας. Οποτεδήποτε χρειάστηκε κάποιος από την οικογένειά του να νοσηλευτεί σε (δημόσιο) νοσοκομείο, πάντα η φροντίδα ήταν στο υψηλότερο επίπεδο.

Οι ιστορίες που άκουγε από την Ελλάδα της κρίσης, τον τρόμαζαν! Ο απόηχος που έφτανε από την πατρίδα, του προκαλούσε λύπηση και οίκτο για τους συμπατριώτες του. Είχε σχηματίσει στο μυαλό, την εικόνα μιας ρημαγμένης χώρας, στην οποία τα δημόσια αγαθά, όπως η περίθαλψη, ήταν τριτοκοσμικού επιπέδου και οι λειτουργοί της υγείας διεφθαρμένοι.

Η τύχη, ή πιο σωστά η ατυχία, το έφερε τις ημέρες που βρίσκονταν στην Αθήνα, την περασμένη εβδομάδα, να ασθενήσει σοβαρά η μητέρα του. Ήταν τόσο επείγουσα η κατάσταση, ώστε ήταν αδύνατο να κάνει αυτό που οι κοντινοί συγγενείς τον προέτρεψαν, να την μεταφέρει σε ιδιωτικό νοσοκομείο. Χωρίς να έχει άλλη επιλογή, τηλεφώνησε στο 166, κάνοντας τον σταυρό του για όσα φοβόταν ότι θα του συμβούν.

Για να μην τα πολυλογούμε, η γυναίκα μεταφέρθηκε ξημερώματα, από το ΕΚΑΒ, στα “επείγοντα” του Ευαγγελισμού, που εφημέρευε. Ο άνθρωπος κυριολεκτικά έτριβε τα μάτια του από αυτό που είδε και έζησε στο νοσοκομείο. Γιατροί και νοσηλευτές χωρίς να βαρυγκωμούν ούτε λεπτό, έδιναν τον καλύτερο τους εαυτό. Οι δεκάδες ασθενείς που έρχονταν κατά κύματα, σε κακή κατάσταση στα επείγοντα, αντιμετωπίζονταν με οργάνωση, επαγγελματισμό και κυρίως με ανθρωπιά! Χωρίς χρονοτριβή, χωρίς προαπαιτούμενα, χωρίς γκρίνιες. Ο άνθρωπος μας, τους παρακολουθούσε έκπληκτος, καθώς προφανώς ήταν προετοιμασμένος να ζήσει κάτι τελείως διαφορετικό!

Το ίδιο λίγο αργότερα και στον θάλαμο της Γ’ Παθολογικής Κλινικής, όπου μεταφέρθηκε η μητέρα του. Η φροντίδα, η θεραπεία, η εξυπηρέτηση και οι συνθήκες, δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από αυτή που παρείχαν τα νοσοκομεία της πλούσιας χώρας στην οποία ζούσε εκείνος. Μια δυο φορές που δοκίμασε να βάλει το χέρι στη τσέπη, το μετάνιωσε καθώς αντιμετώπισε την “ευγενική” αποδοκιμασία των γιατρών και των νοσηλευτών!

 Στο αυτονόητο ερώτημα, πως είναι δυνατόν να μην υπάρχουν ελλείψεις σε υλικά και αναλώσιμα στο νοσοκομείο, η απάντηση του ήταν πως ναι μεν υπήρχαν, όμως ο τρόπος, η οργάνωση και η συμπεριφορά του προσωπικού στο νοσοκομείο, έκαναν τα πράγματα να μοιάζουν ιδανικά, ακόμη και αν δεν ήταν! Οι άνθρωποι κυριολεκτικά υπερέβαλαν εαυτούς, ώστε να καλύψουν τις ελλείψεις.

Συνεπείς και αφοσιωμένοι, σε δύσκολες συνθήκες τα έβγαζαν πέρα, με επιτυχία! Και ας είχαν μειωθεί δραματικά οι απολαβές τους και ας ήταν απλήρωτες οι εφημερίες τους. Συμπτωματικά ήταν η τρίτη παρόμοια ιστορία που άκουγα σε διάστημα λίγων ημερών. Ένα μπράβο για όλους αυτούς, είναι πολύ λίγο! Και είναι ένα καλό μάθημα σε όσους επιμένουν να εκβιάζουν για τα "κεκτημένα" τους, στις πλάτες της λαβωμένης κοινωνίας μας.