31/8/12

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΘΝΙΚΟΣ ΕΥΕΡΓΕΤΗΣ!

31 Αυγούστου 2012
Τα μέτρα που αποφασίστηκαν για τα επόμενα δύο χρόνια, λίγο πολύ τα υποψιαζόμασταν. Δεν νομίζω πως κανείς έπεσε από τα σύννεφα! Άλλωστε δεν διαφέρουν από τη λογική των μέτρων, που εδώ και δύο χρόνια έρχονται σαν κύματα, ισοπεδώνοντας τα μικρά και τα μεσαία εισοδήματα.

Είναι δεδομένο, πως θα προσθέσουν τουλάχιστον άλλες 3-4 μονάδες στους δείκτες της ανεργίας (κάθε μονάδα αντιστοιχεί σε 55.000 ανέργους) και πως θα αθροίσουν μερικές ακόμη χιλιάδες λουκέτα, στην βαθιά χειμαζόμενη αγορά. Σύμφωνοι, η χώρα είναι υποχρεωμένη να περιορίσει περαιτέρω τα ελλείμματά της, ώστε να σταματήσει να αυξάνει το χρέος της. Είναι αυτονόητο πως δεν μπορούμε πλέον να δαπανούμε περισσότερα απ' όσα εισπράττει ετησίως το κράτος μέσω της φορολογίας.

Αυτό στις παρούσες συνθήκες είναι απαράβατος κανόνας, καθότι δανεικά ως γνωστόν δεν υπάρχουν ή όταν υπάρχουν δίνονται υπό προϋποθέσεις. Και εδώ ξεκινά η στρέβλωση, αρχίζει ο φαύλος κύκλος και καθίσταται κραυγαλέα άδικο αυτό που συμβαίνει! Είναι γνωστό, πως το 25% του παραγόμενου κατ' έτος πλούτου, είναι μαύρο χρήμα, που δεν φορολογείται. Τα προηγούμενα χρόνια, αυτό το μαύρο χρήμα κυκλοφορούσε προκλητικά και ανεξέλεγκτα και συμμετείχε μέσω της κατανάλωσης στη μεγέθυνση του ΑΕΠ (συντηρώντας μάλιστα βασικούς κλάδους της αγοράς, όπως την αγορά ακινήτων, τις τράπεζες και την αγορά του αυτοκινήτου).

Πλέον, καθώς οι συνθήκες άλλαξαν και υποχρεωθήκαμε να θεσπίσουμε κανόνες για τον εντοπισμό του, το μαύρο χρήμα είτε φεύγει εκτός Ελλάδος, είτε υπάρχει κρυμμένο, μέχρι να βρεθεί η ευκαιρία να ξεπλυθεί! Αυτό έχει σαν συνέπεια να κάνει διπλό το κακό. Από τη μία να κρατάει χαμηλά καθηλωμένα τα έσοδα του κράτους και από την άλλη να συνδράμει στην απομείωση του ΑΕΠ. Και καθώς το ΑΕΠ είναι ως γνωστόν, ο παρανομαστής του κλάσματος στον υπολογισμό του δημόσιου χρέους και του ελλείμματος του προϋπολογισμού, λειτουργεί πολλαπλασιαστικά, επιδεινώνοντας την κατάσταση και καθιστώντας τα μέτρα λιτότητας επαχθέστερα.

Εάν το ΑΕΠ ήταν κατά τι υψηλότερο, τα ελλείμματα θα ήταν αντιστοίχως ως ποσοστό μικρότερα, το ίδιο και το χρέος, οπότε τα μέτρα θα ήταν ηπιότερα. Εάν μάλιστα ένα ελάχιστο ποσοστό της παραοικονομίας μπορούσε να φορολογηθεί, τα πράγματα θα ήταν ακόμη καλύτερα. Σήμερα όμως όλα πέφτουν στην πλάτη αυτών που εμφανίζουν τα εισοδήματά τους. Από τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους! Υπάρχουν άνθρωποι με σημαντικό πλούτο, που δεν πληρώνουν δεκάρα τσακιστή!

Αυτό όμως δημιουργεί μια μεγάλη εκκρεμότητα και για την παρούσα και για τις μελλοντικές κυβερνήσεις. Να λύσουν επιτέλους τον γόρδιο δεσμό! Να βρουν τον τρόπο, να επιστρέψουν κάποτε, σε όσους σήμερα πληρώνουν αγόγγυστα ,το μερίδιο που δεν τους αναλογούσε, Η πάταξη της φοροδιαφυγής, αυτό το όμορφο παραμύθι που ακούμε ανελλιπώς να επαναλαμβάνεται στερεότυπα από το 1980 μέχρι σήμερα, όποιος το κάνει πραγματικότητα, θα είναι εθνικός ευεργέτης!

30/8/12

Η χώρα του 25%!

30 Αυγούστου 2012
Στη χώρα μας, η κοινωνία αποτελείται από δύο κατηγορίες πολιτών. Η μια κατηγορία είναι τα κορόιδα, που αποτελούν και την συντριπτική πλειοψηφία. Συνήθως πρόκειται για αφελείς και ανυποψίαστους φορολογούμενους, που το κράτος τους στύβει και τους παίρνει από την τσέπη μέχρι και την τελευταία δεκάρα. Οποτεδήποτε το ταμείο αδειάζει, αυτοί αγόγγυστα συνεισφέρουν, ακόμη και όταν δεν έχουν.

Η άλλη κατηγορία, είναι τα λαμόγια. Μπορεί μεν να αποτελούν μειοψηφία, αλλά διαθέτουν τεράστια δύναμη. Τόσο μεγάλη, ώστε υποχρεώνουν τα κορόιδα να πληρώνουν για λογαριασμό τους, όλα τους τα χρέη και τις υποχρεώσεις προς το κράτος. Τα λαμόγια όταν βάζουν το χέρι στην τσέπη, το κάνουν αποκλειστικά για τον εαυτό τους. Σε αντίθεση με τα κορόιδα, που το κάνουν σχεδόν πάντα για να πληρώνουν φόρους και να μειώνουν τα ελλείμματα του κράτους. Καλή ώρα τώρα, που έρχεται η λυπητερή με τα 11,8 ή 13,4 ή 14 δισ ευρώ, για τα επόμενα δύο χρόνια.

 Όσο υπερβολικό και αν φαντάζει αυτό, ελάχιστα απέχει από την πραγματικότητα. Αρκεί να δει κανείς τους αριθμούς και να κάνει τις σχετικές συγκρίσεις. Για παράδειγμα η επίσημη παραοικονομία στην Ελλάδα, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ανέρχεται στο 24,3% του ΑΕΠ. Το ένα τέταρτο το παραγόμενου πλούτου, είναι μαύρο χρήμα! Σαράντα οκτώ δισ ευρώ ετησίως, είναι το συνολικό προϊόν της παραοικονομίας. Αυτό σημαίνει πως η φοροδιαφυγή ανέρχεται σε 20 με 25 δισ ευρώ. Με απλά λόγια, εάν το κράτος μπορούσε να συλλάβει μόλις το 25% της ετήσιας φοροδιαφυγής, δεν θα υπήρχε λόγος να παρθούν μέτρα.

 Θα αρκούσε επίσης και μόνο η πάταξη του παρεμπορίου, για να μην χρειαστούν πρόσθετα μέτρα και άδικες περικοπές. Σύμφωνα πάλι με τα επίσημα στοιχεία της Κομισιόν, ο ετήσιος τζίρος του παρεμπορίου στην Ελλάδα είναι 25 δισ ευρώ, ποσό που αναλογεί σε 8 δισ ευρώ φόρου, που δεν καταβάλλεται! Και όσο σκαλίζει κανείς τα στοιχεία, τόσο ανακαλύπτει ανάλογα παραδείγματα, που μαρτυρούν ένα ξεχειλωμένο και παραπαίον κράτος, που καταληστεύεται συστηματικά. Για παράδειγμα, η αδήλωτη εργασία υπερβαίνει το 25%. Αυτό σημαίνει ότι για έναν στους τέσσερις εργαζόμενους, δεν καταβάλλονται ασφαλιστικές εισφορές (εργοδότη και εργαζόμενου) και δεν παρακρατείται ο αναλογούν φόρος (εργοδότη και εργαζόμενου).

 Τα αντίστοιχα ποσοστά (για παραοικονομία και αδήλωτη εργασία) στις οικονομικά εύρωστες ευρωπαϊκές χώρες είναι γύρω στο 10%. Αυτό από μόνο του πολλές λύνει πολλές απορίες και απαντά σε ερωτήματα! Ακόμη και στις αστικές συγκοινωνίες όμως, θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί οι επικείμενες μεγάλες αυξήσεις στην τιμή των εισιτηρίων, εάν δεν υπήρχε η εισιτηριοδιαφυγή, που υπολογίζεται γύρω στο 25%! Ετησίως οι απώλειες εσόδων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ανέρχονται σε 60- 65 εκατομμύρια ευρώ. Πάνω- κάτω όσα είναι τα συνολικά ελλείμματα των οργανισμών! Είμαστε τελικώς η χώρα του 25%!

28/8/12

ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ!

28 Αυγούστου 2012
Πόσα αλλάξαν και πόσα ακόμη απομένει να αλλάξουν γύρω μας, λόγω της κρίσης. Κάποτε για παράδειγμα, το μέλημα κάθε υποψηφίου στις εισαγωγικές εξετάσεις για τα ΑΕΙ, ήταν μια καλή σχολή. Και καλές σχολές ήταν η Ιατρική, η Νομική και το Πολυτεχνείο.

Σχολές υψηλού κύρους, που με βεβαιότητα οδηγούσαν σε κοινωνική καταξίωση, αλλά κυρίως διασφάλιζαν ένα πολύ καλό επαγγελματικό μέλλον! Αυτό στα πολύ μακρινά χρόνια, καθώς ήλθε η ώρα που η χώρα πλημμύρισε από γιατρούς, δικηγόρους και μηχανικούς, με συνέπεια η επαγγελματική αποκατάσταση να μην είναι ούτε εύκολη ούτε, κυρίως, διασφαλισμένη!

Όπως συμβαίνει συνήθως στη χώρα μας, ότι είναι αποτελεσματικό, ως εκ τούτου και επιλέξιμο από πολλούς, κάποια στιγμή πληθωρίζεται και χάνει κομμάτι της αξίας του, καθώς δεν υπάρχει ούτε προγραμματισμός, ούτε συσχέτιση με τις ανάγκες της κοινωνίας και της αγοράς εργασίας.Μέχρι πολύ πρόσφατα, στις σχολές υψηλής ζήτησης περιλαμβάνονταν οι σχολές που οδηγούσαν απευθείας στην αγορά εργασίας. Όπως για παράδειγμα οι παιδαγωγικές και οι σχολές νηπιαγωγών αλλά και οι σχολές νοσηλευτικής.

Ειδικότητες που οδηγούσαν σε εύκολο και γρήγορο διορισμό στο δημόσιο, καθώς υπήρχε ανάγκη στελέχωσης του κρατικού μηχανισμού στα συγκεκριμένα αντικείμενα. Μάλιστα στο πολύ κοντινό παρελθόν, είχε συμβεί η πρόσβαση σε παιδαγωγικά τμήματα, να είναι σημαντικά δυσκολότερη ακόμη και από την πρόσβαση σε νομικές σχολές της περιφέρειας! Καθώς όμως πια η πρόσληψη στο δημόσιο δεν είναι εύκολη υπόθεση, αναμενόμενο ήταν οι βάσεις να κατακρημνιστούν.

Αντιθέτως στις στρατιωτικές και αστυνομικές σχολές, τις μόνες σχολές που διασφαλίζουν το επαγγελματικό μέλλον, είχαμε θεαματική εκτίναξη των βάσεων. Ειδικά για τις συγκεκριμένες σχολές, πρέπει λογικά να υπάρχει και ένας πρόσθετος λόγος. Το γεγονός πως η φοίτηση δεν προϋποθέτει οικονομική στήριξη από την οικογένεια και έξτρα κόστος.

Η περαιτέρω επεξεργασία των στοιχείων από τις Πανελλαδικές εξετάσεις, είναι σίγουρο πως θα αναδείξει ως ένα από τα βασικά κριτήρια επιλογής σχολής, το κόστος των σπουδών. Ήτοι, την εγγύτητα στον τόπο διαμονής. Χαρακτηριστικό είναι πως η πρώτη επεξεργασία των στοιχείων, δείχνει άνοιγμα της ψαλίδας ανάμεσα στις σχολές των μεγάλων αστικών κέντρων και της περιφέρειας.

Μέχρι χθες, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, κάθε οικογένεια έβρισκε τον τρόπο να διασφαλίσει το “μηνιάτικο” του παιδιού που σπουδάζει και ζει σε άλλη πόλη. Με στερήσεις, με ιδρώτα, με δεύτερη δουλειά, κατάφερνε να καλύψει κάθε μήνα τα 500 με 800 ευρώ που απαιτούνταν. Πλέον αυτό μοιάζει μακρινό όνειρο για τις περισσότερες οικογένειες. Πόσοι μπορούν σήμερα να καλύψουν αυτό το κόστος;

Η πραγματικότητα προσγειώνει απότομα τα όνειρα και τις προσδοκίες χιλιάδων παιδιών. Αυτό είναι το πρώτο μεγάλο ανάχωμα στη ζωή τους. Το δεύτερο, το δυσκολότερο, είναι στημένο ήδη και τους περιμένει από τώρα. Θα το συναντήσουν δυστυχώς, μόλις ολοκληρώσουν τις σπουδές τους!