2/8/12

Ο ΑΦΑΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΤΑΞΙΤΖΗΔΩΝ

2 Αυγούστου 2012
Για πολλούς, οι ταξιτζήδες ήταν η αντιπαθέστερη επαγγελματική ομάδα. Αγενείς, φιλάργυροι, ελάχιστα ως καθόλου κοινωνικά ευαίσθητοι και κυρίως επικίνδυνοι στην οδήγηση! Είναι γνωστό πως δεν ακολουθούσες ταξί, αν δεν άφηνες 30 μέτρα απόσταση, αφού ανα πάσα στιγμή μπορούσε να φρενάρει, ή νααλλάξει απότομα λωρίδα, για να τσιμπήσει τον πελάτη.

Χρειαζόταν μεγάλη υπομονή, είτε με κρύο, είτε με ζέστη, είτε ηλικιωμένος, είτε με μωρό στην αγκαλιά, μέχρι να ταιριάξει ο προορισμός σου με τον προορισμό του ταξιτζή, για να σε επιβιβάσει. Η ταλαιπωρία συνεχιζόταν και εντός του οχήματος, είτε γιατί ο οδηγός άναβε τσιγάρο χωρίς να ρωτήσει, είτε γιατί το ραδιόφωνο μετέδιδε αμανέδες, είτε γιατί το ταξί ευωδίαζε από την απλυσιά οχήματος και οδηγού μαζί!

 Το ταξί σερνόταν συνήθως στην άκρη του δρόμου, πίσω από κάθε λεωφορείο, μέχρι να τιγκάρει από επιβάτες. Εννοείται χωρίς τη συναίνεσή σου και τροποποιώντας αυθαίρετα το δρομολόγιο, για να βολέψει και τους υπόλοιπους. Αυτό που συνέβαινε, δεν είχε πουθενά προηγούμενο. Το κόστος της διαδρομής, δεν την μοιράζοντας οι επιβαίνοντες, αλλά την πλήρωναν ο καθένας ξεχωριστά. Μια διαδρομή, αντιστοιχούσε σε τέσσερις! Αυτός ήταν και ο λόγος που οι ταξιτζήδες δεν επιβίβαζαν εύκολα μητέρες με παιδιά και ζευγάρια (ηλικιωμένων), ειδικά αν είχαν και μια δυο τσάντες στο χέρι!

Το κλασσικό κόλπο να βρεις ταξί, ήταν να σηκώνει ο ένας το χέρι και ο άλλος να είναι κρυμμένος διακριτικά, μέχρι να ανοίξει η πόρτα. Το ταξί ήταν περιουσιακό στοιχείο μεγάλης αξίας (η άδεια είχε φτάσει στις 200.000 ευρώ), με μηδαμινή φορολόγηση και υπερβολικά μεγάλο μεροκάματο. Ήταν η εποχή που οι ταξιτζήδες αποτελούσαν μια πανίσχυρη συντεχνία, για την οποία μάλιστα, οι πολιτικοί πίστευαν πως μπορούσε να μεταβάλλει το εκλογικό αποτέλεσμα, με την επιρροή που ασκούσε στην κοινή γνώμη.

Τα χρόνια πέρασαν και οι συνθήκες άλλαξαν. Η βελτίωση των συγκοινωνιών, αλλά κυρίως η κρίση, ισοπέδωσαν το επάγγελμα. Πλέον οι ταξιτζήδες αποτελούν μια συμπαθή επαγγελματική ομάδα, που πένεται και δυστυχεί! Τα μαρτυρούν οι ατέλειωτες ουρές σταθμευμένων ταξί στις αυτοσχέδιες πιάτσες. Στο Σύνταγμα, την Ακαδημίας, την Ομόνοια, το αεροδρόμιο και σε πολλά άλλα σημεία! Μόνο στη Συγγρού, από του Φιξ μέχρι το Ωνάσειο, στις περισσότερες ώρες της ημέρας, υπάρχουν πάνω από εκατό ταξί! Και μάλιστα με την τροχαία να τους κυνηγά αλύπητα!

Είναι μια εικόνα που προκαλεί δέος! Είναι η εικονογράφηση της κρίσης, σε όλη της τη διάσταση! Πολλές φορές τα έσοδα της βάρδιας, δεν καλύπτουν καν το κόστος του καυσίμου, της συντήρησης και του ασφαλίστρου (οδηγού και αυτοκινήτου). Η αξία της άδειας ταξί έχει μειωθεί στο ένα πέμπτο, τα δάνεια τρέχουν και κανείς δεν ενδιαφέρεται να ασχοληθεί μαζί τους. Δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα των συνεπειών της κρίσης, ρεαλιστικότερη αποτύπωση της παρακμής και χαρακτηριστικότερο δείγμα της αδυναμίας διαχείρησης της κατάστασης!

31/7/12

ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΤΙ Ν' ΑΛΛΑΞΕΙ;

31 Ιουλίου 2012
Μήπως έφτασε η στιγμή να πούμε ως εδώ; Να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια παραμονής στην ευρωζώνη και να χρεοκοπήσουμε; Να επιστρέψουμε στη δραχμή, ώστε να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο; Να ξεμπερδεύουμε με τη Μέρκελ και τον Σόϊμπλε και παράλληλα να τους τιμωρήσουμε, αφού η χρεοκοπία μας θα τους πονέσει;

Στο μυαλό πολλών ανθρώπων πλανιέται η σκέψη αυτή, ως η καλύτερη, αν όχι η μοναδική λύση του προβλήματος. Από τη μία η κόπωση, τα συνεχή μέτρα, οι σαρωτικοί φόροι και από την άλλη τα ανυπέρβλητα κοινωνικά προβλήματα, που θα ενταθούν από τις νέες περικοπές ύψους 11,5 δισ ευρώ, έχουν οδηγήσει στην απόλυτη απόγνωση.

Και μακάρι να ήταν τα τελευταία! Το χειρότερο είναι πως δεν φαίνεται προοπτική στον ορίζοντα. Έχει παγιωθεί η αντίληψη σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, πως όσα γίνονται, είναι ένα είδος τιμωρίας από τους ισχυρούς της ευρωζώνης προς τη χώρα μας, προς γνώση και συμμόρφωση! Αλλά και έτσι να μην είναι, είναι μέτρα που απλώς μας δίνουν μια μικρή παράταση ζωής, μέχρι τη στιγμή που θα χρειαστούν καινούργια, ακόμη πιο σκληρά!

Φαινομενικά έτσι δείχνουν να είναι τα πράγματα. Αν δει κανείς την ροή των γεγονότων, από την εκδήλωση της κρίσης μέχρι σήμερα, μοιάζουμε με τον σκύλο που κυνηγάει την ουρά του. Όμως αυτή είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι πως λεφτά δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχουν και φιλάνθρωποι, πρόθυμοι να μας χαρίσουν δισεκατομμύρια. Ούτως ή άλλως, ποτέ δεν είχαμε να αντιπροτείνουμε ένα εθνικό σχέδιο για την αντιμετώπιση της κρίσης, δεν υποχρεώσαμε να πληρώνουν φόρο αυτοί που ποτέ δεν πλήρωναν, δεν έγινε ούτε για δείγμα μια αποκρατικοποίηση.

Το γεγονός αυτό, μας υποχρεώνει να ζούμε δυστυχώς, με αυτά που έχουμε. Και επειδή δεν φτάνουν (ακόμη και γι αυτή τη στερημένη καθημερινότητα), θα χρειαστούν δανεικά 3-4 δισ ακόμη, που θα προστεθούν στο χρέος. Αν η επιλογή μας είναι να παραμείνουμε στην ευρωζώνη, αυτός είναι για την ώρα ο μοναδικός δρόμος, με την ελπίδα σύντομα, να αλλάξει κάτι ριζικά, καθώς στη δική μας κατάσταση έχει περιέλθει ολόκληρος ο ευρωπαϊκός νότος.

Εναλλακτική επιλογή είναι ο μοναχικός δρόμος της δραχμής. Πάλι όμως χωρίς χρήματα, με τρομερές στερήσεις, αποκλεισμένοι από τις αγορές (χρήματος, φαρμάκων, τροφίμων, μηχανημάτων, ανταλλακτικών, πρώτων υλών κλπ), έχοντας απέναντί μας όλη την Ευρώπη. Δυστυχώς, βλέποντας εντελώς κυνικά τα πράγματα, οι επιλογές για τη χώρα σήμερα είναι δύο: Ή, η Αλβανοποίηση της και η διεθνής απομόνωσή, ή η συνέχιση της προσπάθειας, με την ελπίδα κάτι να αλλάξει! Τ

ο πρώτο είναι εύκολο, καθώς είναι στο χέρι μας, αρκεί να το συμφωνήσουμε. Το δεύτερο χρειάζεται περισσότερες θυσίες και δεν είναι αποκλειστικά στο χέρι μας. Το πρώτο οδηγεί με βεβαιότητα στην κόλαση. Το δεύτερο είναι άγνωστο που οδηγεί. Πάντως χειρότερα από την κόλαση δεν υπάρχει. Το μη χείρον βέλτιστον..