20/7/12

ΚΑΝΟΥΝ ΤΑ ΙΔΙΑ ΛΑΘΗ!

Ότι με κόπο επιχειρούν να κτίσουν οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί με την συνεργασία τους στην κυβέρνηση, κινδυνεύουν να το γκρεμίσουν με μιας. Ότι καινούργιο επιχείρησαν να εισάγουν στην πολιτική ζωή , κινδυνεύει να γίνει καπνός με το διορισμό πενήντα δύο (!) νέων γενικών γραμματέων.

Και μόνο το γεγονός της ποσόστωσης στη μοιρασιά των θέσεων ( 30 ΝΔ, 14 ΠΑΣΟΚ, 6 ΔΗΜΑΡ), κραυγάζει για το σκεπτικό της επιλογής. Αλλά και πάλι, αν επρόκειτο για στελέχη, που πέρα από την κομματική ταυτότητα, είχαν τα απαραίτητα προσόντα, δηλαδή τη γνώση και την εμπειρία, το κακό θα ήταν μικρό. Όμως στην πλειονότητα τους πρόκειται για αποτυχημένους πολιτευτές, κομματικά στελέχη, “γνωστούς, συγγενείς και φίλους”!

Και όλα αυτά πριν καλά- καλά στεγνώσει το μελάνι, με το οποίο γράφτηκε η προγραμματική συμφωνία των τριών πολιτικών αρχηγών, η οποία περιείχε σαφείς και κατηγορηματικές δεσμεύσεις και για τη στελέχωση του κρατικού μηχανισμού με αξιοκρατικά κριτήρια και για τον δραστικό περιορισμό του αριθμού των γενικών γραμματέων των υπουργείων, αλλά και για την ενίσχυση της αυτοτέλειας της δημόσιας διοίκησης, που θα έπαυε να αποτελείται από «φέουδα» κομματικών επιρροών. Εννοείται πως τίποτα από αυτά δεν τηρήθηκε.

Μόλις χθες γράφαμε, πως η συνεργασία των τριών στη συγκρότηση κυβέρνησης εθνικής ευθύνης, ήταν ένα θετικό και απαραίτητο βήμα. Με τη στήριξη του 50% του εκλογικού σώματος, έχουν όλες τις προϋποθέσεις να ξεφύγουν από τα συνήθη μονοπάτια και τις παρωχημένες πολιτικές πρακτικές που οδήγησαν τη χώρα εδώ που βρίσκεται σήμερα και απαξίωσαν την πολιτική. Είναι επομένως αρνητικό δείγμα γραφής αυτό που έγινε με τον ορισμό των γενικών γραμματέων, καθώς αποκαλύπτει την ανασφάλεια του πολιτικού συστήματος και την ανάγκη του ελέγχου με κάθε τρόπο, του κρατικού μηχανισμού.

Όμως η χώρα σήμερα βρίσκεται σε ένα πολύ κρίσιμο σημείο. Θα πρέπει σε ασφυκτικές προθεσμίες, να κάνει όσα δεν έκανε χρόνια. Να εφαρμόσει δύσκολες μεταρρυθμίσεις, που περιλαμβάνουν τον εκσυγχρονισμό και την αναδιάταξη του κρατικού μηχανισμού, με την κατάργηση ή συγχώνευση οργανισμών και τη μετακίνηση μεγάλου αριθμού υπαλλήλων. Είναι τεράστιο το φορτίο που θα πρέπει να σηκώσουν στις πλάτες τους στελέχη, στην πλειοψηφία τους χωρίς τα απαιτούμενα προσόντα και με την αρνητική αύρα που προσδίδει η κομματική τους ιδιότητα! Κάτι που τους καθιστά ευάλωτους στην κριτική και στις πιέσεις των μηχανισμών.

Είναι γνωστό και χιλιοειπωμένο θέμα, ο απεγκλωβισμός της δημόσιας διοίκησης από την κομματική εξάρτηση . Είχε υπολογιστεί πως κάθε φορά που άλλαζε χέρια η κυβέρνηση, σχεδόν 10.000 στελέχη, ένας τεράστιος κομματικός στρατός, καταλάμβανε τα καίρια πόστα στην κρατική μηχανή, αφαιρώντας ζωτικό χώρο και οξυγόνο από τη φυσική ιεραρχία της δημόσιας διοίκησης .

Οι ενδείξεις είναι πως η ιστορία επαναλαμβάνεται, έστω σε μικρότερο βαθμό. Κάτι που ίσως να οφείλεται όχι στις καλές προθέσεις, αλλά στο γεγονός πως λόγω συνθηκών, πολλές θέσεις δεν είναι πλέον ελκυστικές. Ούτε λεφτά έχουν, ούτε εξουσία.

19/7/12

ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΡΕΙΣ!

19 Ιουλίου 2012
Χθες επί τρίωρο, ο πρωθυπουργός και οι δύο πολιτικοί αρχηγοί που στηρίζουν την κυβέρνηση, αναζητούσαν τη χρυσή τομή για τις περικοπές, ύψους 11,5 δισ, που έχει δεσμευτεί η χώρα μας, προκειμένου να μειώσει το έλλειμμα κάτω από το 3%., έως το 2015. Παρών ήταν στο μεγαλύτερο μέρος της κουβέντας και ο υπουργός οικονομικών, που τα προηγούμενα 24ωρα είχε συνεργαστεί, με σχεδόν όλους τους υπουργούς και είχε στα χέρια του στοιχεία και μελέτες από εξειδικευμένους φορείς, όπως το ΚΕΠΕ.

Παράλληλα οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί συζήτησαν τον τρόπο που πρέπει να κινηθεί η χώρα στο θέμα της επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου και της επιμήκυνσης της περιόδου δημοσιονομικής προσαρμογής. Έχει μεγάλη σημασία, πως ότι αποφασιστεί, θα έχει την υπογραφή τριών πολιτικών αρχηγών, που εκπροσωπούν το 50% των ψηφοφόρων και που έχουν διαφορετικές αφετηρίες και αναφορές. Με άλλα λόγια εκπροσωπούν ένα πολύ μεγάλο, πολύχρωμο πολιτικά και κοινωνικά κομμάτι της κοινωνίας.

Κάτι που εξ ορισμού αποκλείει προσωπικές πολιτικές και, περιορίζει, σχεδόν αποκλείει, φαινόμενα αυθαιρεσίας και αλαζονικά σύνδρομα. Υπάρχει πλέον το επιχείρημα, πως οποιαδήποτε απόφαση παρθεί, δυνητικά είναι η καλύτερη δυνατή, στο μέτρο του εφικτού. Επίσης το γεγονός πως το πολιτικό κόστος επιμερίζεται στα τρία και δεν βαραίνει τις πλάτες ενός, θεωρητικά επιτρέπει κινήσεις που δεν υπακούουν υποχρεωτικά στους κανόνες της μικροπολιτικής.

Εκτός αν θεωρήσουμε, πως οι τρεις τους έχουν συνωμοτήσει να κάνουν τα χατίρια της τρόικας, εξυπηρετώντας αλλότρια συμφέροντα, αυτοκτονώντας πολιτικά και ηθικά. Άραγε, αν η χώρα είχε εξ αρχής μπει σε αυτή την επαχθή διαδικασία, με διαφορετικό τρόπο απ’ ότι μπήκε, θα μπορούσαν τα πράγματα να ήταν καλύτερα; Αν για παράδειγμα από την πρώτη στιγμή είχε αναζητηθεί διαδικασία, ώστε η διαχείριση της κρίσης να έχει εθνικό χαρακτήρα, θα ήμασταν σήμερα ενώπιον της ίδιας κατάστασης; Η καχυποψία της κοινής γνώμης απέναντι στο πολιτικό σύστημα και η θεσμική απαξίωση, θα ήταν αντίστοιχη;

Μάλλον όχι! Ο τρόπος που χειρίστηκε η Ελλάδα το θέμα της δανειακής σύμβασης, στην περίοδο Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου, ήταν ερασιτεχνικός και ανεύθυνος. Αποφάσιζε, σχεδόν πάντα σπασμωδικά και βεβιασμένα, μια πολύ μικρή ομάδα στελεχών, ανθρώπων που συνδέονταν απ’ ευθείας με τον πρωθυπουργό, χωρίς να δίνουν αναφορά σε κανέναν. Ούτε στην ίδια την κυβέρνηση πολλές φορές! Θυμηθείτε πως είχε αφαιρεθεί από τη βουλή η αρμοδιότητα να κυρώνει τις συμφωνίες που δέσμευαν τη χώρα και πως αυτό ήταν αρμοδιότητα του Υπουργού Οικονομικών. 


Αντιστοίχως πρόχειρη και επιπόλαιη, ήταν παρουσία μας στα κομβικά κέντρα αποφάσεων και η συμμετοχή μας στις κρίσιμες συνόδους του Eurogroup! Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η κατάσταση σήμερα είναι υπερβολικά δύσκολη. Υπάρχει όμως η ελπίδα, πως η χώρα από εδώ και πέρα, θα αντιμετωπίσει τα προβλήματά της με μεγαλύτερη σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Είναι ένδειξη ωριμότητας η συνεργασία στα δύσκολα, τριών κομμάτων και μάλιστα από τόσο διαφορετικούς χώρους! Το ερώτημα είναι: Θα αντέξουν;

17/7/12

ΚΛΕΙΣΤΟΝ ΛΟΓΩ ΖΕΣΤΗΣ!

17 Ιουλίου 2012
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι χθες το μεσημέρι έκλεισε ο αρχαιολογικός χώρος της Ακρόπολης, λόγω της ζέστης. Είναι ότι στο κράτος αυτό, δεν αποφασίζουν αυτοί που έχουν την εξουσιοδότηση και την νομιμοποίηση να το κάνουν!

Η Ακρόπολη έκλεισε, γιατί έτσι αποφάσισε σε έκτακτη συνεδρίαση το σωματείο των υπαλλήλων φύλαξης αρχαιοτήτων, το οποίο στη συνέχεια είχε την καλοσύνη να ενημερώσει για την απόφασή του, την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού.

Κατ' αρχήν, με ποιο δικαίωμα μπαίνει λουκέτο στον ιερό βράχο, με το πρόσχημα της ζέστης; Γιατί ο τουρίστας που τίμησε τη χώρα μας, ερχόμενος από την άλλη άκρη της γης και, που πιθανόν να απολαμβάνει τον ήλιο και τη ζέστη, πρέπει να εισπράξει την απογοήτευση; Αν όντως οι συνθήκες είναι δύσκολες, ας μπει στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου μια καλαίσθητη πινακίδα, που να προειδοποιεί τους επισκέπτες για τον καύσωνα. Και ας αποφασίσει ο επισκέπτης τι είναι επιθυμεί περισσότερο. Να επισκεφτεί την ακρόπολη ή να προφυλαχθεί από τη ζέστη;

Ή, αν η πρόθεση των συνδικαλιστών ήταν να συνετίσουν και να προφυλάξουν τους άμυαλους τουρίστες, ας έκλεινε το μεσημέρι ο αρχαιολογικός χώρος και ας ξανάνοιγε το απόγευμα, παρατείνοντας τη λειτουργία του. Θα ήταν έστω μια μικρή ένδειξη σεβασμού και επαφής με την κοινή λογική. Όμως η απόφασή τους ήταν να μείνει κλειστός μέχρι τις 8 το απόγευμα, δηλαδή να μην ξανανοίξει!

Το πρόβλημα όμως δεν ήταν οι τουρίστες, ήταν οι φύλακες, που προκειμένου να εργαστούν σε δύσκολες και δυσάρεστες συνθήκες, προτίμησαν να εγκαταλείψουν την εργασία τους και να αναζητήσουν δροσιά. Ούτως ή άλλως θα πληρωθούν κανονικά! Την ίδια ώρα πάντως που οι αρχαιοφύλακες έχοντας κλείσει το μαγαζί τους, δροσίζονταν, οι εργάτες συνέχιζαν να σκάβουν στο δρόμο, τα γκαρσόνια να πηγαινοφέρνουν παραγγελίες, ο κούριερ να παραδίδει την αλληλογραφία, οι ψήστες να τυλίγουν σουβλάκια και οι αρτοποιοί να ξεφουρνίζουν ψωμί.

Βλέπετε δεν είχαν όλοι αυτοί την πολυτέλεια να κλείσουν το δικό τους μαγαζί! Αλλά στην Ελλάδα ζούμε! Και αλίμονο μας, αν το παράδειγμα των αρχαιοφυλάκων το ακολουθούσαν όσοι έρχονται αντιμέτωποι με τη ζέστη. Θα έπρεπε να κατεβάζει ρολά η χώρα. Μήπως όμως τελικά έχει κατεβάσει ρολά; Που ήταν χθες η επίσημη πολιτεία;

Τι έκανε το αρμόδιο υπουργείο όταν ειδοποιήθηκε από τους συνδικαλιστές, ότι μπαίνει λουκέτο στην Ακρόπολη, με το πρόσχημα της υπερβολικής ζέστης; Ποιος αντέδρασε και τι έκανε για αν αποτρέψει την απαράδεκτη αυτή πρακτική; Θα υπάρξουν κυρώσεις; Κυρίως όμως, θα βρεθεί τρόπος να σταματήσει αυτός ο παραλογισμός;

Η προκλητική αυθαιρεσία και η εντεινόμενη αποθεσμοποίηση της χώρας, όπως έχουμε γράψει κατ' επανάληψη, είναι το μεγάλο πρόβλημα. Από εκεί ξεκινούν και εκεί καταλήγουν όλα. Ο καθένας κάνει αυτό που τον βολεύει, γιατί ξέρει πως δεν υπάρχουν συνέπειες για κανέναν. Ούτε για τον υπάλληλο, αλλά ούτε για τον Υπουργό.

16/7/12

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΜΕ ΤΟ ΤΡΑΙΝΟ.

16 Ιουλίου 2012
Στην αρχή νομίζεις πως ζεις μια παραίσθηση. Οι εικόνες είναι ακριβώς ίδιες με αυτές που είχε καταγράψει η μνήμη στο μακρινό παρελθόν. Σάββατο πρωί στον σταθμό Λαρίσης, δύο δεκαετίες σχεδόν από την τελευταία επίσκεψη. Η πρώτη έκπληξη ήταν έξω από τον σταθμό, όπου πέρα από 5-6 ταξί που περίμεναν για πελάτες, τα αυτοκίνητα ήταν λιγοστά. Με ευκολία εύρισκες να σταθμεύσεις παντού, ακόμη και έξω από την πόρτα! 


Η μεγάλη έκπληξη όμως, έρχεται μόλις περάσεις το κατώφλι της εισόδου! Αίφνης, ο χρόνος αστραπιαία γυρίζει πίσω στη δεκαετία του 70. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Ελάχιστα έχουν αλλάξει από τότε. Αν άλλαξε κάτι, άλλαξε προς το χειρότερο, καθώς είναι προφανές πως κανείς δεν προσπάθησε να σβήσει τα σημάδια από τη φθορά του χρόνου. Για εκσυγχρονισμό και ανακαίνιση, ούτε κουβέντα! Η αίσθηση της εγκατάλειψης είναι εμφανής σε κάθε σημείο. 


Πρόχειρες αυτοσχέδιες πινακίδες, βρώμικοι και αφρόντιστοι χώροι, αφόρητη ζέστη παντού. Θα μπορούσε να είναι η είσοδος ενός κρατικού νοσοκομείου που βρίσκεται σε εφημερία, ή μια πολυσύχναστη μέρα στα πολυϊατρεία του ΙΚΑ. Εκεί παραπέμπει η αποπνικτική ατμόσφαιρα και η αισθητική του χώρου. Θα μπορούσε όμως χωρίς υπερβολή, να είναι και εικόνα που συναντάς σε υπανάπτυκτη αφρικανική χώρα. Στην αποβάθρα η κατάσταση είναι απερίγραπτη. 


Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων τουριστών είναι σε απόγνωση καθώς δεν μπορεί να βγάλει άκρη. Δεν υπάρχει ηλεκτρονικός πίνακας, δεν υπάρχει άνθρωπος να σε ενημερώσει, ενώ οι αναγγελίες γίνονται μόνο στα ελληνικά (με τον ίδιο στερεότυπο τρόπο όπως κάποτε και το εκπληκτικότερο με την ίδια απαίδευτη φωνή!). Η εικόνα της αμαξοστοιχίας που μπαίνει στο σταθμό είναι θλιβερή. Φθαρμένη σε αφάνταστο βαθμό, βρώμικη, καλυμμένη εξ ολοκλήρου με γκράφιτι! 


Οι επιβάτες στην αποβάθρα ψάχνονται. Δεν υπάρχουν αριθμοί στα βαγόνια, οπότε μόνο στην τύχη μπορείς να βρεις το βαγόνι που αντιστοιχεί στο εισιτήριο σου, αφού δεν υπάρχει και κανείς να σε ενημερώσει. Δύο φορτηγά του στρατού που ξεφορτώνουν εφόδια και έχουν σταθμεύσει κάθετα στην αποβάθρα, κόβοντας την στη μέση, κάνουν περισσότερο περιπετειώδη την αναζήτηση! Η εικόνα είναι εντελώς απογοητευτική, αν αναλογιστεί κανείς πως για αυτή την απαράδεκτη και αναχρονιστική κατάσταση, ο ελληνικός λαός, ταξιδεύει δεν ταξιδεύει με το τραίνο, βάζει βαθιά το χέρι στην τσέπη, προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα ελλείμματα δισεκατομμυρίων που έχουν συσσωρευτεί. 


Όποιος έχει ταξιδέψει με τραίνο στην Ευρώπη, αντιλαμβάνεται τον ελληνικό μεσαίωνα. Δεν είναι το πρόβλημα ο εκσυγχρονισμός του δικτύου, ή ηλεκτροκίνηση της γραμμής. Το πρόβλημα είναι πως ο συγκεκριμένος οργανισμός, εξακολουθεί να βρίσκεται στην δεκαετία του 70. Προέχει η αλλαγή εποχής! 


Ο ΟΣΕ μπορεί σήμερα να έχει πρωτογενή πλεονάσματα, δεν μπορεί όμως να έχει μέλλον, καθώς βρίσκεται σε απόλυτη απαξίωση. Χρειάζεται ανασυγκρότηση εκ βάθρων. Όμως για να γίνει αυτό χρειάζονται πάρα πολλά χρήματα και αλλαγή νοοτροπίας. Δυστυχώς ούτε το ένα ούτε το άλλο είναι διαθέσιμα σήμερα!