7/7/12

ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΛΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ!

6 Ιουλίου 2012
Σιγά - σιγά, αρχίζει να ξεκαθαρίζει το τοπίο. Αν και την ώρα που γραφόταν αυτό το κείμενο, δεν ήταν γνωστές οι προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, φαίνεται πως πρωταρχικό της μέλημα, πέρα από τα αυτονόητα που έχουν να κάνουν με το συμμάζεμα στο εσωτερικό της χώρας, είναι να προσπαθήσει να αλλάξει το κλίμα που υπάρχει στην Ευρώπη, εναντίον μας.

Να κατευνάσει τα οξυμένα πνεύματα και να μετριάσει την καχυποψία, που επικρατεί εδώ και καιρό στα γνωστά κέντρα αποφάσεων της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης. Η συνεχιζόμενη αναβλητικότητα και η απραξία από την ελληνική πλευρά, που έφτασε στο κορύφωμά της με αφορμή τις διπλές εκλογές, αλλά και το ενδεχόμενο ενός «μη επιθυμητού» εκλογικού αποτελέσματος, είχαν επιδεινώσει σε μεγάλο βαθμό το κλίμα για τη χώρα μας. Από εδώ και πέρα όμως τα ψέματα τελείωσαν.

Οι εκλογές έγιναν, η πλάστιγγα έγειρε και η κυβέρνηση είναι αντιμέτωπη με την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα είναι πως βρισκόμαστε για μια ακόμη φορά, με δική μας ευθύνη, με την πλάτη στον τοίχο! Οι πρώτες αναγνωριστικές κουβέντες με τους εκπροσώπους της τρόικας, αποτέλεσαν ψυχρολουσία, καθώς όπως ήταν αναμενόμενο και, το είχαμε γράψει πολλές φορές, προς το παρόν περιθώρια για αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου δεν υπάρχουν. Με όσα έγιναν τους προηγούμενους μήνες, ή πιο σωστά με όσα δεν έγιναν, η χώρα μας κινδυνεύει να καταστήσει ανίσχυρα, όποια επιχειρήματα διαθέτει.

Κυρίως πως το πρόγραμμα του μνημονίου δεν βγαίνει, πως η χώρα για μια ακόμη χρονιά βυθίζεται στην ύφεση και πως χρειάζονται επειγόντως τροποποιήσεις! Όμως το γεγονός πως επί τρεις μήνες, είχαν όλα παγώσει και πως από την τελευταία κουβέντα με την τρόικα μέχρι σήμερα, δεν προχώρησε τίποτα από όσα είχαμε συμφωνήσει να γίνουν, υποχρεώνουν την κυβέρνηση σε αναδίπλωση. Το περιέγραψε άλλωστε στους Financial Times ο Υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας, λέγοντας: «πως το πρόγραμμα είναι εκτός στόχων και δεν μπορούμε να ζητήσουμε τίποτα από τις πιστωτές μας, αν πρώτα δεν το επαναφέρουμε στη σωστή τροχιά».

Οπότε είναι προφανές, πως η κυβέρνηση, θέλει δεν θέλει, πριν ανοίξει επισήμως οποιαδήποτε κουβέντα για επαναδιαπραγμάτευση, είναι υποχρεωμένη να κινηθεί με αποφασιστικά βήματα, να καλύψει το χαμένο έδαφος και κυρίως να δώσει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, δείγματα γραφής. Και στην κατεύθυνση της δημοσιονομικής προσαρμογής και στην κατεύθυνση των μεταρρυθμίσεων. Από τη στιγμή που χώρες όπως η Ισπανία και η Ιταλία, αλλά εσχάτως και η Γαλλία, προχωρούν, χωρίς να δεσμεύονται από μνημόνια, σε δραστικές περικοπές για να μειώσουν τα ελλείμματα και σε μεγάλες θεσμικές μεταρρυθμίσεις, δεν μπορεί η χώρα μας να μην κάνει κανένα βήμα, είτε προς τη μία είτε προς την άλλη κατεύθυνση.

Αυτό είναι και το σημαντικότερο επιχείρημα της άλλης πλευράς. Άλλωστε είναι δύσκολο να εξηγήσουμε γιατί δύο χρόνια τώρα δεν έχουμε κάνει τίποτα για την πάταξη της φοροδιαφυγής, δεν έχει προχωρήσει ούτε βήμα το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων και δεν έχει συμμαζευτεί το Δημόσιο. Αυτό σημαίνει πως για την ώρα ξεχνάμε την επαναδιαπραγμάτευση, με ότι σημαίνει αυτό για την συνοχή της κυβέρνησης και τις αντιδράσεις, πολιτικές και κοινωνικές, που θα γίνουν έντονες, κυρίως από τον Σεπτέμβρη και μετά.

Αυτό θα είναι το πρώτο δύσκολο ανάχωμα, που θα πρέπει να υπερβεί η κυβέρνηση. Προϋπόθεση όμως είναι, να έχει καταφέρει πριν, να ομαλοποιήσει την κατάσταση στον κρατικό μηχανισμό και να βρει λύσεις στα μεγάλα προβλήματα που αναφύονται σχεδόν παντού, σαν τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας.

6/7/12

Η ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΠΡΙΝ ΑΡΧΙΣΕΙ!

6 Ιουλίου 2012
Η δήλωση του Υπουργού Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα, πως η εφαρμογή του μνημονίου από τη χώρα μας, είναι εν μέρει εκτός πλαισίου, θυμίζει το γνωστό “ολίγον έγκυος”! Ο λόγος είναι πως επειδή το πλαίσιο του μνημονίου είναι απολύτως συγκεκριμένο, είτε είμαστε εντός, είτε είμαστε εκτός ! Λίγο από το ένα και λίγο από το άλλο, δεν γίνεται!

Βέβαια ο υπουργός ούτε αφελής, ούτε αδαής είναι! Κάθε άλλο, καθώς πρόκειται για έναν διακεκριμένο επιστήμονα και άριστο γνώστη της κατάστασης. Απλώς ο Γιάννης Στουρνάρας, προσπαθεί να πει απ' έξω, απ' έξω, αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει. Πως δηλαδή απ' ότι έχουμε συμφωνήσει και για όσα έχουμε δεσμευτεί, έχουμε κάνει ελάχιστα. Και ως εκ τούτου η αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, θα ξεκινήσει με την ελληνική πλευρά σε θέση άμυνας και όχι σε θέση επίθεσης!

 Σε μια ανοικτή διαδικασία διαπραγμάτευσης, υπάρχουν ασφαλώς και από τις δύο πλευρές επιχειρήματα. Το ισχυρότερο από την δική μας πλευρά, είναι η παταγώδης αποτυχία της πολιτικής του μνημονίου, καθώς έχει οδηγήσει σε πρωτοφανή αδιέξοδα την οικονομία (και την κοινωνία). Ότι δηλαδή το πρόγραμμα δεν βγαίνει με τίποτα και πως χρειάζονται αλλαγές και διορθώσεις, όπως άλλωστε έλεγε εξ' αρχής ο Αντώνης Σαμαράς!

Το επιχείρημα όμως της άλλης πλευράς, είναι πως αυτά που τους προσφέρουμε ως ανταλλάγματα, είναι απλώς η δέσμευση, πως θα τηρήσουμε τις δεσμεύσεις μας! Δηλαδή, πως προκειμένου να κερδίσουμε αυτά που διεκδικούμε (χρονική επιμήκυνση για την επίτευξη των στόχων, όχι μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, όχι απολύσεις στο δημόσιο, μείωση συντελεστών ΦΠΑ, αλλαγές στους εργασιακούς νόμους κλπ), είμαστε διατεθειμένοι να προχωρήσουμε σε γενναίες αποκρατικοποιήσεις, να περιορίσουμε τον δημόσιο τομέα και να αναμορφώσουμε το φορολογικό σύστημα.

Το δυσάρεστο όμως είναι πως ακριβώς για τα ίδια θέματα, είχαμε δεσμευτεί (ανεπιτυχώς) πρόπερσι, ξαναδεσμευτήκαμε (πάλι ανεπιτυχώς) πέρυσι και όπως φαίνεται θα ξαναδεσμευτούμε φέτος. Το ακόμη χειρότερο είναι, πως και για τα τρία θέματα, αν είμασταν σοβαροί, έπρεπε να τα είχαμε πάρει μέτρα μόνοι μας, χωρίς να μας υποχρεώνει κανένα μνημόνιο. Όπως συμβαίνει σήμερα με την Ιταλία, την Ισπανία και τη Γαλλία!

Για παράδειγμα, το γεγονός πως δεν κάνουμε απολύτως τίποτα για την αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος, είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει, καθώς είναι γνωστό πως η φοροδιαφυγή είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της οικονομίας. Αν είχαμε κάνει κάτι για την αντιμετώπισή της, ίσως πολλά από τα μέτρα που κάνουν την κοινωνία σήμερα να στενάζει και αναζωπυρώνουν την ύφεση, να μην είχαν χρειαστεί!

Το ίδιο ισχύει με τις αποκρατικοποιήσεις (μέχρι νόμο είχε εξαγγείλει στη βουλή ο Γιώργος Παπανδρέου, που θα τις απαγόρευε!), το ίδιο ισχύει και με τον περιορισμό του δημοσίου. Είναι παράτολμο να πιστέψουμε πως μπορούμε να κερδίσουμε πολλά από τη διαδικασία της αναδιαπραγμάτευσης, εκεί που έχουν οδηγηθεί τα πράγματα!

5/7/12

ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ ΥΠΑΡΧΕΙ, ΚΡΑΤΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!

5 Ιουλίου 2012
Αυτές τις ημέρες γίνεται πολύς λόγος για την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων της Δυτικής Ελλάδας. Παρορμητικοί και ενθουσιώδεις όπως είμαστε συνήθως, η παρουσίαση της είδησης έκανε πολλούς να πιστέψουν πως επιτέλους η Ελλάδα γυρίζει εποχή και μπαίνει στον παγκόσμιο ενεργειακό χάρτη.
Ίσως να έχουμε ανάγκη ν' ακούσουμε επιτέλους καλές ειδήσεις, λόγω της ηττοπάθειας που μας έχει προκαλέσει η οικονομική κρίση. Έτσι μόνο δικαιολογείται ο εντυπωσιασμός από την παρουσίαση της σχετικής είδησης και τα σχόλια πως η χώρα γυρίζει σελίδα!

Σε κάθε περίπτωση πάντως, το γεγονός πως έντεκα εταιρίες, μεταξύ τους μερικές που χαρακτηρίζονται παγκόσμιοι κολοσσοί στο είδος τους, έδειξαν ενδιαφέρον και υπέβαλαν προσφορές για την παραχώρηση δικαιωμάτων έρευνας και εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων στις περιοχές των Ιωαννίνων, του Πατραϊκού Κόλπου και του Κατάκολου, είναι μια πολύ θετική εξέλιξη. Αρκεί όμως να ξέρουμε για τι μιλάμε και τι έχουμε να περιμένουμε, καθώς στις τρεις συγκεκριμένες περιοχές, τα εκτιμούμενα απολήψιμα αποθέματα θα αποφέρουν συνολικά έσοδα της τάξης των 10 δισεκατομμυρίων ευρώ, σε βάθος 20- 30 χρόνων.

Προφανώς τα έσοδα δεν είναι αμελητέα (αντιπροσωπεύουν το 10% του ετήσιου ΑΕΠ), αλλά δεν πρόκειται να λύσουν κανένα πρόβλημα, καθώς θα απαιτηθούν δεκαετίες, έως ότου εισρεύσουν στο δημόσιο ταμείο. Για να καταλάβετε τώρα, πόσο ανοργάνωτο, αναποτελεσματικό, χαώδες και ανεπαρκές είναι το κράτος μας, τα συνολικά έσοδα που αντιστοιχούν στα κοιτάσματα υδρογονανθράκων της Δυτικής Ελλάδας, μπορούν να εισπραχτούν με άλλο τρόπο, όχι σε 20- 30 χρόνια, αλλά σχεδόν άμεσα (με τους ρυθμούς του ελληνικού δημοσίου το άμεσα είναι 2-3 χρόνια). Αρκεί να υπάρχει και να λειτουργεί το κράτος.

Το Ταμείο Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ), με συστηματική και μεθοδική εργασία, έψαξε, βρήκε και κατέγραψε την ακίνητη περιουσία του Δημοσίου. Ανακάλυψε λοιπόν πως υπάρχουν διάσπαρτα στα χαρτοφυλάκια δεκάδων φορέων του Δημοσίου, 80.714 ακίνητα! Το εντυπωσιακό όμως δεν είναι αυτό. Είναι πως το 35% της δημόσιας περιουσίας, δηλαδή 28.264 ακίνητα, βρίσκονται “υπό κατοχή” τρίτων, δίχως το δημόσιο να εισπράττει δεκάρα!

Σε έναν αρχικό υπολογισμό που έκαναν οι άνθρωποι του Ταμείου, βρήκαν πως 3.152 ακίνητα μπορούν εύκολα να αξιοποιηθούν και να αποφέρουν στα δημόσια ταμεία πάνω από 10 δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ σε δεύτερη φάση, υπό προϋποθέσεις, το ποσό μπορεί να φτάσει στα 18 δισεκατομμύρια! Και όλα αυτά, ενώ υπάρχουν άλλες 13.600 ακίνητα, που δεν έχουν αξιολογηθεί! Για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται πόσο “ακριβοί στα πίτουρα και φθηνοί στο αλεύρι” είμαστε!

Καλλιεργούμε στην κοινή γνώμη προσδοκίες και δημιουργούμε εντυπώσεις για κάτι πολύ σημαντικό που έρχεται, όταν τα οφέλη για τα οποία υπάρχουν βάσιμες προσδοκίες, θα μπορούσαν να προκύψουν αθόρυβα, “αύριο το πρωί”, αν υπήρχε στο κράτος μας, στοιχειώδης λογική, σοβαρότητα και συγκρότηση. ΥΓ. Άραγε θα υπάρξει κάποιος εισαγγελέας που θα ερευνήσει ποιοι, πως και γιατί έχουν “υπό την κατοχή τους” δημόσια περιουσία, χωρίς να πληρώνουν δεκάρα στο κράτος;

4/7/12

ΥΠΟΥΡΓΕΙΑ ΚΟΜΜΑΤΙΚΑ ΓΡΑΦΕΙΑ!

4 Ιουλίου 2012
Η είδηση φαινομενικά ήταν χωρίς αξία, στριμωγμένη κάπου στις μέσα σελίδες. “Η ΔΕΗ, διέκοψε την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος στο Εθνικό Στάδιο Χανίων”, έγραφε η είδηση, με συνέπεια να κινδυνεύει με ακύρωση, μια διεθνούς εμβέλειας αθλητική διοργάνωση, τα Βενιζέλεια! Το ρεζιλίκι ήταν μεγάλο, καθώς στα Χανιά βρίσκονταν για τον σκοπό αυτό κορυφαίοι αθλητές από πολλές χώρες, οι οποίοι, λόγω του σκότους, δεν κατάφεραν να προπονηθούν.

Ο λόγος που προχώρησε σε αυτή την ενέργεια η ΔΕΗ, ήταν μια μεγάλη οφειλή του σταδίου, της τάξης των 80.000 ευρώ, από ανεξόφλητους λογαριασμούς ηλεκτρικού. (Σ.Σ: Οι ανεξόφλητοι λογαριασμοί στο σύνολο της χώρας, ξεπερνούν το ένα δισεκατομμύριο ευρώ, με αποτέλεσμα η ΔΕΗ να βρίσκεται σε τραγική οικονομική κατάσταση.) Ως εδώ δεν υπάρχει τίποτα υπερβολικό και παράδοξο, σύμφωνα ήθη του τόπου μας, καθώς συμβαίνει συχνά οργανισμοί του δημοσίου να πληρώνουν κατά προτεραιότητα άλλες υποχρεώσεις και να αμελούν να εξοφλήσουν οφειλές προς το ίδιο το δημόσιο.

Γεγονός απαράδεκτο όμως, καθώς τις μαύρες τρύπες και τα ελλείμματα που δημιουργεί η πρακτική αυτή στους δημόσιους οργανισμούς, τις καλύπτουν σχεδόν πάντα, με αύξηση των τιμολογίων οι φορολογούμενοι και οι χρήστες των υπηρεσιών. Εδώ όμως ο λόγος ήταν διαφορετικός. Για τρεις (!) ολόκληρους μήνες, λόγω εκλογών, (προεκλογική περίοδος+ μεσοδιάστημα μέχρι τις επαναληπτικές εκλογές+ μετεκλογικές διαδικασίες μεταξύ των κομμάτων για σχηματισμό κυβέρνησης) είχαν παγώσει τα πάντα. Μεταξύ αυτών και η εκταμίευση εγκεκριμένων κονδυλίων προς το Εθνικό Στάδιο Χανίων.

Τα χρήματα με άλλα λόγια υπήρχαν, αλλά κανείς δεν έπαιρνε την ευθύνη, ή δεν έμπαινε στον κόπο, να τα εκταμιεύσει. Για την ιστορία, το πρόβλημα λύθηκε και οι αγώνες θα γίνουν, αφού προ ημερών δόθηκε επιχορήγηση 18.000 ευρώ, πληρώθηκε ένα μέρος του λογαριασμού και στις επόμενες ημέρες θα γίνει η εξόφληση όλου του ποσού. Η αξία της ιστορίας όμως παραμένει, καθώς είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα του τρόπου που λειτουργεί (όποτε λειτουργεί) η κρατική μηχανή.

Το γεγονός και μόνο πως η χώρα όδευε προς τις εκλογές, ήταν αρκετό για να παραλύσουν τα πάντα. Ακόμη και η λειτουργία ενός Εθνικού Σταδίου, στην άκρη της χώρας. Δεν είναι ότι δεν υπήρχαν χρήματα, ή ότι κάποιος έκρινε ότι δεν πειράζει, ας προπονηθούν οι αθλητές όσο έχει φως και ας κάνουν μπάνιο σπίτι τους! Είναι ότι δεν υπήρχε κανείς να ασχοληθεί.

Υπάρχουν μαρτυρίες, πως οργανισμοί και υπηρεσίες υπουργείων, στελεχωμένοι με υπαλλήλους που αμείβει το ελληνικό κράτος, είχαν αναστείλει τη λειτουργία τους και είχαν μεταβληθεί σε μηχανισμούς επανεκλογής του υπουργού. Διακινούσαν προεκλογικό υλικό, κινητοποιούσαν “τους ψηφοφόρους”, προετοίμαζαν τις δημόσιες παρουσίες του υπουργού, φρόντιζαν να εξυπηρετηθούν οι ετεροδημότες κλπ!

Ποιος ασχολείται τώρα με την καθημερινότητα και τη λειτουργία της κρατικής μηχανής. Υπάρχουν σοβαρότερα ζητήματα! Το θέμα είναι να επανεκλεγεί ο Υπουργός! Συμπέρασμα: Όσο το κράτος παραμένει όμηρος του κομματικού συστήματος, δυστυχώς δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτε!

3/7/12

ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΛΑΦΥΡΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ!

3 Ιουλίου 2012
Όταν θα σταματήσουν κάθε τρεις και λίγο να αλλάζουν οι ταμπέλες στις προσόψεις των υπουργείων και θα πάψουν οι μαζικές μετακομίσεις, όταν δεν θα δημοσιεύονται στην εφημερίδα της κυβερνήσεως, κάθε φορά που έχουμε καινούργια κυβέρνηση, αλλαγές στη δομή, τη διάταξη και το αντικείμενο των Υπουργείων και όταν δεν θα αλλάζει ολόκληρη η ιεραρχία σε υπουργεία, γενικές γραμματείες και οργανισμούς, μετά τον ορισμό του νέου υπουργικού συμβουλίου, τότε θα έχουμε γίνει Ευρωπαϊκή χώρα. Για την ώρα απέχουμε πολύ.

Αυτή τη φορά, το πρόβλημα με το παραδοσιακό “σούρτα -φέρτα” υπουργείων και υπουργών φάνηκε περισσότερο, καθώς στα μεγάλα προβλήματα και τα κενά που δημιούργησε στη χώρα η παρατεταμένη ακυβερνησία, προστέθηκαν με το καλημέρα, ατυχίες, αναποδιές, αλλά και κρίσιμης σημασίας γεγονότα. Και όλα αυτά, μας βρήκαν με τη δημόσια διοίκηση υπό κατάρρευση και, τους αρμόδιους να ψάχνουν, ποια ταμπέλα θα μπει, που!

 Δεν πρέπει να συμβαίνει αλλού κάτι τέτοιο. Να υπάρχει τόση ευελιξία στη δομή, τη διάρθρωση και τη διάταξη της κάθε νέας κυβέρνησης. Είναι χαρακτηριστικό πως ακόμη και τώρα στα υπουργεία ψάχνονται με τις ταμπέλες. Ξανανέβασαν την ταμπέλα στο Υπουργείο Ναυτιλίας (που έχει περάσει από 40 κύματα, μαζί και το αρχηγείο του λιμενικού σώματος, που κομμάτια του μετακόμιζαν από υπουργείο σε υπουργείο), κατέβηκε η ταμπέλα από το Υπουργείο Πολιτισμού, έψαξαν , βρήκαν και ξανατοποθέτησαν την ταμπέλα στο Υπουργείο Μακεδονία Θράκης, άλλαξε η ταμπέλα στο Υπουργείο Μεταφορών, Υποδομών και Δικτύων και πάει λέγοντας.

Για να μην απαριθμήσουμε πόσες γενικές γραμματείες και πόσοι οργανισμοί μετακομίζουν από το ένα υπουργείο στο άλλο. Οπότε εκτός από τις ταμπέλες στις προσόψεις, αλλάζουν εκατοντάδες πινακίδες στο εσωτερικό των κτιρίων, στις πόρτες των γραφείων, σφραγίδες, επιστολόχαρτα, έντυπα και πάει λέγοντας. Υπάρχει ένας λόγος που συμβαίνουν όλα αυτά και κρατάει από το μακρινό παρελθόν. Όταν ο κρατικός μηχανισμός, αποτέλεσε λάφυρο και συνέχεια του κόμματος που κέρδιζε τις εκλογές. Θα πείτε είτε άλλες εποχές, άλλες συνθήκες και η χώρα, παρότι είχαν περάσει πολλά χρόνια, ζούσε ακόμη σε μετεμφυλιακή κατάσταση.

Ήταν στις 4 Ιανουαρίου του 1982, όταν ο αλήστου μνήμης Μένιος Κουτσόγιωργας, με μια αιφνιδιαστική απόφαση, κατάργησε για προφανείς λόγους, το θεσμό των Γενικών Διευθυντών των υπουργείων, αντικαθιστώντας τους από τους Γενικούς Γραμματείς. Οι μεν πρώτοι προέρχονταν από τις ιεραρχία της δημόσιας διοίκησης, είχαν διατρέξει όλες τις βαθμίδες και γνώριζαν το αντικείμενό τους, οι δε δεύτεροι ήταν αποτυχόντες πολιτικοί, που αναλάμβαναν να διασφαλίσουν τα κομματικά συμφέροντα.

Από τότε, κανείς δεν επιχείρησε να αλλάξει τη νοσηρή αυτή κατάσταση, καθώς διασφάλιζε τον ασφυκτικό κομματικό έλεγχο στο κράτος και ικανοποιούσε τις ανάγκες βολέματος των παρατρεχάμενων. Θα είναι μεγάλη προσφορά στο τόπο, να σταματήσει κάποια στιγμή ο εναγκαλισμός κόμματος και κράτους. Είναι ο μόνος τρόπος να διασφαλιστεί η συνέχεια του κράτους και να εξαλειφθούν τα φαινόμενα παραλυσίας της κρατικής μηχανής. Έτσι θα σταματήσει να αποτελεί ακορντεόν η κάθε νέα κυβέρνηση.

2/7/12

Η ΟΜΦΑΛΟΣΚΟΠΗΣΗ ΔΕΝ ΛΥΝΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

2 Ιουλίου 2012
Γράφαμε τις προάλλες πως πρέπει να κρατάμε μικρό καλάθι, στην επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου. Οι πιθανότητες να προκύψουν σημαντικά οφέλη για τη χώρα μας, προς το παρόν τουλάχιστον, είναι περιορισμένες. Κάτι που φάνηκε και από το κλίμα, την επομένη των αποφάσεων της Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε.

Για παράδειγμα η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών απευθείας από τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς, γεγονός που θα μπορούσε να μειώσει το χρέος της χώρας κατά 50 δισ ευρώ, ή κατά 25 μονάδες του ΑΕΠ, για την ώρα δεν φαίνεται να μας αφορά. Αντιθέτως, εκτός της Ιταλίας και της Ισπανίας, γίνεται αναφορά στην Ιρλανδία, που όπως σημειώνεται στην συμφωνία κορυφής της ευρωζώνης, «σημειώνει καλές επιδόσεις στο πρόγραμμα προσαρμογής».

Προϋπόθεση επομένως, είναι η τήρηση των όρων του μνημονίου και η επίτευξη των στόχων που έχουν συμφωνηθεί. Είναι σίγουρο πως η έκθεση της τρόικας για την εξέλιξη του προγράμματος προσαρμογής της χώρας μας, θα μας αφήνει εκτεθειμένους. Υπάρχουν τομείς που η χώρα μας δεν έχει ανταποκριθεί ούτε κατ’ ελάχιστο ή έχει καθυστερήσει υπερβολικά. Όπως είναι οι αποκρατικοποιήσεις, η κατάργηση περιττών οργανισμών του δημοσίου, η τήρηση του κανόνα 1 προς 10 στις προσλήψεις, ο περιορισμός της φαρμακευτικής δαπάνης, η ανασυγκρότηση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού και η αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και μια σειρά από μεταρρυθμίσεις θεσμικού χαρακτήρα.

Έλεγε χαρακτηριστικά χθες το πρωί (στο MEGA) ο πρώην εκπρόσωπος της χώρας στο ΔΝΤ, πως οι διαπραγματευτές της τρόικας έχουν πάρει αυστηρές εντολές από τα αφεντικά τους, να ξεκινήσουν τη διαπραγμάτευση απ’ όσα δεν κάναμε μέχρι σήμερα και στη συνέχεια να απαιτήσουν την τήρηση των συμφωνηθέντων. Όμως, ακόμη αν πειστούν οι δανειστές μας πως θα τηρηθούν στο ακέραιο οι καινούργιες δεσμεύσεις που θα αναλάβει η χώρα και τα χρονοδιαγράμματα που θα συμφωνηθούν, πρέπει να βρεθούν τα χρήματα.

Αν οι υπολογισμοί είναι σωστοί, για να καλυφθεί το κόστος των αλλαγών που θα προτείνει η Ελληνική πλευρά, θα απαιτηθεί επιπλέον χρηματοδότηση από 20 έως 28 δισ ευρώ. (Όσα θα κερδίζαμε αν ισχύσει η απόφαση της συνόδου κορυφής και για εμάς.) Θα πρέπει δεκαέξι κυβερνήσεις, να πείσουν τα κοινοβούλια των χωρών τους να συμφωνήσουν, ώστε κατ’ εξαίρεση και παρά την αρνητική έκθεση της τρόικας, να λάβει η χώρα μας πρόσθετη βοήθεια.

Με άλλα λόγια, θα ήταν άκαιρος και μαξιμαλιστικός ο στόχος να διεκδικήσουμε κάτι που μοιάζει πολύ δύσκολο , αν όχι ανέφικτο. Αντιθέτως, θα ήταν πολλαπλά ωφέλιμο η κυβέρνηση να προχωρήσει, χωρίς άλλο χάσιμο χρόνου, σε γενναίες αποφάσεις, για όλα τα θέματα που έχουν μείνει πίσω. Είναι καθοριστικής σημασίας γεγονός, ακριβώς στην καμπή των εξελίξεων στη Ε.Ε., να γίνουν όσα χρειάζονται, ώστε να αποκατασταθεί το κύρος και η αξιοπιστία της χώρας.

Τότε θα μπορούμε συζητήσουμε με άλλους όρους, για όλα τα θέματα. Ο διαθέσιμος χρόνος είναι ελάχιστος και οι ρυθμοί που ως τώρα κινούνταν η χώρα μας, είναι ασύμβατοι με τα νέα δεδομένα! Άλλωστε όταν απαιτείς δυναμική απάντηση της Ε.Ε. κατά των κερδοσκόπων, η ομφαλοσκόπηση ισοδυναμεί με αυτοχειρία.