26/5/12

ΓΕΛΑΕΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ, ΚΑΘΕ ΠΙΚΡΑΜΕΝΟΣ!

26 Μαΐου 2012
Η έκτακτη σύνοδος κορυφής της Ε.Ε. τις προηγούμενες ημέρες, ήταν ένα εξαιρετικής σημασίας γεγονός για όλη την Ευρώπη, όμως για την Ελλάδα, ήταν κάτι παραπάνω από κρίσιμη. Ο λόγος είναι πως στο παρασκήνιο έχει ξεκινήσει η κουβέντα μεταξύ των Ευρωπαίων ηγετών, για το αν πρέπει να παραμείνουμε στο ευρώ ή όχι, ενώ στο προσκήνιο, τα θέματα της ατζέντας, ήταν επικεντρωμένα στο Ελληνικό πρόβλημα.

Την πολιτική λιτότητας, τη στήριξη της ανάπτυξης και την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους και, μαζί με όλα αυτά η παρθενική εμφάνιση του νέου Γάλλου πρόεδρου που έβαλε στο τραπέζι το επίμαχο θέμα του ευρωομολόγου. Όλα, χωρίς καμία εξαίρεση, ήταν ζητήματα που καίνε, την ώρα που ψάχνουμε σανίδα σωτηρίας στην αλλαγή των πολιτικών της Ε.Ε. , καθώς η αντίστροφη μέτρηση για το άλμα στο κενό έχει αρχίσει!

Και όμως η Ελλάδα εμφανίστηκε αδιάφορη για τις εξελίξεις, σαν το θέμα να μην μας άγγιζε. Το εγχώριο πολιτικό σύστημα, παρότι γνώριζε, επέλεξε η χώρα να εκπροσωπηθεί από έναν κρατικό υπάλληλο. Ένας ανώτατος δικαστικός, που προφανώς στο παρελθόν δεν είχε περάσει ούτε απ' έξω, (συνέδριο αποκάλεσε τη σύνοδο κορυφής), βρέθηκε άοπλος και αδαής αντιμέτωπος με τα θηρία της Ε.Ε., κόντρα στη λογική, κόντρα όμως και στο εθνικό συμφέρον.

Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει οποιοσδήποτε αντίστοιχος στη θέση του άλλωστε, από το παρακολουθήσει όσα συνέβαιναν με αμηχανία, να πει πέντε πράγματα εντελώς τυπικά και να βγάλει αναμνηστικές φωτογραφίες. Ούτε ο ίδιος είχε την επάρκεια, ούτε κανείς από τους συμμετέχοντες τον έλαβε υπόψη του, παρά τις συμπάθειες που μπορεί να κέρδισε. Όμως στη διπλωματία όλα αυτά δεν έχουν σημασία.

Ο κύριος Πικραμένος είναι σίγουρα σπουδαίος επιστήμων και εξαιρετικός δικαστής, όμως αυτό που έγινε ξεπερνά τη λογική. Αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς και αντικειμενικοί, αντιστοιχεί με χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος. Το γεγονός πως σε μια τόσο κρίσιμη ώρα, που όλα κρέμονται σε μια κλωστή, η χώρα έκρινε πως θα μπορούσε να είναι απούσα, μας καθιστά για έναν λόγο παραπάνω αναξιόπιστους στα μάτια των εταίρων μας και άξιους της μοίρας μας.

Με τη συμπεριφορά μας και την ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζουμε την κατάσταση, κινδυνεύουμε να χάσουμε και τις τελευταίες λίγες φωνές συμπαράστασης που μας απέμειναν στην Ευρώπη. Το πολιτικό σύστημα αποδείχθηκε ανώριμο, καθώς οι εγωισμοί και τα μικροσυμφέροντα υπερίσχυσαν ακόμη μια φορά της λογικής και του κοινού οφέλους.

Ο Αντώνης Σαμαράς στο ΕΛΚ, ο Αλέξης Τσίπρας στο Βερολίνο, ο Βαγγέλης Βενιζέλος στο Παρίσι και, στις Βρυξέλλες κανείς! Την ώρα μάλιστα που εδώ στην Ελλάδα η κατάσταση, λίγο απέχει από το να καταστεί μη διαχειρίσιμη. Όμως δυστυχώς αυτούς έχουμε, με αυτούς θα πορευτούμε!

24/5/12

ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ PLAN B, ΠΡΙΝ ΧΡΕΟΚΟΠΗΣΟΥΜΕ!

24 Μαΐου 2012
Στις προηγούμενες εκλογές ο λαός μοίρασε την ψήφο του με τρόπο που ήταν δύσκολο να γίνει κυβέρνηση. Παρότι ήταν αναμενόμενο πως οι εκλογές θα κατέγραφαν την οργή της κοινωνίας, λίγοι περίμεναν πως αυτό θα συμβεί με τόσο σαρωτικό τρόπο.

Για πρώτη φορά, τα τρία πρώτα κόμματα, συγκέντρωσαν μαζί το ποσοστό που συγκέντρωνε παλαιότερα μόνο του το πρώτο κόμμα!
Ήταν όμως και η πρώτη φορά, που η ανεργία έφτασε σε ποσοστό που υπερβαίνει το ποσοστό του πρώτου κόμματος. Όμως τα νέα πολιτικά δεδομένα και η αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης, δεν είναι το σημείο μηδέν, όπως πιστεύουν πολλοί.

Είναι απλώς ένα ενδιάμεσο στάδιο. Αυτό που οδηγεί από το κακό, στο χειρότερο, για να το πούμε απλά. Στις εκλογές της 6ης Μαΐου και της 17ης Ιουνίου, κλείνει ο κύκλος που είχε ανοίξει στις αρχές του 2010. Τότε που συνειδητοποιήθηκε το πρόβλημα σε πλήρη διάσταση και ζητήθηκαν μέτρα. Η συνέχεια είναι γνωστή. Συρθήκαμε βιαίως στην περιπέτεια του μνημονίου και σήμερα ζούμε τα αποτελέσματα, χωρίς να είναι ορατό το τέλος και το εύρος της τραγωδίας. Το σημείο μηδέν ήταν η ανυπαρξία εθνικού σχεδίου, όταν ξεκίνησε αυτή η περιπέτεια. Η παρτίδα χάθηκε, πριν κάνει ξεκινήσει να παίζεται!

Δεν τέθηκε, ούτε ως θεωρητικό ενδεχόμενο, η χώρα να επεξεργαστεί ένα δικό της ρεαλιστικό εθνικό σχέδιο, που θα αντιπρότεινε στην τρόικα. Ένα μακροχρόνιο πλάνο, που θα κινητοποιούσε όλες τις δυνάμεις και θα εξαντλούσε τις δυνατότητες, προκειμένου να αποφύγουμε τη διαφαινόμενη καταστροφή. Δεν έγινε ποτέ κάτι τέτοιο.

Ίσως πολλοί να μην γνωρίζουν ότι, το πως θα εξελίσσονταν τα πράγματα, ήταν προδιαγεγραμμένο, εδώ στη χώρα μας. Όχι δεν έχει να κάνει με τους προφήτες και διάφορους γραφικούς, “οικονομολόγους” και ξερόλες πολιτικούς, που είχαν κατακλύσει τις τηλεοράσεις και είχαν τη λύση στο τσεπάκι. Σοβαροί άνθρωποι (ευτυχώς υπάρχουν στη χώρα ακόμη), σε ημερίδες και συνέδρια, σε πανεπιστημιακές μελέτες και δημοσιεύσεις, είχαν περιγράψει με ακρίβεια αυτό που θα συνέβαινε. Είχαν προειδοποιήσει και είχαν προτείνει τη συγκρότηση ενός σχεδίου, κάτι που ποτέ δεν έγινε.

Η απουσία εθνικού σχεδιασμού, ενός ας το ονομάσουμε plan A, είναι αυτονόητο πως συνεπάγεται την απουσία και ενός εναλλακτικού σχεδίου, ενός plan B. Εδώ είμαστε σήμερα! Το plan A δεν έχει πλέον νόημα, εξέπνευσε η χρησιμότητά του, το plan B όμως είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Είμαστε ήδη σε αχαρτογράφητα νερά, χωρίς πυξίδα και κανείς δεν ξέρει που πάμε. Χωρίς σχέδιο, χωρίς κατεύθυνση.

Ακούγονται (ξανά) απίθανα πράγματα, που για άλλους οδηγούν στον παράδεισο, για άλλους στην κόλαση. Επιτέλους, ας υπάρξει μια προσπάθεια ελάχιστης συνεννόησης μεταξύ των κομμάτων, πριν ανοίξουν οι κάλπες. Να δεσμευτούν πως θα λειτουργήσουν θετικά στην προσπάθεια για το σχηματισμό κυβέρνησης, να αμβλυνθούν οι εντάσεις και να συμφωνήσουν σε κάποια βασικά σημεία, που θα διασφαλίζουν πως η χώρα δεν θα οδηγηθεί στη χρεοκοπία, πως θα προστατευθούν με κάθε τρόπο οι κοινωνικές ομάδες που πλήττονται και πως το κράτος θα συνεχίσει να λειτουργεί! Και ας το ονομάσουμε plan B!

23/5/12

Η ΧΩΡΑ ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ, ΕΜΕΙΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΑΣ

23 Μαΐου 2012
Υπάρχουν ειδήσεις που σε κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να μας πανικοβάλλουν και να μας κάνουν να χάνουμε τον ύπνο μας! Δυστυχώς όμως εδώ που φτάσαμε, είναι τόσα πολλά τα προβλήματα και τα καθημερινά αδιέξοδα του κόσμου, που δεν χωρούν στο συλλογισμό του ακόμη περισσότερα, όσο σοβαρά και αν είναι.

Ειδήσεις που σε άλλες εποχές θα προκαλούσαν ανασφάλεια και φόβο, σήμερα περνούν αθόρυβα στα ψιλά των εφημερίδων. Ακόμη και όταν αφορούν το υπέρτατο αγαθό της υγείας και την τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το κράτος πρόνοιας. Για παράδειγμα, μόλις χθες μάθαμε πως η κατάρρευση της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης είναι πλέον ένα πιθανό ενδεχόμενο.

Ο αρμόδιος κρατικός φορέας, ο ΕΟΠΥΥ, έχει στη διάθεσή του για τη φαρμακευτική δαπάνη των ασφαλισμένων μέχρι το τέλος του χρόνου, όλα και όλα, 784,6 εκατομμύρια ευρώ. Αν αναλογιστούμε πως κάθε μήνα απαιτούνται για το σκοπό αυτό, 250 εκατομμύρια ευρώ και πως εκκρεμεί η εξόφληση των φαρμακοποιών για τους μήνες Μάρτιο, Απρίλιο και Μάιο, αυτό σημαίνει πως από την 1η Ιουνίου δεν θα υπάρχουν χρήματα να καλύψουν τη φαρμακευτική δαπάνη.

Την κατάσταση κάνει ακόμη χειρότερη το γεγονός, πως τα ταμεία που συγκροτούν τον ΕΟΠΥΥ, δεν καταβάλουν τα χρήματα που εισπράττουν ως εισφορές από τους ασφαλισμένους τους, προκειμένου να καλύψουν δικές τους ανάγκες. Ήδη αρχίζουν και δημιουργούνται συνθήκες μαύρης αγοράς, καθώς ακριβά φάρμακα, κυρίως για σοβαρές παθήσεις, όπως τα αντικαρκινικά, δεν υπάρχουν, ή και αν υπάρχουν δεν κυκλοφορούν στην αγορά. Αυτό έχει δραματικές συνέπειες για τους πάσχοντες, που ο αγώνας τους να κρατηθούν στη ζωή, έχει να κάνει και με την οικονομική τους δυνατότητα, να πληρώσουν το φάρμακο (από την τσέπη τους).

Χθες επίσης, μάθαμε πως στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης, δεν θα πραγματοποιούνται πλέον χειρουργικές επεμβάσεις, παρά μόνο για έκτακτα περιστατικά. Ο λόγος είναι πως δεν υπάρχουν φάρμακα και υλικά χειρουργείου στις αποθήκες του νοσοκομείου. Το νοσοκομείο χρωστάει 40 εκατομμύρια ευρώ στους προμηθευτές του και ως εκ τούτου οι εταιρίες σταμάτησαν να χορηγούν φάρμακα και υλικά. Ένα νοσηλευτικό ίδρυμα που χρειάζεται για να λειτουργήσει 100 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο, σήμερα έχει μόλις 100 χιλιάδες ευρώ στα ταμεία του, προκειμένου να καλύψει όλες τις ανάγκες του!

Ειδήσεις που τις συναντάμε καθημερινά, που θα προκαλούσαν σεισμό άλλη εποχή, θα κινητοποιούσαν τα αντανακλαστικά της κοινωνίας, θα χάλαγε ο κόσμος, σήμερα τις προσπερνάμε μοιρολατρικά και αδιάφορα. Το δυσάρεστο είναι πως έχουν ατονήσει μέχρι παραλυσίας, τα αντανακλαστικά της ενημέρωσης.

Τα Μέσα Ενημέρωσης, κυρίως τα ηλεκτρονικά, έχουν αποχαυνωθεί και έχουν αποχαυνώσει και εμάς, με τις ατέλειωτες, ανούσιες, πληκτικές συζητήσεις ανθρώπων που επαναλαμβάνουν τα ίδια ξανά και ξανά. Ίδιες ερωτήσεις, ίδιες απαντήσεις, ίδιοι τσακωμοί. Και στο διπλανό πλάνο, αυτό που δεν βλέπουμε, η χώρα που καταρρέει με θόρυβο, χωρίς κανείς μας να αντιδρά. Προφανώς ξεμείναμε από κουράγιο όλοι μας! Τίποτα δεν θα είναι έκπληξη πλέον.

22/5/12

ΚΑΛΟ ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ, ΚΑΛΥΤΕΡΗ Η ΛΟΓΙΚΗ!

22 Μαίου 2012
Ένα από τα χαρακτηριστικά της φυλής μας, είναι το συναίσθημα. Είμαστε συναισθηματικός και παρορμητικός λαός, με ότι καλό ή κακό σημαίνει αυτό. Αυτό εύκολα το αντιλαμβάνεται όποιος Έλληνας έχει ζήσει στο εξωτερικό, για περισσότερες από δεκαπέντε συνεχόμενες ημέρες.

Κάπου εκεί, αρχίζεις και πνίγεσαι από την τυπικότητα της καθημερινότητας και την ψυχρότητα στις ανθρώπινες σχέσεις.
Όμως για τον ίδιο λόγο, είμαστε πολύ εκδηλωτικοί, τσακωνόμαστε εύκολα και δυσκολευόμαστε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας, ακόμη και για τα αυτονόητα. Όταν μας πνίγει το συναίσθημα, είτε είναι χαρά, είτε στεναχώρια, είτε ενθουσιασμός είτε θυμός, γινόμαστε παρορμητικοί και βάζουμε τη λογική σε δεύτερη μοίρα. Δεν μπορεί όμως, παρά να έχει συνέπειες και στην πολιτική μας συμπεριφορά ο τρόπος που αντιδρούμε.

Μου έρχονται στο νου δύο εκλογικές αναμετρήσεις στο παρελθόν, που οι ψηφοφόροι ψήφισαν προτάσσοντας το συναίσθημα. Η πρώτη ήταν στις εκλογές του 1993, με την επιστροφή στην εξουσία του Ανδρέα Παπανδρέου. Τότε το ΠΑΣΟΚ είχε πάρει 47% και ο Ανδρέας τη ρεβάνς από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Και αυτό παρά την κλονισμένη υγεία του Ανδρέα, παρά τους μάγους και και τις ξεματιάστρες γύρω του, παρά τη ροζ βίλα και τη Δήμητρα Λιάνη. Ήταν μια ιστορία αντάξια τριτοκοσμικής χώρας, που είχε όλα τα χαρακτηριστικά για να μας βάλει σε περιπέτειες.

Θυμηθείτε στη χώρα έκανε κουμάντο η Δήμητρα Λιάνη και το περιβάλλον της, ζούσαμε επί μήνες γύρω από το Ωνάσειο και είδαμε τον Άκη να ασκεί χρέη πρωθυπουργού! Και όμως, το εχθρικό κλίμα της εποχής για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και η εξοντωτική βεντέτα μεταξύ τους, έγειρε την πλάστιγγα με θριαμβευτικό τρόπο, με οκτώ ποσοστιαίες μονάδες υπέρ του Ανδρέα, Ήταν μια ψήφος με έντονα συναισθηματικά χαρακτηριστικά, που οδήγησε στη συνέχεια σε αλλεπάλληλες εθνικές ήττες και τεράστια προβλήματα.

Κοινά χαρακτηριστικά, αλλά για άλλους λόγους, υπάρχουν και στις εκλογές του 2007, όταν αμέσως μετά από μια εθνική καταστροφή, υπερψηφίστηκε η ΝΔ. Με καθαρή διαφορά, σχεδόν τεσσάρων μονάδων επικράτησε τότε του ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου, παρότι λίγες ημέρες πριν είχε συμβεί το αδιανόητο. Εβδομήντα νεκροί, 1500 σπίτια καμένα, 6000 χιλιάδες άστεγους και ανυπολόγιστες ζημιές σε δασικό, γεωργικό και κτηνοτροφικό κεφάλαιο από τις πυρκαϊές που κατέκαψαν τη χώρα.

Παρότι οι ευθύνες βάρυναν αποκλειστικά τις πλάτες της ΝΔ, καθώς ο κρατικός μηχανισμός δεν ανταποκρίθηκε και σημειώθηκαν αλλεπάλληλα τρομακτικά λάθη και παραλείψεις, ο λαός κάτω από συνθήκες έντονης συναισθηματικής φόρτισης, λίγες μόλις μέρες μετά ξανάδωσε την εξουσία στη ΝΔ. Άραγε θα τριτώσει το κακό;

Γιατί δεν υπάρχει αμφιβολία, πως η αναμέτρηση της 6ης Μαΐου, κατέγραψε την οργή, την απογοήτευση και την απόγνωση του κόσμου για ένα ξεπερασμένο και διεφθαρμένο σύστημα εξουσίας, που οδήγησε τη χώρα και τους πολίτες στην εξαθλίωση. Όμως η πραγματικότητα αυτή τη φορά είναι πιο σύνθετη και δεν επιτρέπει βήματα στο κενό και επιλογές υψηλού ρίσκου. Δεν είμαστε στο παρά ένα, αλλά στο και πέντε! Ας προτάξουμε αυτή τη φορά τη λογική, παραμερίζοντας το συναίσθημα.

21/5/12

Russia uncovered

21 Μαϊού 2012
Όσο περνάει ο καιρός και όσο τα πράγματα δυσκολεύουν δραματικά για την Ελλάδα, τόσο περισσότερο η αλλαγή της στάσης μας απέναντι στη Ρωσία φαντάζει μεγάλο λάθος. Η λογική της προσέγγισης που είχε ξεκινήσει από τις κυβερνήσεις Καραμανλή, ήταν μια επιλογή που στόχευε σε πολλαπλά οφέλη και θα έδινε τη δυνατότητα στη χώρα να ισχυροποιήσει τους δεσμούς με τον Ρωσικό λαό.

Οι κινήσεις στη γεωπολιτική και τη διπλωματική σκακιέρα, η στρατιωτική συνεργασία, οι ενεργειακοί αγωγοί, η εξωστρέφεια των ελληνικών επιχειρήσεων προς την τεράστια Ρωσική αγορά, η προσέλκυση εκατομμυρίων τουριστών στη χώρα μας και πολλά ακόμη οφέλη ήταν τα αναμενόμενα κέρδη μιας πολιτικής προσέγγισης. Δυστυχώς η κυβέρνηση Παπανδρέου που πήρε τη σκυτάλη αμέσως μετά, έκανε στροφή 180 μοιρών, εγκαταλείποντας την Ελληνορωσική προσέγγιση, στρεφόμενη προς την Αμερική.

Η μεγάλη περιπέτεια που ξεκίνησε για τη χώρα μας αμέσως μετά και που μας οδήγησε στα σημερινά τραγικά αδιέξοδα, μας βρήκε αποξενωμένους από τον Ρωσικό παράγοντα και εντελώς μόνους και αδύναμους, απέναντι στα θηρία της Ε.Ε. και τα τσακάλια του ΔΝΤ και των χρηματοπιστωτικών οίκων.

Την περασμένη εβδομάδα, εντελώς αθόρυβα, με αφορμή ένα κοινωνικό γεγονός, βρέθηκαν στην Αθήνα κυβερνητικοί αξιωματούχοι, οικονομικοί παράγοντες, επιχειρηματίες και σημαντικές προσωπικότητες της Ρωσικής κοινωνίας. Υπουργοί πρώην και νυν, τραπεζίτες, βουλευτές, πρόσωπα αναγνωρίσιμα στη πολιτική και οικονομική σκηνή, με μεγάλο κύρος στην Ρωσική κοινωνία, βρέθηκαν σε στενό κύκλο ινκόγκνιτο, σε γνωστό Αθηναϊκό εστιατόριο.

Η γνωριμία και η συζήτηση, έξω από τα κλισέ μιας τυπικής συναναστροφής ή μιας δημοσιογραφικής κουβέντας, αλλά σε φιλική ατμόσφαιρα και χαλαρό κλίμα, γιορτή ήταν άλλωστε, είχε τεράστιο ενδιαφέρον και αποκάλυψε στοιχεία που προκαλούν έκπληξη, ικανοποίηση και απορία. Διαπίστωση πρώτη ήταν η αγάπη τους για την πατρίδα μας και για κάθε τι ελληνικό!

Η Ελλάδα δεν ήταν γι’ αυτούς απλώς μια όμορφη χώρα ή ένα ομόθρησκο έθνος. Ήταν αυτά, αλλά και πολλά άλλα! Ήταν η ιστορία μας, η κουλτούρα μας, οι ζεστές ανθρώπινες σχέσεις, η συγγένεια που νιώθουν, οι δεσμοί αιώνων! Εύκολα μπορούσες να αντιληφθείς πόσο διαφορετικά σκέφτονται και πόσο πιο κοντά μας είναι, σε σχέση με τους ψυχρούς Βορειοευρωπαίους τυπολάτρες εταίρους μας.

Σε αντίθεση με τη μαθηματική και λογιστική τους πρακτική, έβλεπες την τελείως διαφορετική οπτική γωνία που έχουν οι Ρώσοι για τη χώρα μας, αλλά και τους συναισθηματικούς δεσμούς, που είναι υπαρκτοί και ισχυροί. Άκουγες όμως και την απορία τους για την δυσκολία της Ελλάδας να διευρύνει τους δεσμούς με τη Ρωσία. Γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, έλλειψη πολιτικής βούλησης και πολλά άλλα δυσνόητα προβλήματα, εξακολουθούν να αποτελούν ανάχωμα.

Μόνο να κερδίσουμε έχουμε από τη Ρωσία και η ιστορία ήδη λέει πως ήταν μεγάλο ατόπημα της κυβέρνησης Παπανδρέου, η επιλογή να γυρίσουμε την πλάτη στη Μόσχα και να επιχειρήσουμε να προσεταιριστούμε την Αμερική. Όμως ποτέ δεν είναι αργά!

20/5/12

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΦΕΛΗΣ Ο ΑΛΕΞΗΣ!

20 Μαίου 2012
Υπάρχει αρχηγός κόμματος που δεν θέλει να κερδίσει το κόμμα του τις εκλογές; Υπάρχει! Λέγεται Αλέξης Τσίπρας και ηγείται του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως έδειξε ο πρώτος γύρος των βουλευτικών εκλογών, είναι το κόμμα που διεκδικεί να κατοχυρώσει τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Για έναν άπειρο και αμύητο στα δύσκολα, πλην όμως ευφυή και φερέλπιδα πολιτικό, όπως ο Αλέξης Τσίπρας, είναι μια ρεαλιστική και λογική επιλογή. Η εποχή που ζούμε, η συγκυρία στην οποία εξελίσσονται τα γεγονότα, η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα και κυρίως οι απαιτήσεις της κοινωνίας, μυρίζουν μπαρούτι.

Σε κανονικές συνθήκες, όποιος αύριο μετακομίσει στο Μαξίμου, θα παίζει καθημερινά με τη φωτιά, γνωρίζοντας πως δεν θα γλυτώσει το τσουρούφλισμα! Οι διεθνείς υποχρεώσεις και δεσμεύσεις της χώρας, η απόλυτη οικονομική εξάρτηση από τους δανειστές της, τα (παντελώς) άδεια δημόσια ταμεία, τα ελλείμματα που συνεχίζει να παράγει η οικονομία, η εξαθλιωμένη κοινωνία και ο υπό κατάρρευση κρατικός μηχανισμός, συνθέτουν το εφιαλτικό τοπίο της αυριανής ημέρας.

Στα πρώτα δείγματα γραφής του Αλέξη Τσίπρα, του νέου πρωταγωνιστή στην πολιτική σκηνή, ήταν εμφανής η εμμονή του να κατοχυρώσει τη θέση Νο2, όχι τυπικά, κάτι που άλλωστε εκ του αποτελέσματος του ανήκει, αλλά ουσιαστικά. Να διασφαλίσει κατ' αρχήν το μόνος εναντίον όλων. Μια σύγχρονη παραλλαγή του πέντε κόμματα, δυο πολιτικές, που έλεγε κάποτε το ΚΚΕ! Ότι δηλαδή, αποτελεί τον άλλο πόλο και την μοναδική εναλλακτική επιλογή. Το ασφαλέστερο καταφύγιο και το μοναδικό πολιτικό αξίωμα, που παρέχει σήμερα προστασία από τη φωτιά και είναι υποθήκη για το μέλλον, είναι η αξιωματική αντιπολίτευση.

Είναι η μοναδική θέση που επιτρέπει σε αυτόν που την κατέχει, να είναι ο κριτής των πάντων. Να καταγγέλλει, να διεκδικεί,να διαμαρτύρεται, να διαδηλώνει και να είναι ο αυθεντικός εκφραστής της λαϊκής βούλησης και της οργής. Οτιδήποτε έχει να κάνει με τη διαχείριση της κρίσης από θέση ευθύνης, ισοδυναμεί με πολιτική αυτοκτονία. Πόσο μάλλον όταν δεν θα πρόκειται για απλή διαχείριση μιας απελπιστικής κατάστασης, αλλά για τήρηση δεσμεύσεων και την εφαρμογή ενός υπερφιλόδοξου προγράμματος, γεμάτο παροχές και υποσχέσεις σε όλους, όπως αυτό του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο κόσμος που τον ψήφισε, από την επόμενη ημέρα το πρωί θα περιμένει να δει τις υποσχέσεις του να γίνονται πράξη και τη χώρα να μεταμορφώνεται με έναν μαγικό τρόπο, από κόλαση σε παράδεισο. Δεν είναι αφελής ο Αλέξης Τσίπρας, να καεί τόσο γρήγορα και να ταυτιστεί με μια περίοδο παρακμής, καθώς ξέρει πως ο Θεός ο ίδιος να είναι το τιμόνι της χώρας, δεν επιβιώνει πολιτικά. Ο ίδιος, ούτε την πείρα, ούτε τα στελέχη, ούτε την διεθνή αναγνώριση διαθέτει. Ειδικώς το τελευταίο, αυτή την εποχή είναι κρίσιμο.

Οπότε συνοψίζοντας, η πρώτη θέση θα ήταν ένα ευπρόσδεκτο αποτέλεσμα για τον ΣΥΡΙΖΑ, που όμως δεν θα άλλαζε την οπτική γωνία του Αλέξη Τσίπρα, για τα πράγματα. Όμως με το δώρο των πενήντα εδρών που του δίνει ο εκλογικός νόμος στο πρώτο κόμμα, η πεισματική άρνησή του να αναλάβει μέρος της ευθύνης για την έξοδο της χώρας από την κρίση, θα μοιάζει λιγότερο πειστική.

Από την άλλη όμως, ένα ποσοστό για τον ΣΥΡΙΖΑ πάνω από το 20%, μαζί με το μπόνους, του δίνει περισσότερες από εκατό έδρες! Εάν όλα μαζί τα υπόλοιπα αντιμνημονιακά κόμματα μαζέψουν περισσότερο από 20% (ΚΚΕ, Ανεξάρτητοι Έλληνες, Χρυσή Αυγή), μαζεύουν τουλάχιστον 50 έδρες. Στην περίπτωση αυτή, αποκλείεται το ενδεχόμενο φιλοευρωπαϊκού μετώπου, καθώς ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, δεν θα μπορούν να ξεπεράσουν τις 150 έδρες. Οπότε... πάμε πάλι από την αρχή!