12/5/12

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΧΩΡΙΣ ΔΑΝΕΙΚΑ;

13 Μαΐου 2012
Καλό να είναι να γνωρίζουμε ποια είναι πραγματική κατάσταση της χώρας και να μην καλλιεργούμε αυταπάτες. Να μην τρέφουμε ελπίδες, πως κάτι μπορεί να αλλάξει σύντομα και μάλιστα εύκολα και ανώδυνα, αρκεί να πάρει την κατάσταση στα χέρια του ο Αλέξης! Μακάρι να ήταν όλα τόσο απλά. Ποιος δεν θα το ήθελε άλλωστε.

Κατηγορήσαμε και καλά κάναμε, τους προέδρους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ότι επιχείρησαν να μας εξαπατήσουν, καθώς σε όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου δεν είπαν κουβέντα για τα μέτρα του Ιουνίου. Για το γεγονός πως η χώρα ήταν υποχρεωμένη να κάνει μεγάλες περικοπές, με γενναίες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, κατάργηση προνοιακών επιδομάτων, χιλιάδες απολύσεις στο δημόσιο τομέα κλπ. Ο κόσμος που υποψιαζόταν τι έρχεται, τους τιμώρησε αυστηρά.

Αυτό το κλίμα και αυτή τη διάθεση της κοινής γνώμης, εκμεταλλεύτηκε ο Αλέξης Τσίπρας, τάζοντας τα πάντα, στους πάντες. Δεν υπήρχε κοινωνική ή επαγγελματική ομάδα που δεν είχε να λαμβάνει από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως δυστυχώς η χώρα είναι χρεοκοπημένη, τα ταμεία είναι άδεια, ο κρατικός μηχανισμός διαλυμένος και ο λαϊκισμός έχει κάνει τη ζημιά του. Έχουμε σχεδόν πειστεί, πως δεν χρειάζεται προσπάθεια, παρά μόνο να απειλήσουμε τους Γερμανούς, να τρομάξουμε τους Γάλλους και να εκβιάσουμε το ΔΝΤ. Και όλα θα γίνουν ξανά από την αρχή. Θα αρχίσει ο πακτωλός χρήματος να ρέει ξανά και όλοι θα γίνουμε ευτυχισμένοι!

 Όμως τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Στις αρχές του χρόνου, η έγκυρη γερμανική εφημερίδα Χάντελσμπλατ, είχε αποκαλύψει τις off the record συζητήσεις στο περιθώριο του οικονομικού φόρουμ του Νταβός. Ενώ μπροστά στις κάμερες πρωθυπουργοί, υπουργοί και τεχνοκράτες εμφανίζονταν αισιόδοξοι ότι η Ελλάδα θα τα καταφέρει, στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις έλεγαν πως η χώρα δεν θα μπορέσει να μείνει στο ευρώ.

Ο λόγος δεν ήταν η επιστολή του Αλέξη, άλλωστε ακόμη δεν τον γνώριζαν. Βάσιζαν όμως την εκτίμηση τους, σε τρεις παράγοντες. Ότι η οικονομία βρίσκεται σε ύφεση για πέμπτη συνεχή χρονιά, ότι η χώρα εξακολουθεί να αυξάνει ημερησίως κατά 75 (!) εκατομμύρια ευρώ το έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο και ότι η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας είναι στο ναδίρ και η παραγωγική βάση διαλυμένη. Η χώρα ζούσε, όχι γιατί παρήγαγε, αλλά γιατί κατανάλωνε. Δεν αύξανε το ΑΕΠ παράγοντας πλούτο, αλλά το διόγκωνε καταναλώνοντας!

Παράλληλα όμως, πολλαπλασίαζε την εξάρτηση της οικονομίας από τον δανεισμό. Ο κινητήριος μοχλός στα χρόνια της ευμάρειας, ήταν το φτηνό χρήμα. Όταν τα επιτόκια έπεσαν από το 25% της δραχμής, κάτω από το 5% του ευρώ, ξεκίνησε το πάρτι. Όλοι δανείζονταν, όλοι κατανάλωναν, όλοι κέρδιζαν. Όμως ήρθε η ώρα που το πάρτι τελείωσε. Η οικονομία μας, ξέμεινε από καύσιμα. Δανεικά δεν υπάρχουν και ούτε θα υπάρξουν στα επόμενα πολλά χρόνια.

Οπότε ; Μένει να ξαναφτιάξουμε την παραγωγική βάση της χώρας. Θα χρειαστούν πολλά χρόνια, αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Σήμερα εισάγουμε ακόμη και τα βασικά είδη διατροφής. Κρέας, γαλακτοκομικά, όσπρια, σιτηρά επιβαρύνουν με 2,5 δισ ευρώ το έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο. Ξεχάστε τα μηχανήματα, τα καύσιμα, τα φάρμακα, τις πρώτες ύλες.

Ας μην έχουμε αυταπάτες. Ο δρόμος από εδώ και πέρα είναι μονόδρομος και είναι και ανηφορικός. Εύκολες και μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν. Σήμερα το μέλημα είναι να μην καταρρεύσει η χώρα ολοκληρωτικά. Να παραμείνει στο ευρώ, να επαναδιαπραγματευτεί τους όρους του δανεισμού και κυρίως να είναι παρούσα στις εξελίξεις που αργά η γρήγορα θα επέλθουν στην Ευρώπη με την σταδιακή αλλαγή του κλίματος και τη συνειδητοποίηση πως η πολιτική της λιτότητας δεν οδηγεί πουθενά. Ας είμαστε ζωντανοί και παρόντες!

11/5/12

ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ ΛΥΣΗ!

11 Μαΐου 2012
Όλες οι δημοσκοπήσεις που κατέγραφαν τις διαθέσεις της κοινής γνώμης εδώ και καιρό, είχαν τρεις σταθερές, που λίγο ως πολύ επιβεβαιώθηκαν και από το εκλογικό αποτέλεσμα. Σταθερή πρώτη, είναι η επιθυμία παραμονής στην ευρωζώνη. Δεν υπάρχει καμία δημοσκόπηση, που να μην δείχνει πως το 70-80% της κοινής γνώμης, επιθυμεί η χώρα να παραμείνει στον στενό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Σταθερή δεύτερη είναι προτίμηση των πολιτών στις κυβερνήσεις συνεργασίας, αντί των μονοκομματικών κυβερνήσεων. Τα ποσοστά σε όλες τις έρευνες της κοινής γνώμης δείχνουν πως πάνω από το 65-70% των πολιτών, θεωρούν απαραίτητη τη συνεργασία μεταξύ των κομμάτων, προκειμένου να αντιμετωπιστούν τα μεγάλα προβλήματα της χώρας.

 Σταθερή τρίτη είναι η καταδίκη της πολιτικής λιτότητας. Επίσης σε ποσοστά γύρω στο 70%, οι πολίτες τάσσονταν εναντίον των μέτρων του μνημονίου, θεωρώντας τα μονομερή, άδικα και αναποτελεσματικά. Αυτός είναι ο κανόνας, που αποτυπώνει με αδιαμφισβήτητο τρόπο τη διάθεση του Ελληνικού λαού. Με ποιο απλά λόγια, η κοινωνία ζητάει σήμερα από τον πολιτικό κόσμο, κάποια πράγματα που είναι σαφή και εφικτά.

Ζητάει την παραμονή στην Ε.Ε. και το ευρώ, θεωρεί απαραίτητη την επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου και, τους προτρέπει να συνεργαστούν μεταξύ τους, για την επίτευξη αυτών των στόχων. Είναι αυτά ακριβώς που κάθε λογικός άνθρωπος θα θεωρούσε αυτονόητα. Είναι άλλωστε και ο λόγος, που για πρώτη φορά στην ιστορία τα τρία πρώτα κόμματα στις εκλογές, συγκέντρωσαν αθροιστικά ποσοστό, που κάποτε συγκέντρωνε μόνο του το πρώτο κόμμα!

Γράφαμε και προχθές, πως με βάση τις ψήφους που συγκέντρωσαν ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ μαζί, αντιπροσωπεύουν λιγότερο από το ¼ του εκλογικού σώματος. Τα ποσοστά της ΝΔ κατακρημνίστηκαν, με την εμμονή σε αυτοδύναμη κυβέρνηση. Οι ακραίες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, που μπορεί να κέρδισε τις εντυπώσεις, τον περιόρισαν όμως σε ρόλο ρυθμιστικού παράγοντα και όχι κυρίαρχου. Και το μνημόνιο που (δεν) διαπραγματεύτηκε το ΠΑΣΟΚ, το οδήγησαν σχεδόν σε πολιτικό αφανισμό.

 Με τα μέχρι στιγμής δεδομένα, με ότι έχουμε δει και έχουμε ακούσει από τη διαδικασία των διερευνητικών εντολών, δεν φαίνεται πως το μήνυμα αυτό το έχουν λάβει υπόψη τους τα κόμματα. Να συμφωνήσουν δηλαδή οι πολιτικές δυνάμεις εκείνες, που πιστεύουν πως το μέλλον της χώρας είναι στην Ευρώπη, σε ένα πλαίσιο κυβερνητικής συνεργασίας, με στόχο την ομαλοποίηση της πολιτικής κατάστασης, την επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου και την αποκατάσταση των ακραίων αδικιών που συντελέστηκαν τα προηγούμενα δύο χρόνια.

Η χρονική συγκυρία, μετά το εκλογικό αποτέλεσμα στην Ελλάδα, αλλά κυρίως μετά το αποτέλεσμα των Γαλλικών εκλογών, με την εκφρασμένη βούληση του νέου Γάλλου προέδρου, να ξαναδεί η Ευρώπη τα μέτρα που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα, είναι θετική και δημιουργεί προσδοκίες που δεν υπήρχαν στο παρελθόν. Δεν πρέπει να χαθεί η ευκαιρία στη δίνη μιας νέας εκλογικής αναμέτρησης, που ούτως ή άλλως, δεν διασφαλίζει πως θα υπάρξει λύση!

10/5/12

ΤΟ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ ΜΕΓΑΛΕΙΟΥ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ

10 Μαϊού 2012
Η αλαζονεία, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, ήταν χαρακτηριστικό των περισσοτέρων πολιτικών που αναρριχήθηκαν στα ύπατα κλιμάκια της εξουσίας. Αναγνωριζόταν εύκολα από την υπερβολική χρήση του “εγώ” και του πρώτου ενικού, αλλά και την αδυναμία αυτοκριτικής. Βλέπεται ο Θεοκρατικός χαρακτήρας των κομμάτων, μεταμόρφωνε στα μάτια των ψηφοφόρων, τον αρχηγό σε Μεσσία.

Μέχρι χθες, αυτό ήταν αρνητικό προνόμιο, σχεδόν πάντα, των κομμάτων του δικομματισμού. Πάρτε παράδειγμα τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Στις 100 λέξεις που λέει ο Βαγγέλης Βενιζέλος, οι 80 είναι “Εγώ”! Το επιτιμητικό ύφος, είναι απόλυτα ταιριαστό στα χαρακτηριστικά του προσώπου του. Όταν προσπαθούσε να εμφανιστεί ήπιος και συγκαταβατικός, δεν του έβγαινε με τίποτα. Μια συγνώμη είπε (μέσα από τα δόντια) και ήταν σαν να τον μαστίγωναν!

Περίπου τα ίδια με τον Αντώνη Σαμαρά. Η υπερβολική χρήση του πρώτου ενικού προσώπου στις ομιλίες του, έδινε την εντύπωση πως η διακυβέρνηση της χώρας είναι αποκλειστικά προσωπική υπόθεση και το κόμμα μονοπρόσωπη επιχείρηση. Όμως, να που στο προσκήνιο προέκυψε εσχάτως “new entry”. Είναι ο Αλέξης Τσίπρας, που με το καλημέρα έκανε σαφές πως αυτό είναι το δυνατό του χαρτί. Η ηγεμονική αλαζονεία!

Από την πρώτη στιγμή που έγιναν γνωστά τα αποτελέσματα των εκλογών και πιστοποιήθηκε η μεγάλη επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας βιώνει ένα παραλήρημα μεγαλείου. Αν κάποιος δεν γνώριζε το αποτέλεσμα της κάλπης, κάλλιστα θα μπορούσε να υποθέσει πως είτε ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε τα αριστερά κόμματα, με τα οποία σκόπευε να σχηματίσει κυβέρνηση, συγκέντρωσαν ποσοστά απόλυτης αυτοδυναμίας.

Η Ελλάδα δεν δεσμεύεται από τις υπογραφές στο μνημόνιο”, διαμηνύει με το κείμενο της επιστολής που θα στείλει σε Ε.Ε., ΔΝΤ και ΕΚΤ. “Οι δεσμεύσεις που έχουν αναληφθεί δεν μπορούν να ισχύσουν, από τη στιγμή που τα κόμματα που τις υπέγραψαν εκπροσωπούν σήμερα το 33% του ελληνικού λαού” αναγράφει σε αυτάρεσκο ύφος, ως να πρόκειται για εκπρόσωπο του λαού και της χώρας (αλλά και του αντιμνημονιακού μπλοκ, παίρνοντας επάνω του τις ψήφους του Καμμένου και της Χρυσής Αυγής!) και όχι ως αρχηγός ενός κόμματος του 16%.

Με τον ίδιο ηγεμονικό ύφος περιέφερε για επικοινωνιακούς (και προεκλογικούς) λόγους την διερευνητική εντολή, σε συναντήσεις με φορείς που δεν ουδεμία σχέση έχουν με το σχηματισμό κυβέρνησης, τάζοντας μάλιστα λαγούς με πετραχήλια! Χωρίς αμφιβολία ο Αλέξης Τσίπρας ήταν ο ηθικός νικητής αυτών των εκλογών. Δικαιώθηκε από το αποτέλεσμα και διεκδικεί με αξιώσεις πλέον τον ρόλο του ηγέτη όχι μόνο της αριστεράς, αλλά ολόκληρου του πολιτικού χώρου, που κάποτε ηγεμόνευσε το ΠΑΣΟΚ.

Όμως κινδυνεύει αν δεν ελέγξει τις φιλοδοξίες του και τον παρορμητισμό του, να γίνει θύμα της ευφυίας του. Άλλωστε και ο ίδιος, όπως και οι άλλοι πολιτικοί αρχηγοί, αποτελεί γέννημα θρέμμα του κομματικού σωλήνα και όχι της πραγματικής ζωής! Αν δεν απαλλαγεί από τα συνήθη πολιτικά σύνδρομα, δεν θα έχει τύχη. Οι εποχές άλλαξαν.

9/5/12

Η ΔΙΧΟΤΟΜΗΜΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

9 Μαΐου 2012
Υποτίθεται πως οι εκλογές θα βοηθούσαν στη λύση του προβλήματος. Ο λαός με την ψήφο του θα έδειχνε την κατεύθυνση προς την οποία θα έπρεπε να κινηθεί η χώρα και θα εξουσιοδοτούσε για το σκοπό αυτό, συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις. Δεν είχαμε σκεφτεί όμως το ενδεχόμενο, οι εκλογές αντί να βοηθήσουν, να περιπλέξουν περισσότερο τα πράγματα.

Αρνητική διαπίστωση πρώτη, είναι το γεγονός πως εκλογικό σώμα αποδείχθηκε πως είναι χωρισμένο ακριβώς στη μέση. Τα κόμματα του λεγόμενου φιλοευρωπαϊκού τόξου, αυτά δηλαδή που αποδέχονται τις υποχρεώσεις της χώρας έναντι των δανειστών της, συγκέντρωσαν σχεδόν δυόμιση εκατομμύρια ψήφους, (ΝΔ+ ΠΑΣΟΚ+ Δημιουργία Ξανά+ ΔΗΣΥ+Δράση= 2.440.000).

Όσους συγκέντρωσαν αθροιστικά και τα λεγόμενα αντιμνημονιακά κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ+ ΚΚΕ+ Ανεξάρτητοι Έλληνες+ ΛΑΟΣ= 2.450.000)! Δεν έχουν αθροιστεί ούτε στο ένα, ούτε στο άλλο μπλοκ, οι 380.000 ψήφοι της ΔΗΜΑΡ, οι 185.000 των Οικολόγων και οι 440.000 ψήφοι της Χρυσής Αυγής. Η κοινωνία μοιάζει να είναι διχασμένη και αμήχανη, αν δεχτούμε πως όλα τα μεγάλα διλήμματα της χώρας, εκφράστηκαν με την επιλογή της ψήφου.

Η δεύτερη διαπίστωση προκύπτει από δύο διαφορετικούς παράγοντες. Τη μεγάλη αποχή και το ποσοστό των κομμάτων που δεν μπήκαν στη βουλή. Η μεν αποχή έφτασε στο 35%, ενώ τα κόμματα που δεν εκπροσωπούνται στο κοινοβούλιο συγκέντρωσαν το 19% των εγκύρων ψήφων. Η αποχή ήταν 34,9% και στις εκλογές αυτές, ψήφισαν 900.000 λιγότεροι εκλογείς από το 2007 και 650.000 λιγότεροι από ότι το 2009!

 Η μεγαλύτερη παραδοξότητα όμως ήταν πως 1.200.000 ψηφοφόροι, εξ αιτίας του εκλογικού νόμου, αντί να βοήθησαν τα κόμματα που ψήφισαν, χάρισαν άθελά τους 50 έδρες (!) στα κόμματα που πέρασαν το 3%. Συγκεκριμένα έκαναν δώρο στη ΝΔ 10 έδρες, στον ΣΥΡΙΖΑ 9 έδρες, στο ΠΑΣΟΚ 7 κοκ. Ο συνδυασμός της μεγάλης αποχής και το πρωτοφανές ποσοστό των κομμάτων που δεν ξεπέρασαν το 3%, έχει σαν συνέπεια το 18,85% της ΝΔ, να αντιπροσωπεύει μόλις το 9% του εκλογικού σώματος, το 16,78% του ΣΥΡΙΖΑ το 8%, το 13,18% του ΠΑΣΟΚ το 6% κλπ.
Κατόπιν τούτου τα τρία πρώτα σε ψήφους κόμματα, αθροίζουν μαζί ποσοστό μικρότερο από το 1/4 του εκλογικού σώματος! Κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί!

Και επειδή ειπώθηκε, πως το πρόβλημα που εμποδίζει τη δημιουργία αριστερής κυβέρνησης είναι το ληστρικό εκλογικό σύστημα (και όχι η άρνηση των υπολοίπων αριστερών κομμάτων να συνεργαστούν με τον ΣΥΡΙΖΑ), αν ίσχυε η ανόθευτη απλή αναλογική, ο ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με το ΚΚΕ και τη ΔΗΜΑΡ θα συγκέντρωναν 115 έδρες, αντί για 97 που συγκεντρώνουν τώρα. Οπότε το πρόβλημα δεν είναι (το άδικο) εκλογικό σύστημα!

 Το πρόβλημα είναι πως η κοινωνία εμφανίζεται διχοτομημένη, στη μέση ακριβώς και πως δεν υπάρχει διακριτό πλειοψηφικό ρεύμα, είτε προς τη μία, είτε προς την άλλη κατεύθυνση. Σε αυτές τις συνθήκες, είναι απίθανο βρει σημείο ισορροπίας το πολιτικό σύστημα. Η επανάληψη των εκλογών είναι το λογικότερο σενάριο, παρά τους κινδύνους που παραμονεύουν.

8/5/12

ΚΥΝΗΓΩΝΤΑΣ ΧΙΜΑΙΡΕΣ

8 Μαϊού 2012
"Ο βρεγμένος, τη βροχή δεν την φοβάται”. Αρκεί αυτή η γνωστή παροιμία, για να γίνει αντιληπτή η λογική της προχθεσινής ψήφου. Περίπου ένα εκατομμύριο εκατό χιλιάδες άνεργοι, που βιώνουν την ανέχεια, χωρίς καν το πενιχρό επίδομα ανεργίας αφού παρήλθε το δωδεκάμηνο, δεν είχαν να φοβηθούν τίποτα. Το ίδιο ισχύει για τόσους και άλλους τόσους συμπολίτες μας, που σε αντίξοες συνθήκες αγωνίζονται για τα στοιχειώδη, καθώς ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.

 Πολύ περισσότερο όμως ισχύει αυτό για τους εκατοντάδες χιλιάδες νέους που είναι αποκλεισμένοι από την αγορά εργασίας ή στην καλύτερη περίπτωση αμείβονται με χρήματα που δεν επαρκούν. Όλοι αυτοί, συνθέτουν σήμερα μια κοινωνία απελπισμένων ανθρώπων, που ζει σε συνθήκες ανέχειας, ανασφάλειας και αβεβαιότητας. Με μηδενικές προσδοκίες για το μέλλον. Συμπολίτες μας που μέχρι χθες ζούσαν μια κανονική ζωή και, που έχασαν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους από τη μια μέρα στην άλλη.

Άνθρωποι της διπλανής πόρτας, που ξαφνικά μια μέρα, βρέθηκαν ντροπιασμένοι έξω από το σούπερ μάρκετ που μέχρι χθες ήταν πελάτες, να περιμένουν στα σκουπίδια προκειμένου να περιμαζέψουν τις συσκευασίες των ληγμένων τροφίμων που πετούν οι υπάλληλοι, για να ταΐσουν τα παιδιά τους. Είναι δυνατόν να μην νιώθουν ανεξέλεγκτο θυμό και οργή, όλοι αυτοί που καταστράφηκαν με μιας οι ζωές τους και οι ζωές των παιδιών τους; Οι εκλογές έδωσαν την ευκαιρία να εκτονώσει η κοινωνία τη συσσωρευμένη ένταση. Να πάρει την εκδίκηση της από το πολιτικό κατεστημένο.

Άκριτα και απερίσκεπτα, χωρίς να συνυπολογίσουν τις συνέπειες, θα μπορούσε να σχολιάσει κάποιος. Χειρότερα για εμάς δεν γίνεται, θα του απαντήσουν με μένος, οι περισσότεροι που βιώνουν ήδη τη δυστυχία της προσωπικής τους χρεοκοπίας! Είναι η πρώτη φορά άλλωστε στην ιστορία της χώρας, που η ανεργία έχει μεγαλύτερο ποσοστό, από το πρώτο κόμμα των εκλογών. Αυτό δεν έχει ξαναγίνει ποτέ! Τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ εγκλωβίστηκαν στη ηγεμονική τους εσωστρέφεια. Πίστεψαν πως ακόμη και λαβωμένος ο λαός, πάλι σ' αυτούς θα προστρέξει, γιατί μόνο αυτοί εγγυώνται όρους κοινωνικής ασφάλειας.

Παραβλέποντας πως ένα τεράστιο κομμάτι της κοινωνίας, ζούσε ήδη σε συνθήκες παρόμοιες ή και χειρότερες, από αυτές που περιγράφονταν για εκφοβισμό ως πιθανό ενδεχόμενο, στο κακό σενάριο της ακυβερνησίας. ΣΥΡΙΖΑ, Ανεξάρτητοι Έλληνες και Χρυσή Αυγή ήταν ο φορέας του μηνύματος της κοινωνίας. Μέχρι εκεί όμως!

Είναι βέβαιο πως δεν θα ζητήσει κανείς από τον Αλέξη Τσίπρα, αύριο το πρωί να προσλάβει 150000 καινούργιους δημόσιους υπάλληλους, να καταργήσει τα διόδια, να κάνει δωρεάν τις συγκοινωνίες και να παγώσει τα δάνεια των πολιτών προς τις τράπεζες. Ούτε βέβαια ο ίδιος θα επιχειρήσει, όπως είχε πει, να συγκεντρώσει μισό εκατομμύριο πολίτες έξω από το κοινοβούλιο, ώστε να αναγκαστούν τα άλλα κόμματα να του δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης. Το γεγονός πως ως λαός, φτάσαμε να «κυνηγάμε χίμαιρες», είναι η καλύτερη ένδειξη της πολιτικής χρεοκοπίας!