ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙ ΤΑ ΚΑΣΤΑΝΑ ΑΠΟ ΤΗ ΦΩΤΙΑ;

25 Μαρτίου 2012

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της χώρας, είναι η απουσία στα ανώτατα πολιτικά αξιώματα, προσωπικοτήτων κύρους και μεγάλης εμβέλειας. Ανθρώπων που απολαμβάνουν την εμπιστοσύνη και τον σεβασμό της κοινωνίας! Που ο λόγος τους μετράει!

Για να γίνει αντιληπτό αυτό, θυμηθείτε πως λίγους μήνες πριν, είχαν “πέσει στο τραπέζι” απίθανα ονόματα ως υποψήφιοι πρωθυπουργοί της χώρας, στις συζητήσεις μεταξύ των τριών πολιτικών αρχηγών. Οι επιλογές, στην πιο κρίσιμη στιγμή για τον τόπο, ήταν κάπου μεταξύ Φίλιππου Πετσάλνικου (!) και Έλσας Παπαδημητρίου (!). Και αν δεν είχαν ξεσηκωθεί και οι πέτρες στο άκουσμα αυτών των ονομάτων, σήμερα θα γέλαγε μαζί μας η υφήλιος ολόκληρη.

Ακούγοντάς το τώρα μοιάζει με κακόγουστο αστείο, αλλά ήταν η πικρή πραγματικότητα, που μεταξύ των άλλων, αποκαλύπτει την ελαφρότητα και την αμεριμνησία των ανθρώπων που ορίζουν τις ζωές μας , αλλά και την πολιτική μας γύμνια. Ένα πολιτικό σύστημα μιας θεωρητικά ώριμης δημοκρατίας, όπως θέλουμε να πιστεύουμε για τη χώρα μας, πολυκομματικό, πλασμένο από συνεχείς διεργασίες και γεγονότα τα τελευταία 35 χρόνια, αδυνατεί σήμερα να προσφέρει αξιόπιστες λύσεις.

Αναρωτιέται κανείς, αν τα πράγματα πάρουν κακή τροπή (που κανείς δεν αποκλείει) και έλθει η ώρα που το κράτος θα σηκώσει τα χέρια, αδυνατώντας να πληρώσει μισθούς και συντάξεις για παράδειγμα, ποιοι θα διαχειριστούν το αδιέξοδο; Ποιες προσωπικότητες είναι σε θέση να πείσουν την κοινωνία να δείξει κατανόηση; Ποιοι έχουν το ανάστημα να βγουν μπροστά και να σταθούν απέναντι στον λαό τη δύσκολη ώρα; Μόλις τα πράγματα πάρουν άσχημη τροπή, οι περισσότεροι θα κρυφτούν!

Το χειρότερο όμως είναι ότι πέρα απ΄ όσους σήμερα απαρτίζουν το πολιτικό σύστημα (και που πρέπει να θεωρούνται αναλώσιμοι στη δίνη των γεγονότων), δεν υφίσταται τίποτα άλλο. Δεν υπάρχουν πολιτικές εφεδρείες, ούτε για δείγμα. Η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα, είναι ο σημερινός πρωθυπουργός, που δυνητικά αν προκύψει ανάγκη, θα κληθεί ξανά να ηγηθεί μιας κυβέρνησης συνεργασίας, κάτω από την πίεση δυσάρεστων εξελίξεων.

Αν θέλουμε να είμαστε νουνεχείς, οφείλουμε από τώρα να προβληματιστούμε για το μέλλον, που μπορεί να είναι πολύ κοντά μας. Να απέχει μόλις λίγους μήνες από το σήμερα. Κύρια αιτία για όλα αυτά, είναι ένα στεγανοποιημένο και περιχαρακωμένο πολιτικό σύστημα, που με χίλιους δύο τρόπους αυτοπροστατεύεται από τον μεγαλύτερο εχθρό του. Την ανανέωση! Κάνει απαγορευτική με χίλιους δύο τρόπους, την είσοδο καταξιωμένων ανθρώπων, με κύρος, επαγγελματική καταξίωση και εμπειρία!

Αυτός είναι ο λόγος που η χώρα, εκτός από μόνιμους δημόσιους υπάλληλους, έχει και μόνιμους πολιτικούς! Τα ίδια πρόσωπα, οι ίδιες μετριότητες για δεκαετίες, με βασικό προσόν την προσήλωση στο κόμμα και τον εκάστοτε αρχηγό. Άνθρωποι που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στον κομματικό σωλήνα. Εδώ που φτάσαμε, αν θέλουμε να δούμε τη χώρα να ξαναστέκεται στα πόδια της πρέπει να λύσουμε τον γρίφο της ανανέωσης του πολιτικού συστήματος.

Δυστυχώς απάντηση μέχρι στιγμής δεν υπάρχει και λύση δεν φαίνεται από πουθενά! Ούτε στον ορίζοντα διαφαίνεται κάτι. Ότι καινούργιο φτιάχνεται, είναι ευκαιριακό και από δεύτερο χέρι. Απ' ότι περίσσεψε από τα απαξιωμένα κόμματα εξουσίας. Ακόμη και άνθρωποι με διορατικότητα και πολιτική σοφία, αδυνατούν να διαβλέψουν το πολιτικό μέλλον. Το καινούργιο όλα δείχνουν πως θα προκύψει εκ των πραγμάτων, σε κάποια κρίσιμη καμπή του εθνικού μας βίου. Θα το γεννήσουν και θα το επιβάλουν στην κοινωνία τα ίδια τα γεγονότα. Ας ελπίσουμετουλάχιστον να είναι για καλό!

ΟΠΩΣ ΕΣΤΡΩΣΑΝ ΘΑ ΚΟΙΜΗΘΟΥΝ!

23 Μαρτίου 2012

Τέτοια γιορτή και μάλιστα εθνική γιορτή, δεν ξανάγινε! Με χιλιάδες αστυνομικούς παρατεταγμένους, όχι στις γραμμές των παρελάσεων, αλλά για την προστασία των “επισήμων” και για να αποτρέψουν τα επεισόδια.

Κατ' αρχήν όλο αυτό, μοιάζει με παρωδία! Δεν λέγεται γιορτή, λέγεται παράνοια, παραλογισμός, παραίσθηση. Γιορτή πάντως δεν είναι. Γιορτή, σύμφωνα με το λεξικό της κοινής νεοελληνικής γλώσσας (Τριανταφυλλίδη) είναι "το σύνολο από χαρούμενες εκδηλώσεις, τελετές ή πανηγυρισμούς που έχουν χαρακτήρα αναμνηστικό για κάποιο σπουδαίο, δημόσιο ή ιδιωτικό γεγονός, ή που γίνονται με την ευκαιρία κάποιου γεγονότος."

Τι απ' όλα αυτά θα ισχύσει την Κυριακή 25 Μαρτίου; Χαρούμενες εκδηλώσεις δεν θα υπάρχουν, ούτε κατά διάνοια. Το αντίθετο προβλέπεται! Πανηγυρισμούς δεν θα έχει, εκτός αν τα γιουχαΐσματα θεωρούνται πανηγυρισμοί. Τελετές δύσκολα να γίνουν κάτω από αυτές τις συνθήκες. Οπότε τι μένει; Ο αναμνηστικός χαρακτήρας ενός γεγονότος, που λογικά θα θέλουμε να το ξεχάσουμε στην επόμενη στιγμή! Είναι από τις λίγες φορές που το ενδιαφέρον του κόσμου δεν αφορά τη γιορτή, αλλά τα προεόρτια και τα μεθεόρτια, ενώ τα κανάλια έχουν ήδη προεξοφλήσει υψηλές τηλεθεάσεις για το γεγονός. Η απευθείας μετάδοση της παρέλασης, από την ΕΤ1 στις 11.25 το πρωί της Κυριακής, θα κτυπήσει κόκκινο.

Προκαλεί λύπη όλο αυτό το αρρωστημένο και θλιβερό σκηνικό. Είναι σύμπτωμα μια χώρας που βρίσκεται σε διαδικασία σταδιακής αποσύνθεσης! Είναι όμως και σύμπτωμα μια κοινωνίας που υποφέρει και νιώθει βαθιά πληγωμένη! Πέρα από τους κομματικούς σχηματισμούς των άκρων, δεξιάς και αριστεράς, που έχουν ήδη διατάξει τις δυνάμεις τους και έχουν οργανώσει τον τρόπο που θα προκαλέσουν τα επεισόδια, υπάρχει και ο απλός λαός που θα θελήσει αυθόρμητα να διαμαρτυρηθεί.

 Άνθρωποι χωρίς κομματική ομπρέλα, που ψάχνουν τρόπο να εκφράσουν την απόγνωση, την οργή, τη θλίψη και την αγανάκτηση τους. Που θέλουν να ακουστεί έστω και έτσι η φωνή τους! Ίσως να το κάνουν θα πείτε, με λάθος τρόπο, σε λάθος ώρα, καθώς η γιορτή είναι ιερή. Αλλά τέτοιες ώρες, σε αυτές τις συνθήκες, ποιος δικαιούται να βάλει τα όρια και να ορίσει τις διαχωριστικές γραμμές;

Τι να πει σε ανθρώπους που βρέθηκαν χωρίς δουλειά, που δεν έχουν να ταΐσουν τα παιδιά τους, που η τράπεζα απειλεί να τους πάρει το σπίτι, που από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκαν να ζουν στην ανέχεια; Θα έχουν απέναντί τους, επάνω στην εξέδρα των “επισήμων”, εκπρόσωπους ενός συστήματος που παραμένει αλώβητο και ατιμώρητο!

Γράφαμε παλιότερα, πως τα επεισόδια αυτού του τύπου είναι σαν τα φυσικά φαινόμενα! Δεν τα επιλέγουμε, ούτε μπορούμε να ηθικολογούμε για το αν θα βρέξει ή όχι. Απλώς συμβαίνουν, παρά τη θέλησή μας. Όπως όταν στον ουρανό μαζεύονται γκρίζα σύννεφα ξεσπάει καταιγίδα, έτσι και στην κοινωνία όταν μαζεύεται μεγάλη οργή ξεσπάει αντίδραση. Καλώς ή κακώς, όπως έστρωσαν θα κοιμηθούν!

ΤΡΟΜΟΣ ΣΤΟ ΜΕΤΡΟ... Μια απίθανη ιστορία!

22 Μαρτίου 2012

Να μια ιστορία αληθινή ιστορία, που φανερώνει που μας έχουν οδηγήσει οι καταστάσεις που ζούμε καθημερινά γύρω μας και οι εφιάλτες που έχουν πυκνώσει στα όνειρά μας.

Ήταν χθες το πρωί, γύρω στις 11, όταν ο συρμός του ΜΕΤΡΟ είχε σταματήσει στο σταθμό ΦΙΞ. Το βαγόνι δεν ήταν γεμάτο, παρότι υπήρχαν μέσα και όρθιοι, ενώ στην αποβάθρα περίμεναν ελάχιστοι επιβάτες, που επιβιβάστηκαν αμέσως μόλις άνοιξαν οι πόρτες. Όμως ο συρμός δεν ξεκινούσε, παρότι η αποβάθρα ήταν άδεια και συνέχισε να παραμένει σταματημένος στο σταθμό, με ανοικτές τις πόρτες.

Την ίδια στιγμή, από κάπου μακριά στο βάθος, μόλις που έφτανε στα αφτιά μας ένας απροσδιόριστος θόρυβος. Χωρίς να είναι δυνατόν να καθοριστεί ούτε η πηγή του, ούτε η αιτία του. Ωστόσο όσο περνούσαν τα δευτερόλεπτα και ο συρμός εξακολουθούσε να παραμένει ακινητοποιημένος με τις πόρτες ανοικτές , άρχισε να γίνεται σαφές πως πρόκειται για φωνές που μάλιστα ακούγονταν ολοένα και εντονότερα.

 Οι επιβάτες, μιας κάποιας ηλικίας οι περισσότεροι, κυρίως οι γυναίκες, άρχισαν να κοιτάζονται περίεργα μεταξύ τους και να δείχνουν σημάδια ανησυχίας. Γιατί άραγε να μην ξεκινάει ο συρμός, γιατί οι πόρτες να παραμένουν ανοικτές και κυρίως προς τι οι μακρινές φωνές; Τι συμβαίνει; Δεν πρέπει να έχει περάσει ούτε ένα λεπτό όσο εξελίσσονται όλα αυτά, όταν ξαφνικά οι φωνές δυναμώνουν απότομα, μπλέκονται με κραυγές και χαχανητά, γίνονται οχλοβοή και αντηχούν σχεδόν εκκωφαντικά στον άδειο ακόμη σταθμό!

Και τότε συμβαίνει το αναπάντεχο! Στο επόμενο δευτερόλεπτο, σχεδόν με μιας, οι επιβάτες, κυρίως όσοι βρίσκονταν εγγύτερα στις πόρτες, εγκαταλείπουν αλαφιασμένοι τον συρμό. Τρέχουν, καθώς αντανακλαστικά εικάζουν πως η τρομερή οχλοβοή προμηνύει κάτι κακό. Μέχρι... που ξεπροβάλλουν από τα σκαλιά του σταθμού, τα γελαστά παιδικά πρόσωπα, η αιτία της οχλοβοής. Ήταν οι μαθητές ενός σχολείου, γυμνάσιο πρέπει να ήταν.

Δεκάδες παιδιά, καλοδιάθετα, πλακατζίδικα, με φωνές και δυνατά πειράγματα, όπως πρέπει να είναι τα παιδιά του κόσμου όλου, που επιβιβάζονταν στο συρμό. Αυτό που πανικόβαλε τους επιβάτες και που αντανακλαστικά τους έκανε να εγκαταλείψουν τρομαγμένοι το βαγόνι, ήταν οι παιδικές φωνές!

Με τη κοινή λογική, ήταν απλώς παρανοϊκό αυτό που συνέβη. Δείχνει όμως το μέγεθος της παρακμής και το που μας έχουν οδηγήσει οι φοβίες που, όχι αδίκως, έχουμε αναπτύξει. Έτσι όπως πορευόμαστε, είναι σίγουρο ότι δεν πάει άλλο! Είμαστε ήδη στα όρια της παραφροσύνης!

ΤΟ ΠΑΣΟΚ, Ο ΝΕΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΟΥΜΙΕΣ!

21 Μαρτίου 2012

Τελικά το ΠΑΣΟΚ αποδείχθηκε όντως εφτάψυχο και, συνεχίζει να “είναι εδώ ενωμένο δυνατό;” Είναι αλήθεια πάντως, πως αν σταθεί κανείς στην αποτίμηση του αποτελέσματος, της κατ' ευφημισμόν εκλογικής διαδικασίας, όπως αποτυπώθηκε σε μερίδα του τύπου, αν δεν γνώριζε ποια είναι η πραγματικότητα, θα νόμιζε πως ξαφνικά ήλθαν τα πάνω κάτω!

Πως συνέβη ένα απροσδόκητο θαύμα, πως έγινε η Ανάσταση πριν την ώρα της! Ας ξεκινήσουμε με ένα θεμελιώδες ερώτημα. Υπάρχει ΠΑΣΟΚ; Και αν ναι τι κάνει, που κατοικεί στην κοινωνία, τι νέο πρεσβεύει; Είναι αυτό που ξέραμε παλιά, είναι σαν του Γιώργου, είναι άλλο, καινούργιο; Και αν είναι καινούργιο, πόσο καινούργιο μπορεί να είναι; Πότε πρόλαβε και άλλαξε; Και αν δεν άλλαξε, θα αλλάξει; Μα και ο Γιώργος δεν το είχε αλλάξει;

Αλλαγή στην αλλαγή και μάλιστα με τα ίδια υλικά γίνεται; Τα απανωτά λίφτινγκ ως γνωστόν, συνήθως έχουν κακά αποτελέσματα. Δείτε την αποκρουστική όψη των γυναικών, που επιχείρησαν να νικήσουν το γήρας. Μοιάζουν με μούμιες! Το γεγονός πως 240.000 πολίτες (ποιος ξέρει άραγε αν στην πραγματικότητα ήταν οι μισοί, ή ακόμη και μισοί των μισών;) συμμετείχαν στην διαδικασία, δεν σημαίνει ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ και δεν αλλάζει επ' ουδενί τα δεδομένα!

Κόμματα με μηχανισμούς στην εξουσία και στρατιές υποτακτικών, ακόμη και αν βρεθούν με την πλάτη στον τοίχο, κάποιες ελάχιστες δυνάμεις να αντιδράσουν, έχουν! Όπως δεν αλλάζει τα δεδομένα μια συγνώμη, όπως αυτή του νέου αρχηγού, του Βαγγέλη Βενιζέλου, όσο ειλικρινής και να είναι. Ο πολιτικός δεν δικαιούται να χρησιμοποιεί τη λέξη συγνώμη. Όταν χρειαστεί να την πει, κανονικά πρέπει να υποβάλει την ίδια στιγμή την παραίτησή του και να επιστρέψει σπίτι του. Όταν παίζεις με τις τύχες της χώρας, τα λάθη δεν συγχωρούνται!

Συγνώμη λέμε όταν σκουντάμε κατά λάθος τον διπλανό μας, όχι όταν καταστρέφουμε τη χώρα και βυθίζουμε στη δυστυχία τους πολίτες. Στην περίπτωση αυτή εκτός από αμετροέπεια, είναι και ειρωνεία. Και όποιος πιστεύει πως κάτι θα αλλάξει, αρκεί να ανατρέξει στις δηλώσεις στα ΜΜΕ των στελεχών του ΠΑΣΟΚ που στηρίζουν τον νέο Πρόεδρο. Είναι τόσο δυσάρεστο να ακούς το ίδιο αναμάσημα, τις ίδιες κοινοτοπίες, τις ίδιες πολυκαιρισμένες απόψεις!

Παρωχημένα πρόσωπα, γέννημα θρέμμα του κομματικού σωλήνα, με μηδενική εμπειρία από την πραγματική ζωή. Όποιος δεν βλέπει πως η κοινωνία έχει γυρίσει την πλάτη στο ΠΑΣΟΚ, δεν βλέπει πέρα από τη μύτη του. Το ΠΑΣΟΚ καλλιέργησε προσδοκίες, υποσχέθηκε πως θα φέρει καινούργιο αέρα στην πολιτική ζωή, πώς θα γίνουμε μια Σκανδιναβική χώρα του Νότου. Και τελικά γίναμε μια Αφρικανική του Βορρά! Είναι μεγάλη η μετάλλαξη και πολύ πρόσφατη για να την ξεχάσει η κοινωνία!

ΕΙΚΟΝΑ ΣΟΥ ΕΙΜΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ!

20 Μαρτίου 2012

Δεν χρειαζόταν κληρονομικό χάρισμα για να μαντέψει κανείς πως την Κυριακή το βράδυ στο ΟΑΚΑ, θα γίνονταν σοβαρά επεισόδια! Επεισόδια τα οποία όπως αποδείχθηκε δεν είχαν καμία σχέση, με ότι συνέβαινε στον αγωνιστικό χώρο.

Το ντέρμπι της Κυριακής ήταν η αφορμή για να γίνει ότι έγινε, δεν ήταν όμως την αιτία! Με άλλα λόγια τα θλιβερά (και δυστυχώς όχι πρωτοφανή) επεισόδια, τα προκάλεσαν μεν οργανωμένοι οπαδοί των γηπεδούχων, δεν είχαν όμως σχέση ούτε με τη συμπεριφορά του αντιπάλου, ούτε με την απόδοση της δικής τους ομάδας, ούτε με κάποια λάθος απόφαση του διαιτητή.

Ότι και να γινόταν στο ντέρμπι, είχαν έλθει οπλισμένοι με αμέτρητες μολότοφ και φωτοβολίδες, για να συγκρουστούν με την αστυνομία, χωρίς να περιμένουν την αφορμή. Επιζητούσαν τη βίαιη αναμέτρηση με τα ΜΑΤ, ήθελαν να προκαλέσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερες καταστροφές στις εγκαταστάσεις του σταδίου και μαζί να επιφέρουν το χάος. Τους ήταν αδιάφορο αν θα βάλουν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές, καθώς στο γήπεδο βρίσκονταν μερικές δεκάδες χιλιάδες θεατές, μεταξύ τους και παιδιά.

Δεν τους ένοιαζε επίσης, αν με τη συμπεριφορά τους θα καταδίκαζαν οριστικά σε θάνατο την “αγαπημένη” τους ομάδα, καθώς είναι γνωστό πως, από κάθε άποψη, ο Παναθηναϊκός ήταν ήδη στο χείλος του γκρεμού. Τώρα του έδωσαν και τη χαριστική βολή! Είναι προφανές πως συμβαίνει κάτι πολύ σοβαρότερο, από τις ρηχές προσεγγίσεις περί δήθεν ανεγκέφαλων οργανωμένων οπαδών, που προκαλούν ζημιά στο ελληνικό ποδόσφαιρο και θίγουν τα συμφέροντα των ομάδων τους.

Εδώ το πάθος και η βία δεν είναι αθλητικού περιεχομένου, παρότι ο χώρος που εκδηλώνονται είναι ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο και οι κουκουλοφόροι φορούν συγκεκριμένου χρώματος φανέλα. Άλλωστε όπως είπαμε, ότι έγινε, έγινε κόντρα στο πραγματικό τους συμφέρον! Θα πρέπει να δει κανείς το γήπεδο ως μικρογραφία της κοινωνίας, για να βγάλει συμπεράσματα.

Προχθές στο ΟΑΚΑ συνέβη με θαυμαστές αναλογίες, ότι ακριβώς συμβαίνει στα μαζικά συλλαλητήρια στην πρωτεύουσα. Στις κερκίδες του σταδίου βρίσκονταν για να στηρίξουν την ομάδα τους 50.000 θεατές, άρκεσαν όμως μόλις 400- 500 κουκουλοφόροι, για να προκαλέσουν το χάος και την καταστροφή. Έκαψαν, προκάλεσαν ζημιές εκατομμυρίων, σκόρπισαν τον τρόμο, απείλησαν ζωές, διέσυραν τη χώρα, αδιαφόρησαν για τις συνέπειες.

Το ποδόσφαιρο απαξιώνεται, όπως το εμπορικό κέντρο της Αθήνας και οι ΠΑΕ υφίστανται συνέπειες όμοιες με τις επιχειρήσεις που λεηλατήθηκαν από τους κουκουλοφόρους. Η κοινωνία είναι έρμαιο μειοψηφιών, που η πολιτεία δεν μπορεί ή δεν θέλει (το ένα χειρότερο από το άλλο) να αντιμετωπίσει. Αλίμονο αν η πολιτεία δεν έχει τα μέσα να λύσει το γόρδιο δεσμό, εκτός και αν βολεύει αυτή η κατάσταση! Στην εποχή που τα κοινωνικά προβλήματα αποκτούν απόκοσμη οψη, είναι επικίνδυνη πολυτέλεια αυτά που συμβαίνουν!

ΠΟΡΕΙΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟΡΙΕΣ

19 Μαρτίου 2012

Από που και ως που, το δικαίωμα του πολίτη να κυκλοφορεί ανεμπόδιστα στην πόλη του, συνιστά «κτύπημα του εργατικού λαϊκού κινήματος;» Από πότε ο αγώνας κάθε μαγαζάτορα, να επιβιώσει από την κρίση και να κρατήσει ανοικτή την επιχείρησή του, αποτελεί «στοχοποίηση της ταξικής πάλης;»

Αφορμή για το νέο κύκλο αντιπαράθεσης που έχει ξεκινήσει από τα κόμματα της αριστεράς, είναι το διαπιστωμένο πρόβλημα του αποκλεισμού της πρωτεύουσας από τις καθημερινές διαδηλώσεις και τον προβληματισμό του εμπορικού κόσμου, που βλέπει πως πλέον η Αθήνα τελειώνει! Η οικονομική κρίση από τη μία και η δραματική αύξηση της εγκληματικότητας στο εμπορικό κέντρο, είναι πρόσθετες αιτίες που διώχνουν τον κόσμο από την πόλη, καθιστώντας τον αγώνα επιβίωσης των καταστημάτων, δύσκολο και άνισο.

Αν δεν το γνωρίζεται, ετησίως στην Αθήνα γίνονται 1300 διαδηλώσεις, πορείες διαμαρτυρίας και συγκεντρώσεις (αντιστοιχούν τέσσερεις την ημέρα) ! Πρόκειται για παγκόσμιο ρεκόρ και μοναδικό φαινόμενο στον πλανήτη. Όποιος θέλει, όποτε θέλει, όπου θέλει, κλείνει την πόλη αποκλείοντας την πρόσβαση προς το κέντρο, δημιουργώντας χάος στους δρόμους. Οι ενώσεις των εμπόρων έχουν υπολογίσει, πως κατά μέσο όρο η αγορά χάνει ημερησίως τέσσερεις παραγωγικές ώρες, με συνέπεια τεράστιες απώλειες σε τζίρο.

Τι προτείνουν λοιπόν; Πέντε ημέρες πριν την διαδήλωση, οι οργανωτές να το γνωστοποιούν στη δημοτική αρχή, ώστε να λαμβάνουν τη σχετική άδεια. Επίσης, αν θεωρούν πως δεν είναι σε θέση να διασφαλίσουν την περιφρούρηση της πορείας, να ζητούν τη συνδρομή των αρχών. Και τέλος, όλες οι διαδηλώσεις να μην κλείνουν όλο το πλάτος του δρόμου, αλλά να επιτρέπουν την κυκλοφορία των αυτοκινήτων, έστω από μια λωρίδα, με εξαίρεση τις τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ) και τις ημέρες μαζικών διαδηλώσεων, όπως στην επέτειο του Πολυτεχνείου ή την Πρωτομαγιά!

Με άλλα λόγια να μπορεί ο καθένας να διαδηλώνει ανεμπόδιστα, αρκεί να τηρεί κάποιες αυτονόητες προϋποθέσεις. Δεν είναι ελληνικό εφεύρημα οι προϋποθέσεις αυτές, καθώς ισχύουν σχεδόν παντού. Εκτός αν θεωρούμε πως η μοναδική δημοκρατική χώρα στον πλανήτη, που μέχρι σήμερα σέβεται το δικαίωμα στη διαμαρυρία, είναι η Ελλάδα! Σίγουρα δεν πρόκειται για «κτύπημα του εργατικού λαϊκού κινήματος» που λέει το ΚΚΕ, ούτε για «συντονισμένη επίθεση της μαύρης συγκυβέρνησης, των ΜΜΕ και των μεγαλοεπιχειρηματιών που στοχοποιούν την ταξική πάλη και το λαό που αγωνίζεται!» Άλλωστε οι 82.000 εμπορικές επιχειρήσεις, τόσα υπολογίζονται τα καταστήματα της Αθήνας, ανήκουν σε ανθρώπους που παλεύουν για την επιβίωση τους και οι χιλιάδες εργαζόμενοι σε αυτά  αποτελούν κομμάτι του λαού!

Μέχρι σήμερα, παρά τις εκκλήσεις του εμπορικού κόσμου, καμία κυβέρνηση δεν ασχολήθηκε σοβαρά με το θέμα, εξαιτίας του φόβου του πολιτικού κόστους! Φαίνεται όμως πως πλέον η ιδέα ωρίμασε, καθώς δεν πάει άλλο! Ας δείξουν επιτέλους πολιτική ωριμότητα τα κόμματα, καθώς μπαίνουμε και σε προεκλογική περίοδο και, ας ακούσουν, έστω για μια φορά τις εκκλήσεις του εμπορικού κόσμου, πριν να είναι αργά. Πριν ερημώσει εντελώς το εμπορικό κέντρο!!