12 Ιουλίου 2012
Η Χαλυβουργία Ελλάδος, όπως όλα δείχνουν θα είναι η νέα Πιρέλι, καθώς είναι ζήτημα χρόνου να κλείσει το εργοστάσιο του Ασπροπύργου και να απολυθούν όλοι οι εργαζόμενοι. Το εργοστάσιο ούτως ή άλλως έχει πάψει να λειτουργεί εδώ και εννέα μήνες, όταν το σωματείο, που ελέγχεται από το ΠΑΜΕ, αρνήθηκε τη μείωση των αποδοχών, λόγω της κρίσης και των ζημιών, ύψους πολλών εκατομμυρίων, που έχει συσσωρεύσει η εταιρία.
Αξίζει να σημειωθεί πως σχεδόν το σύνολο της ποσότητας του παραγόμενου χάλυβα στην Ελλάδα, προορίζεται για την οικοδομή και τις κατασκευές, που ως γνωστόν έχουν υποστεί μείωση άνω του 70- 80% τα τελευταία δύο χρόνια. Στους εργαζόμενους προτάθηκε, για τέσσερις μήνες, να εργάζονται πέντε αντί οκτώ ώρες καθημερινά, με αντίστοιχη μείωση των αποδοχών, με αντάλλαγμα να μην γίνει καμία απόλυση και να καλυφθούν στο σύνολό τους οι ασφαλιστικές τους υποχρεώσεις.
Ακριβώς η ίδια πρόταση έγινε και στους εργαζόμενους της άλλης μονάδας της Χαλυβουργίας Ελλάδος, στον Βόλο (εκεί το σωματείο δεν ελέγχεται από το ΠΑΜΕ), οι οποίοι σε αντίθεση με τους συναδέλφους τους στον Ασπρόπυργο, συμφώνησαν. Αυτό είχε σαν συνέπεια, οι εργαζόμενοι πλέον να έχουν επιστρέψει στο κανονικό τους οκτάωρο και να αμείβονται με ολόκληρο το μισθό, όπως συνέβαινε πριν την κρίση. Βέβαια χρειάστηκε πριν, να αντιμετωπίζουν σθεναρά τη λεκτική και σωματική βία των μεταφερόμενων ομάδων του ΠΑΜΕ, που προσπάθησαν να αποκλείσουν να αποκλείσουν την πρόσβαση των εργαζομένων στο εργοστάσιο, όταν δεν κατάφεραν να προκαλέσουν απεργία.
Στο Ασπρόπυργο η τελευταία φορά που επιχειρήθηκε να επαναλειτουργήσει η μονάδα, έγινε πριν είκοσι ημέρες. Περίπου 60- 70 εργαζόμενοι, που έπιασαν στον ύπνο την φρουρά του ΠΑΜΕ (συνήθως φρουρούν την πύλη του εργοστασίου 5-6 άτομα) κατάφεραν να μπουν από μια πλαϊνή είσοδο. Το αποτέλεσμα ήταν πως σε λιγότερο από μισή ώρα, είχαν συγκεντρωθεί έξω από την κεντρική πύλη περί τα διακόσια μέλη του ΠΑΜΕ (που δεν είχαν σχέση με την απεργία και το εργοστάσιο), προκειμένου να συνετίσουν με τη βία, όσους μπήκαν στο εργοστάσιο. Τελικά χρειάστηκε η ισχυρή παρουσία των ΜΑΤ, για να διαφυλαχθεί η σωματική ακεραιότητα όσων θέλησαν να εργαστούν, που αποχώρησαν απειλούμενοι και τρομοκρατημένοι.
Την εποχή της μεγάλης κρίσης, της ανεργίας και της αποβιομηχάνισης της χώρας, τα κομματικά (και όχι κομματικοποιημένα) συνδικάτα, επιλέγουν να ρίξουν λάδι στη φωτιά, προσδοκώντας οφέλη. Προκρίνουν την αυτοχειρία, από οποιαδήποτε ρεαλιστική λύση που θα διασφάλιζε τις θέσεις εργασίας. Με τον τρόπο τους καταφέρνουν τελικά να κλείσει το εργοστάσιο και 400 οικογένειες να βρεθούν στο δρόμο, αρνούμενοι να συναινέσουν σε μια πρόσκαιρη λύση. Ίσως η κομματική λογική, να λειτουργεί ανάστροφα από την κοινή λογική. Αυτό που στη σκέψη των περισσοτέρων μοιάζει παράλογο, να αποτελεί επιδίωξη! Γιατί φέρνει το κόμμα, ένα ακόμη βήμα πιο κοντά στον λαό! Βέβαια οι εκλογές άλλο έδειξαν, αλλά λίγη σημασία έχει...
Αξίζει να σημειωθεί πως σχεδόν το σύνολο της ποσότητας του παραγόμενου χάλυβα στην Ελλάδα, προορίζεται για την οικοδομή και τις κατασκευές, που ως γνωστόν έχουν υποστεί μείωση άνω του 70- 80% τα τελευταία δύο χρόνια. Στους εργαζόμενους προτάθηκε, για τέσσερις μήνες, να εργάζονται πέντε αντί οκτώ ώρες καθημερινά, με αντίστοιχη μείωση των αποδοχών, με αντάλλαγμα να μην γίνει καμία απόλυση και να καλυφθούν στο σύνολό τους οι ασφαλιστικές τους υποχρεώσεις.
Ακριβώς η ίδια πρόταση έγινε και στους εργαζόμενους της άλλης μονάδας της Χαλυβουργίας Ελλάδος, στον Βόλο (εκεί το σωματείο δεν ελέγχεται από το ΠΑΜΕ), οι οποίοι σε αντίθεση με τους συναδέλφους τους στον Ασπρόπυργο, συμφώνησαν. Αυτό είχε σαν συνέπεια, οι εργαζόμενοι πλέον να έχουν επιστρέψει στο κανονικό τους οκτάωρο και να αμείβονται με ολόκληρο το μισθό, όπως συνέβαινε πριν την κρίση. Βέβαια χρειάστηκε πριν, να αντιμετωπίζουν σθεναρά τη λεκτική και σωματική βία των μεταφερόμενων ομάδων του ΠΑΜΕ, που προσπάθησαν να αποκλείσουν να αποκλείσουν την πρόσβαση των εργαζομένων στο εργοστάσιο, όταν δεν κατάφεραν να προκαλέσουν απεργία.
Στο Ασπρόπυργο η τελευταία φορά που επιχειρήθηκε να επαναλειτουργήσει η μονάδα, έγινε πριν είκοσι ημέρες. Περίπου 60- 70 εργαζόμενοι, που έπιασαν στον ύπνο την φρουρά του ΠΑΜΕ (συνήθως φρουρούν την πύλη του εργοστασίου 5-6 άτομα) κατάφεραν να μπουν από μια πλαϊνή είσοδο. Το αποτέλεσμα ήταν πως σε λιγότερο από μισή ώρα, είχαν συγκεντρωθεί έξω από την κεντρική πύλη περί τα διακόσια μέλη του ΠΑΜΕ (που δεν είχαν σχέση με την απεργία και το εργοστάσιο), προκειμένου να συνετίσουν με τη βία, όσους μπήκαν στο εργοστάσιο. Τελικά χρειάστηκε η ισχυρή παρουσία των ΜΑΤ, για να διαφυλαχθεί η σωματική ακεραιότητα όσων θέλησαν να εργαστούν, που αποχώρησαν απειλούμενοι και τρομοκρατημένοι.
Την εποχή της μεγάλης κρίσης, της ανεργίας και της αποβιομηχάνισης της χώρας, τα κομματικά (και όχι κομματικοποιημένα) συνδικάτα, επιλέγουν να ρίξουν λάδι στη φωτιά, προσδοκώντας οφέλη. Προκρίνουν την αυτοχειρία, από οποιαδήποτε ρεαλιστική λύση που θα διασφάλιζε τις θέσεις εργασίας. Με τον τρόπο τους καταφέρνουν τελικά να κλείσει το εργοστάσιο και 400 οικογένειες να βρεθούν στο δρόμο, αρνούμενοι να συναινέσουν σε μια πρόσκαιρη λύση. Ίσως η κομματική λογική, να λειτουργεί ανάστροφα από την κοινή λογική. Αυτό που στη σκέψη των περισσοτέρων μοιάζει παράλογο, να αποτελεί επιδίωξη! Γιατί φέρνει το κόμμα, ένα ακόμη βήμα πιο κοντά στον λαό! Βέβαια οι εκλογές άλλο έδειξαν, αλλά λίγη σημασία έχει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου