25 Μαρτίου 2012
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της χώρας, είναι η απουσία στα ανώτατα πολιτικά αξιώματα, προσωπικοτήτων κύρους και μεγάλης εμβέλειας. Ανθρώπων που απολαμβάνουν την εμπιστοσύνη και τον σεβασμό της κοινωνίας! Που ο λόγος τους μετράει!
Για να γίνει αντιληπτό αυτό, θυμηθείτε πως λίγους μήνες πριν, είχαν “πέσει στο τραπέζι” απίθανα ονόματα ως υποψήφιοι πρωθυπουργοί της χώρας, στις συζητήσεις μεταξύ των τριών πολιτικών αρχηγών. Οι επιλογές, στην πιο κρίσιμη στιγμή για τον τόπο, ήταν κάπου μεταξύ Φίλιππου Πετσάλνικου (!) και Έλσας Παπαδημητρίου (!). Και αν δεν είχαν ξεσηκωθεί και οι πέτρες στο άκουσμα αυτών των ονομάτων, σήμερα θα γέλαγε μαζί μας η υφήλιος ολόκληρη.
Ακούγοντάς το τώρα μοιάζει με κακόγουστο αστείο, αλλά ήταν η πικρή πραγματικότητα, που μεταξύ των άλλων, αποκαλύπτει την ελαφρότητα και την αμεριμνησία των ανθρώπων που ορίζουν τις ζωές μας , αλλά και την πολιτική μας γύμνια. Ένα πολιτικό σύστημα μιας θεωρητικά ώριμης δημοκρατίας, όπως θέλουμε να πιστεύουμε για τη χώρα μας, πολυκομματικό, πλασμένο από συνεχείς διεργασίες και γεγονότα τα τελευταία 35 χρόνια, αδυνατεί σήμερα να προσφέρει αξιόπιστες λύσεις.
Αναρωτιέται κανείς, αν τα πράγματα πάρουν κακή τροπή (που κανείς δεν αποκλείει) και έλθει η ώρα που το κράτος θα σηκώσει τα χέρια, αδυνατώντας να πληρώσει μισθούς και συντάξεις για παράδειγμα, ποιοι θα διαχειριστούν το αδιέξοδο; Ποιες προσωπικότητες είναι σε θέση να πείσουν την κοινωνία να δείξει κατανόηση; Ποιοι έχουν το ανάστημα να βγουν μπροστά και να σταθούν απέναντι στον λαό τη δύσκολη ώρα; Μόλις τα πράγματα πάρουν άσχημη τροπή, οι περισσότεροι θα κρυφτούν!
Το χειρότερο όμως είναι ότι πέρα απ΄ όσους σήμερα απαρτίζουν το πολιτικό σύστημα (και που πρέπει να θεωρούνται αναλώσιμοι στη δίνη των γεγονότων), δεν υφίσταται τίποτα άλλο. Δεν υπάρχουν πολιτικές εφεδρείες, ούτε για δείγμα. Η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα, είναι ο σημερινός πρωθυπουργός, που δυνητικά αν προκύψει ανάγκη, θα κληθεί ξανά να ηγηθεί μιας κυβέρνησης συνεργασίας, κάτω από την πίεση δυσάρεστων εξελίξεων.
Αν θέλουμε να είμαστε νουνεχείς, οφείλουμε από τώρα να προβληματιστούμε για το μέλλον, που μπορεί να είναι πολύ κοντά μας. Να απέχει μόλις λίγους μήνες από το σήμερα. Κύρια αιτία για όλα αυτά, είναι ένα στεγανοποιημένο και περιχαρακωμένο πολιτικό σύστημα, που με χίλιους δύο τρόπους αυτοπροστατεύεται από τον μεγαλύτερο εχθρό του. Την ανανέωση! Κάνει απαγορευτική με χίλιους δύο τρόπους, την είσοδο καταξιωμένων ανθρώπων, με κύρος, επαγγελματική καταξίωση και εμπειρία!
Αυτός είναι ο λόγος που η χώρα, εκτός από μόνιμους δημόσιους υπάλληλους, έχει και μόνιμους πολιτικούς! Τα ίδια πρόσωπα, οι ίδιες μετριότητες για δεκαετίες, με βασικό προσόν την προσήλωση στο κόμμα και τον εκάστοτε αρχηγό. Άνθρωποι που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στον κομματικό σωλήνα. Εδώ που φτάσαμε, αν θέλουμε να δούμε τη χώρα να ξαναστέκεται στα πόδια της πρέπει να λύσουμε τον γρίφο της ανανέωσης του πολιτικού συστήματος.
Δυστυχώς απάντηση μέχρι στιγμής δεν υπάρχει και λύση δεν φαίνεται από πουθενά! Ούτε στον ορίζοντα διαφαίνεται κάτι. Ότι καινούργιο φτιάχνεται, είναι ευκαιριακό και από δεύτερο χέρι. Απ' ότι περίσσεψε από τα απαξιωμένα κόμματα εξουσίας. Ακόμη και άνθρωποι με διορατικότητα και πολιτική σοφία, αδυνατούν να διαβλέψουν το πολιτικό μέλλον. Το καινούργιο όλα δείχνουν πως θα προκύψει εκ των πραγμάτων, σε κάποια κρίσιμη καμπή του εθνικού μας βίου. Θα το γεννήσουν και θα το επιβάλουν στην κοινωνία τα ίδια τα γεγονότα. Ας ελπίσουμετουλάχιστον να είναι για καλό!
Για να γίνει αντιληπτό αυτό, θυμηθείτε πως λίγους μήνες πριν, είχαν “πέσει στο τραπέζι” απίθανα ονόματα ως υποψήφιοι πρωθυπουργοί της χώρας, στις συζητήσεις μεταξύ των τριών πολιτικών αρχηγών. Οι επιλογές, στην πιο κρίσιμη στιγμή για τον τόπο, ήταν κάπου μεταξύ Φίλιππου Πετσάλνικου (!) και Έλσας Παπαδημητρίου (!). Και αν δεν είχαν ξεσηκωθεί και οι πέτρες στο άκουσμα αυτών των ονομάτων, σήμερα θα γέλαγε μαζί μας η υφήλιος ολόκληρη.
Ακούγοντάς το τώρα μοιάζει με κακόγουστο αστείο, αλλά ήταν η πικρή πραγματικότητα, που μεταξύ των άλλων, αποκαλύπτει την ελαφρότητα και την αμεριμνησία των ανθρώπων που ορίζουν τις ζωές μας , αλλά και την πολιτική μας γύμνια. Ένα πολιτικό σύστημα μιας θεωρητικά ώριμης δημοκρατίας, όπως θέλουμε να πιστεύουμε για τη χώρα μας, πολυκομματικό, πλασμένο από συνεχείς διεργασίες και γεγονότα τα τελευταία 35 χρόνια, αδυνατεί σήμερα να προσφέρει αξιόπιστες λύσεις.
Αναρωτιέται κανείς, αν τα πράγματα πάρουν κακή τροπή (που κανείς δεν αποκλείει) και έλθει η ώρα που το κράτος θα σηκώσει τα χέρια, αδυνατώντας να πληρώσει μισθούς και συντάξεις για παράδειγμα, ποιοι θα διαχειριστούν το αδιέξοδο; Ποιες προσωπικότητες είναι σε θέση να πείσουν την κοινωνία να δείξει κατανόηση; Ποιοι έχουν το ανάστημα να βγουν μπροστά και να σταθούν απέναντι στον λαό τη δύσκολη ώρα; Μόλις τα πράγματα πάρουν άσχημη τροπή, οι περισσότεροι θα κρυφτούν!
Το χειρότερο όμως είναι ότι πέρα απ΄ όσους σήμερα απαρτίζουν το πολιτικό σύστημα (και που πρέπει να θεωρούνται αναλώσιμοι στη δίνη των γεγονότων), δεν υφίσταται τίποτα άλλο. Δεν υπάρχουν πολιτικές εφεδρείες, ούτε για δείγμα. Η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα, είναι ο σημερινός πρωθυπουργός, που δυνητικά αν προκύψει ανάγκη, θα κληθεί ξανά να ηγηθεί μιας κυβέρνησης συνεργασίας, κάτω από την πίεση δυσάρεστων εξελίξεων.
Αν θέλουμε να είμαστε νουνεχείς, οφείλουμε από τώρα να προβληματιστούμε για το μέλλον, που μπορεί να είναι πολύ κοντά μας. Να απέχει μόλις λίγους μήνες από το σήμερα. Κύρια αιτία για όλα αυτά, είναι ένα στεγανοποιημένο και περιχαρακωμένο πολιτικό σύστημα, που με χίλιους δύο τρόπους αυτοπροστατεύεται από τον μεγαλύτερο εχθρό του. Την ανανέωση! Κάνει απαγορευτική με χίλιους δύο τρόπους, την είσοδο καταξιωμένων ανθρώπων, με κύρος, επαγγελματική καταξίωση και εμπειρία!
Αυτός είναι ο λόγος που η χώρα, εκτός από μόνιμους δημόσιους υπάλληλους, έχει και μόνιμους πολιτικούς! Τα ίδια πρόσωπα, οι ίδιες μετριότητες για δεκαετίες, με βασικό προσόν την προσήλωση στο κόμμα και τον εκάστοτε αρχηγό. Άνθρωποι που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στον κομματικό σωλήνα. Εδώ που φτάσαμε, αν θέλουμε να δούμε τη χώρα να ξαναστέκεται στα πόδια της πρέπει να λύσουμε τον γρίφο της ανανέωσης του πολιτικού συστήματος.
Δυστυχώς απάντηση μέχρι στιγμής δεν υπάρχει και λύση δεν φαίνεται από πουθενά! Ούτε στον ορίζοντα διαφαίνεται κάτι. Ότι καινούργιο φτιάχνεται, είναι ευκαιριακό και από δεύτερο χέρι. Απ' ότι περίσσεψε από τα απαξιωμένα κόμματα εξουσίας. Ακόμη και άνθρωποι με διορατικότητα και πολιτική σοφία, αδυνατούν να διαβλέψουν το πολιτικό μέλλον. Το καινούργιο όλα δείχνουν πως θα προκύψει εκ των πραγμάτων, σε κάποια κρίσιμη καμπή του εθνικού μας βίου. Θα το γεννήσουν και θα το επιβάλουν στην κοινωνία τα ίδια τα γεγονότα. Ας ελπίσουμετουλάχιστον να είναι για καλό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου