11/11/11

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΦΕΟΥΔΑΡΧΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

12 Νοεμβρίου 2011

Ο Γιώργος Παπανδρέου κατάφερνε εδώ και καιρό να επιβιώνει αλώβητος πολιτικά, παρά τις αλλεπάλληλες απόπειρες αυτοκτονίας! Το ίδιο και με το κυβερνών κόμμα που πάντα έβρισκε τον τρόπο να παραμένει εν ζωή, παρά τις συνεχείς ταπεινωτικές ήττες και το διασυρμό της χώρας! Η Ελλάδα για πρώτη φορά είχε μετατραπεί από περήφανη και κυρίαρχη χώρα, σε περίγελο του κόσμου και σε κράτος παρία!

Συνένοχοι όλοι τους σε αυτή την επικίνδυνη παρωδία, πρωτοκλασάτοι και μη, αφού κανείς τους δεν επιχείρησε να βάλει ένα τέλος σε αυτή η θλιβερή κατάσταση. Και ας γνώριζαν οι περισσότεροι υπουργοί από καιρό, πως με τους όρους της πολιτικής της κυβέρνησης η χρεωκοπία της χώρας ήταν θέμα χρόνου Το προσωπικό και το κομματικό συμφέρον αποδείχθηκε υπέρτερο. Ιδίως όταν εκείνο το βράδυ, με την προσβλητική για το λαό ψήφο εμπιστοσύνης, συναίνεσαν στην γελοιοποίηση των θεσμών και κάθε έννοιας του αυτονόητου. Η χώρα είχε υποστεί παγκόσμιο διασυρμό, είχε εκτεθεί σε πρωτοφανή κίνδυνο και ο πρωθυπουργός γνώριζε την αποθέωση της Κ.Ο!

Πρέπει όλοι μας να είμαστε ευγνώμονες στον Φίλιππο Πετσάλνικο, που ονειρεύτηκε μικρός πως μια μέρα θα γίνει πρωθυπουργός και έτσι το σύστημα κατέρρευσε εν μια νυκτί! Ήταν η αφορμή για πρώτη φορά το οικοδόμημα να κλυδωνιστεί τόσο, ώστε ο κίνδυνος να καταπλακωθούν όλοι τους, επανέφερε επιτέλους την κοινή λογική. Το αίσθημα της πολιτικής επιβίωσης και η διαπίστωση πως η ιστορία αυτή δεν πάει άλλο, έβαλαν επιτέλους ένα τέλος στην φαρσοκωμωδία. Η συνέχεια το καλοκαίρι στο Δελφινάριο! Όμως επειδή ως γνωστόν ουδέν καλόν αμιγές κακού, οι συνθήκες μοιάζουν περισσότερο ώριμες από ποτέ για να γυρίσει η χώρα σελίδα.

Οι περιπτώσεις των κυρίων Καραμανλή και Παπανδρέου, που παρότι αρχικά θεωρήθηκαν ως η απαρχή μια νέας εποχής, εν τέλει σηματοδοτούν το τέλος μιας άλλης. Της "Ελληνικής Φεουδαρχικής Δημοκρατίας". Των γόνων και των επιγόνων, που επί τρεις γενιές κυβέρνησαν τη χώρα. Οι δύο τελευταίοι της δυναστείας, αντλώντας εξουσία από το κληρονομικό δίκαιο, χωρίς προσόντα, με μηδενική εργασιακή εμπειρία, με μόνο εφόδιο το όνομά, οδήγησαν τη χώρα εδώ που είμαστε σήμερα.

Οι παράλογες και ακατανόητες προσπάθειες του κ. Παπανδρέου να κερδίσει με κάθε τρόπο πολιτικό χρόνο, τελικά είχαν τελικά αντίθετο αποτέλεσμα, καθώς επιτάχυναν τις εξελίξεις. Ποτέ άλλοτε οι συνθήκες δεν ήταν περισσότερο ώριμες για την αναδιαμόρφωση του πολιτικού τοπίου. Η παρουσία και το ανάστημα του κ. Παπαδήμου, ακόμη και αν επιχειρηθεί από κάποιους που φοβούνται τις συγκρίσεις να κοντύνει, ή να εγκλωβιστεί στα καλούπια του πολιτικού συστήματος, θα απελευθερώσει φυγόκεντρες δυνάμεις.

Η κοινωνία, ψάχνει εναγωνίως να πατήσει σε στέρεο έδαφος και να νιώσει ασφάλεια. Να δει επιτέλους το πολιτικό παιγνίδι να παίζεται με γνώμονα το καλό της πατρίδας. Δεν αντέχει άλλο στην αβεβαιότητα, τις σκοπιμότητες, τις προσωπικές πολιτικές και τον καιροσκοπισμό.  
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ισοτιμία

9/11/11

Γιατί κάποιοι ελεεινολογούν κατά Παπαδήμου;

9 Νοεμβρίου 2011
Ο μεγάλος κίνδυνος του πολιτικού συστήματος σήμερα θα ήταν η απόλυτη αναίρεσή του, η αποδόμηση και εν τέλει η γελοιοποίηση του! Θεωρητικά η σοβαρότερη απειλή, κυρίως σε ότι αφορά την κυβέρνηση που έχει την ευθύνη για την κατάρρευση και τον πρωτοφανή διασυρμό της χώρας, θα ήταν η βελτίωση της κατάστασης από μια κυβέρνηση συνεργασίας.

Φανταστείτε το θεωρητικό ενδεχόμενο, μια κυβέρνηση χωρίς τους κυρίους Παπανδρέου και Βενιζέλο, να πετύχαινε στον μικρό χρόνο του βίου της, την αντιστροφή του εις βάρος μας κλίματος και τη βελτίωση, έστω και κατ’ ελάχιστο, των όρων δανεισμού μας! Θα ήταν το Βατερλό της εμπροσθοφυλακής του ΠΑΣΟΚ. Η απόλυτη απαξίωση, αλλά και η αφορμή για αναζήτηση πολιτικών ευθυνών που μπορούσαν να οδηγήσουν σε σοβαρές εξελίξεις στο εσωτερικό της χώρας.

Ένα πρόσωπο που θα μπορούσε να κάνει ανεπανόρθωτη ζημιά και μάλιστα εν μέσω προεκλογικής περιόδου, ήταν ο Λουκάς Παπαδήμος, διαπρεπής προσωπικότητα, με κύρος, αναγνώριση, γνώση του αντικειμένου και ασφαλώς υψηλές γνωριμίες. Προσόντα που τον καθιστούσαν εν δυνάμει απειλή. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς, πως είχε συμμετάσχει σε περισσότερα από εκατό (!) συμβούλια ecofin, συμβούλια υπουργών, συνεδριάσεις των G 20 κλπ!

Ήταν ο μοναδική αποτελεσματική λύση στις παρούσες συνθήκες. Ικανός ο ίδιος να αλλάξει την εικόνα της χώρας και, κυρίως, να βάλει σε μια τάξη τις εκκρεμότητες που έχουμε με τους δανειστές μας. Αυτό στην παρούσα φάση ήταν ανεπιθύμητο και επικίνδυνο και έτσι κάποιοι φρόντισαν να τον βγάλουν από το παιγνίδι, προσδίδοντάς του μάλιστα ανεύθυνη συμπεριφορά και προκλητικές απαιτήσεις. Ότι δήθεν ζητούσε την απομάκρυνση προσώπων, μεταξύ αυτών του κυρίου Βενιζέλου, ή ότι απαιτούσε την υπουργοποίηση “δικών” του ανθρώπων, όπως ο κ. Ράπανος.

Απόλυτα διασταυρωμένες πληροφορίες που δεν επιδέχονται διάψευση, λένε πως ουδέποτε τέθηκαν στο τραπέζι από την πλευρά του κυρίου Παπαδήμου ονόματα, απαιτήσεις, όροι ή προϋποθέσεις. Αντιθέτως δεν υπήρξε οποιασδήποτε μορφής διαπραγμάτευση. Είχε μεν ειδοποιηθεί για τις προθέσεις του πρωθυπουργού και κλήθηκε να επιστρέψει εσπευσμένως στη χώρα, αλλά μέχρι εκεί. Πέραν τούτου ουδέν!

Ωστόσο, ακριβώς την ίδια ώρα που από το ΠΑΣΟΚ διέρρεαν στα ΜΜΕ το όνομά του ως μεταβατικού πρωθυπουργού, στο υπουργικό συμβούλιο, στέλεχος της κυβέρνησης, από αυτά που έχουν λόγο στις εξελίξεις, είπε, πως “πρόκειται για επιλογή που πρέπει πάση θυσία να αποφύγουμε, καθώς θέλουν να τον επιβάλλουν τα μεγάλα συμφέροντα”. Ήταν προφανές πως ο κ. Παπαδήμος έπρεπε να βγει από το κάδρο και, μάλιστα, στιγματισμένος.

Διέρρεαν το όνομά του από τη μία πόρτα ως τη λύση για το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα και από την άλλη, επίσης με διαρροές, έκαιγαν το χαρτί του. Αυτή για πολλούς ήταν και η τελευταία ευκαιρία για τη χώρα! Και μαζί η απόδειξη πως τα πολιτικά παιγνίδια μπορούν να παίζονται ακόμη και επάνω από το βαριά λαβωμένο σώμα της χώρας. Ο λαός δεν θα τους το συγχωρήσει ποτέ!

Το πολιτικό σύστημα έχει χρεοκοπήσει και επιβεβαίωση είναι η ένδεια προσωπικοτήτων που να εμπνέουν κύρος και εμπιστοσύνη στην κοινωνία. Είναι όλοι αυτοί που με σκυμμένο το κεφάλι παρακολουθούσαν τον κ. Σόιμπλε να χαχανίζει δημοσίως και να διακωμωδεί τις παράλογες εξελίξεις στη χώρα μας ή διάβαζαν τους αδιανόητους χαρακτηρισμούς των κυρίων Σαρκοζί και Ομπάμα για τον Έλληνα πρωθυπουργό. Άραγε, θα συνέβαινε το ίδιο αν σήμερα στα πράγματα ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ή ο Ανδρέας Παπανδρέου; Όχι ασφαλώς…
Δημοσιεύτηκε στο www.aixmi.gr