27/5/11

ΟΙ ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΟΡΑΤΟΙ ΔΙΑΔΗΛΩΤΕΣ!

28 Μαίου 2011

Οι μεγάλες συγκεντρώσεις των «αγανακτισμένων» πολιτών σε διάφορες πόλεις τις χώρας, πέρα από τον ηχηρό συμβολισμό τους και το μήνυμα που έστειλαν, πρέπει να προκάλεσαν αγανάκτηση, στο πολιτικό σύστημα, αλλού περισσότερο, αλλού λιγότερο.

Τα κόμματα εξουσίας και κυρίως το ΠΑΣΟΚ, διαπίστωσαν για πρώτη φορά πως υπάρχει η δυναμική για μαζική αντίδραση στην πολιτική του από την πραγματική κοινωνία και όχι από τα διάφορα δήθεν υποκατάστατά της. Πρόκειται μάλιστα για κάτι καινούργιο, που αυθεντικό και ακηδεμόνευτο όπως είναι κανείς δεν ξέρει που μπορεί να καταλήξει και τι παρενέργειες είναι σε θέση να προκαλέσει! Παρόλα αυτά όμως, για τα κόμματα εξουσίας δεν αλλάζει κάτι και θα συνεχίσουν να επιφυλάσσουν για τον εαυτό τους τον ρόλο που είχαν μέχρι χθες.

Τα κόμματα της αριστεράς από την άλλη, δεν θα ήθελαν σε καμία περίπτωση να χάσουν το προνόμιο του (αυτόκλητου) εκφραστή της λαϊκής βούλησης και οργής. Δεν είναι τυχαίο που ο Ριζοσπάστης την Πέμπτη που μας πέρασε, την επομένη των συλλαλητηρίων, δεν είχε καμία αναφορά! Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία, που δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές ήταν αόρατοι. Η μεγαλύτερη συγκέντρωση διαμαρτυρίας των τελευταίων χρόνων, ήταν σαν να μην έγινε ποτέ! Βέβαια όπως είπε η Αλέκα Παπαρήγα, «αν οι αγώνες δεν εκφράζονται σε πολιτικό επίπεδο, οι κινητοποιήσεις δεν φέρνουν ρήγμα». Και αφού δεν φέρνουν ρήγμα, τι νόημα έχει να τις δημοσιεύσει ο Ριζοσπάστης, που συμπτωματικά την ίδια ημέρα προαναγγέλλει ένα κατεβατό από πορείες και διαδηλώσεις (που εκφράζονται σε πολιτικό επίπεδο), για τις επόμενες ημέρες.

Σε αντίθεση με τις φλύαρες και συνήθεις διαδηλώσεις των κομματικών μηχανισμών και των διαφόρων συντεχνιών, αυτή τη φορά υπήρχε κόσμος πολύς! Που δεν χρειάστηκε να επιτεθεί κατά των αστυνομικών με τα γνωστά λοστάρια- σημαίες, τις μολότοφ και τις πέτρες, για να προκαλέσει την επέμβαση της αστυνομίας, να υπάρξουν εκατέρωθεν τραυματίες και να γίνει ντόρος. Ούτε καν χρειάστηκε να εκδώσει ανακοίνωση η ΕΙΝΑΠ ΓΠΝ Νίκαιας .

Αλήθεια υπάρχει έστω και ένας που να πιστεύει πως τα κομματικά και συντεχνιακά συλλαλητήρια μέρα παρά μέρα στην πρωτεύουσα, προκαλούν πίεση στην κυβέρνηση; Έχουν υποστεί πλέον από τον υπερπληθωρισμό τους, μεγαλύτερη φθορά και από το πρώην εθνικό μας νόμισμα! Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος, που οι συμμετέχοντες, περίπου γνωρίζονται μεταξύ τους.

Ας κρατήσουμε το πλέον ελπιδοφόρο απ’ όλα. Για πρώτη φορά χιλιάδες πολίτες που διαμαρτύρονται για τα κυβερνητικά μέτρα, στέκονται ταυτόχρονα κριτικά απέναντι σε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και σε όλους τους εκείνους τους θεσμούς που έχουν ευθύνη για την σημερινή κατάσταση. Τη Δημόσια Διοίκηση, τα ΜΜΕ, τις Τράπεζες κλπ. Ίσως αυτό το τελευταίο, να έχει και τη μεγαλύτερη αξία.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ισοτιμία

25/5/11

Zoύμε το μαρτύριο του Σίσυφου!

25 Μαίου 2011

Κάποτε οι Θεοί θέλοντας να τιμωρήσουν έναν αναιδή που μπήκε στα πόδια τους, αποφάσισαν να τον υποβάλλουν στο χειρότερο μαρτύριο. Το όνομά του ήταν Σίσυφος και το αμάρτημά του ήταν η περιφρόνηση και η ασέβεια που επέδειξε προς τους Θεούς, αλλά και το άμετρο πάθος του για τη ζωή. Αποφάσισαν πως του άξιζε η πιο σκληρή τιμωρία.

Τι χειρότερο σκέφτηκαν, από ένα αδιάκοπο μαρτύριο. Μια αέναη προσπάθεια, χωρίς εξιλασμό, χωρίς προοπτική, χωρίς ελπίδα. Και έτσι τον καταδίκασαν να κυλάει αδιάκοπα έναν μεγάλο βράχο ως την κορυφή ενός βουνού, απ’ όπου όμως ο βράχος με το βάρος του κατρακυλούσε πίσω στην πλαγιά και επέστρεφε στις παρυφές. Όλο αυτό έπρεπε να επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, χωρίς τέλος.

Είναι ένας από τους πιο ιδιόμορφους μύθους της Ελληνικής Μυθολογίας και μια πολύ παράδοξη ιστορία. Το χειρότερο, όμως, είναι πως αυτός ο μύθος, που συμβολίζει το παράλογο, αρχίζει να μας γίνεται οικείος! Και κάπου εκεί αρχίζει και το πρόβλημα.

Αν γυρίσουμε ένα χρόνο πίσω, όταν ανακοινώθηκαν τα πρώτα μέτρα του μνημονίου, ήταν αξιοσημείωτη η ανοχή της κοινής γνώμης. Σε μεγάλο ποσοστό, όπως κατέγραφαν οι δημοσκοπήσεις, η ελληνική κοινωνία έδειχνε να κατανοεί το πρόβλημα και να θεωρεί αναπόφευκτα τα μέτρα, ακόμη και αν τα χαρακτήριζε σκληρά και άδικα. Θεωρούσε αυτονόητο το προσωπικό κόστος, προκειμένου να βγει από την περιπέτεια η χώρα.

Ατυχώς η ιστορία αυτή επαναλήφθηκε πολλές φορές στο διάστημα που μεσολάβησε από τότε. Κάθε φορά που ανακοινώνονταν νέα μέτρα, θα ήταν και η τελευταία, σύμφωνα με τις διαβεβαιώσεις που ποτέ δεν ίσχυσαν, για να καταλήξουμε εδώ που είμαστε σήμερα. Ενώπιον μιας νέας δέσμης μέτρων, ακόμη πιο σκληρών και σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου. Πάλι μιλάμε για οριζόντιες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, πάλι για αύξηση των έμμεσων και άμεσων φόρων, πάλι για έκτακτες εισφορές.

Δυστυχώς, είμαστε εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε και ας έχουμε οι περισσότεροι ματώσει στο μεταξύ και ας έχουν προστεθεί χιλιάδες νέοι άνεργοι και ας έχει γίνει η κατάθλιψη, νόσος της εποχής. Από πέρυσι μέχρι φέτος, ελάχιστα έγιναν και απόδειξη είναι πως το ταμείο έχει χρήματα για άλλους δύο μήνες. Αν δεν πάρουμε την 5η δόση, για την οποία εκλιπαρούμε τους δανειστές μας, κατεβάζουμε ρολά. Αυτό από μόνο του είναι το μέτρο της πλήρους αποτυχίας. Όπως και το γεγονός πως συνεχίζουμε να αποτελούμε ένα παγκόσμιο στοίχημα για το αν (αργά ή γρήγορα) θα πτωχεύσουμε.

Οπότε, ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε. Και, προφανώς, στραβά αρμενίζουμε. Η ιστορία του Σίσυφου, μας ταιριάζει γάντι. Κυλάμε το βράχο προς την κορυφή του βουνού, όμως αυτός κατρακυλάει προς τα πίσω και άντε πάλι από την αρχή. Ότι ζούμε εδώ και έναν χρόνο! Καμία προσπάθεια δεν είναι αρκετή, ποτέ τα μέτρα δεν φτάνουν. Ο Σίσυφος τιμωρήθηκε για την περιφρόνηση και την ασέβεια στους Θεούς και για το άμετρο πάθος του για τη ζωή. Μήπως αυτές τις αμαρτίες πληρώνουμε σήμερα;
www.aixmi.gr