29/4/11

Όταν το παράδοξο εκλαμβάνεται ως αυτονόητο!

29 Aπριλίου 11

Είναι γνωστό ότι με τα αυτονόητα δεν τα πάμε καλά ούτε ως χώρα ούτε ως κοινωνία. Αντίθετα, έχουμε μια ανεξήγητη ροπή προς το παράδοξο, το οποίο στα μάτια μας συνήθως φαντάζει ως αυτονόητο. Για παράδειγμα, πόσο αυτονόητο είναι το γεγονός ότι το 2007 η κυβέρνηση που ευθύνεται για μια από τις μεγαλύτερες φυσικές καταστροφές στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, υπερψηφίστηκε από το εκλογικό σώμα;

Θυμηθείτε ότι λίγο μετά την τραγωδία, εκείνο το καλοκαίρι που έγιναν στάχτη εκατομμύρια στρέμματα, κάηκαν χιλιάδες σπίτια και χάθηκαν δεκάδες ανθρώπινες ζωές, η κυβέρνηση Καραμανλή, που αποδεδειγμένα είχε τεράστιες ευθύνες, κέρδισε τις εκλογές με διαφορά τεσσάρων μονάδων. Ωστόσο, η ανικανότητά της, δυστυχώς, επιβεβαιώθηκε με εξίσου δραματικό τρόπο, όταν δύο χρόνια μετά την επανεκλογή της, οδήγησε ουσιαστικά τη χώρα στη χρεοκοπία.

Σήμερα και πάλι η χώρα περνάει δύσκολες στιγμές. Τις δυσκολότερες από την εποχή της μεταπολίτευσης. Δεν μιλάμε πλέον για μια κρίση χρέους, αλλά για κάτι πολύ χειρότερο: Τον ορατό κίνδυνο να μπει σε δοκιμασία η συνοχή της κοινωνίας. Να υπάρξει περιθωριοποίηση μεγάλων στρωμάτων του πληθυσμού. Όποια προσπάθεια έχει γίνει μέχρι σήμερα από την κυβέρνηση για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα μοιάζει ατελέσφορη.

Εκτός αν θεωρείται αυτονόητη επιτυχία, όπως κυβερνητικά στελέχη θριαμβολογούν, ο περιορισμός του ελλείμματος στο 9,6% του ΑΕΠ, κάτι που έχουν πληρώσει από την τσέπη τους εκατομμύρια συμπολίτες μας, μισθωτοί και συνταξιούχοι, οι περισσότεροι εκ των οποίων δεν ανήκαν καν στις προνομιούχες τάξεις.

Το αυτονόητο θα ήταν σε τόσο κρίσιμες καταστάσεις να υπάρχει στην κοινή γνώμη η αίσθηση της εθνικής προσπάθειας. Ότι η κυβέρνηση έχει απόλυτη επίγνωση της κρισιμότητας της κατάστασης και των ευθυνών της και πως αταλάντευτα, με συνοχή, με αίσθημα κοινωνικής δικαιοσύνης και με σχέδιο, αντιμετωπίζει την κατάσταση. Χωρίς σκοπιμότητες, παραβλέποντας το πολιτικό κόστος, χωρίς να χαρίζεται εκεί όπου δεν την παίρνει και να γίνεται ανάλγητη εκεί όπου μπορεί να το κάνει.

Το παράδοξο (και επικίνδυνο) θα ήταν να υπήρχε τέτοιες κρίσιμες ώρες πρόβλημα συνοχής και συναντίληψης μεταξύ των μελών της κυβέρνησης. Να υπάρχουν καθημερινά διαφωνίες και γκρίνιες μεταξύ των κορυφαίων υπουργών και μάλιστα σε ζωτικής σημασίας ζητήματα. Ο καθένας να βγαίνει και να λέει το μακρύ και το κοντό του, ασκώντας κριτική στις αποφάσεις της κυβέρνησης στην οποία ο ίδιος ανήκει. Το αυτονόητο θα ήταν ο πρωθυπουργός, σε αυτές τις περιπτώσεις, να λειτουργεί με το ειδικό βάρος και το κύρος του αξιώματός του.

Αλλά είπαμε: το τι είναι αυτονόητο και τι είναι παράδοξο στη χώρα μας είναι υπό συζήτηση. Μήπως δεν είναι παράδοξο, εντέλει, να περιμένεις σωτηρία από τη γενιά των πολιτικών που δημιούργησαν το πρόβλημα;
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ισοτιμία

27/4/11

200 με απόδειξη, 100 χωρίς. Γυρίσαμε στα ίδια

27 Απριλίου 11


Στην Ελλάδα, ως γνωστόν, έχουμε μερικά από τα καλύτερα σύντομα ανέκδοτα. Όπως, ας πούμε, η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, η εξάλειψη της διαφθοράς στο δημόσιο, η καταπολέμηση της γραφειοκρατίας… Το ένα καλύτερο από το άλλο! Χρόνια τώρα, αν και υποτίθεται πως αποτελούν τον ευσεβή πόθο όλων των κυβερνήσεων, τα προβλήματα αυτά ούτε λύθηκαν, ούτε αντιμετωπίστηκαν, αντιθέτως επιδεινώθηκαν με τα γνωστά αποτελέσματα για τη χώρα. Εκατοντάδες νόμοι, ρυθμίσεις, δεσμεύσεις, εξαγγελίες, το μόνο που κατάφεραν ήταν απλώς να επιδεινώσουν την κατάσταση και να κάνουν πιο σύνθετο το πρόβλημα.

Ανακοινώνεται αυτές τις μέρες πομπωδώς από την κυβέρνηση, για παράδειγμα, ένα τριετές επιχειρησιακό σχέδιο κατά της φοροδιαφυγής με στόχο την είσπραξη 3,5 δισ. ευρώ από ομάδες «υψηλού κινδύνου», όπως καταθέτες εξωτερικού, ελεύθεροι επαγγελματίες με υψηλά εισοδήματα, κατασκευαστές οικοδομών, κάτοχοι ακινήτων μεγάλης αξίας κλπ. Μάλιστα, την επιτυχία του εγχειρήματος εγγυάται η συνεργασία τεσσάρων υπουργών, που θα συνυπογράφουν και το σχέδιο δράσης. (Για την ιστορία είναι οι ίδιοι υπουργοί που ίδρωσαν να συμφωνήσουν στις διατάξεις του φορολογικού νομοσχεδίου).

Δηλαδή, αναρωτιέται ο αφελής μισθωτός που τον έχουν στύψει σαν λεμονόκουπα, οι ομάδες «υψηλού κινδύνου» για φοροδιαφυγή μέχρι σήμερα ελέγχονταν ελλιπώς, ή ενδεχομένως και καθόλου; Και όλα αυτά που ακούγαμε κάθε λίγο και λιγάκι, ακριβώς για όλους αυτούς ήταν ψέματα; Η εντύπωση που είχε σχηματίσει η κοινή γνώμη από όσα κατά καιρούς ανακοινώνει ή διαρρέει το υπουργείο Οικονομικών και το ΣΔΟΕ, είναι πως όλοι αυτοί πιάστηκαν ήδη στη φάκα και έχουν κληθεί να πληρώσουν τα οφειλόμενα χρόνων!

Μα μόλις τον περασμένο μήνα δεν ψηφίστηκε το νέο φορολογικό νομοσχέδιο που προβλέπει, υποτίθεται, σκληρά μέτρα για την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής; Όπως άρση του φορολογικού απορρήτου, οικονομική αστυνομία, οικονομικό εισαγγελέα, δημόσια διαπόμπευση, αλλά και φυλάκιση των φοροφυγάδων και πολλά άλλα.

Προφανώς, υπάρχει λόγος που γίνονται όλα αυτά. Και ο λόγος είναι πως η πραγματικότητα αποτυπώνεται σε αριθμούς και δεν μετριέται ούτε με λόγια ούτε με μέτρα. Υπάρχει δραματική υστέρηση στα έσοδα και η αιτία δεν είναι μόνο η ύφεση, όπως επισήμως διατείνεται η κυβέρνηση, αλλά η αδυναμία να λειτουργήσει ο φοροεισπρακτικός μηχανισμός. Απονευρωμένες, ανοργάνωτες, με ελλείψεις και χωρίς κατεύθυνση, οι περισσότερες εφορίες, ουσιαστικά υπολειτουργούν.

Με εξαίρεση κάποιες «επίλεκτες» υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομικών, ο μηχανισμός είσπραξης των φόρων δεν αποδίδει. Γίνεται αντιληπτό, πλέον, πως μόλις κατακάθισε ο κουρνιαχτός από τα πρώτα μέτρα και τα επικοινωνιακά τρικ που φόβισαν πρόσκαιρα κάποιες κατηγορίες ελευθέρων επαγγελματιών που συστηματικά κλέβουν το κράτος, σιγά σιγά γυρίζουμε εκεί που είχαμε μείνει και, μάλιστα, με χειρότερους όρους. Διακόσια ευρώ με απόδειξη, εκατό χωρίς. Χίλια ευρώ με απόδειξη, πεντακόσια χωρίς! Κυνικός και αδιάντροπος εκβιασμός, που έγινε ξανά καθημερινότητα. Με τη διαφορά πως, πλέον, δύσκολα λες όχι.
Δημοσιεύτηκε στο www.aixmi.gr