16 Δεκεμβρίου 10
Το ηθικό δίδαγμα είναι πως πάντα υπάρχει κάτι χειρότερο που μπορεί να συμβεί στη ζωή σου. Για παράδειγμα αν πιστεύεις πως η εποχή που υπηρέτησες τη μητέρα πατρίδα ήταν η χειρότερη σου, μάλλον ήρθε η ώρα να αναθεωρήσεις. Αν επιχειρήσεις να κάνεις τις σχετικές συγκρίσεις θα απογοητευτείς. Τα πράγματα είναι ελαφρώς χειρότερα απ’ ότι νομίζεις!
Λέμε εμείς οι άνδρες πως η χειρότερη θέση που μπορεί να βρεθεί κανείς στη ζωή του, είναι αυτή του απλού φαντάρου. Στον πάτο της ιεραρχίας, στις ασφυκτικά περιοριστικές και εξαιρετικά αντικομφορμιστικές συνθήκες του στρατού. Και όμως... Ίσως υπάρχει κάτι χειρότερο, κάτι δυσκολότερο. Να είσαι σήμερα ένας απλός, ανώνυμος, καθημερινός πολίτης αυτής της χώρας. Να ζεις στο ούτως ή άλλως αφιλόξενο τοπίο της Ελληνικής πραγματικότητας, το επιβαρημένο πλέον και από τις συνθήκες του μνημονίου. Αβεβαιότητα, ανασφάλεια, επιφυλακτικότητα, μιζέρια. Μια γκρίζα, χωρίς διάθεση και ελπίδα καθημερινότητα, απαισιόδοξη και πεζή, χωρίς έμπνευση, υποτονική και εντελώς συμβατική.
Όσοι έχουν υπηρετήσει στο στρατό, γνωρίζουν από πρώτο χέρι τι σημαίνει να είσαι απλός φαντάρος. Ισοδυναμεί με το απόλυτο τίποτε. Με την εκμηδένιση της προσωπικότητας. Είσαι ο «τελευταίος τροχός της αμάξης» και αν δεν το γνωρίζεις, ο στρατός φροντίζει κάθε λεπτό και στιγμή να σου το υπενθυμίζει με κάθε τρόπο.
Ακόμη και αν υπηρετείς την πατρίδα στις καλύτερες δυνατές συνθήκες, νιώθεις να συνθλίβεσαι από ένα αυστηρό και τυπολατρικό σύστημα, όπου η κλίμακα της ιεραρχίας είναι τα πάντα. Ο πρώτος παίρνει τα περισσότερα, ο τελευταίος απολύτως τίποτε. Αυτός είναι και ο λόγος που συνήθως ο στρατός αποτελεί τραυματική εμπειρία- ειδικά για τους λίγο παλαιότερους.
Υπήρχε βέβαια και κάτι άλλο που έκανε τα πράγματα περισσότερο δυσάρεστα και ενοχλητικά. Ήταν η διαπίστωση τις περισσότερες φορές της κενότητας και της ανεπάρκειας του ανωτέρου. Του υπαξιωματικού ή του αξιωματικού που μπορούσε κάθε στιγμή, ακόμη και χωρίς αφορμή, να κάνει τη ζωή σου κόλαση. Χωρίς δικαίωμα αντίλογου, χωρίς δυνατότητα να υπερασπιστείς τον εαυτό σου, είχε εκ του νόμου δικαίωμα να προσβάλει την προσωπικότητά σου, ή να σε τιμωρήσει με όποιο τρόπο αυτός κρίνει.
Ε, λοιπόν, έρχονται στιγμές που πλέον η καθημερινότητα του απλού πολίτη αυτής της χώρας, υπερβαίνει σε δυσκολίες, ακόμη και τα δεινά της στρατιωτικής θητείας. Οι ανεπάρκειες και οι στρεβλώσεις, τα κακώς κείμενα και οι καρικατούρες που συναντά σχεδόν σε κάθε βήμα του ο Νεοέλληνες, κάνει την θητεία στον στρατό ένα άκακο και ευχάριστο παιγνίδι.
Για παράδειγμα στο στρατό απλός φαντάρος, αν αρρώσταινες, είχες εξασφαλισμένη περίθαλψη σε καθαρό νοσοκομείο, με καλούς γιατρούς, που δεν διανοήθηκαν ποτέ να σου ζητήσουν φακελάκι. Αλίμονο σε όποιον του τύχει να βρεθεί στα επείγοντα σε εφημερία μεγάλου νοσοκομείου. Αλίμονο αν πέσεις στα νύχια των κυκλωμάτων που συνεχίζουν να ζουν και να βασιλεύουν στο χώρο της υγείας. Απλώς χάθηκες!
Σύμφωνοι, η στρατιωτική ιεραρχία φιλοξενεί και ανθρώπους που η ανικανότητά τους σε εκπλήσσει. Άραγε στο πολιτικό προσωπικό της χώρας, είναι λίγες οι αντίστοιχες περιπτώσεις; Και εδώ δεν μιλάμε για τον «ανθύπα» ή τον καραβανά, που στο κάτω -κάτω έχει μόλις την ευθύνη μιας διμοιρίας ή ενός λόχου. Μιλάμε για ανθρώπους που διαχειρίζονται πολλά εκατομμύρια, που οι αποφάσεις τους εξαρτούν το μέλλον πολλών από εμάς, που διοικούν οργανισμούς, ΔΕΚΟ, που οι επιλογές τους μπορούν να κάνουν καλύτερη ή χειρότερη τη ζωή μας. Το δεύτερο συμβαίνει συχνότερα βεβαίως.
Είναι και το άλλο όμως. Η λέξη «ανεργία» ήταν στη διάρκεια της θητείας, θείο δώρο! Όλοι ήθελαν να μην κάνουν απολύτως τίποτα, όλοι διεκδικούσαν το δικαίωμα στην απραξία. Το να μπορείς να αράζεις, ήταν απο τα μεγαλύτερα προνόμια που μπορούσες να κατακτήσεις. Η λέξη «ανεργία» στο στρατό ήταν θείο δώρο. Όμως το όνειρο κάθε φαντάρου του τότε, είναι ο εφιάλτης του σήμερα. Αυτό που ήταν ευλογία, σήμερα είναι κατάρα. Ιδιαίτερα για τους νέους, η ανεργία εξελίσσεται σε μάστιγα, ενώ και όταν υπάρχει δουλειά, δεν είναι σίγουρο πως αμείβεται δίκαια. Σε ότι αφορά τα ωράρια, ξεχάστε το. Τότε δουλεύαμε λιγότερες ώρες!
Δύσκολα ο διοικητής σου θα σχεδίαζε τα επιχειρησιακά πλάνα και τα γυμνάσια, με βάση το καλό της μεραρχίας του, ή της μοίρας του, ή του στόλου του. Σε αντίθεση με οποιοδήποτε κομματικό στέλεχος που υπηρετεί στην κρατική ιεραρχία, που θα επιλέξει την επόμενη κίνησή του, με τη λογική του τι συμφέρει το κόμμα και τι όχι. Υπάρχουν αναμφίβολα πολλοί κολλημένοι «στρατέοι», αλλά δυστυχώς υπάρχουν πολλοί περισσότεροι αυτοί που είναι κολλημένοι στην κομματική λογική και το συμφέρον.
Στον στρατό δύσκολα ο αξιωματικός θα άφηνε στο πόδι του αύριο, το παιδί του, τον συγγενή του, τον κολλητό του. Όχι πως δεν υπάρχει νεποτισμός, αλλά όπως και να το κάνουμε ο πλοίαρχος του υποβρύχιου μάλλον θα ήταν αδύνατο να κάνει αντιπλοίαρχο το γιο του, ή ο μοίραρχος στα F16, νο2 στο σμήνος του τον μπατζανάκη του. Όμως τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι το απόλυτο παράδειγμα, της αντίστροφης λογικής, καθότι εκεί, «σόι πάει το βασίλειο». Παράδειγμα στην Ιατρική σχολή με περίπου 100 καθηγητές α' βαθμίδας, 18 μέλη του Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού όλων των επιπέδων, αποδείχθηκε ότι είναι τέκνα νυν και τέως καθηγητών στο ίδιο ίδρυμα. Το 18%!!! Και όμως δεν τρέχει τίποτε. Για να μην μιλήσουμε για τα υψηλότερα αξιώματα της πολιτικής ζωής, όπου οι περιπτώσεις γόνων που είναι σήμερα επικυρίαρχοι, είναι αφ’ ενός κραυγαλέες αλλά και αριθμητικά οι περισσότεροι από οποιαδήποτε πολιτισμένη και δημοκρατική χώρα στον κόσμο!
Και επειδή νωρίτερα έγινε αναφορά στην αυθαιρεσία του κάθε «στρατέου» που μπορεί με το έτσι θέλω να προσβάλει βάναυσα την προσωπικότητά σου ή να σε τιμωρήσει, χωρίς την δυνατότητα να υπερασπιστείς τον εαυτό σου, έχετε αναλογιστεί πόσες φορές συμβαίνει αυτό στην καθημερινότητά μας; Στον γκισέ οποιασδήποτε υπηρεσίας, στη σαδιστική πολλές φορές διάθεση κάθε «δημόσιας αρχής» που σε αντιμετωπίζει περίπου ως σκουπίδι. Όπου αν τολμήσεις να ψελλίσεις μια κουβέντα, ξέρεις πως η δουλειά σου δεν θα γίνει στον αιώνα τον άπαντα! Να μου πείτε, υπάρχει τρόπος. Λαδώνεις και ξεμπερδεύεις! Πρώτον δεν έχουν όλοι χρήματα να το κάνουν, δεύτερον δεν έχουν τη διάθεση όλοι να μπουν σε αυτή τη λογική.
Τα παραδείγματα θα μπορούσαν να ήταν αναρίθμητα στη μίζερη και θλιβερή πραγματικότητα που ζούμε και που οι περισσότεροι έχουμε αποδεχθεί ως μια φυσιολογική κατάσταση. Είναι τόσα πολλά αυτά που δείχνουν ότι, εχθρός του κακού, είναι το χειρότερο! Δυστυχώς στην σύγχρονη Ελλάδα το να είσαι απλός καθημερινός πολίτης, είναι μια δυσάρεστη ιδιότητα! Ήταν που ήταν στραβό το κλίμα, ήρθε και ο γάιδαρος και το αποτελείωσε. Η καθημερινότητα μας πλέον, είναι ένας διαρκής αγώνας επιβίωσης. Τίποτε δεν θεωρείται δεδομένο, τίποτε δεν χαρίζεται. Τόσο πολύ έχουν χειροτερέψει τα πράγματα, που συχνά αναπολείς ακόμη και εκείνη την περίοδο που ήσουν απλός φαντάρος, ο τελευταίος τροχός της αμάξης! Τουλάχιστον τότε, είχες δικαίωμα στο όνειρο και βάσιμη προσδοκία πως κάποτε όλα θα αλλάξουν προς το καλύτερο. Σήμερα ποιος ονειρεύεται;
δημοσιεύτηκε στο περιοδικό L' Officiel Hommes
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου