8/10/10

Ο μεγάλος εφιάλτης λέγεται ανεργία!


9 Οκτωβρίου 10

Η πραγματική διάσταση του προβλήματος, το αληθινό μέγεθός της κρίσης, αποτυπώνεται στον αριθμό των νέων ανέργων που θα προκύψουν στα επόμενα δύο χρόνια. Όσο και αν επιχειρηθεί να ωραιοποιηθεί η κατάσταση και να καλλιεργηθούν προσδοκίες καθώς «οι κόποι μας και οι θυσίες μας έπιασαν τόπο», αρκεί η υπόμνηση των εφιαλτικών προβλέψεων για την ανεργία για προσγείωση στην πραγματικότητα.

Η πρόβλεψη στο προσχέδιο του προϋπολογισμού για το 2011, κάνει λόγο για 146.000 νέους ανέργους του χρόνου και άλλους 25.000 το 2012. Σύνολο 171.000 νέοι άνεργοι στα επόμενα δύο χρόνια, σύμφωνα με τις συνήθως αισιόδοξες επίσημες εκτιμήσεις. Ήτοι μαζί με τους σημερινούς ανέργους, το 2012 θα ξεπεράσουμε τους 753.000! Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος, υπολογίστε πως ο αριθμός αυτός αντιστοιχεί με δεκαέξι πόλεις του μεγέθους της Καλαμάτας ή της Λαμίας ή είκοσι επτά πόλεις σαν την Κόρινθο ή την Κοζάνη!

Όμως ακόμη και αυτός ο εφιαλτικός αριθμός λέει περίπου τη μισή αλήθεια. Καθώς τα στοιχεία για την ανεργία δεν περιλαμβάνουν ούτε τους νέους που δεν έχουν μπει στην αγορά εργασίας, ούτε τους μακροχρόνια ανέργους που απογοητευμένοι δηλώνουν πως πλέον «δεν αναζητούν εργασία», αλλά ούτε και όσους κατά δήλωσή τους, «δούλεψαν έστω και μια ώρα» το προηγούμενο χρονικό διάστημα.

Όταν τον Ιανουάριο η ανεργία επισήμως ήταν 11,3%, ο τότε υπουργός απασχόλησης Ανδρέας Λοβέρδος δήλωνε πως η πραγματική ανεργία είναι 17,2%, καθώς πρέπει να προστεθεί ο αριθμός των μερικώς απασχολουμένων, που σύμφωνα με τον ίδιο ήταν 6,2%. Αν δεχτούμε πως ο Ανδρέας Λοβέρδος έχει δίκαιο και ασφαλώς έχει, τότε με τα δεδομένα του προϋπολογισμού η ανεργία του χρόνου θα ξεπεράσει το 20%. Θα φτάσουμε στον αριθμό ρεκόρ του ενός εκατομμυρίου ανέργων. Ποσοστιαία είναι η μεγαλύτερη ανεργία των πενήντα τελευταίων χρόνων. Φανταστείτε δύο περιοχές της Ελλάδας, όπως για παράδειγμα είναι η Θεσσαλία και η Ήπειρος μαζί, να κατοικούνται αποκλειστικά από ανέργους! Και όμως έτσι θα διαμορφωθεί η κατάσταση.

Υπάρχει κάτι ακόμη που κάνει την εικόνα περισσότερο απαισιόδοξη. Οι νέοι άνεργοι, δεν είναι και νέοι στην ηλικία. Το προφίλ του σημερινού ανέργου είναι ηλικίας 43 ετών και άνω, έχει οικογένεια, προϋπηρεσία 18- 20 χρόνων και εισόδημα αρκετά υψηλότερο από το μέσο όρο, ενώ πίσω από κάθε νέο άνεργο στοιχίζονται συνήθως ένα ή περισσότερα προστατευόμενα μέλη. Η ηλικία από μόνη της, κάνει την επανένταξή στην αγορά εργασίας ακόμη δυσκολότερη.

Ένα εκατομμύριο συνάνθρωποι μας, χωρίς δουλειά, χωρίς προοπτική, χωρίς όνειρα, με αντίβαρο ένα πενιχρό επίδομα 450 ευρώ για μόλις 12 μήνες. Το μνημόνιο που μας επέβαλε η τρόικα δεν κάνει καμιά πρόβλεψη γι’ αυτούς. Όμως δυστυχώς, το ίδιο παγερά αδιάφορος είναι και ο προϋπολογισμός, που εμείς επιβάλλαμε στους εαυτούς μας!

4 σχόλια:

  1. Ανώνυμος9/10/10, 12:29 π.μ.

    Ό,τι καταπιέζει την ψυχή ή προκαλέι αγωνία σήμερα ναι λέγεται ανεργία. Μα μιλάμε πάντα για ανεργία, για μια παγωμένη αγορά εργασίας σε μια χώρα όπου η επιτυχία ήταν και είναι χτισμένη στη διαιώνιση του συστήματος των πελατειακών σχέσεων και του νεποτισμού!
    Μια νοοτροπία και φιλοσοφία, χρωματισμένη από τη φοβική απαξίωση της κάθε νέας αλλαγής και των ικανοτήτων της, βαμμένη με μέσο, έχει καταδικάσει μια ολόκληρη γενιά σε μια μαύρη τρύπα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος12/10/10, 5:22 μ.μ.

    Διάβασα χθες το άρθρο σας σχετικά με τον εφιάλτη της ανεργίας, το οποίο δημοσιεύτηκε στην Ισοτιμία του περασμένου Σαββάτου. Καθώς συμφωνώ απόλυτα με την άποψή σας, ήθελα μόνο να αφιερώσετε λίγο χρόνο διαβάζοντας μερικές σκέψεις μου.
    Καταρχήν, θεωρώ ότι η ανεργία είναι με διαφορά το σημαντικότερο πρόβλημα μιας οικονομικής κρίσης και σίγουρα η μεγαλύτερη απειλή-βόμβα στα θεμέλια μίας κοινωνίας. Πρόκειται για μία πηγή απογοήτευσης κι απελπισίας ανθρώπων, που οδηγεί στην ολοκληρωτική απάθεια των πολιτών για τα κοινωνικοπολιτικά δρώμενα και ταυτόχρονα μία πηγή βίας κι εγκληματικότητας, που υποβοηθά την κοινωνική αποσάθρωση. Ανέκαθεν στην παγκόσμια οικονομική ιστορία, η ευημερία μιας κοινωνίας ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με την ικανότητα απασχόλησης του εργατικού δυναμικού της. Η ικανότητα αυτή άλλωστε αποτελεί έναν κρίσιμο παράγοντα επιτυχίας της εκάστοτε ακούμενης οικονομικής πολιτικής.
    Αυτό που με προβληματίζει ωστόσο είναι το κατά πόσον έχει γίνει αντιληπτό αυτό το χαρακτηριστικό της κρίσης που ονομάζεται ανεργία, τόσο ως προς τα πολλαπλά προβλήματα που δημιουργεί, όσο κι ως προς τη σημασία αποτελεσματικής αντιμετώπισης αυτού για την πρόοδο της χώρας. Είναι καλή και χρήσιμη η μελέτη και παρακολούθηση μεγεθών όπως το χρέος ή το έλλειμμα Γενικής Κυβέρνησης. Όμως η προσκώλυση σε συγκεκριμένα νούμερα, θεωρώντας ότι η βελτίωση αυτών και μόνον αυτών θα μας βγάλει από τη δύσκολη θέση, αγνοώντας παράληλλα τη σημασία δεικτών όπως της ανεργίας, δε νομίζω ότι είναι προς τη σωστή κατεύθυνση.
    Για να γίνω πιο σαφής, νομίζω ότι το πρόβλημα της ανεργίας έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα ή τουλάχιστον δε δίνεται η πρέπουσα σημασία. Έχω την αίσθηση ότι οι ασκούντες την οικονομική πολιτική αρκούνται στην απλή καταγραφή του προβλήματος, πιστεύοντας ότι δε μπορούν να κάνουν κάτι στην παρούσα φάση με στόχο την αναστροφή της κατάστασης. Δηλαδή μια φράση είναι σα να σου λένε: «Μεγάλη η ανεργία, αλλά είναι λογικό γιατί ακολουθείται πρόγραμμα λιτότητας για τη μείωση του ελλείματος κι έτσι δε μπορούμε να κάνουμε κάτι θεαματικό, παρά μόνο να περιμένουμε να έρθει η ανάπτυξη.
    Κι όταν έρθει βλέπουμε…»
    Παναγιώτης Ι. Μανωλάκος
    Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ POST

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος12/10/10, 5:24 μ.μ.

    Μέρος 2ο. Η συνέχεια από το προηγούμενο post.
    Ακούμε ακατάπαυστα εδώ και περίπου ένα χρόνο για το μεγάλο και μακρύ αγώνα (ολόκληρος μαραθώνιος για την ακρίβεια) μείωσης του ελλείμματος και της βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας, μία λέξη που το 2010 ανακαλύψαμε ότι υπάρχει. Αν όμως μείωση του ελλείμματος κι ανταγωνιστικότητα συνεπάγονται 1000000 άνεργους το 2013 στη μικροσκοπική Ελλάδα, τότε τι να το κάνουμε;;; Πως «πιάνουν τόπο οι θυσίες του λαού» όταν οι νέοι – το δυναμικότερο και πιο ορεξάτο κομμάτι του εργατικού δυναμικού – δυσκολεύεται να βρει εργασία, ενώ οι μεγαλύτεροι σε ηλικία με πλεονέκτημα την εργασιακή τους εμπειρία αποκλείζονται από την εργασία μετά την πρώτη τους απόλυση;;; Επειδή είμαι 22 ετών, νέος κι εγώ, θα σταθώ λίγο περισσότερο στους νέους, τους ανθρώπους δηλαδή που προσπαθούν να ενταχθουν στο υποσύστημα της κοινωνίας που ονομάζεται «εργαζόμενοι». Υιοθετώντας για την περίσταση τη γλώσσα της αριστεράς (χωρίς να είμαι πολιτικά ταγμένος σε αυτήν) και πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα, τολμώ να πώ ότι δε γίνεται απλά «μία επίθεση στους εργαζόμενους», αλλά στο θέμα των νέων μία επίθεση στο ίδιο το δικαίωμα της εργασίας. Με τα μέτρα λιτότητας και τις αλλαγές στο εργασιακό δίκαιο καταφέραμε, δυστυχώς, να δημιουργήσουμε στρατιές ανέργων που τριπλασίασαν την προσφορά εργασίας εις βάρος της ήδη ελλειμματικής ζήτησης αυτής.
    Συγκεφαλαιώνοντας, ελπίζω πραγματικά να κάνω λάθος, αλλά φοβάμαι ότι η αναγέννηση της Ελλάδας θα μας πάει τελικά αρκετά χρόνια πίσω. Για να το θέσω καλύτερα, φοβάμαι ότι η αναγέννηση της οικονομίας θα είναι μόνο αριθμοί, απλά πλασματική χωρίς να έχει καμια σχέση με την πραγματικότητα. Γιατί πολύ απλά η ανεργία εκμηδενίζει τη δυνατότητα κοινωνικοπνευματικής εξέλιξης του ανθρώπου – πέραν από τη δυσκολία που δημιουργεί στην ανεξαρτητη επιβίωση – δηλαδή τη μετάταξη από ένα κοινωνικό στρώμα σε ένα άλλο ανώτερο. Ταυτόχρονα, η ιδιωτική πρωτοβουλία εξαφανίζεται στη δίνη της αβεβαιότητας. ΑΥΤΑ ΤΑ ΔΥΟ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ ΜΙΑΣ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ. Επομένως, εάν δεν αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά κι έγκαιρα το πρόβλημα της ανεργίας, η ανάπτυξη στην οποία έχουμε εναποθέσει όλες τις ελπίδες μας για το μέλλον δε θα είναι τίποτα περισσότερο από μια ψευδαίσθηση καλών οικονομικών δεικτών…



    Παναγιώτης Ι. Μανωλάκος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος12/10/10, 5:25 μ.μ.

    Μέρος 2ο. Η συνέχεια απο το προηγούμενο post. Ακούμε ακατάπαυστα εδώ και περίπου ένα χρόνο για το μεγάλο και μακρύ αγώνα (ολόκληρος μαραθώνιος για την ακρίβεια) μείωσης του ελλείμματος και της βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας, μία λέξη που το 2010 ανακαλύψαμε ότι υπάρχει. Αν όμως μείωση του ελλείμματος κι ανταγωνιστικότητα συνεπάγονται 1000000 άνεργους το 2013 στη μικροσκοπική Ελλάδα, τότε τι να το κάνουμε;;; Πως «πιάνουν τόπο οι θυσίες του λαού» όταν οι νέοι – το δυναμικότερο και πιο ορεξάτο κομμάτι του εργατικού δυναμικού – δυσκολεύεται να βρει εργασία, ενώ οι μεγαλύτεροι σε ηλικία με πλεονέκτημα την εργασιακή τους εμπειρία αποκλείζονται από την εργασία μετά την πρώτη τους απόλυση;;; Επειδή είμαι 22 ετών, νέος κι εγώ, θα σταθώ λίγο περισσότερο στους νέους, τους ανθρώπους δηλαδή που προσπαθούν να ενταχθουν στο υποσύστημα της κοινωνίας που ονομάζεται «εργαζόμενοι». Υιοθετώντας για την περίσταση τη γλώσσα της αριστεράς (χωρίς να είμαι πολιτικά ταγμένος σε αυτήν) και πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα, τολμώ να πώ ότι δε γίνεται απλά «μία επίθεση στους εργαζόμενους», αλλά στο θέμα των νέων μία επίθεση στο ίδιο το δικαίωμα της εργασίας. Με τα μέτρα λιτότητας και τις αλλαγές στο εργασιακό δίκαιο καταφέραμε, δυστυχώς, να δημιουργήσουμε στρατιές ανέργων που τριπλασίασαν την προσφορά εργασίας εις βάρος της ήδη ελλειμματικής ζήτησης αυτής.
    Συγκεφαλαιώνοντας, ελπίζω πραγματικά να κάνω λάθος, αλλά φοβάμαι ότι η αναγέννηση της Ελλάδας θα μας πάει τελικά αρκετά χρόνια πίσω. Για να το θέσω καλύτερα, φοβάμαι ότι η αναγέννηση της οικονομίας θα είναι μόνο αριθμοί, απλά πλασματική χωρίς να έχει καμια σχέση με την πραγματικότητα. Γιατί πολύ απλά η ανεργία εκμηδενίζει τη δυνατότητα κοινωνικοπνευματικής εξέλιξης του ανθρώπου – πέραν από τη δυσκολία που δημιουργεί στην ανεξαρτητη επιβίωση – δηλαδή τη μετάταξη από ένα κοινωνικό στρώμα σε ένα άλλο ανώτερο. Ταυτόχρονα, η ιδιωτική πρωτοβουλία εξαφανίζεται στη δίνη της αβεβαιότητας. ΑΥΤΑ ΤΑ ΔΥΟ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ ΜΙΑΣ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ. Επομένως, εάν δεν αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά κι έγκαιρα το πρόβλημα της ανεργίας, η ανάπτυξη στην οποία έχουμε εναποθέσει όλες τις ελπίδες μας για το μέλλον δε θα είναι τίποτα περισσότερο από μια ψευδαίσθηση καλών οικονομικών δεικτών…

    Παναγιώτης Ι. Μανωλάκος

    ΑπάντησηΔιαγραφή