31/12/10

Η ΠΑΛΗ (μεταξύ) ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ ΞΕΚΙΝΗΣΕ!


28 Δεκεμβρίου 10

Το πως θα κινηθεί η αγορά αυτές τις ημέρες, θα κρίνει το μέλλον πολλών επιχειρήσεων για το 2011. Ως γνωστόν το 25-30% του συνολικού ετήσιου τζίρου για μια σειρά από επιχειρήσεις, όπως τα εμπορικά καταστήματα, πραγματοποιείται στη διάρκεια της εορταστικής περιόδου.

Ωστόσο προκαταβολικά, όλοι γνώριζαν πως η κατάργηση φέτος του 13ου μισθού, θα ήταν μεγάλο πλήγμα για την αγορά. Το ίδιο θα ήταν και η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια που επικρατούν στην κοινωνία. Ούτως ή άλλως λοιπόν αυτή η χρονιά θα έκλεινε με χαμηλές προσδοκίες, κάτι που πολλαπλασίαζε τους φόβους για καινούργια λουκέτα και χαμένες θέσεις εργασίας στο ξεκίνημα της νέας χρονιάς.

Ας σημειωθεί πως τους τελευταίους 10 μήνες μια στις πέντε επιχειρήσεις στο κέντρο της Αθήνας, είτε υπολειτουργεί, είτε έχει κλείσει! Αυτό αφορά πεντέμισι χιλιάδες επιχειρήσεις. Με αυτά τα δεδομένα, αλλά και με την κρυφή ελπίδα πως καθώς είναι γιορτές, ίσως αλλάξει έστω για λίγο το κλίμα και η διάθεση των καταναλωτών, πορευόταν η αγορά. Όμως όλοι λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο!

Οι εργαζόμενοι στις αστικές συγκοινωνίες, παρά τις απεγνωσμένες εκκλήσεις των εμπόρων, τίναξαν στον αέρα την αγορά. Έχοντας εξασφαλισμένη την μονιμότητα, αμειβόμενοι με διπλάσιους και τριπλάσιους μισθούς από τους εμποροϋπαλλήλους, έδειξαν τι σημαίνει έλλειψη κοινωνικής ευαισθησίας, ρίχνοντας τη χαριστική βολή στην αγορά. Ένα κραυγαλαίο δείγμα ανευθυνότητας και φιλοτομαρισμού!

Ποιος θα έλεγε κουβέντα, αν για παράδειγμα οι συνδικαλιστές επέβαλαν ως διαμαρτυρία τη χρήση των μέσων μαζικής μεταφοράς, χωρίς εισιτήριο για κάποιες ώρες ημερησίως, ειδικά την περίοδο των γιορτών. Και πίεση θα ασκούσαν για τα αιτήματά τους, μεγαλύτερη ενδεχομένως και από τις απεργίες αυτών των ημερών και θα είχαν σύμμαχο της κοινωνία! Ναι αλλά όμως δεν θα είχαν ομήρους!

Δυστυχώς εκεί είναι το κλειδί. Στην πρώτη περίπτωση, θα προκαλούσαν μεγάλη οικονομική απώλεια στο κράτος, που θα έχανε πολύτιμα έσοδα! Στη δεύτερη περίπτωση απεργώντας, απαλλάσσουν εντελώς από τη χασούρα το κράτος (που δεν θα πληρώσει ούτε μισθούς, ούτε καύσιμα, ούτε φθορές κλπ) και μεταθέτουν πολλαπλάσιο το κόστος στις επιχειρήσεις, τους αυτοαπασχολούμενους, αλλά κυρίως στους απλούς εργαζόμενους. Εκτιμήσεις του ΕΒΕΑ υπολογίζουν σε 6 εκατομμύρια την απώλεια τζίρου για κάθε ημέρα απεργίας των μέσων μεταφοράς! Τις τελευταίες δύο εβδομάδες οι επιχειρήσεις του κέντρου της Αθήνας έχουν χάσει σχεδόν 50 εκατομμύρια ευρώ!

Οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες, δεν πρόκειται σε καμμιά περίπτωση να υποστούν, ούτε κατ’ ελάχιστον τη ζημιά που θα υποστούν δεκάδες χιλιάδες αυτοαπασχολούμενοι και εμπορουπάλληλοι που θα υποχρεωθούν να καταφύγουν στο επίδομα ανεργίας. Δυστυχώς, οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες τους καταδικάζουν, πιστεύωντας πως έτσι εκδικούνται το κράτος. Πρόκειται ίσως για την σύγχρονη εκδοχή, της πάλης των τάξεων!

17/12/10

ΦΟΒΟΥ ΤΗ ΜΕΣΑΙΑ ΤΑΞΗ!


17 Δεκεμβρίου 10

Ήταν πέρυσι λίγο πριν τα Χριστούγεννα, όταν ο συνομιλητής μου, μου περιέγραφε με απόλυτη ακρίβεια όσα σήμερα, ακριβώς ένα χρόνο μετά συμβαίνουν στη χώρα μας. Η ιδιότητα του, οι γνωριμίες στα οικονομικά λόμπυ εντός και εκτός και η συστηματική ενασχόλησή του στο πολύ πρόσφατο παρελθόν με τα δημόσια οικονομικά, του επέτρεπαν αφ’ ενός να γνωρίζει πολύ καλά την πραγματική κατάσταση και αφ’ ετέρου να λαμβάνει τα μηνύματα από τα διεθνή τραπεζικά και οικονομικά κέντρα.

Μου είχε μιλήσει για το επικείμενο αδιέξοδο στον δανεισμό της χώρας, τους σκληρούς όρους που θα μας επεβάλε το ΔΝΤ - θεωρούσε απολύτως βέβαιο πως θα προσφύγουμε- την βαθιά ύφεση στην οποία θα περιέλθει η οικονομία μας και τις δραματικές ανακατατάξεις που θα επέλθουν στην κοινωνία. Μου είχε μιλήσει για πρωτοφανή δημοσιονομικά μέτρα που θα υποχρεωθούμε να πάρουμε, για την θεαματική εκτίναξη της ανεργίας, τις ριζικές ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις και τα συνταξιοδοτικά, τη μείωση των μισθών και των συντάξεων, αλλά και μιας σειράς προνομίων, όπως αυτό της μονιμότητας των υπαλλήλων.

Ως εδώ πράγματι οι προβλέψεις του επαληθεύτηκαν απολύτως. Μου είχε φανεί τότε, τουλάχιστον υπερβολικός στις εκτιμήσεις του, όμως όλα έγιναν ακριβώς όπως τα είχε περιγράψει. Προφανώς δεν ήταν μάγος και ασφαλώς δεν ήταν ο μόνος που γνώριζε την πορεία την οποία είχε ήδη πάρει η χώρα μας. Ωστόσο ποτέ δεν αποτόλμησε να κάνει δημόσια τοποθέτηση, καθώς ήταν σίγουρο πως θα γινόταν στόχος ομαδικού λιθοβολισμού, όπως συμβαίνει όταν κάποιος λέει τα πράγματα με το όνομά τους.

Όμως εαν θα επιβεβαιωθεί πλήρως ή όχι, μέλλει να το μάθουμε προσεχώς, καθώς υπάρχει ένα ακόμη κομμάτι της πρόβλεψής, που θα επαληθευτεί ή όχι. Έχει να κάνει με τις δυναμικές κοινωνικές αντιδράσεις. Αφορά το κομμάτι των «βολεμένων», τη λεγόμενη μεσαία τάξη. Είναι η κοινωνική ομάδα, που αμοίβεται ικανοποιητικά, και που ζει σε συνθήκες ισορροπίας. Τόση ισορροπία που την επιβεβαιώνουν και οι αριθμοί.

Υπολογίζεται πως χοντρικά αποτελεί το 40% της κοινωνίας, που συμμετέχει κατά 40% στο ΑΕΠ!
Είναι όλοι αυτοί που μέχρι σήμερα παρακολουθούν τις εξελίξεις εκ του μακρόθεν Δεν συμμετέχουν σε διαδηλώσεις, δεν αντιδρούν μαζικα και γενικώς δύσκολα ξεβολεύονται. Θα θιγούν όμως για πρώτη φορά και μάλιστα ανεπανώρθοτα καθώς θα υποστούν τη μεγαλύτερη αναλογικά καθίζηση. Είναι αυτοί που αν κινητοποιηθούν θα κάνουν τη διαφορά, σε σχέση με τις υποτονικές κοινωνικές αντιδράσεις που είχαμε μέχρι σήμερα.

Αυτή είναι η κρίσιμη κοινωνική ομάδα υποστήριξε ο συνομιλητής μου. Αν αυτή κινητοποιηθεί το πρόβλημα θα είναι μεγάλο. Και μάλιστα είναι δυνητικά ανεξέλεγκτη, καθώς ποτέ δεν καθοδηγήθηκε από τις οργανωμένες συνδικαλιστικές ενώσεις. Μένει να δούμε αν έχει δίκαιο. Μακάρι να μην έχει!

16/12/10

ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ,ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ!


16 Δεκεμβρίου 10

Το ηθικό δίδαγμα είναι πως πάντα υπάρχει κάτι χειρότερο που μπορεί να συμβεί στη ζωή σου. Για παράδειγμα αν πιστεύεις πως η εποχή που υπηρέτησες τη μητέρα πατρίδα ήταν η χειρότερη σου, μάλλον ήρθε η ώρα να αναθεωρήσεις. Αν επιχειρήσεις να κάνεις τις σχετικές συγκρίσεις θα απογοητευτείς. Τα πράγματα είναι ελαφρώς χειρότερα απ’ ότι νομίζεις!

Λέμε εμείς οι άνδρες πως η χειρότερη θέση που μπορεί να βρεθεί κανείς στη ζωή του, είναι αυτή του απλού φαντάρου. Στον πάτο της ιεραρχίας, στις ασφυκτικά περιοριστικές και εξαιρετικά αντικομφορμιστικές συνθήκες του στρατού. Και όμως... Ίσως υπάρχει κάτι χειρότερο, κάτι δυσκολότερο. Να είσαι σήμερα ένας απλός, ανώνυμος, καθημερινός πολίτης αυτής της χώρας. Να ζεις στο ούτως ή άλλως αφιλόξενο τοπίο της Ελληνικής πραγματικότητας, το επιβαρημένο πλέον και από τις συνθήκες του μνημονίου. Αβεβαιότητα, ανασφάλεια, επιφυλακτικότητα, μιζέρια. Μια γκρίζα, χωρίς διάθεση και ελπίδα καθημερινότητα, απαισιόδοξη και πεζή, χωρίς έμπνευση, υποτονική και εντελώς συμβατική.

Όσοι έχουν υπηρετήσει στο στρατό, γνωρίζουν από πρώτο χέρι τι σημαίνει να είσαι απλός φαντάρος. Ισοδυναμεί με το απόλυτο τίποτε. Με την εκμηδένιση της προσωπικότητας. Είσαι ο «τελευταίος τροχός της αμάξης» και αν δεν το γνωρίζεις, ο στρατός φροντίζει κάθε λεπτό και στιγμή να σου το υπενθυμίζει με κάθε τρόπο.

Ακόμη και αν υπηρετείς την πατρίδα στις καλύτερες δυνατές συνθήκες, νιώθεις να συνθλίβεσαι από ένα αυστηρό και τυπολατρικό σύστημα, όπου η κλίμακα της ιεραρχίας είναι τα πάντα. Ο πρώτος παίρνει τα περισσότερα, ο τελευταίος απολύτως τίποτε. Αυτός είναι και ο λόγος που συνήθως ο στρατός αποτελεί τραυματική εμπειρία- ειδικά για τους λίγο παλαιότερους.

Υπήρχε βέβαια και κάτι άλλο που έκανε τα πράγματα περισσότερο δυσάρεστα και ενοχλητικά. Ήταν η διαπίστωση τις περισσότερες φορές της κενότητας και της ανεπάρκειας του ανωτέρου. Του υπαξιωματικού ή του αξιωματικού που μπορούσε κάθε στιγμή, ακόμη και χωρίς αφορμή, να κάνει τη ζωή σου κόλαση. Χωρίς δικαίωμα αντίλογου, χωρίς δυνατότητα να υπερασπιστείς τον εαυτό σου, είχε εκ του νόμου δικαίωμα να προσβάλει την προσωπικότητά σου, ή να σε τιμωρήσει με όποιο τρόπο αυτός κρίνει.

Ε, λοιπόν, έρχονται στιγμές που πλέον η καθημερινότητα του απλού πολίτη αυτής της χώρας, υπερβαίνει σε δυσκολίες, ακόμη και τα δεινά της στρατιωτικής θητείας. Οι ανεπάρκειες και οι στρεβλώσεις, τα κακώς κείμενα και οι καρικατούρες που συναντά σχεδόν σε κάθε βήμα του ο Νεοέλληνες, κάνει την θητεία στον στρατό ένα άκακο και ευχάριστο παιγνίδι.

Για παράδειγμα στο στρατό απλός φαντάρος, αν αρρώσταινες, είχες εξασφαλισμένη περίθαλψη σε καθαρό νοσοκομείο, με καλούς γιατρούς, που δεν διανοήθηκαν ποτέ να σου ζητήσουν φακελάκι. Αλίμονο σε όποιον του τύχει να βρεθεί στα επείγοντα σε εφημερία μεγάλου νοσοκομείου. Αλίμονο αν πέσεις στα νύχια των κυκλωμάτων που συνεχίζουν να ζουν και να βασιλεύουν στο χώρο της υγείας. Απλώς χάθηκες!

Σύμφωνοι, η στρατιωτική ιεραρχία φιλοξενεί και ανθρώπους που η ανικανότητά τους σε εκπλήσσει. Άραγε στο πολιτικό προσωπικό της χώρας, είναι λίγες οι αντίστοιχες περιπτώσεις; Και εδώ δεν μιλάμε για τον «ανθύπα» ή τον καραβανά, που στο κάτω -κάτω έχει μόλις την ευθύνη μιας διμοιρίας ή ενός λόχου. Μιλάμε για ανθρώπους που διαχειρίζονται πολλά εκατομμύρια, που οι αποφάσεις τους εξαρτούν το μέλλον πολλών από εμάς, που διοικούν οργανισμούς, ΔΕΚΟ, που οι επιλογές τους μπορούν να κάνουν καλύτερη ή χειρότερη τη ζωή μας. Το δεύτερο συμβαίνει συχνότερα βεβαίως.

Είναι και το άλλο όμως. Η λέξη «ανεργία» ήταν στη διάρκεια της θητείας, θείο δώρο! Όλοι ήθελαν να μην κάνουν απολύτως τίποτα, όλοι διεκδικούσαν το δικαίωμα στην απραξία. Το να μπορείς να αράζεις, ήταν απο τα μεγαλύτερα προνόμια που μπορούσες να κατακτήσεις. Η λέξη «ανεργία» στο στρατό ήταν θείο δώρο. Όμως το όνειρο κάθε φαντάρου του τότε, είναι ο εφιάλτης του σήμερα. Αυτό που ήταν ευλογία, σήμερα είναι κατάρα. Ιδιαίτερα για τους νέους, η ανεργία εξελίσσεται σε μάστιγα, ενώ και όταν υπάρχει δουλειά, δεν είναι σίγουρο πως αμείβεται δίκαια. Σε ότι αφορά τα ωράρια, ξεχάστε το. Τότε δουλεύαμε λιγότερες ώρες!

Δύσκολα ο διοικητής σου θα σχεδίαζε τα επιχειρησιακά πλάνα και τα γυμνάσια, με βάση το καλό της μεραρχίας του, ή της μοίρας του, ή του στόλου του. Σε αντίθεση με οποιοδήποτε κομματικό στέλεχος που υπηρετεί στην κρατική ιεραρχία, που θα επιλέξει την επόμενη κίνησή του, με τη λογική του τι συμφέρει το κόμμα και τι όχι. Υπάρχουν αναμφίβολα πολλοί κολλημένοι «στρατέοι», αλλά δυστυχώς υπάρχουν πολλοί περισσότεροι αυτοί που είναι κολλημένοι στην κομματική λογική και το συμφέρον.

Στον στρατό δύσκολα ο αξιωματικός θα άφηνε στο πόδι του αύριο, το παιδί του, τον συγγενή του, τον κολλητό του. Όχι πως δεν υπάρχει νεποτισμός, αλλά όπως και να το κάνουμε ο πλοίαρχος του υποβρύχιου μάλλον θα ήταν αδύνατο να κάνει αντιπλοίαρχο το γιο του, ή ο μοίραρχος στα F16, νο2 στο σμήνος του τον μπατζανάκη του. Όμως τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι το απόλυτο παράδειγμα, της αντίστροφης λογικής, καθότι εκεί, «σόι πάει το βασίλειο». Παράδειγμα στην Ιατρική σχολή με περίπου 100 καθηγητές α' βαθμίδας, 18 μέλη του Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού όλων των επιπέδων, αποδείχθηκε ότι είναι τέκνα νυν και τέως καθηγητών στο ίδιο ίδρυμα. Το 18%!!! Και όμως δεν τρέχει τίποτε. Για να μην μιλήσουμε για τα υψηλότερα αξιώματα της πολιτικής ζωής, όπου οι περιπτώσεις γόνων που είναι σήμερα επικυρίαρχοι, είναι αφ’ ενός κραυγαλέες αλλά και αριθμητικά οι περισσότεροι από οποιαδήποτε πολιτισμένη και δημοκρατική χώρα στον κόσμο!

Και επειδή νωρίτερα έγινε αναφορά στην αυθαιρεσία του κάθε «στρατέου» που μπορεί με το έτσι θέλω να προσβάλει βάναυσα την προσωπικότητά σου ή να σε τιμωρήσει, χωρίς την δυνατότητα να υπερασπιστείς τον εαυτό σου, έχετε αναλογιστεί πόσες φορές συμβαίνει αυτό στην καθημερινότητά μας; Στον γκισέ οποιασδήποτε υπηρεσίας, στη σαδιστική πολλές φορές διάθεση κάθε «δημόσιας αρχής» που σε αντιμετωπίζει περίπου ως σκουπίδι. Όπου αν τολμήσεις να ψελλίσεις μια κουβέντα, ξέρεις πως η δουλειά σου δεν θα γίνει στον αιώνα τον άπαντα! Να μου πείτε, υπάρχει τρόπος. Λαδώνεις και ξεμπερδεύεις! Πρώτον δεν έχουν όλοι χρήματα να το κάνουν, δεύτερον δεν έχουν τη διάθεση όλοι να μπουν σε αυτή τη λογική.

Τα παραδείγματα θα μπορούσαν να ήταν αναρίθμητα στη μίζερη και θλιβερή πραγματικότητα που ζούμε και που οι περισσότεροι έχουμε αποδεχθεί ως μια φυσιολογική κατάσταση. Είναι τόσα πολλά αυτά που δείχνουν ότι, εχθρός του κακού, είναι το χειρότερο! Δυστυχώς στην σύγχρονη Ελλάδα το να είσαι απλός καθημερινός πολίτης, είναι μια δυσάρεστη ιδιότητα! Ήταν που ήταν στραβό το κλίμα, ήρθε και ο γάιδαρος και το αποτελείωσε. Η καθημερινότητα μας πλέον, είναι ένας διαρκής αγώνας επιβίωσης. Τίποτε δεν θεωρείται δεδομένο, τίποτε δεν χαρίζεται. Τόσο πολύ έχουν χειροτερέψει τα πράγματα, που συχνά αναπολείς ακόμη και εκείνη την περίοδο που ήσουν απλός φαντάρος, ο τελευταίος τροχός της αμάξης! Τουλάχιστον τότε, είχες δικαίωμα στο όνειρο και βάσιμη προσδοκία πως κάποτε όλα θα αλλάξουν προς το καλύτερο. Σήμερα ποιος ονειρεύεται;

δημοσιεύτηκε στο περιοδικό L' Officiel Hommes

10/12/10

Η ΧΑΜΕΝΗ ΑΙΓΛΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ


11 Δεκεμβρίου 10

Η κατάσταση στην πρωτεύουσα είναι λίγο πολύ γνωστή. Το έμπορικό κέντρο είναι καθημερινά αποκλεισμένο απο πορείες και διαδηλώσεις, συνήθως πρωί και απόγευμα. Άλλοτε χίλιοι, άλλοτε πεντακόσιοι, άλλοτε εκατό διαδηλωτές, αρκούν για να παραλύσει εντελώς η πόλη. Σε πολλές περιπτώσεις οι καταστηματάρχες θα κλειδώσουν την πόρτα και θα κατεβάσουν βιαστικά τα ρολά, για να μην συμβεί το κακό. Από την αρχή του χρόνου έχουν καταμετρηθεί 771 συγκεντρώσεις και πορείες, με μέσο όρο αποκλεισμού της αγοράς 4 ώρες και 10 λεπτά!

Τα σκουπίδια στο μεταξύ στοιβάζονται στις άκρες του δρόμου σχεδόν παντού, προκαλώντας το αίσθημα της αηδίας. Η δυσοσμία είναι έντονη, ενω τα στολίδια στις βιτρίνες και τα γιορτινά λαμπιόνια, μοιάζουν με ανέκδοτο στη βρωμερή πόλη. Τα καταστήματα κλείνουν το ένα μετά το άλλο. Σε περιοχές όπως το Κολωνάκι ή η Ερμού, δεκάδες επιχειρήσεις, έχουν κατεβάσει ρολά. Ακόμη χειρότερη είναι η κατάσταση στο ιστορικό κέντρο που κάποτε έσφιζε από κόσμο. Η Αγίου Μάρκου, η Ευαγγελιστρίας, η Αγίας Ειρήνης είναι πλέον σκοτινές και έρημες.


Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, η πτώση του τζίρου σε σχέση με πέρυσι, είναι μέχρι στιγμής 40%. Όλοι φοβούνται πως η χρονιά θα κλείσει ακόμη χειρότερα, καθώς η απώλεια του 13ου μισθού και το γενικότερο κλίμα των ημερών, θα έχουν αρνητικές συνέπειες. Οι ίδιοι οι εμπορουπάλληλοι, υπολογίζουν επισήμως σε 110.000 πανελλαδικά τους συναδέλφους τους και τους αυτοαπασχολούμενους, που έμειναν άνεργοι μέσα στο 2010 και εκφράζουν φόβους για νέο κύμα απολύσεων μετά τις γιορτές.


Και όμως ακόμη και μπροστά σε αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα, η απόφαση της Νομαρχίας να λειτουργήσουν αυτή την Κυριακή τα καταστήματα, έχει γίνει αιτία πολέμου. Η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας κήρυξε απεργία και καταγγέλει «όσους προσπαθούν να καταργήσουν την Κυριακή Αργία». Οι έμποροι από την άλλη βλέπουν να κινδυνεύει να χαθεί η ευκαιρία να αντιστρέψουν έστω και προσωρινά το κλίμα και να περιορίσουν τη ζημιά.

Αφορμή για την απόφαση να λειτουργήσουν κατ’ εξαίρεση τα καταστήματα, είναι οι εορταστικές εκδηλώσεις την Κυριακή, που αναμένεται να φέρουν πολύ κόσμο στο κέντρο. Εκδηλώσεις που στοχεύουν να δώσουν στην Αθήνα κάτι από αυτό που λείπει. Γιορτινή ατμόσφαιρα και χαλαρή διάθεση. Μουσικά δρώμενα, συναυλίες, υπαίθριες θεατρικές παραστάσεις, πεζοδρομήσεις κεντρικών λεωφόρων. Επιτέλους να μοιάζει η Αθήνα έστω και για μια μέρα, με όλες τις πρωτεύουσες του κόσμου και να μην θυμίζει εμπόλεμη ζώνη.


Μοιάζει με αυτοχειρία η πρόθεση των συνδικαλιστών, να αποτρέψουν με κάθε τρόπο την λειτουργια της αγοράς. Να κλείνουν και αυτή τη μικρή χαραμάδα, που μπορεί να δώσει μια μικρή παράταση ζωής σε επιχειρήσεις και να περισωθούν θέσεις εργασίας. Είναι προφανές πως κάποιοι δεν το θέλουν, επιδιώκοντας το αντίθετο και ας εμφανίζονται οι ίδιοι ως "προστάτες των εργαζομένων".

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ισοτιμία

3/12/10

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΕΦΙΑΛΤΗΣ!


4 Δεκεμβρίου 10

Κάποτε το όνειρο κάθε πολιτικού, ήταν η στιγμή που θα ορκιζόταν ως υπουργός. Μεγαλείο! Γραφειάρα, στρατός υποτακτικών, δημόσιες σχέσεις, ρουσφέτια και βολέματα, αμαξάρα με οδηγό, θέση στα «επίσημα» παντού, προσωπική ασφάλεια και κυρίως αυτή η προσφώνηση που χρόνια τώρα αντηχούσε στη φαντασία του... «κύριε υπουργέ!».

Όλα τα ωραία όμως έχουν κάποια στιγμή τέλος. Ακόμη και στη χώρα αυτή, που ο καθένας είχε δικαίωμα να ζήσει το όνειρό του, χωρίς να τον ενοχλεί κανείς. Να πολιτεύεται με βάση το προσωπικό του συμφέρον, να ξοδεύει αλόγιστα χωρίς να δίνει λογαριασμό, να ζει σαν πρίγκιπας χωρίς κανείς να τον ρωτήσει που τα βρήκε. Και το κυριότερο, τα δύσκολα να τα αφήνει για τον επόμενο. Δεν έπρεπε να γίνει δυσάρεστος, δεν θα ήταν αυτός το κοροΐδο που θα έβγαζε τα κάστανα από τη φωτιά.

Το πάρτι όμως τελείωσε. Το να είσαι υπουργός σήμερα δεν είναι ούτε γκλαμουράτο, ούτε ευχάριστο, ούτε επικερδές, ούτε μπορείς να αποφασίζεις του κεφαλιού σου. Υπάρχουν σήμερα στο υπουργικό συμβούλιο σίγουρα κάποιοι, που θα προτιμούσαν να ήταν απλοί βουλευτές. Μερικούς δεν τους έχουμε δει ποτέ. Οι όροι του πολιτεύεστε, υπαγορεύονται πλέον από το μνημόνιο που έχει υπογράψει η χώρα.

Άραγε ο γέγονε γέγονε; Μάλλον όχι. Φαίνεται πως για την παράταση της αποπληρωμής του δανείου των 110 δις από τα πέντε χρόνια στα έντεκα, θα μας ζητηθεί κάτι ακόμη. Εκτός από την κατά γράμμα τήρηση του προϋπολογισμού, την επίσπευση των νομοθετικών ρυθμίσεων και των διαρθρωτικών αλλαγών, μας ζητούν την παραδειγματική φυλάκιση φοροφυγάδων, και την απόδοση των πολιτικών ευθυνών για τα ελλείμματα και την χρεοκοπία της χώρας.

Η αλήθεια είναι πώς φαντάζει εξωφρενικό, πως στη χώρα που έχει δοξαστεί ως εθνικό χόμπι η φοροκλοπή, κανείς κλέφτης δεν έχει συλληφθεί και κανείς δεν πήγε φυλακή. Αλλά είναι εξοργιστικό, πως κανείς από αυτούς που καταβύθισαν τη χώρα, τους φυσικούς αυτουργούς της καταστροφής, δεν έχει αναλάβει τις ευθύνες του, δεν έχει έστω στιγματιστεί πολιτικά.

Είναι ανόητο η βουλή να συζητά σε ατέρμονες συνεδριάσεις (που έχουν στοιχίσει εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ σε αμοιβές βουλευτών και εμπειρογνωμόνων) για το Βατοπέδι, τη Siemens, ή τα δομημένα ομόλογα, γνωρίζοντας πως ουδείς θα τιμωρηθεί και να μην αναζητά τους υπεύθυνους της χρεοκοπίας της χώρας. Ποιος φταίει; Ποια λάθη έγιναν και ποιοι τα διέπραξαν; Ποιοι σπαταλούσαν αλόγιστα το δημόσιο χρήμα;

Είναι υποτιμητικό εν τέλει να σου επιβάλουν την οικονομική πολιτική, τις θεσμικές μεταρρυθμίσεις, τα όρια της κοινωνικής πολιτικής, τις αμυντικές δαπάνες της χώρας. Είναι όμως ο απόλυτος ευτελισμός να σου ζητούν, πριν σου δώσουν την επόμενη δόση, να παραδεχθείς την ανεπάρκειά, την ανικανότητα και την κουτοπονηριά σου! Τι άλλο νόημα μπορεί να έχει αυτό που μας ζητούν;
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΙΣΟΤΙΜΙΑ στις 4 Δεκεμβρίου

27/11/10

ΑΣ ΠΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ!


26 Νοεμβρίου 10

Τι κακό μπορεί να έχει η προσπάθεια ενός υπουργού, να αποφύγει να πάρει θέση σε κάποιο θέμα; Βρίσκετε πως υπάρχει κάτι ασυνήθιστο ή επιλήψιμο στη δήλωση «θα εξετάσω το θέμα, σύμφωνα με τον νόμο και τα δεδομένα που υπάρχουν» ή στη δήλωση «δεν σχολιάζω ειδικές περιπτώσεις του νόμου;» Προφανώς όχι. Για τα πολιτικά μας ήθη όλα αυτά είναι εντός πλαισίου. Άλλωστε ηχούν απολύτως οικεία στα αυτιά μας!

Όχι όμως και στην Ιαπωνία, όπου ακριβώς αυτές οι δηλώσεις στοίχισαν την παραίτηση στον υπουργό Δικαιοσύνης. Ο ατυχήσας υπουργός, είχε εξομολογηθεί πως όταν δεν γνωρίζει τη σωστή απάντηση σε ένα θέμα, προτιμά να απαντά με μια από τις δύο προαναφερθείσες εκδοχές. Αυτό λοιπόν στην Ιαπωνία χαρακτηρίστηκε πολιτικό σκάνδαλο και έτσι προκειμένου να μην βλάψει την κυβέρνηση και το κόμμα του παραιτήθηκε ταπεινωμένος!

Αστεία πράγματα θα πουν οι περισσότεροι, καθώς αυτό που θεωρήθηκε παρέκκλιση στην Ιαπωνία, είναι κανόνας στην Ελλάδα, καθώς σπάνια οι πολιτικοί απαντούν επί της ουσίας όταν αυτό δεν τους συμφέρει. Σπανιότερα δε αναλαμβάνουν να σηκώσουν το βάρος που τους αναλογεί και να πράξουν αυτό που οι συνθήκες επιβάλλουν.

Παρακολουθώντας κανείς με κριτική διάθεση τις καθημερινές πολιτικές αντιπαραθέσεις και τα επιχειρήματα που ανταλλάσσονται, είναι εύκολο να αντιληφθεί γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.Ρηχότητα, λαϊκισμός, μικροκομματική λογική, ανευθυνότητα, προσωπικό συμφέρον. Θα μπορούσαν αυτές οι λέξεις να συνοψίσουν τις αμαρτίες του πολιτικού προσωπικού της χώρας και να αιτιολογήσουν εν πολλοίς τη σημερινή κατάσταση.

Ακόμη και σήμερα, την ώρα που η χώρα μας ακροβατεί στο χείλος του γκρεμού, που η οικονομία κινδυνεύει με αργό θάνατο, με τις περισσότερες πιθανότητες να είναι σε βάρος μας, ο λαϊκισμός και οι μεγαλοστομίες περισσεύουν.

Η εποχή όμως δεν αφήνει περιθώρια για μεγάλα λόγια. Η οποιαδήποτε προσπάθεια να σωθεί η παρτίδα, αν σωθεί, δεν μπορεί παρά να είναι επίπονη, διαρκής, ρεαλιστική και δυστυχώς όχι ευχάριστη. Κάτι που αδυνατούμε να αντιληφθούμε οι περισσότεροι, καθώς δεν μάθαμε να ακούμε την αλήθεια και να αντιμετωπίζουμε κατάματα την πραγματικότητα.

Η προσπάθεια να υποτιμηθεί η διάσταση του προβλήματος και να εξισωθεί με το απλοϊκό και αφελές δίλημμα ναι ή όχι στο μνημόνιο, όπως στις πρόσφατες εκλογές, τα λέει όλα. Ο τρόπος που πολιτικοί και κόμματα επιχειρούν να παρουσιάσουν το πρόβλημα δεν επιτρέπει να γίνει αντιληπτό το μέγεθός και το βάθος του προβλήματος.

Η χειρότερη υπηρεσία στον τόπο σήμερα είναι να παραπλανηθεί η κοινή γνώμη πως πρόκειται για κάτι προσωρινό, πως κάποια στιγμή θα επιστρέψουμε εκεί που ήμασταν ‘Η ακόμη χειρότερα πως υπάρχουν έτοιμες και εύκολες λύσεις. Καιρός είναι λοιπόν να αναλάβουν επιτέλους όλοι τις ευθύνες τους!

19/11/10

ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΚΑΤΙ ΤΡΕΧΕΙ!

20 Νοεμβρίου 10

Κατ’ αρχήν είναι εντυπωσιακό και δεν έχει προηγούμενο. Ήταν η πρώτη φορά που εκλογική αναμέτρηση, κυριολεκτικά την επομένη το πρωί είχε ξεχαστεί. Κάποιοι ψέλλισαν κάτι περί της αποχής, αλλά επί της ουσίας ουδείς είχε διάθεση να συνεχίσει την κουβέντα. Ήταν προφανές πως όλοι είχαν το νου τους στα επερχόμενα, στον προϋπολογισμό, στα νέα μέτρα, στην επόμενη ημέρα...

Θα ήταν μεγάλο λάθος όμως να υποτιμήσει κανείς το αποτέλεσμα, ειδικά του δεύτερου γύρου των εκλογών. Όπως θα ήταν λάθος να σταθεί μόνο στην αποχή. Και όπως συμβαίνει πάντα τα κόμματα προσπάθησαν να βγάλουν συμπεράσματα με λάθος τρόπο. Ακούστηκαν ως συνήθως τερατολογίες και αστειότητες.

Για παράδειγμα πολλοί από τη ΝΔ «πανηγύριζαν», γιατί το 48% του Κικίλια είναι πολύ επάνω από το ποσοστό του κόμματος στις εθνικές εκλογές. Ή αντίστοιχα στο ΠΑΣΟΚ, χαρακτήρισαν τους νικητές σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ως ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση! Ομοίως και με τα μικρά κόμματα με την συγκαλυμμένη προσπάθεια τους να καρπωθούν για λογαριασμό τους την αποχή.

Όμως αυτές οι εκλογές είχαν πρωταγωνιστές. Η εμφάνιση σε στρατηγικής σημασίας θέσεις για τα πολιτικά πράγματα, των κυρίων Καμίνη και Μπουτάρη, πρέπει να αξιολογηθεί. Πως ξαφνικά σπάει μια παράδοση εικοσιτεσσέρων χρόνων; Πως είναι δυνατόν να αλλάζουν χέρια οι δύο μεγαλύτεροι δήμοι της χώρας και να περνούν σε υποψηφίους που υποστηρίζονταν από το ΠΑΣΟΚ, εν μέσω τόσο αρνητικής πολιτικής συγκυρίας; Όταν σε εποχές χωρίς μνημόνια, λαμπεροί κομματικοί υποψήφιοι, δύσκολα συγκέντρωναν αξιοπρεπή ποσοστά;

Αν και κανείς δεν στοιχημάτιζε για την εκλογή τους, ανέτρεψαν τις προβλέψεις. Μια πρώτη εξήγηση είναι πως και οι δύο δεν ήταν μέρος του πολιτικού συστήματος. Δεν είχαν κομματικό ομφάλιο λώρο, δεν μιλούσαν ξύλινα, δεν έκαναν «περατζάδα» από τον Δήμο, για να επενδύσουν σε κάτι άλλο αύριο! Έλεγαν αυτό που είχαν στο μυαλό τους, αντιδρούσαν και συμπεριφέρονταν όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος. Ήταν έξω και μακριά από τα συνήθη πολιτικά πρότυπα. Ο λόγος τους εξέπεμπε ασυνήθιστη οικειότητα και αμεσότητα. Μα πάνω απ’ όλα ήταν σοβαροί άνθρωποι, με σημαντικό παρελθόν και ειδικό βάρος! Με άλλα λόγια ήταν μια διέξοδος για όσους ψηφοφόρους είχαν απηυδήσει από τις κομματικές υποψηφιότητες!

Και οι δυο τους δείχνουν τον δρόμο. Δείχνουν την διάθεση του κόσμου για ανανέωση! Για κάτι νέο, φρέσκο και ανόθευτο. Την ανάγκη να «απεξαρτηθούν» από τα κόμματα. Λαμπρό παράδειγμα ο ατυχήσας Κικίλιας, που απέδειξε πως η ανανέωση δεν είναι θέμα ηλικίας. Καταδικάστηκε ως προϊόν του κομματικού σωλήνα και ας είναι μετά βίας σαράντα. Αντίθετα θριάμβευσε η «νεότητα» του 68χρονου Μπουτάρη.

12/11/10

Απαξίωση των κομμάτων, ήταν η ψήφος των εκλογών!


13 Νοεμβρίου 10

Η μεγαλύτερη υποκρισία, απ ‘όσα ακούστηκαν ως αυτοκριτική από τα κόμματα την επομένη των εκλογών, αφορούσε το μέγεθος της αποχής και το ποσοστό ρεκόρ των λευκών και άκυρων ψηφοδελτίων.

Πάνω κάτω όλοι, είτε έλαβαν το μήνυμα (το πλέον τετριμμένο και ανώδυνο των επιχειρημάτων), είτε διαπίστωσαν πως η αποχή ήταν δικοί τους ψηφοφόροι, που όμως δεν πήγαν να ψηφίσουν για να μην τους καταψηφίσουν (επίσης ακατανόητο επιχείρημα), είτε ήταν μήνυμα κατά του δικομματισμού (επίσης δυσνόητο και εντελώς αυθαίρετο), είτε ήταν μια λανθασμένη επιλογή εκ μέρους μερίδας (παραπλανηθέντων) ψηφοφόρων. Αυτό που παρέλειψαν σκοπίμως όλοι να πουν, ήταν πως επρόκειτο για συνολική αποδοκιμασία του πολιτικού συστήματος.

Για το μεν ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, τα πράγματα ήταν λίγο ως πολύ αναμενόμενα. Ένα χρόνο πριν η ΝΔ καταποντίστηκε στα ιστορικά χαμηλότερα ποσοστά. Έχει χρεωθεί ως κόμμα την κατρακύλα και την ανυποληψία της χώρας Λογικό ήταν πολλοί ψηφοφόροι, να είναι απογοητευμένοι και να της γυρίσουν την πλάτη, καθώς πλέον δεν αποτελούσε επιλογή ψήφου.

Ομοίως και για το ΠΑΣΟΚ, που με ενθουσιασμό και πολλές προσδοκίες υποδέχθηκε το εκλογικό σώμα πέρυσι. Οι προσδοκίες εκλείπουν πλέον, ο δε ενθουσιασμός έγινε καπνός, μαζί με τις ελπίδες για κάτι καλύτερο. Λογικό και αναμενόμενο ένα μεγάλο κομμάτι του εκλογικού σώματος, απογοητευμένο να δυστροπήσει και να αντιδράσει αρνούμενο να υποκύψει στο οριακό δίλημμα περί πρόωρων εκλογών, που έθεσε ο κύριος Παπανδρέου.

Αυτό που θα ήταν φυσιολογικό επακόλουθο, θα ήταν τα μικρότερα κόμματα που παραδοσιακά εισπράττουν (και εκφράζουν) τη διαμαρτυρία, να αυξήσουν θεαματικά τα ποσοστά τους. Οι συνθήκες ήταν ιδανικές. Ο δικομματισμός ήταν πλέον βαρύτατα τραυματισμένος, η δε εκλογική αναμέτρηση είχε λάβει πλέον χαρακτηριστικά ανοικτής πολιτικής αντιπαράθεσης.

Και όμως αυτό δεν συνέβη. Η αποχή ήταν πρώτο κόμμα με διαφορά. Μάλιστα θα περίμενε κανείς η αποχή (των απογοητευμένων και αδιάφορων ψηφοφόρων) να λειτουργήσει θετικά στα ποσοστά των κομμάτων, κυρίως της αριστεράς. Και όμως τα λευκά και τα άκυρα, ήταν το τέταρτο κόμμα, με ελάχιστη διαφορά από το τρίτο ΚΚΕ, καθώς έφτασαν τις 542.000, υπερδιπλάσια από τις προηγούμενες εκλογές! Σχεδόν τέσσερα εκατομμύρια, τετρακόσιες χιλιάδες ψηφοφόροι συνολικά, είτε απείχαν, είτε έριξαν λευκό ή άκυρο, την περασμένη Κυριακή!

Το συμπέρασμα δεν μπορεί παρά να είναι η απαξίωση των κομμάτων. Όσο αισιόδοξα και αν διαβάσει κανείς τα δεδομένα, καταλήγει στο συμπέρασμα πως πρόκειται για συνολική απόρριψη του πολιτικού συστήματος. Σε ότι αφορά τα κόμματα εξουσίας οι λόγοι είναι προφανείς και αυτονόητοι, όχι όμως σε ότι αφορά τα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης, όπου αν δεν υπήρχε και η συνέπεια των ψηφοφόρων του ΚΚΕ, η εικόνα θα ήταν περισσότερο απογοητευτική.

5/11/10

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΠΡΟΩΡΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΟΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ


6 Νοεμβρίου 10

Την Κυριακή τελικά όπως έχετε καταλάβει, δεν ψηφίζουμε ούτε περιφερειάρχη, ούτε δήμαρχο. Έτσι όπως εξελίσσεται η γεμάτη μισόλογα και υπονοούμενα προεκλογική περίοδος, ψηφίσουμε ναι ή όχι στο μνημόνιο, ναι ή όχι στην κυβέρνηση, ναι ή όχι στις πρόωρες εκλογές. Ή τουλάχιστον έτσι είναι αν σταθούμε στις διακηρύξεις των κομμάτων και όχι στην κοινή λογική. Ως γνωστόν, αυτά τα δύο δεν συμβαδίζουν υποχρεωτικά.

Και γιατί δεν συμβαδίζουν; Γιατί όλη αυτή η κουβέντα μοιάζει πρώτον χωρίς νόημα και δεύτερον έχει ήδη κάνει αρκετή ζημιά. Και αυτό γιατί πρόωρες εκλογές αφ΄ ενός δεν πρόκειται να γίνουν καθώς δεν συμφέρουν κανέναν, αφ’ ετέρου όμως εμείς τις έχουμε πληρώσει ήδη ακριβά.

Δεν συμφέρουν την κυβέρνηση, που ακόμη και αν τις κερδίσει, λαβωμένη ούσα, δεν είναι σίγουρο πως θα εξασφαλίσει την αυτοδυναμία που έχει σήμερα στη βουλή. Θα χρειαστεί ακόμη να διαγράψει όσα κέρδισε στους 14 μήνες που προηγήθηκαν και να αρχίσει από την αρχή. Όλα είναι τόσο εύθραυστα που ένα θρόισμα του αέρα θα τα γκρέμιζε σε μια νύχτα. Η δήλωση για ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών, κατακρήμνισε με μιας το χρηματιστήριο και εκτόξεύσε 200 μονάδες επάνω τα spreads, πηγαίνοντας μας μήνες πίσω.

Εννοείται πως ο προϋπολογισμός θα καθυστερήσει πολύ να ψηφιστεί και καθώς συνδέεται άμεσα με το μνημόνιο, θα αναβάλει την επόμενη δόση του δάνειου της τρόικας. Με τι λεφτά θα πληρωθούν μισθοί και συντάξεις; Και όπως συμβαίνει πάντα προεκλογικά, θα εκτοξευτούν οι δαπάνες και θα υποχωρήσουν τα έσοδα.

Άρα είναι απολύτως βέβαιο, πως οι πρόωρες εκλογές θα δημιουργήσουν στο ΠΑΣΟΚ πολύ μεγαλύτερα προβλήματα, από αυτά που υποτίθεται θα έλυναν.

Για τη Νέα Δημοκρατία τα πράγματα είναι πιο απλά. Αν πάμε σε πρόωρες εκλογές δεν θα είναι πρώτο κόμμα. Αυτό λένε οι μετρήσεις της κοινής γνώμης και η ασθενική αποδοχή κεντρικών επιλογών, στις επικείμενες εκλογές. Αυτός είναι ο λόγος που ναι μεν η ΝΔ ζητάει να καταψηφιστεί η πολιτική της κυβέρνησης, αλλά μέχρι εκεί.

Άλλωστε ο κ. Σαμαράς, που σε ενδεχόμενη ήττα θα έχει σοβαρό πρόβλημα, έχει πει πως θεωρεί τις πρόωρες εκλογές στις παρούσες συνθήκες «σκέτη παράνοια» και πως ο ίδιος το βράδυ των εκλογών δεν θα ζητήσει προσφυγή στην κάλπη. Αφήστε που καιροφυλακτεί η κ. Μπακογιάννη.

Οπότε αν την Κυριακή ηττηθεί ο Μαχαιρίδης από τον Κόκκινο και ο Παπαϊορδάνης από τον Δάκη, πρόωρες εκλογές δεν φαίνονται στον ορίζοντα, ακόμη και αν τις ζητήσει η κ. Παπαρήγα ή ο κ. Τσίπρας. Όμως επειδή στην πολιτική, ποτέ δεν πρέπει να λες ποτέ, ας περιμένουμε να δούμε τι μπορεί να μας επιφυλάσσει ο Νοέμβριος και ο Δεκέμβριος, πριν αποκλείσουμε κάθε ενδεχόμενο

27/10/10

ΓΙΑ ΟΛΑ ΦΤΑΙΝΕ ΤΑ ΚΑΠΗ!


30 Οκτωβρίου 10

Ως γνωστόν δεν γίναμε ακόμη Σουηδία, ώστε να εξοικονομούμε 20 δις το χρόνο από την πάταξη της διαφθοράς, ούτε καν Ισπανία ώστε να εξοικονομούμε 10 δις! Τόσο έχει αποτιμήσει κατ’ επανάληψη σε δημόσιες τοποθετήσεις του ο ίδιος ο πρωθυπουργός, το όφελος για την οικονομία μας, αν καταφέρναμε να μιμηθούμε το μοντέλο μιας εκ των δύο χωρών. Ατυχώς για την ώρα, ως χώρα βρισκόμαστε κάπου μεταξύ του Λεσότο, της Κολομβίας και του Περού.

Το πιο δυσάρεστο είναι πως στον πόλεμο κατά της διαφθοράς, η παρούσα κυβέρνηση (όπως και όλες οι προηγούμενες άλλωστε) ηττάται κατά κράτος. Υποχωρήσαμε το 2010 στην 78η θέση της παγκόσμιας κατάταξης, από την 71η που βρισκόμασταν το 2009. Και για να αντιληφθείτε πόσο πάμε από το κακό στο χειρότερο, αναλογιστείτε πως δέκα χρόνια πριν η Ελλάδα βρισκόταν στην 35η θέση!

Οπότε ο στόχος να εξοικονομηθούν ετησίως 10 δις (το 4% του ΑΕΠ), αν γίνουμε «Ισπανοί» στα θέματα της διαφθοράς, δεν μοιάζει καθόλου ρεαλιστικός. Άλλωστε 10 δις υποσχόταν πως θα εξοικονομούσε από την πάταξη της διαφθοράς και ο Καραμανλής, πολεμώντας έξη χρόνια πριν τους «νταβατζήδες», με τα γνωστά αποτελέσματα.

Μέχρι να λυθεί το πρόβλημα της διαφθοράς, καθώς λείπουν πολλά χρήματα από τα κρατικά ταμεία, πέφτουν στο τραπέζι διάφορες ενδιαφέρουσες ιδέες. Για παράδειγμα προκειμένου να σωθεί η χώρα, ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας προτείνει στην «Ενδιάμεση Έκθεση Νομισματικής Πολιτικής», να κλείσουν τα ΚΑΠΗ, να σταματήσουν οι συνταξιούχοι να πηγαίνουν εκδρομές με τον «κοινωνικό τουρισμό» και να πάψει επιτέλους το κράτος να επιδοτεί την μεταφορά μαθητών από απομακρυσμένα χωριά στα σχολεία τους. Να είναι άραγε αυτή η καρδιά του προβλήματος; Η αλήθεια είναι ότι στοιχίζουν πολλά εκατομμύρια!

Βέβαια όλα μαζί δεν φτάνουν ούτε το 1% από τα χρήματα που δόθηκαν σε μίζες στο σκάνδαλο Siemens και είναι απείρως λιγότερα απ’ όσα χάθηκαν με το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, ή των δομημένων ομολόγων. Αλλά αυτό δεν μοιάζει να έχει ιδιαίτερη σημασία. Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που κανείς δεν βιάζεται να αλλάξει τον νόμο «περί ευθύνης Υπουργών» που εξασφαλίζει ατιμωρησία στα υψηλά αξιώματα.

Είναι επίσης απείρως λιγότερα απ’ όσα δεν εισπράττονται, καθώς παρότι μπήκαμε στον Νοέμβρη, 600.000 φορολογικές δηλώσεις για τα εισοδήματα του 2009 δεν έχουν εκκαθαριστεί, αφού πολλές εφορίες εξακολουθούν να υπολειτουργούν. Είναι επίσης ελάχιστα μπροστά σε όσα χάθηκαν από τα νοσοκομεία που παρέμειναν για μήνες ακέφαλα, τα ασφαλιστικά ταμεία που μέχρι χθες δεν είχαν διοίκηση, αλλά και πόσα άλλα...

Μήπως, για να εισφέρουμε σε ιδέες, θα ήταν ωφέλιμο να κλείσουν τα σχολεία και τα νοσοκομεία της χώρας. Στοιχίζουν στ’ αλήθεια πάρα πολλά!

22/10/10

ΕΝΑ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΟΥ!


Σάββατο 23 Οκτωβρίου

Υπάρχει κανείς από τα μέλη του κοινοβουλίου και τους υπουργούς της κυβέρνησης, που ειλικρινά πιστεύει ότι ο ελληνικός λαός, ειδικά αυτή την εποχή, διψάει να πληροφορηθεί την αλήθεια για το Βατοπέδι; Που ενδιαφέρεται διακαώς να μάθει τι λένε τα πορίσματα των κομμάτων που συμμετείχαν στην προανακριτική επιτροπή της βουλής και ποιον παραπέμπει το κάθε κόμμα και γιατί; Που θα στηθεί μπροστά στην τηλεόραση να παρακολουθήσει τις θορυβώδεις αντιπαραθέσεις μεταξύ των εκπροσώπων των κομμάτων;

Αν υπάρχει κάποιος που τα πιστεύει όλα αυτά, μάλλον ζει σε άλλη χώρα, ή βρέθηκε ξαφνικά εδώ, από άλλον πλανήτη. Δεν υπάρχει πιο βαρετή ιστορία, έτσι που κατάντησε να σέρνεται η αναζήτηση της αλήθειας και η τιμωρία των ενόχων. Αναλογιστείτε μόνο πόσες φορές και με πόσες διαφορετικές αφορμές έχουμε δει το ίδιο έργο να επαναλαμβάνεται. Με τους ίδιους πρωταγωνιστές, τα ίδια επιχειρήματα. Ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα στη σύγχρονη ιστορία, εκφυλίστηκε σιγά –σιγά στα μάτια της κοινής γνώμης στο επίπεδο της κομματικής αντιπαράθεσης.

Παρόλα αυτά η κοινή γνώμη γνωρίζει πολύ καλά πως το Βατοπέδι είναι ένα καραμπινάτο σκάνδαλο. Ότι και αν λέει το κάθε Σ.Ο.Ε., ξέρει πως η ζημιά του ελληνικού δημοσίου είναι πολύ μεγάλη, ανέρχεται σε πολλές δεκάδες εκατομμύρια. Γνωρίζει μάλιστα πολύ καλά και τους αυτουργούς του σκανδάλου, που παραμένουν απομονωμένοι και από το ίδιο τους το κόμμα παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις, χωρίς να τολμούν οι περισσότεροι να εμφανιστούν δημόσια, καθώς ξέρουν πως θα αντιμετωπίσουν την μήνη του κόσμου.

Δυστυχώς προς δόξα του πολιτικού συστήματος και του ποινικού κώδικα, η ΝΔ επιχειρεί ανερυθρίαστα να μετατρέψει την υπόθεση του σκανδάλου, από υπόθεση του ποινικού κώδικα, σε πολιτική αντιπαράθεση. Είναι προφανές πως με τις μεθοδεύσεις που επέλεξε από την ημέρα της αποκάλυψης του σκανδάλου, στόχο είχε κατ’ αρχήν την παραγραφή των αδικημάτων, κάτι που πιθανότατα έχει ήδη επιτύχει. Με τις αλλεπάλληλες καθυστερήσεις, τα προσκόμματα που έμπαιναν κατά καιρούς, τα δήθεν πορίσματα, το αιφνιδιαστικό κλείσιμο της βουλής, τις αποχωρήσεις των βουλευτών της από την εξεταστική και την προανακριτική επιτροπή, κατάφερε να κάνει την υπόθεση να σέρνεται και να καταλήγει σε βαρετή επανάληψη.

Ελάχιστοι πιστεύουν πως υπάρχουν πλέον περιθώρια να αποδοθεί δικαιοσύνη. Άλλωστε μέχρι να φτάσει, αν ποτέ φτάσει η υπόθεση στο ειδικό δικαστήριο, έχει ακόμη πολύ δρόμο. Θα πρέπει να ψηφίσει η βουλή ποιους θα παραπέμψει στο δικαστικό συμβούλιο, που στη συνέχεια θα κρίνει αν θα παραπεμφθούν κάποιοι στο ειδικό δικαστήριο ή θα απαλλαγούν.

Για ένα έγκλημα που συντελέστηκε με τόσο κραυγαλέο τρόπο σε κοινή θέα, δεν θα υπάρξει ένοχος και ουδείς θα τιμωρηθεί. Τα κόμματα θα αρκεστούν να προσμετρήσουν το πολιτικό ισοζύγιο, κέρδη και ζημίες. Και ο κόσμος θα συνεχίζει να αγανακτεί και να «σιχτιρίζει» με την κωμωδία που παίζεται εμπρός στα μάτια του.

15/10/10

Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΦΑΥΛΟΣ ΚΥΚΛΟΣ


16 Οκτωβρίου 10

«Φαύλος κύκλος είναι η κατάσταση όπου επιλύοντας ένα πρόβλημα, δημιουργείται ένα άλλο, το οποίο όμως οδηγεί ξανά στο αρχικό πρόβλημα και κατά συνέπεια σε αδιέξοδο». Αυτός είναι ένας απλοϊκός ορισμός του φαύλου κύκλου, όπως περιγράφεται στα περισσότερα λεξικά. Αν τώρα αναζητάτε έναν ορισμό ακριβέστερο, σαφέστερο και καλύτερα τεκμηριωμένο αναφορικά με τον «φαύλο κύκλο», ρίξτε μια ματιά στην πολιτική ζωή του τόπου. Τα παραδείγματα είναι άπειρα. Πιο πρόσφατο, λόγω και του θορύβου που δημιουργήθηκε, η ιστορία των συμβασιούχων του υπουργείου πολιτισμού.

Κάποιοι πολιτικοί, λειτουργώντας με την συνήθη φαυλότητα, βόλευαν κόσμο σε διάφορες υπηρεσίες του υπουργείου, ως συμβασιούχους ορισμένου χρόνου. Οι συμβάσεις που υπέγραφαν είχαν διάρκεια συνήθως τεσσάρων, έξη, ή οκτώ μηνών. Όταν εξέλιπε ο χρόνος οι συμβασιούχοι απολύονταν, καθώς θεωρητικά είχε ολοκληρωθεί το αντικείμενο της σύμβασης. Όμως αφού μεσολαβούσε ένα μικρό χρονικό διάστημα εκτός εργασίας, κάτι που προέβλεπε ο νόμος ώστε να αποκλείεται η μονιμοποίηση τους, στη συνέχεια επαναπροσλαμβάνονταν, σχεδόν πάντα με την πρόνοια των πολιτικών που είχαν μεσολαβήσει για την αρχική πρόσληψή τους. Προφανώς με τα γνωστά ανταλλάγματα σε ψήφους και δημοφιλία.

Όλα αυτά, σε ένα παράλογο σκηνικό κραυγαλέων αντιθέσεων. Ενώ τυπικά ήταν έκτακτοι υπάλληλοι, κάλυπταν πάγιες ανάγκες. Χωρίς τα δικαιώματα όμως και το μισθολόγιο των τακτικών υπαλλήλων. Ήταν μεν όμηροι του άρρωστου πολιτικού συστήματος, απολάμβαναν όμως για πολλά χρόνια τα προνόμια της απασχόλησης στο δημόσιο, έχοντας παρακάμψει την απαιτητική διαδικασία του ΑΣΕΠ. Νομότυποι μεν, κατά παράβαση του νόμου δε.

Προνομιούχοι θεωρητικά, εύκολη λεία όμως για τα τσακάλια του κομματικού κράτους! Εξασφαλισμένη ψηφοθηρία και πολυάριθμη εκλογική πελατεία, για όσους πολιτευτές είχαν πρόσβαση στο συγκεκριμένο υπουργείο. Αν ανατρέξετε στο πρόσφατο παρελθόν, θα βρείτε πολλές δηλώσεις συμπαράστασης και κυρίως υποσχέσεις από προβεβλημένα στελέχη των δύο μεγαλύτερων κομμάτων, για οριστική λύση του προβλήματος (δηλαδή μονιμοποίηση). Ναι, ακόμη και από αυτούς που σήμερα τους κλείνουν την πόρτα, παραπέμποντάς τους στο ΑΣΕΠ.

Ένας τέλειος φαύλος κύκλος! Μια αδιέξοδη διαδικασία, που ανακύκλωνε - όχι χωρίς λόγο- για χρόνια το πρόβλημα χωρίς να το λύνει, με συνέπεια σήμερα να υπάρχουν «έκτακτοι υπάλληλοι» με είκοσι χρόνια προϋπηρεσίας και ο ένας στους δύο εργαζόμενους του υπουργείου πολιτισμού να είναι συμβασιούχος!

Τη συνέχεια μπορούσε εύκολα ο καθένας να φανταστεί, αν δεν είχε στο μεταξύ μεσολαβήσει η τρόικα και τα περιοριστικά μέτρα που μας επιβλήθηκαν. Παρ’ όλα αυτά μην έχετε καμιά αμφιβολία, πως επί της ουσίας δεν θα αλλάξει τίποτε, όσες εξαγγελίες και αν ακουστούν. Θα είναι η πολλοστή φορά που η πολιτεία «θα δώσει λύση». Απλώς όπως συμβαίνει πάντα, η λύση θα είναι στα μέτρα της! Θυμηθείτε το...

8/10/10

Ο μεγάλος εφιάλτης λέγεται ανεργία!


9 Οκτωβρίου 10

Η πραγματική διάσταση του προβλήματος, το αληθινό μέγεθός της κρίσης, αποτυπώνεται στον αριθμό των νέων ανέργων που θα προκύψουν στα επόμενα δύο χρόνια. Όσο και αν επιχειρηθεί να ωραιοποιηθεί η κατάσταση και να καλλιεργηθούν προσδοκίες καθώς «οι κόποι μας και οι θυσίες μας έπιασαν τόπο», αρκεί η υπόμνηση των εφιαλτικών προβλέψεων για την ανεργία για προσγείωση στην πραγματικότητα.

Η πρόβλεψη στο προσχέδιο του προϋπολογισμού για το 2011, κάνει λόγο για 146.000 νέους ανέργους του χρόνου και άλλους 25.000 το 2012. Σύνολο 171.000 νέοι άνεργοι στα επόμενα δύο χρόνια, σύμφωνα με τις συνήθως αισιόδοξες επίσημες εκτιμήσεις. Ήτοι μαζί με τους σημερινούς ανέργους, το 2012 θα ξεπεράσουμε τους 753.000! Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος, υπολογίστε πως ο αριθμός αυτός αντιστοιχεί με δεκαέξι πόλεις του μεγέθους της Καλαμάτας ή της Λαμίας ή είκοσι επτά πόλεις σαν την Κόρινθο ή την Κοζάνη!

Όμως ακόμη και αυτός ο εφιαλτικός αριθμός λέει περίπου τη μισή αλήθεια. Καθώς τα στοιχεία για την ανεργία δεν περιλαμβάνουν ούτε τους νέους που δεν έχουν μπει στην αγορά εργασίας, ούτε τους μακροχρόνια ανέργους που απογοητευμένοι δηλώνουν πως πλέον «δεν αναζητούν εργασία», αλλά ούτε και όσους κατά δήλωσή τους, «δούλεψαν έστω και μια ώρα» το προηγούμενο χρονικό διάστημα.

Όταν τον Ιανουάριο η ανεργία επισήμως ήταν 11,3%, ο τότε υπουργός απασχόλησης Ανδρέας Λοβέρδος δήλωνε πως η πραγματική ανεργία είναι 17,2%, καθώς πρέπει να προστεθεί ο αριθμός των μερικώς απασχολουμένων, που σύμφωνα με τον ίδιο ήταν 6,2%. Αν δεχτούμε πως ο Ανδρέας Λοβέρδος έχει δίκαιο και ασφαλώς έχει, τότε με τα δεδομένα του προϋπολογισμού η ανεργία του χρόνου θα ξεπεράσει το 20%. Θα φτάσουμε στον αριθμό ρεκόρ του ενός εκατομμυρίου ανέργων. Ποσοστιαία είναι η μεγαλύτερη ανεργία των πενήντα τελευταίων χρόνων. Φανταστείτε δύο περιοχές της Ελλάδας, όπως για παράδειγμα είναι η Θεσσαλία και η Ήπειρος μαζί, να κατοικούνται αποκλειστικά από ανέργους! Και όμως έτσι θα διαμορφωθεί η κατάσταση.

Υπάρχει κάτι ακόμη που κάνει την εικόνα περισσότερο απαισιόδοξη. Οι νέοι άνεργοι, δεν είναι και νέοι στην ηλικία. Το προφίλ του σημερινού ανέργου είναι ηλικίας 43 ετών και άνω, έχει οικογένεια, προϋπηρεσία 18- 20 χρόνων και εισόδημα αρκετά υψηλότερο από το μέσο όρο, ενώ πίσω από κάθε νέο άνεργο στοιχίζονται συνήθως ένα ή περισσότερα προστατευόμενα μέλη. Η ηλικία από μόνη της, κάνει την επανένταξή στην αγορά εργασίας ακόμη δυσκολότερη.

Ένα εκατομμύριο συνάνθρωποι μας, χωρίς δουλειά, χωρίς προοπτική, χωρίς όνειρα, με αντίβαρο ένα πενιχρό επίδομα 450 ευρώ για μόλις 12 μήνες. Το μνημόνιο που μας επέβαλε η τρόικα δεν κάνει καμιά πρόβλεψη γι’ αυτούς. Όμως δυστυχώς, το ίδιο παγερά αδιάφορος είναι και ο προϋπολογισμός, που εμείς επιβάλλαμε στους εαυτούς μας!

1/10/10

ΖΩΝΤΑΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥ «ΕΙΠΑ ΞΕΙΠΑ»!


2 Οκτωβρίου 10

Ένας από τους λόγους που κάνουν την πολιτική μια υπόθεση πληκτική και αδιάφορη για τους περισσότερους, είναι η επανάληψη του ίδιου έργου ξανά και ξανά. Παρακολουθώντας τις εξελίξεις, νομίζεις πως το ίδιο έργο το έχεις δει πάμπολλες φορές στο παρελθόν, με μικρές και ασήμαντες διαφοροποιήσεις. Σε σημείο που αυτό να καταντά βαρετό και άνευ σημασίας.

Για παράδειγμα δείτε το θέμα της περαίωσης. Κάθε τρεις και λίγο, όταν τα έσοδα του κράτους «πιάνουν πάτο» κάποιος υπουργός οικονομικών, θα εξαγγείλει με βαριά καρδιά την περαίωση, που όμως ειδικά τώρα, θα γίνει για τελευταία φορά! Εννοείται πως η αντιπολίτευση πάντα ξορκίζει το κακό. Όπως έγινε το 2008 στην περαίωση της ΝΔ, επί υπουργίας Αλογοσκούφη. «Είναι ένα χαράτσι, που επιβάλλεται με εκβιαστικό τρόπο. Είναι μία πρακτική που πρέπει να την αφήσουμε πίσω μας». (Γ. Παπακωνσταντίνου 2008). «Η περαίωση επιβραβεύει και εξισώνει ελεγκτικά τις μεγάλες επιχειρήσεις με τις μικρές. Μεταφέρει πόρους από τα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα στους έχοντες και κατέχοντες». (Λ.Κατσέλη 2008).

Αντίστοιχα- όπως σωστά μαντέψατε, σήμερα στην περαίωση ΠΑΣΟΚ, ενίσταται η ΝΔ. «Με την τακτική της περαίωσης διαιωνίζεται το καθεστώς των ρυθμίσεων και εκπαιδεύεται ο επιχειρηματικός κόσμος να μην πληρώνει τους φόρους του και να περιμένει την επόμενη περαίωση». (Θ. Καράογλου 2010). Δυστυχώς όμως λίγη αξία έχει πλέον ποιος από τους δύο έχει δίκαιο και ποιος άδικο. Σημασία έχει ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται στερεότυπα και μοιάζει ολοένα και περισσότερο με φάρσα.

Αντίστοιχα παραδείγματα υπάρχουν άπειρα. Θυμηθείτε πόσο είχε επαινέσει ο φιλοκυβερνητικός τύπος της εποχής, την «γενναία» αυτοκριτική του πρώην πρωθυπουργού, όταν το 2008 μίλησε για όσα "σκανδαλώδη" και "θλιβερά" συνέβησαν στην υπόθεση του Βατοπεδίου. Όταν κατηγόρησε τους μοναχούς πως λειτούργησαν σε βάρος του δημοσίου, όταν παραδέχτηκε ότι ο ίδιος «υποτίμησε τις διαστάσεις του θέματος», όταν είπε ότι «δεν δέχθηκε ποτέ την ελάχιστη βλάβη του δημόσιου συμφέροντος". Όλα αυτά “last year”. Σήμερα στην επιστολή του προς την προανακριτική επιτροπή της βουλής για το πολύκροτο σκάνδαλο, ο κ. Καραμανλής λέει πολύ απλά πως «ουδέν το επιλήψιμο προέκυψε».

Δυστυχώς ζούμε στη χώρα του «είπα ξείπα». Εδώ που η πολιτική ρητορεία εξυπηρετεί αποκλειστικά τις πρόσκαιρες κομματικές ανάγκες, χωρίς καμία εξαίρεση. Μια υπεραπλουστευμένη και ξεπερασμένη λογική που δεν πείθει ούτε τον πλέον αφελή πολίτη αυτής της χώρας. Αντιθέτως προκαλεί όλα εκείνα τα συναισθήματα που γεννά η αφόρητη πλήξη, αλλά και η αίσθηση της συνεχούς κοροϊδίας. Και ως γνωστόν μπορείς να κοροϊδέψεις για πολύ τους λίγους, αλλά για λίγο τους πολλούς.

24/9/10

Κύριε αντιπρόεδρε μας κακομαθαίνετε!


25 Σεπτεμβρίου 10

Υπάρχει μια λαϊκή παροιμία που λέει πως «στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάμε για σχοινί». Ακριβώς το αντίθετο δηλαδή, από αυτό που έκανε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης. Ο κ. Πάγκαλος, συγκάτοικος και αυτός στο σπίτι του κρεμασμένου, όπως άλλωστε όλοι όσοι υπηρέτησαν αξιώματα και διαχειρίστηκαν δημόσιο χρήμα τα τελευταία τριάντα χρόνια, παρ’ ολίγον να απαιτήσει τη συγνώμη μας για την κατάντια της χώρας.

Μπορείτε να φανταστείτε έναν επιχειρηματία, που ενώ έχει ρίξει έξω το μαγαζί του, πάει για πτώχευση, να την πέφτει στους πελάτες του; Να τους κατηγορεί και να τους χρεώνει την ευθύνη για το χάλι του; Ε, αυτό ακριβώς έκανε ο κύριος αντιπρόεδρος, διατυπώνοντας την θεωρία πως από τη στιγμή που οι πολίτες αποδέχονταν τον διορισμό στο δημόσιο- που κάποιοι πολιτικοί για προσωπικό όφελος τους προσέφεραν- καθίστανται συνυπεύθυνοι για τη σημερινή χρεοκοπία. Ήτοι συνδαιτυμόνες στο μεγάλο φαγοπότι των τελευταίων τριάντα χρόνων.

Μοιάζει παράλογο για τον κοινό νου, αλλά αυτό ακριβώς εννοεί ο κ. Πάγκαλος! Είναι η πρώτη φορά που διατυπώνεται η άποψη, πως «τα λεφτά τα φάγαμε όλοι μαζί»! Και μάλιστα επισήμως από του βήματος της βουλής, σε τόσο υψηλό πολιτειακό αξίωμα. Κανείς μέχρι σήμερα, πολιτικός, οικονομολόγος, κοινωνιολόγος, δεν διατύπωσε κάτι σχετικό. Έχουν ειπωθεί πάμπολλες θεωρίες για τη σημερινή κατάντια της χώρας, αλλά η άποψη πως «φταίτε και εσείς, γιατί σας διορίζαμε στο Δημόσιο όλα αυτά τα χρόνια», είναι καινοφανής!

Όπως και να έχει όμως, μέχρι χθες δεν πρέπει να υπήρχε πρόβλημα, καθώς «λεφτά υπήρχαν»! Για Siemens ακούγαμε, για χρηματισμούς, για Βατοπέδι, για μίζες, για κομματικά ταμεία, για μαύρο χρήμα, για σκάνδαλο χρηματιστηρίου, για παραοικονομία και άλλα συναφή. Δεν μένει παρά να συσταθεί μια εξεταστική επιτροπή, για να δούμε και αυτή την εκδοχή!

Υπάρχει όμως και η άλλη εκδοχή. Ο εξαιρετικός πρώην Πρόεδρος Κωστής Στεφανόπουλος, έχοντας περάσει από σχεδόν όλα τα στάδια της πολιτικής ζωής, την διατυπώσει με απλά λόγια: «Η κρίση, οφείλεται στην έλλειψη αρχών. Τα κόμματα δεν σκέφτονται το καλό του τόπου, όσο το καλό του κόμματος...Ο κομματισμός συνεπάγεται αναξιοκρατική επιλογή προσώπων, που έχει ως αποτέλεσμα οι άνθρωποι αυτοί να μην έχουν ηθικές βάσεις και να καταλήγουν σε σκάνδαλα, σε διαφθορά, που είναι το βασικό μειονέκτημα του σημερινού μας πολιτικού βίου».

Τελικά υπάρχει κάτι χειρότερο από το να είσαι φτωχός. Το να είσαι πλούσιος και να μην το ξέρεις! Να τρως χρόνια τώρα στο μεγάλο φαγοπότι με χρυσά μαχαιροπίρουνα και αντί για ευχαριστώ εσύ να διαμαρτύρεσαι. Κύριε αντιπρόεδρε μας κακομαθαίνετε!

17/9/10

Ένα καλό και ένα κακό νέο από τη Θεσσαλονίκη!


18 Σεπτεμβρίου 10

Πολλά μπορεί να καταλογίσει κανείς στον Γιώργο Παπανδρέου και για πολλά περισσότερα να του ασκήσει κριτική. Όμως υπάρχει κάτι, για το οποίο ο πρωθυπουργός έχει μια ξεκάθαρη εικόνα και μια ολοκληρωμένη άποψη. Είναι η καθημερινότητα του πολίτη. Σε αντίθεση με τους προκατόχους του, ο κ. Παπανδρέου, δείχνει να γνωρίζει από πρώτο χέρι τις διαστάσεις και τις πλευρές του προβλήματος.

Κάτι που δεν ίσχυσε ούτε με τον Κώστα Σημίτη, ούτε ακόμη περισσότερο με τον Κώστα Καραμανλή. Για διαφορετικό λόγο και οι δυο τους, ποτέ δεν έπεισαν παρότι προσπάθησαν, πως είχαν αντίληψη των προβλημάτων της καθημερινότητας. Ο εκσυγχρονισμός του κ. Σημίτη και η επανίδρυση του κράτους του κ. Καραμανλή, πέρασαν και δεν ακούμπησαν, με ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως λ.χ. τα ΚΕΠ.

Ο Γιώργος Παπανδρέου έχει περιγράψει πολλές φορές με ακρίβεια αλλά και ειλικρίνεια τον Γολγοθά των πολιτών αυτής της χώρας. Το έκανε και στο Βελλίδειο την περασμένη εβδομάδα. Η ομιλία του στη ΔΕΘ, δεν περιείχε τις συνήθεις και χωρίς αντίκρισμα εξαγγελίες, κάτι άλλωστε που και ο ίδιος ο κ. Παπανδρέου, δεν είχε αποφύγει πέρυσι ίδιες μέρες στη Θεσσαλονίκη.

Ωστόσο οι αναφορές του στα κακώς κείμενα, ήταν αν μη τι άλλο πειστικές. Έκανε λόγο για το πελατειακό κράτος και για το απαξιωμένο κράτος πρόνοιας. Για το προβληματικό εκπαιδευτικό σύστημα και την παραπαιδεία, την εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου και τα φακελάκια στα νοσοκομεία, την διαφθορά στις πολεοδομίες και τις εφορίες, τους εμπρησμούς στα δάση προκειμένου να κτιστούν σπίτια. Περιέγραψε πτυχές μιας κοινωνίας που όπως είπε, βασίζεται στον πλουτισμό, στο δίκαιο του ισχυρού, την αυθαιρεσία, την ανομία και την ανισότητα. Που την πληρώνει πάντα ο αδύναμος.

Είναι προφανές πως οι ειλικρινείς διαπιστώσεις του πρωθυπουργού, διατυπωμένες σε ενεστώτα χρόνο, δεν αφήνουν απέξω ούτε την κυβέρνησή του, ούτε το κόμμα του. Μπορεί οι έντεκα μήνες της κυβέρνησης να είναι λίγοι, τα είκοσι χρόνια του ΠΑΣΟΚ όμως είναι πάρα πολλά. Ως εκ τούτου πρέπει αυτή να ήταν και η τελευταία φορά που ο πρωθυπουργός δικαιούται να κάνει τις σχετικές διαπιστώσεις. Από εδώ και πέρα πρέπει να είναι απολογιστικός και απολογητικός. Τι κατάφερε, τι δεν κατάφερε.


Λύσεις στα αδιέξοδά του ζητάει ο πολίτης. Απαντήσεις στα προβλήματά του θέλει. Από λόγια έχει χορτάσει! Το καλό νέο είναι πως η επανάσταση του αυτονόητου, όπως την ονόμασε ο πρωθυπουργός, ξεκίνησε! Το κακό νέο είναι πως έχουμε κουραστεί να ακούμε για επαναστάσεις του αυτονόητου, που έμειναν κενό γράμμα. Θα δείξει...

10/9/10

ΝΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ, ΠΕΝΗΝΤΑ ΥΠΟΥΡΓΟΙ!


11 Σεπτεμβρίου 10

Θα έχετε παρατηρήσει, ότι οι υπαίθριες διαφημιστικές πινακίδες εξαφανίζονται από τους δρόμους. Ειδικά συνεργεία αποκαθηλώνουν τα τεράστια διαφημιστικά πλαίσια, με αποτέλεσμα να έχει αλλάξει σε πολλές περιοχές το αστικό τοπίο. Ήταν κάτι που η επίσημη πολιτεία «πάλευε να πετύχει» χρόνια τώρα. Και όμως το πρόβλημα λύθηκε, κυριολεκτικά εν μια νυκτί. Από το γεγονός αυτό, προκύπτει μια διδακτική και επίκαιρη ιστορία.

Εδώ και χρόνια, υποτίθεται πως η πολιτεία προσπαθεί να λύσει το πρόβλημα της παράνομης υπαίθριας διαφήμισης. Ειδικά την τελευταία οκταετία έχουν προκύψει αναρίθμητες πρωτοβουλίες. Υπήρξαν κατ’ αρχήν ομόφωνες διακομματικές αποφάσεις από επιτροπές αλλά και από την ολομέλεια του κοινοβουλίου. Όλα τα κόμματα ομοφωνούσαν πως οι πινακίδες έπρεπε να απομακρυνθούν (άσχετα αν την επόμενη ημέρα τις χρησιμοποιούσαν για να διαφημιστούν) και καλούσαν την κυβέρνηση να επέμβει άμεσα! Ασφαλώς και δεν υπήρξε αποτέλεσμα, παρά την σπάνια κα πολύτιμη ομοφωνία.

Υπήρξαν επίσης μια σειρά υπουργικών αποφάσεων, προεδρικών διαταγμάτων, αλλά και εγκυκλίων υπουργείων, που απαιτούσαν την άμεση απομάκρυνσή τους. Κατά καιρούς οι Υπουργοί Δημόσιας Τάξης, Μεταφορών, ΥΠΕΧΩΔΕ, Εσωτερικών, είχαν δημοσίως δεσμευτεί πως επιτέλους θα ήταν αυτοί που έλυναν το πρόβλημα. Το μόνο που είχαν να κάνουν, ήταν να τηρήσουν τον νόμο. Δεν απαιτούσε η υπόθεση αυτή καμία απολύτως νομική υπέρβαση. Και όμως πάλι δεν έγινε απολύτως τίποτα, παρά τις κατηγορηματικές διαβεβαιώσεις
.
Σε όλα αυτά προστέθηκαν αποφάσεις της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας, ειδικές εκθέσεις της τροχαίας που υποδείκνυαν χιλιάδες, όχι απλώς παράνομες, αλλά επικίνδυνες για πρόκληση δυστυχημάτων διαφημιστικές πινακίδες και όμως πάλι δεν γινόταν τίποτα. Οι μεγαλοστομίες βέβαια συνέχιζαν, από προβεβλημένους υπουργούς, που θα έλυναν το πρόβλημα, χωρίς ποτέ κανείς να κάνει κάτι. Συνήθως για τις ανάγκες της τηλεόρασης αποκαθηλώνονταν 3-4 διαφημιστικά πλαίσια και την ίδια στιγμή τοποθετούνταν αλλού τόσα και άλλα τόσα!

Όλα αυτά, μέχρι τη στιγμή που κάποιοι ευαισθητοποιημένοι συμπολίτες μας, κατάφεραν να δουν και να ενημερώσουν τον πρωθυπουργό για τις παλινωδίες και τις πραγματικές διαστάσεις του προβλήματος. Ο κ. Παπανδρέου γνωρίζοντας πλέον το πρόβλημα, ανέθεσε την υπόθεση σε μια σύμβουλό του, με την εντολή «να εφαρμοστεί ο νόμος». Από εκείνη τη στιγμή η υπόθεση πήρε άλλη τροπή. Όσα όφειλαν να κάνουν και δεν έκαναν επί σχεδόν μια οκταετία, υπουργοί, υφυπουργοί, επιτροπές, πορίσματα, ειδικοί, έγιναν σε χρόνο ρεκόρ! Η πολιτεία εφάρμοσε αποφασιστικά τον νόμο και τις αποφάσεις των δικαστηρίων, χωρίς παρεκκλίσεις και παραθυράκια.

Αυτό ως ηθικό δίδαγμα, για όσους δεν έχουν πειστεί, πως αν η πολιτεία θέλει να μπορεί! Αρκεί να υπάρχει η βούληση! Αλλά και ως απάντηση, σε όσους δηλώνουν ότι τώρα που οι υπουργοί και οι υφυπουργοί έφτασαν σχεδόν τους πενήντα, η κυβέρνηση θα δουλέψει αποτελεσματικότερα!

3/9/10

ΠΟΙΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ ΕΞ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ;


4 Σεπτεμβρίου 10

Το πολιτικό κλίμα και η παρούσα συγκυρία, θα μπορούσαν να θεωρηθούν ιδανικά για ανατροπή του πολιτικού σκηνικού. Οι συνθήκες που διαμορφώνουν στη χώρα μας οι εξελίξεις, οπουδήποτε αλλού στον κόσμο θα ήταν πρόσφορες για τα κόμματα της αντιπολίτευσης, πολύ περισσότερο για την αξιωματική αντιπολίτευση, να αυξήσουν την πολιτική τους επιρροή. Έτσι συμβαίνει πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις.

Τι προσφορότερο για ένα κόμμα που διεκδικεί την εξουσία, από έναν βαριά λαβωμένο αντίπαλο, ήδη στα πρώτα του βήματα, πριν καν συμπληρώσει έναν χρόνο στην διακυβέρνηση της χώρας. Με την κοινή γνώμη απογοητευμένη από αυτό που βιώνει και τρομοκρατημένη από αυτό που έρχεται. Με μόνη προσδοκία την επιβίωση χωρίς άλλες απώλειες, κάτι που ελάχιστοι, σύμφωνα με τις μετρήσεις της κοινής γνώμης, δείχνουν να πιστεύουν πως θα συμβεί.

Όμως αυτό που θα ήταν αξίωμα οπουδήποτε αλλού, στη χώρα μας δεν έχει ισχύ. Η αξιωματική αντιπολίτευση βουλιάζει, αδύναμη να ανακάμψει και να καρπωθεί την μεγάλη φθορά του αντιπάλου. Δεδομένου ότι τα μεγάλα κόμματα λειτουργούν παραδοσιακά ως συγκοινωνούντα δοχεία, θα περίμενε κανείς μια ροή ψήφων, έστω και ως τάση, να κατευθύνεται προς τη ΝΔ. Αυτό δεν συμβαίνει. Αντίθετα το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης φαίνεται να χάνει και τη συμπαγή μέχρι χθες εκλογική βάση, που του εξασφάλιζε ο σκληρός πυρήνας των παραδοσιακών δεξιών ψηφοφόρων.

Οι φυγόκεντρες δυνάμεις στη ΝΔ, παρότι σε προεκλογική περίοδο, αναπτύσσουν δυναμική με σημαντικό κόστος και στα ποσοστά και στην εικόνα του κόμματος. Εύκολα μαντεύει κανείς, πως ενδεχόμενη αποτυχία των επιλογών υψηλού ρίσκου της Ρηγίλλης, μεθαύριο στις αυτοδιοικητικές εκλογές, θα θέσει σε δοκιμασία την συνοχή και την αντοχή του κόμματος.

Το παράδοξο είναι πως το ίδιο ισχύει και για να μικρότερα κόμματα της αντιπολίτευσης, τα λεγόμενα κόμματα διαμαρτυρίας. Τα ποσοστά τους, παρά την καθίζηση των ποσοστών του δίπολου, παραμένουν καθηλωμένα χαμηλά. Είναι ο ορισμός της αποτυχίας. Αν σήμερα, που ο κόμπος έφτασε στο κτένι, δεν εκφράσουν την διαμαρτυρία και την οργή του κόσμου, πότε θα το κάνουν;

Είναι ένα αξιοπερίεργο σκηνικό αμηχανίας όλο αυτό, που ασφαλώς μαρτυρά την διστακτικότητα και την καχυποψία των ψηφοφόρων απέναντι στα κόμματα. Από την άλλη όμως προκαλεί απορία το γεγονός, πως ούτε εκφράζεται, ούτε εκτονώνεται πολιτικά αυτή συσσωρευμένη ένταση στην κοινωνία.

Και αυτό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα και ένα ερωτηματικό, ειδικά στην περίπτωση που η διαμαρτυρία και η οργή πάψει να είναι βουβή και εκφραστεί δυναμικά με οποιονδήποτε τρόπο. Για την ώρα ένα είναι σίγουρο. Ουδείς δικαιούται να μιλήσει εξ ονόματος της κοινωνίας. Κανείς δεν έχει την εξουσιοδότηση και την αυθεντία να το κάνει.

27/8/10

CELEBRITY ή ΔΗΜΑΡΧΟΣ;


28 Αυγούστου 10

Θα είναι ο Γιώργος Καμίνης υποψήφιος δήμαρχος στην Αθήνα με την στήριξη του ΠΑΣΟΚ, της Δημοκρατικής Αριστεράς και των Οικολόγων; Μα είναι τόσο σημαντικό το γεγονός; Εν πρώτοις ίσως όχι, να μην είναι σημαντικό. Αν όμως, δείτε προσεκτικά τα επί μέρους χαρακτηριστικά της υπόθεσης, ίσως αλλάξετε γνώμη.

Μέχρι την ώρα που γράφονται οι γραμμές αυτές, δεν ήταν γνωστό αν το ΠΑΣΟΚ θα στηρίξει ή όχι την υποψηφιότητά, κάτι που έθεσε ως προϋπόθεση ο Γιώργος Καμίνης για την αποδοχή ή όχι της πρότασης Κουβέλη. Αυτό που γνωρίζουμε είναι πώς ξεκίνησαν από το ΠΑΣΟΚ δημοσκοπήσεις στην εκλογική βάση της Αθήνας, για να αξιολογηθεί η υποψηφιότητά του. Να δουν αν κάνει ή δεν κάνει, αν είναι μια ενδιαφέρουσα ή αδιάφορη υποψηφιότητά, αν με άλλα λόγια τραβάει ή δεν τραβάει για τον Δήμο της Αθήνας. Αυτή είναι μια παγιωμένη πρακτική από τα κόμματα.

Για να μην έχετε όμως αγωνία, σας λέμε με απόλυτη βεβαιότητα πως το αποτέλεσμα των γκάλοπ θα είναι αρνητικό, καθώς ο κ. Καμίνης δεν έχει την απαιτούμενη αναγνωρισιμότητα. Γιατί δεν βγαίνει στα τηλεπαράθυρα να φωνάξει, γιατί δεν φρόντισε να κάνει δημόσιες σχέσεις με μεγαλοδημοσιογράφους και καναλάρχες, γιατί δεν κυκλοφορεί στα σωστά μέρη την σωστή ώρα με τους σωστούς ανθρώπους, γιατί έκανε όλα αυτά τα χρόνια απλώς και μόνον τη δουλειά του. Αυτοί και μόνο αυτοί είναι οι λόγοι, που τα γκάλοπ θα είναι αρνητικά στην υποψηφιότητα του.

Ο ίδιος πάντως σε αντίθεση με τα ισχύοντα, πριν «παζαρέψει» την υποψηφιότητά ανακοίνωσε την παραίτηση του από τη θέση του συνηγόρου του πολίτη. Είναι αυτονόητο, ότι η διαρροή του ονόματός του ως υποψηφίου δημάρχου, θα ήταν αρκετή να βλάψει το κύρος της ανεξάρτητης αρχής. Ούτως ή άλλως επτά χρόνια τώρα ουδέποτε επικρίθηκε, αντιθέτως πολλαπλώς επαινέθηκε και για τον τρόπο που έκανε τη δουλειά του.

Παρότι πολλές φορές μπήκε στη μύτη της εξουσίας, ουδείς τον αντιστρατεύτηκε. Είναι δε από τις λίγες περιπτώσεις δημόσιων λειτουργών που είχαν υπερκομματική αποδοχή. Και από το ΠΑΣΟΚ- που τον πρότεινε το 2003- και από τη ΝΔ- που ανανέωσε τη θητεία του το 2007, αλλά και τα υπόλοιπα κόμματα που τον αντιμετώπισαν πάντα με σεβασμό.

Και όμως σήμερα κάποιοι περιμένουν τα γκάλοπ, για να κρίνουν την επάρκεια του! Ενός ανθρώπου άμεπτου, καταρτισμένου, που ξέρει όσο λίγοι- και μάλιστα από τη σκοπιά του πολίτη- τα προβλήματα, τις αδυναμίες, τις δυνατότητες, τα θετικά και τα αρνητικά κάθε δημόσιας αρχής, μέσα από τις χιλιάδες υποθέσεις που έχει χειριστεί!

Με αυτά τα κριτήρια ωστόσο, μια οποιαδήποτε τηλεοπτική persona, ένας celebrity θα ήταν απείρως αποτελεσματικότερη υποψηφιότητα για το Δήμο της Αθήνας. Θα το επιβεβαίωναν πανηγυρικά άλλωστε, όλα τα γκάλοπ.

23/7/10

ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ: ΟΤΑΝ ΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΙΟΤΗΤΑ


24 Ιουλίου 10

Είναι αλήθεια πως και φέτος υπάρχει μείωση στον τουρισμό μας. Το γεγονός της συνεχιζόμενης πτώσης του τουρισμού μας, ασφαλώς και προσφέρεται για χρήσιμα συμπεράσματα. Δείτε το παράδειγμα ενός γνωστού τουριστικού προορισμού, στο βόρειο Ιόνιο.

Τα δύο χωριά απέχουν μεταξύ τους λιγότερα από τρια χιλιόμετρα. Το ένα, το μεγαλύτερο, αποτελεί τον πόλο της περιοχής. Φιλοξενεί ασυνήθιστα πολλά εστιατόρια, που προσφέρουν τα πάντα στους πάντες! Από παραδοσιακό φαγητό, μέχρι κινεζική και μεξικάνικη κουζίνα. Οι φωνές των άγγλων ντιτζέι, τα καραόκε και οι μουσικές από τα αμέτρητα μπαρ, μπλέκονται μεταξύ τους σε μια χαώδη φασαρία. Και βέβαια παντού tourist shops με κάθε λογής μαιμούδες και φτινιάρικες απομιμήσεις ρούχων και αξεσουάρ.

Παρωχημένα προϊόντα, που ο χρόνος έχει προσπεράσει προ πολλού. Και ανάμεσα σε όλα αυτά τα δωμάτια και τα ξενοδοχεία που φιλοξενούν τους επισκέπτες του χωριού, που όμως δυστυχώς κάθε χρόνο λιγοστεύουν. Αποτέλεσμα πολλά δωμάτια να είναι άδεια, τα ξενοδοχεία να έχουν πρόβλημα επιβίωσης και τα μαγαζιά να φθήνουν. Φέτος για πρώτη φορά, πολλά δεν άνοιξαν καν.

Το παραδίπλα χωριό, ήταν και παραμένει ένα ήσυχο ψαροχώρι. Με έξη- επτά εστιατόρια, που σερβίρουν αποκλειστικά τοπική κουζίνα είναι μεσημέρι βράδυ γεμάτα κόσμο. Το ίδιο και τα μπαράκια, που προσφέρονται να πιεις ήσυχα το ποτό σου. Στα δυό τρία καταστήματα που υπάρχουν τέλος, μπορείς να βρεις τοπικά προϊόντα. Όλα καλαίσθητα, καλοφτιαγμένα, πεντακάθαρα, με έντονο παντού το τοπικό χρώμα και την αρχιτεκτονική. Το σημαντικότερο είναι πως ο κόσμος που επισκέπτεται το χωριό, ανήκει σε υψηλή οικονομική τάξη.

Στη δεύτερη περίπτωση οι τουρίστες δεν είναι πελάτες ξενοδοχείων ή rooms to let. Διαμένουν συνήθως για μια εβδομάδα, στις πολλές εκατοντάδες βίλλες που υπάρχουν διάσπαρτες στην ευρύτερη περιοχή. Εξαιρετικά καταλύματα που έχουν φτιαχτεί τα τελευταία χρόνια και ανήκουν στους ντόπιους που εκμεταλλεύτηκαν με τον τρόπο αυτό την πατρώα γη, αλλά και σε αλλοδαπούς που λάτρεψαν την περιοχή.

Εννοείται πως μια σειρά από επαγγελματικοί κλάδοι ανθούν και μάλιστα 12 μήνες το χρόνο. Όλα τα επαγγέλματα της οικοδομής, συντηρητές πισίνας, κηπουροί, συνεργεία καθαρισμού, ελαιοχρωματιστές, ηλεκτρολόγοι, εξοπλισμοί σπιτιών κλπ. Δεν υπάρχει κανείς που έχει όρεξη για δουλειά, χωρίς καλό μεροκάματο. Το σημαντικότερο είναι πως κάθε χρονιά είναι καλύτερη απο την προηγούμενη. Όσοι χαμηλού εισοδήματος τουρίστες χάνονται από την πρώτη περίπτωση, τόσοι και άλλοι τόσοι υψηλού εισοδήματος προστίθενται στην δεύτερη!

Ίσως από μόνο του το παράδειγμα είναι διδακτικό. Δίνει όμως και τη διάσταση του προβλήματος. Τα rooms to let και τα caraoke bars υπάρχουν σήμερα φθηνότερα και ενδεχομένως καλύτερα αλλού. Το ζητούμενο για τον τουρισμό μας είναι η πλέον η ποιότητα και μόνον η ποιότητα. Και ασφαλώς η ολοκληρωτική αλλαγή πλεύσης. Και εκεί πρέπει να επενδύσουμε.

16/7/10

Στη χώρα μας η παρανομία γίνεται θεσμός!


17 Ιουλίου 10

Άραγε οι δομές και οι μηχανισμοί ελέγχου του κράτους μας, προορίζονται για να διαφυλάσσουν την νομιμότητα ή για να διασφαλίζουν την παρανομία; Και εάν η σωστή απάντηση είναι το πρώτο, γιατί συμβαίνει τόσο συχνά το δεύτερο;

Πάρτε για παράδειγμα την αποκάλυψη του τελευταίου σκανδάλου διασπάθισης δημόσιου χρήματος, που εμπλέκεται (και πάλι) η Siemens. Όπως προκύπτει από το πόρισμα των Επιθεωρητών Δημόσιας Υγείας, από το 2002 έως και το 2009 τουλάχιστον σε 164 περιπτώσεις, υπογράφηκαν συμβάσεις αγοράς πανάκριβου ιατρικου εξοπλισμού (αξονικοί και μαγνητικοί τομογράφοι, τρίπλεξ κλπ) με μοναδικό μειοδότη τη συγκεκριμένη εταιρία.

Το πλέον σκανδαλώδες όμως ήταν, πως το κόστος συντήρησης και τα απαιτούμενα ανταλλακτικά για την λειτουργία των μηχανημάτων, εκτοξεύονταν ανεξέλεγκτα καθώς δεν υπήρχαν δεσμευτικοί όροι και προσυμφωνημένες τιμές. Έτσι έφτανε να πληρώνει το δημόσιο (εμείς όλοι δηλαδή) πχ για την ετήσια αντικατάσταση λυχνιών του αξονικού τομογράφου στο Θριάσιο νοσοκομείο, πεντακόσιες δώδεκα χιλιάδες ευρώ την τελευταία πενταετία! Αντίστοιχα παραδείγματα, υπάρχουν δυστυχώς για πολλά νοσοκομεία της χώρας, σύμφωνα με το συγκεκριμένο πόρισμα.

Οπότε δεν είναι λογικό να αναρωτιέται κανείς, πως είναι δυνατόν να συμβαίνει μια τόσο καραμπινάτη παρανομία, για τόσα πολλά χρόνια, σε τόσα πολλά νοσοκομεία και να μην παίρνει κανείς χαμπάρι; Ποιός υπέγραφε, ποιός έλεγχε, ποιός πιστοποιούσε, ποιός επανέλεγχε; Πως διασφαλιζόταν η νομιμότητα και τα συμφέροντα του δημοσίου; Με ποιό μηχανισμό, ποιές δομές; Τι έκαναν οι διοικήσεις των νοσοκομείων, το αρμόδιο υπουργείο, οι ελεγκτικοί μηχανισμοί;

Πιθανότατα αν δεν είχε προκύψει το σκάνδαλο Siemens στην Γερμανία, αν δεν είχαν γίνει οι αποκαλύψεις για το ελληνικό σκέλος του, αν δεν είχαν εμπλακεί πολιτικά πρόσωπα, να μην είχε να μην είχε ανοίξει μύτη και η ιστορία να συνεχιζόταν απρόσκοπτα. Η αλήθεια είναι πως η λειτουργία της εξεταστικής επιτροπής της βουλής για τη Siemens, βοήθησε να βγουν στην επιφάνεια παράλληλες υποθέσεις- σκάνδαλα, που δεν θα τα μαθαίναμε πιθανότατα ποτέ.

Με αφοπλιστική ειλικρίνεια ο γενικός επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης Λέανδρος Ρακιντζή- ένας έντιμος και άοκνος λειτουργός- επισημαίνει πως όντως υπάρχει πρόβλημα. Μιλάει για έλλειψη κατάλληλων μηχανισμών ελέγχου, για αδιαφάνεια, για βραδύτητα στην απονομή της δικαιοσύνης που οδηγεί στην ατιμωρησία μέσω της παραγραφής των αδικημάτων, αλλά και για διακριτική μεταχείρηση των επωνύμων. Κάνει λόγο ακόμη και για την «νόμιμη διαφθορά», καθώς όπως λέει «υπάρχουν κανόνες που θεσπίστηκαν ad hoc, για να επιτρέψουν ή να καλύψουν διεφθαρμένη συμπεριφορά»!

Μετά από όλα αυτά, δεν μένει αμφιβολία. Η διαφθορά είναι ανεξέλεγκτη, γενικευμένη και παρούσα παντού. Δεν είναι άξια απορίας, ούτε η καταλήστευση του δημόσιου χρήματος, ούτε η χρεοκοπία της χώρας, αλλά συνάμα ούτε οι πολυτελείς μεζονέτες των βορείων προαστείων, ούτε οι αναρίθμητες καγιέν που κυκλοφορούν στους δρόμους.

9/7/10

Μια ρεαλιστική πρόταση για να σταματήσει η σκανδαλολογία!


10 Ιουλίου 10

Υπάρχει άραγε τρόπος να ξεμπλέξει αυτό το κουβάρι; Κάθε μέρα που περνάει ακούμε και μαθαίνουμε απίθανα πράγματα. Η διαπίστωση εκτός από δυσάρεστη, είναι και ανησυχητική, αν πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις και τα ιστορικά χαμηλά ποσοστά που συγκεντρώνουν αθροιστικά τα δύο μεγαλύτερα κόμματα, χωρίς όμως από την άλλη να κερδίζουν πόντους τα λεγόμενα μικρότερα.

Πλέον όποια πέτρα και αν σηκώσεις, σκάνδαλο θα βρεις! Είναι τόσα πολλά δε, ώστε να δημιουργούν συνθήκες ασφυξίας στην πολιτική ζωή. Είναι προφανές πως παράγουμε περισσότερα σκάνδαλα, απ’ όσα μπορούμε να καταναλώσουμε.

Και στο παρελθόν πάντως υπήρχαν περίοδοι που αποκαλύπτονταν κάθε τρεις και λίγο, σημεία και τέρατα. Και επί ΠΑΣΟΚ και επί ΝΔ. Άλλωστε πολλά από όσα μαθαίνουμε σήμερα, αφορούν το παρελθόν και μάλιστα σε βάθος χρόνου. Υπάρχει όμως μια διαφορά. Εκτός από την κούραση του κόσμου, την εξίσωση όλων προς τα κάτω (αυτό αποτυπώνουν οι δημοσκοπήσεις) είναι και η πραγματικότητα της κρίσης και όσων έχει επιφέρει στις ζωές μας. Υπάρχει διάχυτη απογοήτευση αλλά και οργή, από τα λάθη και τις παραλήψεις όλων αυτών, που οδήγησαν τα πράγματα εδώ που είναι σήμερα.

Όμως το ξέρουμε πλέον όλοι, ακόμη και ο τελευταίος πολίτης, πως το σύστημα ολόκληρο «ζέχνει». Είτε αφορά τα εκατομμύρια της Siemens, είτε την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, είτε τις προσλήψεις κομμωτών και μακιγιέρ για την επιμέτρηση της αγροτικής γης, η ουσία είναι μια: Ο πολιτικός κόσμος χάνει πλέον κάθε ψήγμα αξιοπιστίας! Τελεία και παύλα.

Οι εξεταστικές στη βουλή δεν ξεφεύγουν από την στενή κομματική λογική και δεν κάνουν άλλο από το να ανακυκλώνουν το πρόβλημα. Δείτε το πρώτο δείγμα με τα πορίσματα για το Βατοπέδι, για να καταλάβετε. Κάπου πρέπει να σταματήσει αυτή η ιστορία.
Η ιδέα είναι απλή. Ας πάρουν την πρωτοβουλία οι δύο προηγούμενοι πρωθυπουργοί. Και ο Σημίτης και ο Καραμανλής, χρεώνονται με μύρια όσα. Για ολιγωρίες, για παραλήψεις, για σωρεία σκανδάλων από ανθρώπους του στενού περίγυρού τους.

Είναι μια καλή ευκαιρία, να βγουν και να μιλήσουν ανοικτά. Για όσα τους καταμαρτυρούν, αλλά και για την παθογένεια του συστήματος. Γνωρίζουν το πρόβλημα καλύτερα από τον καθένα. Άλλωστε και οι δικές τους ευθύνες, είναι τεράστιες. Να πουν τα πράγματα με το όνομά τους!

Να ακουστεί χωρίς μισόλογα η αλήθεια. Να αποκαλύψουν πως δουλεύει το σύστημα, ποιοι κινούν τα νήματα, πως λειτουργεί η διαπλοκή. Και να προτείνουν λύσεις. Να φανούν χρήσιμοι στον τόπο, καθώς πλέον λογικά δεν πρέπει να έχουν λόγο να φοβούνται. Είναι οι μόνοι που μπορούν να το κάνουν. Και τον τόπο θα βοηθήσουν, αλλά και την υστεροφημία τους. Κυρίως όμως θα ακούσει ο Ελληνικός λαός την αλήθεια.

2/7/10

Ζούμε ακόμη, στην εποχή της μεταπολίτευσης!


3 Ιουλίου 10

Το γεγονός πως η πρωτοφανής κρίση που βιώνουμε στη χώρα μας, οφείλεται κατά κύριο λόγο σε πολιτικά αίτια και λιγότερο σε αμιγώς οικονομικά, έχει γραφεί και έχει αναλυθεί κατ’ επανάληψη. Η γενικευμένη διαφθορά, ο κομματισμός, το πολιτικό κόστος, ο ανορθολογισμός, η αναξιοκρατία και οι λοιπές ασθένειες και αμαρτίες του πολιτικού μας συστήματος, οδήγησαν τα πράγματα εδώ που είναι σήμερα.

Ατυχώς, η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, έπεσε τη στιγμή που ο κόσμος όλος ζούσε στη σκιά μιας μεγάλης οικονομικής κρίσης. Και αυτό έκανε τα πράγματα να πάρουν την τροπή που πήραν, με τις ολέθριες συνέπειες στην οικονομία της χώρας.

Από το 1974 μέχρι σήμερα ως έθνος, συζητούμε τα ίδια πράγματα, προβληματιζόμαστε για τις ίδιες αδυναμίες, αναζητούμε λύσεις στα ίδια προβλήματα. Ζούμε τις συνέπειες μιας πολιτικής ζωής, όπου αυτόν τον τόπο τον κυβερνούσε πάντα ο λιγότερο κακός και όχι υποχρεωτικά ο καλύτερος! Συνήθως η ψήφος δεν ήταν θετική για τον νικητή, αλλά αρνητική για τον χαμένο.

Σε αυτό το κλίμα πορευόμαστε χρόνια τώρα, θεωρώντας κάθε φορά πως κάπου εδώ τελειώνει το παραμύθι. Ότι έφτασε το πλήρωμα του χρόνου για να κλείσει ο φαύλος κύκλος και να γυρίσουμε ως έθνος σελίδα. Πιστέψαμε πως επιτέλους αυτό θα συνέβαινε με την αποχώρηση από την πολιτική ζωή των δεινόσαυρων (Καραμανλής, Παπανδρέου, Μητσοτάκης). Το ίδιο πιστέψαμε αργότερα με την επικράτηση του Σημιτικού εκσυγχρονισμού, ομοίως λίγο μετά με την εμφάνιση στα πράγματα του «νέου και άφθαρτου» Καραμανλή.

Το αποτέλεσμα ήταν τζίφος, ξανά και ξανά. Σκάνδαλα, διαφθορά, κομματισμός, αναξιοκρατία... Τα πρόσωπα μπορεί να άλλαζαν, οι νοοτροπίες όχι.
Και φτάσαμε στο σήμερα, όπου δεν είναι απολύτως σαφές ποιος κάνει κουμάντο.

Δυστυχώς, έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα με την χρεοκοπία της χώρας, οι δυνατότητες άσκησης πολιτικής από την κυβέρνηση Παπανδρέου είναι ψαλιδισμένες και οι επιλογές της περιορισμένες. Αλλά ακόμη και έτσι, παρά τις καλές προθέσεις, οι αδυναμίες της είναι από εμφανείς, έως κραυγαλέες.

Το θέμα της αξιοπιστίας του πολιτικού προσωπικού της χώρας παραμένει ανοικτό και μάλιστα σε συνθήκες τόσο επώδυνες για την κοινωνία, που το κάνουν ακόμη σοβαρότερο. Το μαρτυρούν οι δημοσκοπήσεις, αλλά και η δυσφορία του κόσμου στις κατ’ ιδίαν συναντήσεις. Πλέον ολοένα και σπανιότερα συναντάς πολιτικούς (κυρίως από τα δύο μεγάλα κόμματα)σε εκδηλώσεις, που η συμμετοχή παλαιότερα ήταν αυτονόητη, όπως μεγάλες συγκεντρώσεις ή πολιτικές εκδηλώσεις.

Άρα; Άρα οι προσδοκίες που κατά καιρούς καλλιεργήθηκαν, για το τέλος της εποχής της μεταπολίτευσης και την αρχή μιας νέας, μπορούν να περιμένουν. Φαίνεται πως έχουμε δρόμο δύσβατο και μακρύ να βαδίσουμε πριν φτάσουμε στη νέα εποχή, που θα απαλλάξει τον τόπο από τις αμαρτίες του παρελθόντος.

25/6/10

"Κουράστηκα να ζητάω και να μάχομαι για το αδύνατο"


26 Ιουνίου 10

Τριάντα και πλέον χιλιάδες άνθρωποι, διάβασαν επί μήνες, κόπιασαν και μπήκαν σε έξοδα προκειμένου να διεκδικήσουν μια θέση στο υπουργείο οικονομικών.
Οι καλύτεροι απ' αυτούς, επτακόσια άτομα που είδαν τα ονόματά τους στις λίστες των επιτυχόντων, πέρασαν από ιατρικές εξετάσεις, κατέθεσαν τα δικαιολογητικά που τους ζητήθηκαν και περίμεναν από μέρα σε μέρα την ειδοποίηση, προκειμένου να αναλάβουν εργασία. Παραιτήθηκαν από τις δουλειές τους, μετακόμισαν στον τόπο της νέας δουλειάς και περίμεναν και περίμεναν και περίμεναν... Και δεν τους φώναξαν ποτέ! Κάποιες υποσχέσεις που πήραν από το Υπουργείο Εσωτερικών αποδείχθηκαν ψεύτικες...

Το κείμενο που ακολουθεί, είναι η επιστολή μιας κοπέλας από τους διοριστέους και απευθύνεται στην διευθύντρια του γραφείου του Υπουργού Εσωτερικών.

"Αξιότιμη κα Χατζή,
Το όνομά μου είναι Δ.Κ. και είμαι διοριστέα του γραπτού διαγωνισμού 1Γ/2008 του ΑΣΕΠ για 877 θέσεις του Υπουργείου Οικονομικών.

Θα ήθελα να σας ανακοινώσω ότι παραιτούμαι κάθε δικαιώματος μου για διορισμό, όπως αυτό συνταγματικά κατοχυρώθηκε με την ανακοίνωση του ονόματός μου στον πίνακα οριστικών αποτελεσμάτων του διαγωνισμού, καθώς έχω αμετάκλητα αποφασίσει να φύγω στο εξωτερικό.

Σας εμπιστεύομαι τη θέση που με τόσα χρόνια σπουδών, προσωπικών και οικογενειακών θυσιών και ατέλειωτου διαβάσματος κατέκτησα για την εξυπηρέτηση των κομματικών-πελατειακών αναγκών σας που αναπόφευκτα μετά τόσα χρόνια στην αντιπολίτευση έχετε.

Συγχωρήστε με γιατί σίγουρα μία θέση δεν επαρκεί για τις πολλές ανάγκες που ίσως έχετε, αλλά είναι η μόνη προσφορά που και εγώ από τη θέση μου μπορώ να κάνω για τη διάσωση της Οικονομίας και της Πατρίδας, όπως εσείς την αντιλαμβάνεστε. Μην απελπίζεστε γιατί μπορεί στην πορεία να με ακολουθήσουν σ' αυτή την ευγενική προσφορά και άλλοι συνάδελφοί μου.

Εγώ δυστυχώς δεν άντεξα το βάρος και την παράνοια της αδικίας και απόφασισα να προσφέρω την επιστημονική και προσωπική μου κατάρτιση κάπου όπου δεν θα τιμωρούμαι γιατί τόλμησα να συμμετέχω σε έναν αξιοκρατικό διαγωνισμό και τελικά να επιτύχω................................................."

Ίσως να θεωρήσετε την συγκεκριμένη επιστολή ακραία έως γραφική. Θα σας έλεγα όμως, ότι δεν απέχει πολύ από την ψυχολογική κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει μετά και την τελευταία άρνηση του Υπουργού να εφαρμόσει, έστω, τον αντισυνταγματικό νόμο του παγώματος των προσλήψεων που όριζε την έναρξη της σταδιακής απορρόφησης των διοριστέων από 01/07.

Για αυτό το λόγο σας παρακαλώ να με συγχωρέσετε για την ενόχληση μου αυτή. Θα είναι η τελευταία, καθώς και εγώ προσωπικά, έχω κουραστεί να ζητάω και να μάχομαι για το αδύνατο: να προσφέρω στην Πατρίδα μου αυτό για το οποίο τόσα χρόνια μόχθησα αποκτώντας 2 πτυχία και 1 μεταπτυχιακό με όρεξη και ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Φαίνεται επένδυσα και εγώ και η οικογένειά μου σε λάθος δεδομένα και ελπίδες.

Συνεχίστε την έντιμη και καλή δουλειά σας. Ευχαριστώ για το χρόνο σας και σας παρακαλώ μην χρησιμοποιήσετε το όνομα μου ή τα δεδομένα της επικοινωνίας μου.
Με εκτίμηση,
Δ.Κ

ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΤΗΘΟΥΝ ΔΙΠΛΕΣ ΚΑΛΠΕΣ ΤΟΝ ΝΟΕΜΒΡΗ;


26 Ιουνίου 10

Οι εκλογές της 4ης Σεπτεμβρίου έμοιαζαν σχεδόν «σικέ». Από τη μία η ΝΔ, ήταν πρόθυμη να κάνει τα πάντα για να χάσει τις εκλογές. Έχοντας ήδη ρίξει το καράβι στα βράχια, δεν είχε άλλη επιλογή από το να παραδώσει όπως- όπως την εξουσία. Το έκανε σε μια θλιβερή προεκλογική περίοδο, στην οποία η μόνη ουσιαστική εξαγγελία ήταν η δέσμη μέτρων εις βάρος των φορολογουμένων. Αλλά ως γνωστόν με περικοπές στους μισθούς και αύξηση των φόρων δεν κερδίζεις εκλογές.

Από την άλλη ήταν το ΠΑΣΟΚ, που υποσχέθηκε να δώσει χρήμα! Σε αντίθεση με τη ΝΔ πρότεινε αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, μέτρα στήριξης των αδυνάτων, πρόνοια για τις ευπαθείς ομάδες κλπ. Όπως ήταν φυσικό η πρότασή του επιβραβεύτηκε από το εκλογικό σώμα, με αυξημένη πλειοψηφία στη βουλή.

Ατυχώς όσα ακολούθησαν, δημιούργησαν νέα δεδομένα. Με πρωτοφανή δριμύτητα σαρώθηκαν εν μια νυκτί τα πάντα και οι υποσχέσεις όλες μα όλες, μεταμορφώθηκαν σε επώδυνες ανατροπές επί δικαίων και αδίκων, ώστε να μην καταρρεύσει η χώρα. Μόλις χθες ο πρωθυπουργός επανέλαβε ότι τα μέτρα πρέπει να παρθούν, όσο σκληρά και αν είναι, όσο μεγάλο και να είναι το κόστος, καθώς εάν δεν εφαρμοσθούν το δημόσιο δεν θα έχει να πληρώσει μισθούς και συντάξεις.

Αυτή τη φορά όμως ο Γιώργος Παπανδρέου δεν απευθύνθηκε στην κοινωνία. Απευθύνθηκε προς όσους στο κόμμα του, διατείνονται πως τα μέτρα αυτά «δεν περνάνε με τίποτα». Ότι οι κοινωνικές αντιδράσεις είναι μεγάλες και ότι οι ίδιοι έχουν πρόβλημα να τα στηρίξουν υπό το βάρος της λαϊκής οργής.

Όσοι γνωρίζουν, μιλούν για εκρηκτικό κλίμα μεταξύ των πράσινων συνδικαλιστών και μεγαλοστελεχών. Όσο αυτό το κλίμα όμως μένει εκτός κοινοβουλίου, έχει καλώς. Το πρόβλημα θα προκύψει αν περάσει σε την ίδια σφοδρότητα μέσα στη βουλή, μεταξύ των πράσινων βουλευτών.

Είναι πολλοί αυτοί που υποστηρίζουν πως η εξαγγελία εκλογών το Φθινόπωρο, θα είχε αρνητικά αποτελέσματα στην πορεία της χώρας. Όμως από την άλλη σε κάθε περίπτωση, μοιάζει να είναι η μοναδική επιλογή του πρωθυπουργού, αν το κλίμα είτε εντός του ΠΑΣΟΚ, είτε στην κοινωνία, βαρύνει ακόμη περισσότερο. Ειδικά στην περίπτωση που θα χρειαστούν και νέα μέτρα, κάτι που είναι πολύ πιθανό!

Αλλά υπάρχει και κάτι ακόμη. Έχει την λαϊκή εντολή και την εξουσιοδότηση η κυβέρνηση, ώστε να πάρει τόσο επώδυνα και σε τόσο μεγάλο βάθος χρόνου μέτρα; Είναι η πρώτη φορά στην σύγχρονη ιστορία που συμβαίνει κάτι τόσο συγκλονιστικό και τόσο επώδυνο.

Με τα μέχρι στιγμής δεδομένα, δεν μπορεί να αποκλειστεί το σενάριο των εκλογών, είτε για τον ένα είτε για τον άλλο λόγο. Ειδικά όταν οι εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης, προσφέρουν τη δυνατότητα διπλής κάλπης!

18/6/10

ΓΙΑΤΙ ΦΤΑΣΑΜΕ ΕΔΩ ΠΟΥ ΦΤΑΣΑΜΕ ΑΡΑΓΕ;

19 Ιουνίου 10
Άραγε θα μάθουμε ποτέ, τι έχει συμβεί με την Οικονομία; Πως και γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, ποιος φταίει και πόσο φταίει για την κατάντια μας; Μας έλεγαν άραγε κατά καιρούς την αλήθεια ή απλώς μας δούλευαν ψιλό γαζί, γιατί έτσι τους βόλευε;

Μέχρι πριν δεκαέξι μήνες η οικονομία μας σύμφωνα με τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή (τον θυμάστε άραγε;), ήταν κραταιά και ρωμαλέα! Όπως μας έλεγε, ήταν «θωρακισμένη απέναντι στην παγκόσμια κρίση και τους εξωτερικούς κινδύνους» και ότι περίπου προκαλούσαμε τον παγκόσμιο φθόνο, με την συνεχιζόμενη ανάπτυξη της χώρας εν μέσω κρίσης!

Δέκα μήνες πριν, πάλι από επίσημα χείλη, πήραμε την διαβεβαίωση πως η οικονομία δεν έχει σοβαρό πρόβλημα, ή και αν έχει είναι από αυτά που διορθώνονται. Θα θυμάστε τον νυν πρωθυπουργό να λέει και να ξανάλεει, πως «λεφτά υπάρχουν»! Και μάλιστα φτάνουν και περισσεύουν για να δοθούν αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, «ώστε να κινηθεί η αγορά», όπως επαναλάμβανε σε κάθε ευκαιρία!

Έξη μήνες πριν, διαπιστώθηκε πως υπάρχει μεν ένα πρόβλημα στην οικονομία, αλλά αντιμετωπίζεται χωρίς πανικό, «με ήπια προσαρμογή». Ανακοινώνεται το πάγωμα των μισθών στον δημόσιο τομέα κλπ, ενώ από το Ζάππειο ο πρωθυπουργός θα εξαγγείλει μέτρα, όπως π.χ. το κλείσιμο 5-6 γραφείων του ΕΟΤ στο εξωτερικό , την αντικατάσταση με υβριδικά των αυτοκινήτων που χρησιμοποιούν υπουργοί και γενικοί γραμματείς. Κυρίως όμως θα εγγυηθεί* «την στήριξη της κυβέρνησης στους χαμηλόμισθους και τη μεσαία τάξη».

Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή. Νέα μέτρα ανακοινώνονται τον Φεβρουάριο, ενώ ακόμη πιο νέα, σε δραματικούς τόνους πλέον, τον Μάρτιο. Τότε πρωτακούγεται από το στόμα του πρωθυπουργού η λέξη καταστροφή: "Αν η χώρα μας δεν καταφέρει να δανειστεί με όρους όπως οι άλλες χώρες, τότε θα έρθει η καταστροφή. Μπορεί να ακούγεται εφιαλτικό είναι όμως η αλήθεια", λέει ο κύριος Παπανδρέου.

Και κάπου εκεί αρχίζει ο κατήφορος και η ολοκληρωτική απώλεια του ελέγχου της κατάστασης, με συνεχόμενα ανάλγητα δημοσιονομικά μέτρα. Η τελευταία πράξη του έργου ήταν και η περισσότερο επώδυνη, καθώς σε αντίθεση με όσα προηγήθηκαν, έχει την διάσταση της μονιμότητας! Το ασφαλιστικό δείχνει τον δρόμο που δεν έχει επιστροφή. Γιατί δυνητικά όλα τα άλλα μπορεί να ξαναφτιάξουν, όχι όμως το ασφαλιστικό, που αποτελεί το δείκτης του μέλλοντός μας! Δείχνει τις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται, δια παντός!

Δεν μπορεί παρά κάποιοι να φέρουν την ευθύνη για ότι έχει συμβεί και για ότι πρόκειται να συμβεί. Είναι προφανές πως αυτουργοί της χρεοκοπίας μας, δεν είναι ούτε τα hedge funds, ούτε οι διεθνείς κερδοσκόποι. Αυτοί έκαναν τη δουλειά τους. Οπότε αλλού πρέπει να αναζητήσουμε τους υπαίτιους. Ωστόσο, ο κόσμος έχει διαμορφώσει άποψη και δεν μπορεί να κάνει λάθος. Όπως δεν έκανε λάθος και στις εκλογές που τιμώρησε τη ΝΔ.

* εγγύηση. οποιασδήποτε μορφής εξασφάλιση, την οποία παρέχει κάποιος σε κάποιον άλλο, ότι θα τηρήσει μια υπόσχεση ή τους όρους μιας συμφωνίας, σύμβασης!

11/6/10

Δυστυχώς δεν ιδρώνει το αυτί κανενός!

12 Ιουνίου 10

Το φιάσκο της εξεταστικής επιτροπής για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, επιβεβαιώνει πως τίποτε σε αυτόν τον τόπο δεν άλλαξε και ούτε πρόκειται να αλλάξει. Ήταν μια ακόμη παρωδία, εν πολλοίς αναμενόμενη, που δεν προσέφερε τίποτε ούτε στην αποκάλυψη των ενόχων, ούτε στον τρόπο που αναζητούνται οι ευθύνες όταν πρόκειται για πολιτικά πρόσωπα. Και αυτό παρά την κατακραυγή του κόσμου.

Πέντε διαφορετικά πορίσματα, όπως ακριβώς θα μπορούσε εκ των προτέρων να τα φανταστεί κανείς, καθώς δεν ξεφεύγουν ούτε κατά κεραία από την πεπατημένη και τους κανόνες που υπαγορεύει η λογική των κομμάτων, που ως γνωστόν απέχει παρασάγγες από την κοινή λογική! Γιατί η κοινή λογική άλλα λέει. Πως αφού τους ίδιους μάρτυρες εξέτασαν τα μέλη της επιτροπής, τα ίδια αποδεικτικά στοιχεία διάβασαν όλοι, την ίδια δικογραφία πήραν στα χέρια τους, δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν πέντε διαφορετικές εκδοχές για το τι ακριβώς συνέβη και για το ποιος ευθύνεται!

Μπορείτε να φανταστείτε τους δικαστές του Πενταμελούς Εφετείου να εκδίδουν πέντε διαφορετικές αποφάσεις για την υπόθεση που δικάζουν; Ο κάθε δικαστής που συμμετέχει στην έδρα, να υποδεικνύει διαφορετικούς ενόχους. Υπάρχει άραγε έστω και ένας που να εμπιστευτεί αυτό το δικαστήριο; Προφανώς όχι! Και όμως, αυτό ακριβώς συνέβη στην εξεταστική επιτροπή για το Βατοπέδι και πιθανότατα θα συμβεί αύριο και για το σκάνδαλο της Siemens.

Υπάρχει όμως κάτι ακόμη, που κάνει στη συγκεκριμένη περίπτωση τη διαδικασία να μοιάζει με θέατρο. Το δικαστήριο αν βρει ενόχους τους τιμωρεί, ενώ η βουλή ακόμη και αν βρει ενόχους, θα τους παραπέμψει σε μια άλλη επιτροπή, την επιτροπή προκαταρκτικής εξέτασης. Αν η άλλη επιτροπή βρει ενόχους, με βάση το νόμο θα καλέσει τη βουλή να ψηφίσει εάν οι κατά πάσα πιθανότητα ένοχοι θα παραπεμφθούν σε δίκη ή όχι. Και αν συμφωνήσουν οι υπόλοιποι βουλευτές τότε θα πάνε στο δικαστήριο! Με μια λεπτομέρεια όμως. Αυτό δεν θα γίνει ποτέ, καθώς δεν υπάρχουν αδικήματα αφού έχει ήδη επέλθει παραγραφή για όλα και για όλους.

Μια διαδικασία χωρίς νόημα, αφού δεν υπάρχει δυνατότητα τιμωρίας των ενόχων! Το μοναδικό ζητούμενο ήταν η αποκάλυψη της αλήθειας. «Όλα στο φως, όποιον και αν αφορούν, ακόμη και αν ματώσουμε», όπως είχε πει χαρακτηριστικά ο πρωθυπουργός. Με άλλα λόγια ήταν μια χρυσή ευκαιρία να αποδείξουν, ειδικά τα δύο μεγαλύτερα κόμματα, πως πήραν το μήνυμα. Πως έλαβαν υπόψη τους την γενικευμένη κατακραυγή της κοινωνίας και την αμφισβήτηση.

Τελικά όπως εκ των πραγμάτων προκύπτει, όσοι υποστηρίζουν ότι οι μαζικές αποδοκιμασίες των διαδηλωτών κάθε τρεις και λίγο έξω από τη Βουλή, ποτέ δεν έφτασαν στα αυτιά των πατέρων του έθνους, έχουν δίκαιο. Εκτός και αν απλώς, δεν ιδρώνει το αυτί κανενός. Δυστυχώς το δεύτερο μοιάζει πιθανότερο.

4/6/10

Έρχεται βαρυχειμωνιά καλοκαιριάτικα;


5 Ιουνίου 10

Τα πράγματα εξελίσσονται σε πολύ δύσκολα, οι δε οιωνοί είναι απαισιόδοξοι. Και δεν είναι μόνο τα εμφανή και προφανή που δημιουργούν την ανησυχία. Αναμφισβήτητα οι πρόσφατες εξελίξεις στο ασφαλιστικό, επιδεινώνουν δραματικά το κλίμα στην κοινωνία και υποβαθμίζουν περαιτέρω το ηθικό των πολιτών. Πρόκειται για τεράστιας σημασίας θέμα, που αλλάζει άρδην τα δεδομένα στις ζωές εκατομμυρίων Ελλήνων. Το ασφαλιστικό έχει όλα τα χαρακτηριστικά εκείνα, για να αποτελέσει τη θρυαλλίδα της κοινωνικής αντίδρασης και να κινητοποιήσει τις αντιδράσεις μαζών που μέχρι αυτή την ώρα, απλώς παρακολουθούσαν με δέος τις εξελίξεις.

Και αυτό γιατί άλλο είναι οι περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις, ή οι αυξήσεις στα καύσιμα και τον ΦΠΑ, που σου επιτρέπουν να αισιοδοξείς πως κάποια στιγμή θα φτιάξουν τα πράγματα και θα επανέλθουν στις παλιές καλές εποχές και άλλο είναι να διαγράφονται δια παντός συνταξιοδοτικά δικαιώματα, με ρυθμίσεις που ούτε στο χειρότερο εφιάλτη μας δεν είχαμε φανταστεί. Ανατρέπονται οριστικά και αμετάκλητα, όχι απλώς κεκτημένα και δικαιώματα, αλλά κοινωνικές δομές! Και αυτό είναι πρωτοφανές.

Όμως πέρα από τα εμφανή και προφανή, υπάρχουν και αυτά που δεν είναι ευδιάκριτα, αλλά προκαλούν επίσης μεγάλη ανησυχία. Είναι η ίδια η λειτουργία της κυβέρνησης και ο προβληματισμός που υπάρχει για την αποτελεσματικότητα της. Είναι η αίσθηση πως σε κρίσιμους τομείς η κυβέρνηση είτε «σέρνεται», είτε λειτουργεί με την γνωστή παλαιοκομματική λογική του παρελθόντος. Και υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις και προς τη μια και προς την άλλη κατεύθυνση.

Για παράδειγμα η εφαρμογή του Προγράμματος Σταθερότητας και Ανάπτυξης, που θεωρείται το εργαλείο για την ανασυγκρότηση της χώρας, δείχνει να έχει βαλτώσει, όπως προκύπτει από την τελευταία αξιολόγηση του κ. Πάγκαλου. Ο βαθμός υλοποίησης του ΠΣΑ βρίσκεται σήμερα στο 53%, ποσοστό που δεν κρίνεται ικανοποιητικό, καθώς πολλές από τις δράσεις, υποτίθεται πως ξεκίνησαν από την αρχή του έτους.

Αλλά πως να υλοποιηθούν όταν οκτώ μήνες από τις εκλογές, υπάρχουν μεγάλα και ανεξήγητα κενά στη στελέχωση του δημόσιου τομέα. Θέσεις κλειδιά σε τομείς που δημιουργούν ελλείμματα, όπως η υγεία, ή τα ασφαλιστικά ταμεία, είτε παραμένουν άδειες, είτε καλύφθηκαν όπως –όπως, σε πολλές περιπτώσεις από ανθρώπους με κομματική ταυτότητα μεν, αλλά χωρίς τα απαραίτητα προσόντα δε.

Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις ακραίου παραλογισμού, που αγγίζουν τα όρια της κωμωδίας, όπως για παράδειγμα η πρόσληψη στο δημόσιο πριν λίγες ημέρες, οκτώ χειριστών χιονοδρομικών αναβατήρων (lift). Ναι σωστά διαβάσατε. Χειριστές lift, για να στελεχώσουν καλοκαιριάτικα τα χιονοδρομικά κέντρα. Και αν δεν σας κάνει εντύπωση το γεγονός πως το θερμόμετρο έδειχνε ήδη 35 βαθμούς Κελσίου, τότε να σας θυμίσουμε πως έχουν παγώσει με νόμο οι προσλήψεις στο δημόσιο! Εκτός και αν η κυβέρνηση γνωρίζει κάτι που εμείς δεν γνωρίζουμε. Πως ο η βαρυχειμωνιά και ο χιονιάς, αναμένεται να ενσκήψει φέτος στην χώρα μέσα στο καλοκαίρι.