16/7/09

Κάποια πράγματα, στη χώρα που ζούμε, δεν αλλάζουν με τίποτα!



17 Ιουλίου 09

Λέγαμε κάποτε ότι δεν πάει άλλο, όταν έφτανε ο κόμπος στο χτένι. Σήμερα αυτό δεν αρκεί! Δυστυχώς πρέπει πλέον να σπάσει και το χτένι, προκειμένου να γίνει κάτι!


Μερικά πράγματα στη χώρα που ζούμε, δεν αλλάζουν με τίποτε! Στο ξεκίνημα της δεκαετίας του 90, η Ελλάδα μετατρέπεται αίφνης σε χώρα υποδοχής μεταναστών. Τα πρώτα κύματα, περιλαμβάνουν μετανάστες ελληνικής εθνοτικής καταγωγής, όπως Πόντιοι παλιννοστούντες από την πρώην Σοβιετική Ένωση, Βορειοηπειρώτες, αλλά και μετανάστες από τις πρώην κομμουνιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων.

Η χώρα, ασφαλώς ήταν ως συνήθως απροετοίμαστη να δεχθεί τις πολλές χιλιάδες που καταφτάνουν, χωρίς νόμιμα έγγραφα. Άλλοι διασχίζουν με τα πόδια νύκτα τα βουνά στη μεθόριο με την Αλβανία, άλλοι μέσω οργανωμένων δικτύων λαθραίας μετανάστευσης, άλλοι μπαίνουν στην Ελλάδα με τουριστική βίζα και απλώς δεν φεύγουν ποτέ.

Τότε τα θέματα της μετανάστευσης ρυθμίζονταν ακόμη με νόμο του 1929(!). Ο πρώτος νόμος έγινε το 1991, υπό το βάρος των κοινωνικών επιπτώσεων και απέβλεπε στον αυστηρότερο έλεγχο των συνόρων και την απέλαση όλων των παράτυπων μεταναστών. Δεν άφηνε περιθώρια για νόμιμη παραμονή και εργασία.

Ήδη όμως στη χώρα μας, βρίσκονταν 170 χιλιάδες μετανάστες. Τα χρόνια που ακολούθησαν ο αριθμός αυξάνεται δραματικά. Το 1997 είναι 450 χιλιάδες, το 2001 800 χιλιάδες, ενώ σήμερα υπολογίζονται σε 1,2 εκατομμύρια, χωρίς να είναι σαφές πόσοι είναι νόμιμοι και πόσοι παράνομοι.

Όμως, παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα διαθέτει πλέον 20 χρόνων εμπειρία ως χώρα υποδοχής μεταναστών, εξακολουθεί να διαχειρίζεται το πρόβλημα αποσπασματικά και εκ των υστέρων. Αντί της ενεργητικής μεταναστευτικής πολιτικής, που θα προνοεί και θα σχεδιάζει, συνήθως αντιδρά άκαιρα, προκειμένου να αντιμετωπίσει προβλήματα(συνήθως με κατασταλτικά μέτρα), που έχουν ήδη παγιωθεί στην κοινωνία. Έχουν ανησυχητικές διαστάσεις και προκαλούν κοινωνική αναταραχή.

Αυτή τη φορά τα πράγματα όμως είναι απαιτητικά, όσο ποτέ άλλοτε. Οι συνθήκες που διαμορφώνονται είναι δραματικές. Ο αρμόδιος ευρωπαίος επίτροπος Ζακ Μπαρό, που συνήθως μετράει τα λόγια του, είπε στην αρχή της εβδομάδας: «Τα μεταναστευτικά ρεύματα προς την Ευρώπη, στο μέλλον θα είναι τρομακτικά. Η κατάσταση αυτή αν δεν ελεγχθεί, κινδυνεύει να αποσταθεροποιήσει δημοκρατίες όπως ή Ελλάδα».

Για του λόγου το αληθές, έρευνες υπολογίζουν πως 5 εκατομμύρια στην πλειοψηφία τους εξαθλιωμένοι μετανάστες, συνωστίζονται σήμερα στη Μέση Ανατολή, με μελλοντικό προορισμό την Ευρώπη. Δυστυχώς το πρόβλημα φαντάζει εφιαλτικό! Και όμως.. Όσο παράλογο και αν ακούγεται, αν δεν είχε προκύψει ένα οδυνηρό για την κυβέρνηση εκλογικό αποτέλεσμα, ίσως σήμερα να μην το συζητούσαμε καν!

ΥΓ. Με τα δεδομένα αυτά, είναι εύκολα αντιληπτή η σκοπιμότητα της τουρκικής πολιτικής, που άφησε να περάσουν στη χώρα μας περί τους 150 χιλιάδες λαθρομετανάστες, αρνούμενη να τηρήσει τη συμφωνία επανεισδοχής που υπέγραψε το 2001.

14/7/09

Ανεμομαζώματα διαβολοσκορπίσματα! Μια διδακτική ιστορία.


8 Ιουλίου 09

Κάπως έτσι, όπως το γραφικό ψαροχώρι των Ιονίων, αναπτύχθηκαν πάρα πολλές περιοχές στη χώρα μας. Όμως όλα τα «ωραία» κρατούν λίγο. Ατυχώς η πραγματικότητα σήμερα οδηγεί σε αδιέξοδα!

Κάποτε, σε μια γωνιά της πατρίδας μας ήταν ένα πανέμορφο, γραφικό ψαροχώρι με καλοσυνάτους ανθρώπους. Με τα λίγα μέσα που διέθεταν, προσπαθούσαν να τα βγάλουν πέρα. Μόλις που εξασφάλιζαν τα στοιχειώδη, είτε με το ψάρεμα, είτε με τις ελιές. Δεν υπήρχε καν γυμνάσιο στην περιοχή. Όσοι ήθελαν κάτι περισσότερο από τη ζωή τους, έπρεπε να φύγουν από τον τόπο τους!

Ώσπου κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 80, εμφανίζονται οι πρώτοι τουρίστες. Ήταν Ιταλοί και έρχονταν κυρίως τον Αύγουστο. Λίγο αργότερα εμφανίστηκαν οι σκανδιναβοί, που έμεναν για πολύ μεγαλύτερο διάστημα, ξοδεύοντας πολύ περισσότερα χρήματα

Οι κάτοικοι άρχισαν σιγά – σιγά να αντιλαμβάνονται πως ο τουρισμός θα μπορούσε να αλλάξει τη ζωή τους, αλλά και την μοίρα του τόπου τους. Πράγματι το ψαροχώρι άρχισε να γίνεται δημοφιλής προορισμός για λίγους αρχικά, αλλά πιστούς επισκέπτες που όμως κάθε καλοκαίρι, γίνονταν και περισσότεροι.

Μέχρι που κάποια στιγμή γίνεται το μεγάλο μπαμ! Ήταν η εποχή που οι tour operator στέλνουν τους πρώτους βρετανούς τουρίστες, που κατακλύζουν τα ενοικιαζόμενα δωμάτια της περιοχής. Οι ντόπιοι προσαρμόζονται στα νέα δεδομένα, καθώς κάθε χρόνο, οι βρετανοί επισκέπτες γίνονται ολοένα και περισσότεροι.

Στο μικρό χωριό το ένα μπαρ διαδέχεται το άλλο, τα εστιατόρια πολλαπλασιάζονται, ενώ συνεχώς φτιάχνονται νέα καταλύματα, σχεδόν πάντα χωρίς προδιαγραφές. Το γραφικό ψαροχώρι αρχίζει να μεταμορφώνεται. Η ένταση της μουσικής στα μπαρ, οι φωνές των DJ, οι πολύχρωμες neon επιγραφές, οι αγγλικές πινακίδες παντού, το πολύβουο (και συνήθως μεθυσμένο) πλήθος αλλάζουν οριστικά την φυσιογνωμία της περιοχής.

Είναι λογικό όλοι οι άλλοι, πλην βρετανών τουρίστες, να εγκαταλείψουν οριστικά την περιοχή.Λίγη σημασία έχει όμως το γεγονός καθώς οι κάτοικοι βγάζουν πλέον πολλά και «εύκολα» χρήματα, εγκαταλείποντας μάλιστα κάθε άλλη δραστηριότητα. Δεν επενδύουν τα κέρδη τους, ξοδεύουν αλόγιστα σε καταναλωτικές δαπάνες, ενώ έξη μήνες το χρόνο ξεκουράζονται!

Μέχρι που οι καιροί αλλάζουν. Το ευρώ αίφνης ακρίβυνε, ενώ αυτό που προσέφερε ως προϊόν μέχρι χθες το χωρίο απαξιώθηκε. Νέοι προορισμοί εκτός Ελλάδος, προσφέρουν πλέον για τις ορδές των βρετανών, καλύτερο και φτηνότερο τουριστικό προϊόν.
Σήμερα στην καρδιά της τουριστικής περιόδου, το χωριό είναι σχεδόν έρημο. Τα τριάντα πέντε εστιατόρια και τα 20 μπαρ αναζητούν ματαίως πελάτες!

Κάποιοι λίγοι Σέρβοι και Τσέχοι τουρίστες που έφτασαν εσχάτως, μοιάζουν ξένο σώμα και δεν «ξοδεύουν», καθώς δεν έχουν χρήματα. Ο χειμώνας προβλέπεται δύσκολος, καθώς οι περισσότεροι ντόπιοι, έχουν ξεχάσει πλέον να δουλεύουν. Το πλέον δυσάρεστο όμως είναι, ότι άπαντες αδυνατούν να αντιληφθούν τι ακριβώς έχει συμβεί!