8 Ιουλίου 09
Κάπως έτσι, όπως το γραφικό ψαροχώρι των Ιονίων, αναπτύχθηκαν πάρα πολλές περιοχές στη χώρα μας. Όμως όλα τα «ωραία» κρατούν λίγο. Ατυχώς η πραγματικότητα σήμερα οδηγεί σε αδιέξοδα!
Κάποτε, σε μια γωνιά της πατρίδας μας ήταν ένα πανέμορφο, γραφικό ψαροχώρι με καλοσυνάτους ανθρώπους. Με τα λίγα μέσα που διέθεταν, προσπαθούσαν να τα βγάλουν πέρα. Μόλις που εξασφάλιζαν τα στοιχειώδη, είτε με το ψάρεμα, είτε με τις ελιές. Δεν υπήρχε καν γυμνάσιο στην περιοχή. Όσοι ήθελαν κάτι περισσότερο από τη ζωή τους, έπρεπε να φύγουν από τον τόπο τους!
Ώσπου κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 80, εμφανίζονται οι πρώτοι τουρίστες. Ήταν Ιταλοί και έρχονταν κυρίως τον Αύγουστο. Λίγο αργότερα εμφανίστηκαν οι σκανδιναβοί, που έμεναν για πολύ μεγαλύτερο διάστημα, ξοδεύοντας πολύ περισσότερα χρήματα
Οι κάτοικοι άρχισαν σιγά – σιγά να αντιλαμβάνονται πως ο τουρισμός θα μπορούσε να αλλάξει τη ζωή τους, αλλά και την μοίρα του τόπου τους. Πράγματι το ψαροχώρι άρχισε να γίνεται δημοφιλής προορισμός για λίγους αρχικά, αλλά πιστούς επισκέπτες που όμως κάθε καλοκαίρι, γίνονταν και περισσότεροι.
Μέχρι που κάποια στιγμή γίνεται το μεγάλο μπαμ! Ήταν η εποχή που οι tour operator στέλνουν τους πρώτους βρετανούς τουρίστες, που κατακλύζουν τα ενοικιαζόμενα δωμάτια της περιοχής. Οι ντόπιοι προσαρμόζονται στα νέα δεδομένα, καθώς κάθε χρόνο, οι βρετανοί επισκέπτες γίνονται ολοένα και περισσότεροι.
Στο μικρό χωριό το ένα μπαρ διαδέχεται το άλλο, τα εστιατόρια πολλαπλασιάζονται, ενώ συνεχώς φτιάχνονται νέα καταλύματα, σχεδόν πάντα χωρίς προδιαγραφές. Το γραφικό ψαροχώρι αρχίζει να μεταμορφώνεται. Η ένταση της μουσικής στα μπαρ, οι φωνές των DJ, οι πολύχρωμες neon επιγραφές, οι αγγλικές πινακίδες παντού, το πολύβουο (και συνήθως μεθυσμένο) πλήθος αλλάζουν οριστικά την φυσιογνωμία της περιοχής.
Είναι λογικό όλοι οι άλλοι, πλην βρετανών τουρίστες, να εγκαταλείψουν οριστικά την περιοχή.Λίγη σημασία έχει όμως το γεγονός καθώς οι κάτοικοι βγάζουν πλέον πολλά και «εύκολα» χρήματα, εγκαταλείποντας μάλιστα κάθε άλλη δραστηριότητα. Δεν επενδύουν τα κέρδη τους, ξοδεύουν αλόγιστα σε καταναλωτικές δαπάνες, ενώ έξη μήνες το χρόνο ξεκουράζονται!
Μέχρι που οι καιροί αλλάζουν. Το ευρώ αίφνης ακρίβυνε, ενώ αυτό που προσέφερε ως προϊόν μέχρι χθες το χωρίο απαξιώθηκε. Νέοι προορισμοί εκτός Ελλάδος, προσφέρουν πλέον για τις ορδές των βρετανών, καλύτερο και φτηνότερο τουριστικό προϊόν.
Σήμερα στην καρδιά της τουριστικής περιόδου, το χωριό είναι σχεδόν έρημο. Τα τριάντα πέντε εστιατόρια και τα 20 μπαρ αναζητούν ματαίως πελάτες!
Κάποιοι λίγοι Σέρβοι και Τσέχοι τουρίστες που έφτασαν εσχάτως, μοιάζουν ξένο σώμα και δεν «ξοδεύουν», καθώς δεν έχουν χρήματα. Ο χειμώνας προβλέπεται δύσκολος, καθώς οι περισσότεροι ντόπιοι, έχουν ξεχάσει πλέον να δουλεύουν. Το πλέον δυσάρεστο όμως είναι, ότι άπαντες αδυνατούν να αντιληφθούν τι ακριβώς έχει συμβεί!
Εντελώς αληθινή ιστορία Τάκη μου και σίγουρα έχει επαναληφθεί σε πολλές τέως γραφικές γωνιές της καλής μας πατρίδας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦαντάζομαι το συγκεκριμένο που αναφέρεις θα το γνώρισες με φουσκωτό (θυμάμαι κάποιες ιστορίες που μου έλεγες τον καιρό που δουλέψαμε παρέα (ξέρεις, επι Μάρκου Αυρήλιου..)
Και δεν νομίζω ότι φταίνε ούτε οι Άγγλοι (που σίγουρα δεν είναι οι ευγενέστεροι των τουριστών)αλλά ούτε και οι tour operators που κάνουν την δουλειά τους. Είναι η κωλόρατσά μας και τίποτα άλλο.
Στην δεκαετία του '80 ζώντας μόνιμα στο Λονδίνο τηλεφωνώ στην Σαντορίνη για να έρθω μαζί με την τότε συντροφό μου για 2 εβδομάδες διακοπές. Μιλάω με κάποιον κύριο Βαγγέλη ο οποίος στην επίμονη ερώτησή μου αν τα δωμάτια είναι στα Φιρά μου απαντάει και τις 2 φορές με απόλυτη σαφήνεια ότι ναι, είναι μέσα στα Φιρά δυό βήματα απο το κέντρο.
28 λεπτά περπάτημα...
'Τι δουλειά έκανες πριν κυρ Βαγγέλη' τον ρωτάω όταν πιά είχαμε φάει το πακέτο. Αμπελουργός, απαντά... Καλά και τα δωμάτια? Τζάμπα μου ήρθαν με την επιδότηση. Και τα αμπέλια? Τα αμπέλια δεν χρειάζονται..απαντά...
Εννοείται ότι δεν μπορώ να λυπηθώ τους άεργους καταστηματάρχες στο τέως γραφικό ψαροχώρι που όμορφα περιγράφεις αλλά νοσταλγώ κάποιες στιγμές που σου εξηγούσα πως παρουσιάζουμε τις τηλεοπτικές ειδήσεις :)
Φιλιά όπως πάντα
ΓΚ
Αυτή είναι η πραγματικότητα, πέρα ως πέρα. Θα συμφωνήσω με το προηγούμενο σχόλιο στο περί "κωλοράτσας". Είμαστε ένας λαός που ΔΕΝ ΕΧΕΙ επιχειρηματικό πνεύμα! Είμαστε της αρπαχτής. Ότι κάτσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ πρώτος αναπτυξιακός νόμος του ΠΑΣΟΚ, το 1982, ενώ έδινε πολλές δυνατότητες για τους αγρότες της τουριστικής Ελλάδας, εντούτοις αυτοί, έχοντας ζηλέψει την υψηλή κερδοφορία των ξενοδοχειακών μοναδων της περιοχής τους, αποφάσισαν να επενδύσουν σε "δωμάτια", τα περίφημα "rooms to let". Από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 άρχισε να παρατηρείται αύξηση της προσφοράς. Όμως, και αυτά τα δωμάτια ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ προδιαγραφές. Όλα στην τύχη. Δούλεψαν, σχεδόν 20 χρόνια. Και πολλοί "δωματιάδες" έκαναν και μια μικρή πισίνα και κρατούσαν τους τουρίστες όλο το 24ωρο μέσα. Στα μικρά νησιά ερχόντουσαν οι τουρίστες και απολάμβαναν αυτό που ζητούσαν. Πράγματι, οι Άγγλοι, ειδικά, είναι εύκολοι τουρίστες, αν εξαιρέσουμε τις περιπτώσεις περιοχών που έχουν γίνει άντρα ακολασίας, υπό "την σκέπη των πτερύγων" των ντόπιων!
Όλα για τον τουρισμό, την επονομαζόμενη και "βαριά βιομηχανία". Όμως, φέτος, άλλαξε το παιχνίδι. Η οικονομική κρίση έπληξε όλον αυτό τον κόσμο που ζούσε παρασιτικά απο τον τουρισμό. Φέτος εργάστηκαν οι μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες, των τεράστιων ανέσεων, με τους πλούσιους μπουφέδες.
Περπατώντας σε διάφορα γραφικά χωριουδάκια, είδα ταβερνάκια να χτυπάνε "μύγες" στην κυριολεξία! Πόση σαπίλα είχαν πουλήσει όλα τα προηγούμενα χρόνια! Πόσο παραμύθι! Ήρθε η ώρα του λογαριασμού!
Δεν ξέρω αν πρέπει να λυπάμαι ή να χαίρομαι. Το μόνο που ξέρω είναι ότι σε όλα είμαστε "περίπου". Και αυτό πληρώνουμε...